Marieke Treebusch
* 25 juli 1998 †
Mijn meis
Na een fijne zwangerschap, waarin als enige tegenvaller mijn partner me verliet, omdat hij dacht dat hij de verantwoordelijkheid niet aankon, werd bij mij plotseling diabetes geconstateerd. Dit was in de 34ste week. Ik moest vanaf die datum zeer regelmatig op controle bij de gynaecoloog, ik kreeg insuline en een dieet. Elke ochtend moest ik de bloedglucosewaardes die ik bij mezelf een paar keer per dag prikte doorbellen met de gynaecoloog en diabetesverpleegkundige. Aangezien ik niet een klager ben, deed ik dit allemaal en ik had er het volste vertrouwen in. Ik zou in de 38ste week ingeleid worden, omdat bij diabetes je het risico loopt op een heel zwaar kindje. De donderdag voor die bewuste 38ste week had ik nog een echo.... alles zag er prima uit!!! De dag daarna kreeg ik lichte weeën. Zaterdagochtend werden ze heviger en ik heb mijn zusje gebeld. Ik zie ons nog zo zitten, mijn zus met een kladblokje om de minuten op te schrijven en ik ondertussen de weeën wegpuffend. Rond zes uur belde ik met het ziekenhuis en die vertelden dat ik mocht komen. Het was prachtig stralend weer, de zon kwam op en ik dacht nog: "wat een prachtige dag om een kindje te krijgen". Voordat we naar het ziekenhuis gingen, hebben we nog saampies de box in de kamer neergezet....
Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen, werden we naar de verloskamer gebracht. We waren nog hartstikke melig! We waren druk op zoek naar de cd speler, koffie en wat twee zenuwachtige meiden zoal nog meer doen.... Toen kwam de verpleegkundige en zij begon met de doptone het hartje te zoeken... Akelige stilte!!!!... Ik raakte in paniek..... ja hoor, ik hoorde heel in de verte een harttoon en zei dit tegen haar. "Dat is jouw hart", zei ze toen.... Toen werd er een echoapparaat gehaald. Ik durfde niet te kijken. Gebiologeerd keek ik naar het gezicht van de verpleegkundige en ik zag een traan... Ik ben toen vreselijk gaan gillen... Niet mijn kind... dit kan niet!!!! In een ijltempo werd er een anesthesist opgetrommeld, ik mocht mensen gaan bellen....
In een minuut was de hele wereld omgedraaid! Gedurende de uren die volgden, werden de weeën heviger en stroomden er mensen binnen. Mijn beste vriendin, mijn vader, mijn moeder, mijn broer en schoonzus en natuurlijk mijn zusje zijn dicht bij me gebleven.... Als ik echt de moed liet zakken, praatten zij me weer een beetje moed in. Toen ik eenmaal persweeën had, heb ik iedereen gevraagd de kamer te verlaten. Het echte bevallen wilde ik alleen met mijn zusje doen. Ik was zo bang! ... Ik durfde niet te kijken, ik was bang dat ik een afschuwelijk kindje zou krijgen en ik heb op het allerlaatste moment het laken over mijn hoofd getrokken. Ik wilde er niet meer bij zijn. Toen was ze er... een vreselijke stilte!!! En ik lag daar met dat laken. Ineens hoorde ik mijn zusje zeggen: "wat een prachtig meisje!" Eindelijk durfde ik te kijken en inderdaad, wat een prachtige dochter had ik! Een mooi koppetje, een volle bos haar, alles erop en eraan, alleen het bleef maar stil!
Wat er op dat moment met mij gebeurde, kan ik achteraf alleen maar als een soort shock beschouwen: ik heb me vanaf dat moment voorgehouden dat ze sliep. Dat zei ik ook tegen iedereen die weer binnen kwam: "zachtjes doen, want ze slaapt zo lekker". Ze heeft nog even lekker op mijn borst gelegen en is daarna door de verpleegkundigen gewassen en aangekleed. Ze kwam weer terug in een wiegje dat naast mij werd gezet. Na zo een paar uur naast me te hebben gestaan, waarin ik ook steeds haar handje pakte en over haar koppetje aaide werd ze erg paarsig. De verpleegster zei me dat het misschien beter was, als ze werd weggebracht. Wat me nog steeds heel erg bijstaat, is dat ze werd weggereden met een lakentje over haar bolletje.....
De volgende ochtend ben ik uit het ziekenhuis ontslagen en ik ben met mijn vader naar zijn huis gegaan, waar ik een weekje zou blijven. Marieke* was ondertussen naar het rouwcentrum gebracht. 's Middags kwam de begrafenisondernemer en toen hebben we alles voor de begrafenis geregeld. Achteraf had ik veel dingen anders willen doen! Ik ben elke dag naar het rouwcentrum gegaan en toen was daar de dag dat ze echt begraven werd. Er waren heel veel mensen, heel veel bloemen, beren, kaarten en gedichten. Wat is het waanzinnig moeilijk om het kistje van je kindje te sluiten, wetend dat dit het laatste beeld is, wat je van haar hebt. Het was een mooie begrafenis. Het frappante was, dat het op die dag heel erg bewolkt was. Op het moment dat de muziek "Marieke" van Jacques Brel werd gespeeld, verschenen er twee zonlichtplekken op haar kistje, die ineen smolten tot een grote lichtstraal. Ik dacht eerst dat ik door mijn verdriet spoken zag, maar mijn zusje stootte mij aan en wees me er ook op. Daarna de afschuwelijk lichamelijke en geestelijke pijn en verdriet... Ik wist niet dat het leven zo zeer kon doen!
Nu, zo'n vierenhalf jaar na haar geboorte, ben ik een trotse mamma van een zoon EN een dochter. Ze hoort bij ons en wordt bijna dagelijks wel genoemd. Kinderen die hier spelen zien haar foto en zeggen: "Dat is je zusje, hè Bas!" Ze heeft me veel geleerd, rijker gemaakt en me laten groeien, maar wat had ik dit alles veel liever niet gehad en lekker met mijn dochter naar K3 willen luisteren!
Ik schrijf hieronder nog het gedichtje wat ik voor haar begrafenis geschreven had:
Meis 261 dagen was je een deel van mijn lichaam
261 dagen had je de hoofdrol in mijn geest
261 dagen was je onderdeel van mijn bestaan
261 dagen waarin je bij me bent geweest
261 dagen voelde ik je kleine trapjes
en toen opeens was daar die klap!
nooit je eerste lach of stapjes...
maar je zit in me, een leven lang
dag meisje, dag poppetje, tot ooit
Marieke
Met z'n tweetjes
Marieke heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
