KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Mike Hendriks

* 26 oktober 1993 - 28 oktober 1993 †

Wilco, Angelique, Joey, Anissa en Briènne Hendriks

Ons Kaboutertje

Januari 1993 hoera zwanger. Dolblij naar de verloskundige. Deze vond het nodig om een echo te laten maken. Ze vertelde er niet bij dat er gekeken zou worden of het er misschien twee zouden worden. Op naar het ziekenhuis en na lang kijken en twijfelen of het er nu een of twee waren, zagen we opeens alle drie nummer twee zitten. Van de schrik hadden we gewoon de slappe lach.

De zwangerschap ging geweldig, ik had nergens last van en voelde me goed. De echo's zagen er ook iedere keer goed uit. Alleen het kindje dat vooraan lag was zeer bewegelijk. Draaide nog vrolijk rond en kon ook niet stil liggen. Dus moesten we rekening houden met een keizersnee.

Met 39 weken werd de bevalling ingeleid. 's Middags braken de vliezen, de gynacoloog werd erbij geroepen. Maar omdat het onderste kindje nog steeds aan het draaien was en de gynacoloog niet kon voelen hoe hij lag, werd het toch een keizersnee. Ik kreeg een ruggeprik en kon dus alles bewust meemaken.

Als eerste werd het kindje geboren dat bovenin lag. Joey 6 pond en gezond. Joey werd meegenomen naar de kinderarts. Toen was het tijd voor het tweede kindje. 5 Minuten later werd Mike geboren. Hij liet duidelijk horen dat hij er was. Je denkt dan meteen dat alles goed is. Maar Wilco moest zitten blijven en mocht niet meteen meelopen zoals afgesproken was. Wilco werd geroepen en de gynacoloog vertelde mij dat er iets mis was met het hoofdje van Mike en dat hij geen kans had. Op dat moment kon ik het maar niet bevatten. Later op mijn kamer kwam langzaam het besef dat Mike niet bij ons mocht blijven. Mike werd geboren zonder hersentjes en schedeltje. Dus echt geen kans.

Nog even samen

We mochten naar ze toe. Joey lag in de couveuse en Mike in een bedje. Hij had van de verpleging een mutsje opgekregen en zo leek hij net een kaboutertje. Zijn gezichtje was opgezwollen van het vocht. Maar wat was hij mooi. Ik voelde me meteen zijn moeder. Bij Joey kwam dat pas later, maar omdat je wist dat hij het wel zou redden. In overleg met de pastor van het ziekenhuis hebben we Mike in ons midden gedoopt. Daarna onze ouders en broers/zussen gebeld. Het is alsof je in een film speelt, ik besefte niet dat het harde werkelijkheid was.

Zo ben ik heerlijk gaan slapen

De opa's en oma's arriveerden en waren heel verdrietig. Joey en Mike werden geknuffeld en gekust. De rest mocht achter het raam kijken. Maar Mike wilde nog niet zo snel bij ons weg. Dus er werd een kamer voor ons allemaal gereed gemaakt, want de familie bleef ons bijstaan. De hele nacht zijn ze bij Mike en Joey gebleven. Omdat het voor Joey te druk werd, kwam hij bij de andere baby's te liggen. Zo kon hij ook vaker bij mij zijn. 's Morgens ben ik nog bij Mike geweest en daarna kon ik het niet meer aan. Wilco rende dus telkens heen en weer om te vertellen hoe het ging. Mike wilde niet eten en werd soms heel erg blauw/zwart. Wat heel eng was. Hij heeft telkens bij Wilco of de oma's op de arm gelegen. Hij wilde niet alleen in een bedje liggen. Mike miste het gevoel van Joey. Want ze waren natuurlijk wel al 9 maanden samen geweest. Na 49 uur heeft Mike de strijd moeten opgeven en is in de armen van zijn vader overleden. Ikzelf kon niet aanzien hoe hij van mij weg zou gaan. Ik wilde helemaal geen afscheid van hem nemen.

Zo mooi

Mijn oma had voor allebei een doopkleed gemaakt. En natuurlijk kreeg Mike zijn doopkleed aan. Iedereen kwam weer kijken en ik wilde hem weer niet zien. Maar ik werd overgehaald en ben naar Mike toe gegaan. Wat zag hij er mooi uit en ik wilde hem meteen in mijn armen hebben. Hem voelen en ruiken en zo alles in mij opnemen. Wilco en ik besloten dat we Mike hierna niet meer wilden zien. Hij was zo mooi op dat moment. Dat beeld willen we voor altijd bij ons houden.

Op maandag 1 november hebben we samen met familie en vrienden afscheid genomen van Mike. De dienst hebben we gehouden in de kapel van het ziekenhuis. De pastor had deze vol gezet met knuffels en ballonen, heel erg mooi. Ik moest vanwege mijn lichamelijke toestand in mijn bed naar de kapel. Joey lag in mijn armen. Het kistje stond al binnen. Mijn bed werd er langs gezet en Wilco ging achter het kistje zitten. Zo konden we nog even samen zijn. De verpleegster die Mike de eerste uren had verzorgd, las een stukje uit zijn verslag voor. Zij had deze helemaal in de ik-vorm geschreven. Wilco las een stukje voor uit de bijbel. Toen kwam het moment dat Wilco, Mike naar buiten zou brengen, daar stond de auto te wachten die hem naar het crematorium zou brengen. Mijn hele lichaam deed pijn. Dit was het moeilijkste moment voor ons alle drie. En op het moment dat Wilco met Mike naar buiten liep, lag Joey met open ogen te staren. Terwijl hij de hele dienst had geslapen. Wat moet het voor onze jongens moeilijk zijn geweest.

Omdat Joey toch een beetje op de achtergrond had gestaan, leek het ons een goed idee om na de mis beschuit met muisjes te eten. Want hoe verdrietig we ook waren, er was toch nog een gevoel van geluk. Geluk omdat Joey bij ons mocht blijven. Maar Mike zal altijd een heel bijzonder plekje in ons leven houden.

Slaap zacht

Waar je ook bent
ik zou het niet weten
niet in tijd of afstand te meten
maar ik heb je bij me
diep in mij
daarom ben je steeds
dichtbij

Na Joey en Mike hebben we nog twee prachtige dochters gekregen. Anissa 28 november 1997 en Briènne 18 augustus 1999.