Jelke Nicolas Antonius Jansen
* 10 oktober 2002 - 10 oktober 2002 †
Tonny Jansen en Christine Vidon
Voor ons engeltje
Jelke
Engelendons
Apentrots op je kleine gezichtje,
Jouw tien vingertjes en teentjes,
Voor het eerst Papa en Maman.
Jij, voor altijd een baby,
Een herinnering,
Zo zacht als engelendons.
Dag Jelke
Papa en Maman
Hier komt dus eindelijk het verhaal van Jelke... Moeilijk om in woorden te zetten hoe zijn geboorte en overlijden een ontzettend groot gemis en verdriet maar ook trots in ons leven heeft gebracht...
Op 10 oktober 2002 heb ik al 2 weken voorweeën. De eerste week alleen 's nachts. Overdag zijn we druk bezig de laatste dingetjes te regelen: likje verf op de vensterbank van zijn slaapkamer, matras voor de wieg ophalen, wat extra kleertjes halen, de box schilderen... Na één week begin ik weeën ook overdag te krijgen en ik voel dat ik steeds vermoeider word. Bij iedere contrôle bij de verloskundige kunnen we het hartje goed horen, hij heeft het blijkbaar naar zijn zin maar ik niet meer (ja!!! we weten al lang dat het een jongen is). Ik heb vaak uren achter elkaar weeën, om de 5 à 10 minuten, maar het wil niet toenemen in frequentie of in pijn.
Op dinsdag 8 oktober ben ik uitgerekend. 's Ochtends voel ik me niet zo goed, ik ben erg moe. Voor het eerst zie ik het niet meer zitten. Als Tonny van zijn werk belt, voelt hij dat het met mijn gemoedstoestand niet meer optimaal is en belooft hij om in ieder geval tussen de middag naar huis te komen om met mij te eten en eventueel ook te blijven als ik me nog steeds zo voel. Als Tonny thuis is, vraagt hij me of ik Jelke vandaag heb voelen bewegen. Ik moet er wel even over na denken. Ik heb hem misschien een paar keer gevoeld maar eigenlijk weet ik het niet zeker. We bellen de verloskundige en aan het einde van de middag kunnen we terecht om even naar het hartje te luisteren. Niets aan de hand! Ik voel me erg opgelucht en moet er zelfs van huilen: zijn hartje loopt als een trein!
De woensdag en donderdag gaan zo door. De weeën nemen toe en zakken niet meer af. We hebben de verloskundige vaak aan de telefoon. Ik voel Jelke woensdag nog een paar keer bewegen maar donderdag niet meer. De verloskundige komt rond 17.00 uur om naar het hartje te luisteren. Er is een mooie hartslag te horen maar omdat ik vandaag geen leven heb gevoeld worden we toch naar het ziekenhuis gestuurd. Ze zullen daar het hartje wat langer kunnen beluisteren zodat we zeker zijn dat het goed gaat met Jelke. We aarzelen nog of we de "vluchtkoffer" mee moeten nemen want het is uiteraard nog steeds de bedoeling om na de CTG naar thuis terug te gaan en lekker in ons warme nest te bevallen. Toch nemen we alles mee, ook een fles champagne!
Rond 18.00 uur zijn we in het Martini ziekenhuis. We worden ontvangen door de gynaecoloog in opleiding en Charlotte, een verpleegkundige. Er wordt een uitwendige CTG gemaakt. Leuk, we gaan een hele uur naar zijn hartje luisteren, gratis en voor niets! De gynaecoloog gaat me nog toucheren: de baarmoederhals is nog steeds maar half verstreken. Karla (de gynaecoloog) en Charlotte sluiten de boel aan en laten ons daarna met rust. Op het scherm kunnen we het volgen, zijn hartslag is mooi: de hele tijd tussen de 130 en 140. Karla komt na een half uur binnen. Ik zeg tegen haar :"Mooie hartslag!" Maar ze antwoordt "Ik ben niet tevreden" en legt ons uit dat er eigenlijk meer variatie in de hartslag hoort. Ze wilt het in ieder geval nog een half uur aankijken en daarna zien wat ze gaat doen. Hoe dan ook, ik blijf vannacht in het ziekenhuis ter observatie. Het komt aan als een koude douche maar omdat iedereen er heel kalm onder blijft, gaan we er van uit dat het niet heel bijzonder of alarmerend is.
