SneeuwklokjeSneeuwklokjeSneeuwklokje

Kaja Smits

* 3 maart 2004 †

Peter en Hetty Smits

Ons lief klein pupke

Ons pupke Kaja

Ons verhaal begint in juli 2000, een kinderwens is geboren. Dolgelukkig zijn we als we in augustus 2000 zwanger zijn, maar helaas, al na 6 weken gaat het mis. In november 2000 zijn we weer zwanger en dit keer gaat gelukkig alles goed. Op 20 augustus 2001 wordt onze dochter Indy na een zware bevalling geboren. In maart 2003 begint het toch weer te kriebelen, in april 2003 zijn we weer zwanger, maar tot ons groot verdriet gaat het al na 7 weken weer mis. In september 2003 is de test weer positief, maar we zijn voorzichtig blij, zal alles wel goed gaan? Toch is de schok groot als blijkt dat ik met 5,5 week zwangerschap begin te vloeien, meteen de dokter gebeld en we kunnen met 7,5 week een echo laten maken...

Goed nieuws

De arts in het ziekenhuis is vrij direct, de vruchtzak is afwijkend en hij vreest dat het weer mis zal gaan, maar dan ziet Peter een hartje kloppen en de arts laat het ons ook horen. Grote twijfel, ze geven ons toch weinig kans. Na een week kan ik terugkomen voor een echo en alles is goed! De vruchtzak heeft zich hersteld en volgens de arts is er geen reden meer voor ongerustheid. We krijgen voor de zekerheid na twee weken nog een echo en weer is alles goed. We mogen voor de verdere contrôles naar de verloskundige. De verdere zwangerschap verloopt normaal, de baby en ik groeien goed, alleen ben ik extreem ziek en heel vermoeid. Met 18 weken voel ik de baby al goed schoppen en met 20 weken kan ook Peter daarvan meegenieten.

Pretecho

Op woensdag 25 februari 2004 hebben we een afspraak voor een pretecho. We hebben hiervoor gekozen om zeker te weten dat het allemaal goed is. En we zijn ook heel nieuwsgierig wat het geslacht zal zijn. Op het eerste gezicht lijkt alles in orde en we krijgen een meisje: Kaja. Maar als de echografiste verder kijkt, ziet ze een navelbreukje met daarin een gedeelte van de darmpjes. Achteraf blijkt dat ze nog meer heeft gezien maar omdat ze geen zekerheid had, heeft ze ons dit niet verteld, zodat wij die avond met een redelijk gerust gevoel naar huis gaan. Onze grootste zorg is dat ons meisje direct na haar geboorte waarschijnlijk geopereerd moet worden. De echografiste neemt dezelfde avond nog contact op met onze verloskundige, zodat deze een afspraak kan plannen voor een screeningsecho in het Diagnostisch centrum in Eindhoven. De volgende dag worden we gebeld dat we om 12.00 uur in Eindhoven terecht kunnen en vertelt ze dat Peter mee moet gaan. Bij Peter gaan direct de alarmbellen rinkelen maar ik wil het, denk ik, niet zien. Kaja beweegt heel veel in mijn buik, ik kan niet geloven dat er iets mis is met onze kleine meid.