Zwanger
Aan het einde van de CTG komt Karla ons uitleggen dat niets veranderd is en dat het nog steeds vrij vlak eruit ziet. Aangezien de baby voldragen is hebben we volgens haar "niets meer te winnen (door nog af te wachten) en alles te verliezen". De baby heeft het blijkbaar "niet meer naar zijn zin" en het is beter als de bevalling niet onnodig lang duurt. Ze gaan de bevalling inleiden. Karla kijkt nog even met een echo of er voldoende vruchtwater is en het ziet er prima uit. We krijgen nog een uur de tijd om ons ouders te bellen en spullen uit de auto te halen.
We gaan daarna naar een andere kamer, een infuus wordt aangelegd en Karla gaat nog even toucheren. Nu is er 2/3 cm ontsluiting. Daar ben ik heel blij mee want als het zo door gaat dan zal de bevalling vrij vlot gaan. Karla laat kunstmatig het vruchtwater weglopen en roept dat het "ontzettend smerig" water is. Het hartje en de weeën worden nu geregistreerd door een inwendige CTG. Heel snel krijg ik al meer weeën die ook pijnlijker aanvoelen. Ik ben ontzettend blij dat het binnenkort afgelopen zal zijn en dat we in ieder geval binnen 24 uur thuis zullen zijn met Jelke in onze armen.
In de eerste twee uren na het inleiden, gebeurt er niets bijzonders, de weeën gaan gewoon door. Charlotte komt regelmatig even langs en babbelt even met me tussen de weeën door en tijdens de weeën hoor ik haar me aanmoedigen.
Rond 22.00 uur gebeurt er iets. Ik heb niet meteen door wat. Tonny loopt de kamer uit en komt terug met Charlotte en Karla. De hartslag van Jelke is abrupt gedaald en komt maar langzaam weer op gang. Ik word nog op mijn linker- en rechterzij gerold en er wordt overgegaan naar een uitwendige CTG. In een keer krijg ik te horen dat het maar een keizersnede moet worden. Charlotte scheert me en Karla gaat telefonisch overleggen met Dr. Mensink (haar begeleider). Het weeënstimulerend middel wordt stopgezet en ik krijg iets om de weeën te stoppen. Karla toucheert nog een keer: 5/6 cm. Ik ben blij dat het een keizersnede wordt. Voor mij betekent het: geen weeën meer en sneller Jelke bij ons hebben.
Onderweg naar de O.K. verloopt alles rustig. Ik zal een ruggenprik krijgen en Tonny mag erbij blijven. Tonny wordt vooruit gestuurd om O.K.-kleren aan te trekken. In de gang zie ik hem staan, druk bezig zijn groene pakje aan te doen. We stoppen naast hem en we praten nog eventjes. Hij is nog niet helemaal klaar maar hij komt er zo aan. Ik word de O.K. ingereden. De sfeer is ontspannen, ik hoor nog de anesthesist vragen waar we met zijn allen nog op wachten; "aan het werk!". Ik krijg de ruggenprik waar ik nauwelijks wat van voel. Als ik door heb dat ze zover zijn, zeg ik nog even dat ik een mooi litteken wil omdat ik nogal graag een bikini draag in de zomer. Er wordt nog even om gelachen. Ik vraag de assistent-anesthesist om, als er iets verkeerd gaat, het meteen aan ons te vertellen (achteraf wel raar dat ik dat gevraagd heb). Ik vind het best spannend en eng allemaal. Toch voel ik me heel blij, nog even en Jelke is bij ons, ik kan me dat nauwelijks voorstellen. Tonny is inmiddels bij mijn hoofd komen zitten en we wachten dat hij eruit wordt gehaald. Charlotte neemt foto's van de operatie, ik zie de flits regelmatig af gaan.