De harde werkelijkheid

Zodra ze met de echo beginnen is het al heel snel duidelijk, Kaja heeft inderdaad een navelbreukje maar er is nog veel meer mis, haar kleine hersenen zijn niet ontwikkeld en ze heeft een waterhoofdje, ook is de stand van de handjes niet goed. De arts denkt aan een chromosoomafwijking (trisomie 13 of 18). Maar als dit niet het geval is, dan nog zijn er geen overlevingskansen voor ons meisje. Er wordt op dit moment al gepraat over zwangerschapsafbreking. We worden doorgestuurd naar AZ Maastricht voor een versnelde punctie en nog een echo. We kunnen dezelfde avond nog terecht, op deze echo worden nog veel meer afwijkingen bij ons meisje gevonden en ook deze artsen denken aan de afwijking trisomie 13 of 18 (deze afwijkingen zijn niet met het leven verenigbaar). In overleg met het ziekenhuis besluiten we dat we de week erop de bevalling zullen inleiden. Dit kan gebeuren in ons eigen ziekenhuis in Veghel. Kaja is duidelijk de echo's en punctie zat, want ze beweegt heel onregelmatig en ze beweegt al de hele dag, ze heeft gewoon geen rust gekregen om lekker te slapen. Het is allemaal zo onwerkelijk, in een keer zijn al onze verwachtingen weg en moeten we ons voorbereiden op de vroege bevalling en op haar begrafenis. De hele avond huilen we alleen maar. De volgende dag adviseert de verloskundige ons om mensen op de hoogte te brengen. De hele dag vertellen we het verhaal wel duizend keer en huilen we heel wat af. In het weekend raken we verdoofd en komen veel familie en vrienden ons steunen. Maandag 1 maart hebben we een voorgesprek in het ziekenhuis, daar wordt verteld wat we ongeveer kunnen verwachten. Dinsdag kunnen we terugkomen voor een gesprek op de afdeling en spreken we af dat we de bevalling op woensdag 3 maart gaan inleiden. Op dinsdag krijgen we de uitslag van de punctie. Kaja heeft de afwijking triploide, d.w.z. dat ze van elk chromosoom er een teveel heeft, ook deze afwijking is niet met het leven verenigbaar. Het is een wonder dat ons meisje al zover is gekomen. De maandag en dinsdag voor de bevalling gebruiken we om mooi pakje te kopen voor Kaja en een mooie omslagdoek met haar naam te laten maken. En genieten van elke beweging die ons kleine meisje nog maakt, de wereld is zo hard. En dan is het woensdag 3 maart 2004, ik ben dan 23 weken en 6 dagen zwanger...

Een dag die we nooit meer vergeten

Ik ga 's morgens nog lekker even in bad en zoals gewoonlijk in bad, beweegt Kaja heerlijk in mijn buik. Op dat moment weet ik niet dat dit de laatste keer is dat ik haar voel bewegen... Om 9 uur zijn we in het ziekenhuis en om 10 uur wordt het infuus aangesloten. Ze hebben verteld dat de bevalling wel 3 dagen kan duren, maar binnen twee uur heb ik al flinke weeën en om half 3 krijg ik een ruggenprik voor de pijn. Daarna gaat alles heel snel, mijn vliezen breken om kwart voor 6 en als de arts om 6 uur komt kijken, worden de voetjes van Kaja al geboren. Peter zegt direct dat het heel mooi is en dat ik ook moet kijken, dus we zien haar samen geboren worden. Kaja leeft niet meer, waarschijnlijk is ze tijdens de bevalling overleden. Maar wat zijn we trots, het is een heel mooi meisje van 690 gram en 30 cm lang. Veel groter dan we dachten, ze hebben haar geschat op 20 cm en 400 gram. Ze heeft ook echte dikke billetjes, hetzelfde neusje als Indy en haar voetjes zijn hetzelfde als die van haar papa. (de tweede teen groter dan de grote teen). Natuurlijk zien we bij ons meisje ook een aantal afwijkingen, maar daardoor is ze zeker niet minder mooi. Wat een groot verdriet dat wij dit lieve mooie meisje af moeten geven. We hebben haar op mijn buik ontvangen en papa heeft de navelstreng doorgeknipt, zo hebben we een half uur naar haar liggen kijken en haar aangeraakt. Daarna heeft de verpleegkundige Kaja meegenomen, haar kleertjes aangedaan en, gewikkeld in haar omslagdoek, in een mandje van het ziekenhuis gelegd. We bellen ondertussen de familie en trots vertellen dat we weer een dochter hebben met de mooie naam Kaja en vragen of ze willen komen.

Lekker in mama's armen

Als eerste komen ons pap en mam en ze brengen Indy mee. Als zij mij op bed ziet liggen met Kaja, zegt ze direct: 'Oh, de baby is uit mama's buik'. Ze is direct heel trots op haar zusje en loopt met het mandje door de kamer. Daarna komen de ouders van Peter, zijn zus met haar vriend en mijn zus met haar man. Ze vinden onze Kaja heel mooi en heel klein en zijn ook heel verdrietig dat ze niet bij ons kan blijven. Daarna wordt de pastor gebeld en zij komt om Kaja te dopen. Ze heeft het heel mooi voorbereid en de dienst is heel mooi. Indy zingt tijdens de doop 'Toveren', een liedje van K3.

Indy, een hele trotse zus

Om 22.00 uur gaat iedereen weer naar huis, wij gaan zelf om 23.00 uur naar huis. We besluiten om Kaja een nacht in het ziekenhuis te laten, zodat ze de volgende dag naar het rouwcentrum in Boekel kan worden gebracht. Het is wel moeilijk om ons kleine meisje achter te laten. Thuis aangekomen, drinken we een wijntje op haar geboorte en gaan we proberen te slapen.

Hele trotse ouders

De volgende dag komt 's morgens iemand van de DELA om alles met ons door te spreken. We maken samen met haar het kaartje voor Kaja. Ook komt de pastoor om te vragen wat wij willen, we besluiten dat we voor Kaja een kleine afscheidsdienst houden op het kerkhof. Ook de kraamhulp komt, een geweldige lieve meid. Voor haar is het de eerste keer dat ze zoiets meemaakt maar ze voelt alles heel goed aan. De kaartjes zijn 's middags klaar en kunnen worden verstuurd. Op haar kaartje staan haar eigen voetafdrukjes.

Geboorte/overlijdenskaartje van Kaja

Dan is het eindelijk 16.00 uur, we mogen weer naar Kaja toe. Het is zo ontroerend, ze ligt zo mooi en vredig in haar mandje. We kunnen niet stoppen met haar te bewonderen. De volgende dag gaan we 's morgens met de opa's en oma's naar Kaja toe. Wat hebben we allemaal toch een groot verdriet om dit kleine meisje. 's Middags gaan we nog een keer naar Kaja, dit keer met mijn zus en haar man en hun zoontje Bram (mijn petekindje van 6). Het doet pijn om zo'n klein manneke al zo een groot verdriet te zien hebben. Kaja krijgt van alles mee in haar mandje. Van ons krijgt ze een knuffelmuisje, hetzelfde muisje hebben wij en Indy ook, zo is ze toch een beetje bij ons. Van de oma's krijgt ze ook knuffeltjes mee en van Indy en haar neefjes mooie tekeningen. Zo is Kaja niet alleen.

We zullen je nooit vergeten

Dan wordt het zaterdag 6 maart, we kunnen Kaja vandaag voor de laatste keer zien. Papa en ik gaan Kaja ophalen in het rouwcentrum. Na nog een laatste kus van papa en mij, sluit papa het mandje en draagt hij Kaja naar de auto. Op het kerkhof staan onze ouders, zussen en zwagers op ons te wachten. Papa draagt Kaja naar haar laatste rustplaats. De afscheidsdienst is heel droevig, maar ook heel mooi. Papa en ik lezen allebei nog een gedichtje voor Kaja en dan nemen we allemaal afscheid van Kaja...

Lieve Kaja

Je lijfje werd op mijn buik gelegd,
klein meisje met je bolle buikje.
Je zachtjes welterusten gezegd,
je oogjes gesloten als luikjes.

Ik zou hier altijd willen blijven staan,
maar jouw leven bleek een mooie droom,
en is voorbij gegaan.

Wie kan ons troosten nu onze kleine Kaja,
altijd zo klein zal zijn.

Houdoe lief klein pupke, we houden van je en
we zullen je nooit vergeten!

heel veel liefs van papa en mama