Geboorte
23.06 uur: eindelijk is hij eruit. We horen dat hij 3 keer omstrengeld is en hij wordt meteen overgedragen aan het reanimatieteam. Ik heb gelezen dat dat de normale gang van zaken is bij een keizersnede en maak me dus geen zorgen. Nog even wachten... Ik begin het koud te krijgen en begin heel hard te bibberen, zo hard dat ik me af vraag of ik Jelke zo meteen wel zal kunnen vast houden zonder hem te laten vallen. Het wachten wordt steeds langer en het blijft stil, we horen HEM niet! Ik vraag of alles goed gaat maar niemand geeft ons antwoord. Na 10 minuten vraag ik nog aan de assistent-anesthesist of Jelke ademt. "U hoort het straks wel". Het begint niet goed te voelen.
Na een tijdje komt de kinderarts met Karla naar ons toe: "Ik heb slecht nieuws, jullie kindje is overleden". Ik weet niet zo goed meer wat ik heb gezegd of gedaan. Ik weet nog dat ik me van binnen in ëën keer heel raar heb gevoeld. Leeg, helemaal leeg, niets meer, net als een telefoonlijn die abrupt gesneden wordt. Ik heb heel lang naar Tonny zitten staren. We hebben samen gehuild. Iemand kwam vragen of we Jelke bij ons wilden hebben. Hij werd in mijn armen gelegd nog een beetje vies van de bevalling en lekker warm. Zo mooi, zo compleet en in rust... Het was net alsof hij zo weer wakker kon worden. Daar heb ik ook op zitten wachten: dat hij wakker werd. Zo zijn we met zijn drieën gebleven, een kwartier lang. De O.K.-team had zich wat op de achtergrond teruggetrokken. Achteraf zegt Tonny dat hij heeft gezien dat ze met reanimeren bezig waren.
Niet waar
Soms is het gewoon te veel
Ik wil blijven schreeuwen tot iemand hem aan ons terug geeft
en soms wil ik dat het stopt
dat ik me nergens meer zorgen om hoeft te maken
dat ik gewoon weer bij hem kan zijn
een lege wieg en een foto
het kan toch niet waar zijn
geen vreugde en gelach om met hem te delen
geen gebroken nachten, geen eerste tandjes
niets meer
Soms is het gewoon te veel
Christine
Pour toujours ta maman.
Daarna ben ik ergens anders naartoe gebracht en heb ik morfine gekregen. Door de morfine stopte ik af en toe met ademhalen en Tonny moest dan even wat tegen mij zeggen of me even aanraken. Ik weet nog dat ik in mijn roes kwaad op hem werd, dat hoefde voor mij niet meer. Als ik te lang niet meer adem zou halen dan was het ook goed, laat me maar gaan dacht ik, doe maar niet zo je best, het hoeft niet. Nu weet ik dat Tonny zich veel zorgen om me heeft gemaakt, ook omdat ik te veel vloeide en dat het niet wilde ophouden. Eenmaal op de kamer werden we met rust gelaten en hebben we heel lang samen gehuild. De volgende ochtend is Jelke* naar ons toe gebracht en op het bed gewassen en aangekleed in het mooie pakje dat we voor hem hadden uitgekozen.
Jelke wordt gewassen
Hierna hebben ze ons alleen met hem gelaten. Het was heel bijzonder zo, ik wist dat ik hem daarna niet meer zou zien, ik wilde dat niet. Ik wilde me hem vooral herinneren zoals hij de dag ervoor was geweest, dat wilde ik intact houden. Ik heb heel lang geknuffeld, ik vond het zo ontzettend moeilijk. Ik moest hem maar laten gaan voor mijn gevoel, het was afgelopen... zijn leven, onze droom. We waren vader en moeder geworden...
Jelke en Tonny Jelke en Christine
De dagen daarna weet ik niet meer in de goede volgorde te brengen: bezoek van vrienden en familie, kaartjes, crematie, dienst regelen, foto's, voeten- en handenafdrukjes, plukje haar en allerlei andere dingen verzamelen, bloedtransfusies, de obductie van Jelke*, lange wakkere nachten en pijn, veel pijn en verdriet. Tonny kon bij me blijven slapen en ging iedere dag naar Jelke* toe. Dat was fijn want we wilden graag samen voor het eerst naar huis. En dat gebeurde ook de dag voor de crematie. We kwamen thuis met lege handen...
Jelke* is gecremeerd op 17 oktober (een week later).
Voorkant geboortekaartje
We hebben zijn geboortekaartje toch gebruikt, het voelde verkeerd om het "af te pakken". Erin hebben we een velletje ingelegd met de mededeling dat Jelke* helaas tijdens de bevalling was overleden en de datum en tijd van de crematie. Van ons was iedereen welkom. Er zijn toen ook veel mensen gekomen, dat vonden we ook erg fijn. Naast het kistje hadden we een mooie foto van Jelke* gelegd zodat iedereen kon zien hoe mooi hij was en om het tastbaarder te maken voor mensen die Jelke* niet in het echt hadden gezien... Daar hebben we later ook veel fijne reacties over mogen ontvangen. De dienst was snel voorbij maar erg mooi. Die dag regende het steeds weer, de hemel huilde met ons mee.
Na een paar maanden zijn we op zoek gegaan naar een kunstenaar die met ons wilde nadenken over een grafsteen. We wilden graag iets met een natuursteen en handen.
Grafsteen in aanbouw
Het is uiteindelijk erg mooi geworden. Precies 6 maanden na de crematie hebben we de asbus van Jelke* begraven op de begraafplaats, in het kinderhofje, op 5 minuten afstand van ons huis. We gaan er nog steeds vaak naartoe en vinden daar veel rust.
Grafje
Grafje
Het is nog het enige dat we werkelijk voor hem kunnen doen. Hij leeft door in ons hart, hij is en blijft ons eerste kind. We praten veel over hem, met elkaar maar ook met vrienden en familie. Het doet ons goed om te voelen dat hij niet alleen voor ons maar ook voor veel mensen nog steeds "meetelt". We houden zielveel van hem en het blijft moeilijk, alle dat liefde niet aan hem te mogen geven.
Op 9 juli 2004 is het broertje van Jelke* geboren: Sybren. Hij lijkt ontzettend op zijn broer en brengt veel vreugde in ons leven... Jelke* geniet vanaf zijn wolkje mee...
Van zelfsprekend
Hier zit ik nou weer mijn lieve schat,
Ik zit te denken over hoe je er nou uit zou zien.
Je bent nu drie maanden oud
en toch ben je dat niet en zal je het ook nooit zijn.
Ik zit te denken aan alles wat het leven voor jou in petto had
en wat je nu misschien hebt.
En ik voel me trots dat ik me jouw moeder mag noemen
zelfs als ik daar steeds weer om moet huilen.
Het leven heeft ons flink te grazen genomen.
Geluk is niet van zelfsprekend weten we nu,
jij was niet van zelfsprekend.
Een zee van verdriet omdat ik niet van jou mag genieten,
En een oceaan van liefde, dat heb je me ook mogen geven.
Hier zit ik nou weer mijn lieve schat,
En ik denk aan jou.
Ik mis je zo,
Maman
Bijna een jaar...
Pas een jaar geleden voelde ik nog je huid, ik raakte je aan
Je ziel al in m'n hart gesloten, voor altijd een plek, maar niet hier meer
Ik schreeuw nog vaak je naam in mijn gedachten,
waar ben je naar toe gegaan
Vanuit mijn diepste, soms aan de buitenkant zoals vroeger,
Maar een leegte in me...
Ik voel je vaak dichtbij, alsof je me helpt te dragen, te leven,
Te leven met een wereld die anders is, ver weg,
Met weinig mensen die me begrijpen, me voelen,
Alles is anders, alsof een vogel die boven alles zweeft,
Niet begrijpend wat iedereen doet, waar maken zij zich druk om,
Het is mijn wereld niet meer, mijn geloof niet meer,
Jij... de wereld is niet dezelfde... ik zoek... glimlach als ik naar je foto kijk
Nog vaak raak ik je aan... dood is niet het einde, alleen zo erg anders,
Ik weet dat ik verder zal gaan, maar mis nog zo vaak de kracht,
Probeer te landen in de wereld, niet te zweven...
ik zoek... en hoop dat je helpt steeds beter te vinden
Gescheurd van binnen, steeds beter aan de buitenkant heel...
je ziel in mijn hart.
Papa
Jelke heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
