Wouter Mulders
* 7 november 2002 †
Hans en Lisette Mulders-Stultjens
Onze kabouter Wouter
Mama en Papa en Wouter, samen thuis
Bij deze willen we ons graag eerst even aan jullie voorstellen, wij Hans(32) en Lisette(30) zijn de trotse ouders van ons engeltje Wouter *. Hans en ik hebben elkaar leren kennen op 4 mei 2000, het was net of we elkaar al heel lang kenden, we voelden elkaar perfect aan. Zo zijn we dan ook al vrij snel gaan samenwonen en zijn we dan ook op 4 mei 2002 getrouwd. Hans en ik zijn beiden stapelgek op kinderen, zo hadden we dan ook altijd oppaskindjes in huis. Het was dan ook net of het zo moest lopen want na een zwangerschapstest te hebben gedaan eind juni 2002, bleek dat ik dus al zwanger was. Ongelooflijk, dat onze droom, zo snel al zou uitkomen! De zwangerschap verliep volgens het boekje, geen problemen, Wouter groeide goed, niets aan de hand. De verloskundige had m.b.v. een echo gekeken en ik zou op 3 maart 2003 uitgeteld zijn, dit was wel komisch want Hans en ik zijn beiden in maart jarig. Maar ja, zei ik vaker, de baby komt toch eerder. Mijn zus en ik zijn beiden met 7 maanden geboren, alhoewel dit niet altijd erfelijk hoeft te zijn, had ik toch dat gevoel de hele tijd. Maar dat hij zo vroeg zou komen had niemand in de gaten.
Het was op 29 oktober 2002, ik voelde me niet zo lekker en dacht dat ik de griep had en meldde me dan ook ziek op mijn werk. De dag erna begon ik wat slijmerig oudbruin bloed te verliezen en had ik last van (achteraf gezien) harde buiken. Na overleg met de verloskundige bleek dat dit wel vaker voorkwam en vrij onschuldig was. Omdat ik die dinsdagavond toch een afspraak bij haar had, liet ze het hierbij. Die dinsdagmorgen 5 november 2002, Hans was net weg naar Hoensbroek voor zijn omscholing, ik had nog steeds last van buikpijn en van het vloeien toen ik pas echt onrustig werd. Ik weer de verloskundige gebeld, zij kwam gelukkig vrij snel. Zij onderzocht mij, gelukkig was het hartje nog steeds te horen (wat een mooi geluid is dat, dat vergeet ik nooit meer) en gelukkig was de baarmoedermond nog steeds dicht. Wel vond ze hem al iets zachter en ze vond dat Wouter al erg diep lag. De verloskundige overlegde met de gynaecoloog en ze besloten (gelukkig) dat we maar even langs moesten komen. Toen heb ik Hans meteen gebeld en na een uur zaten we in het ziekenhuis. Ik werd aan zo'n apparaat gelegd om de weeënactiviteit te meten, maar na 10 min. zetten ze hem uit
Ze vonden dat alles rustig was! Wel maakten ze nog even een uitstrijkje vanwege het vloeien, dit zouden ze dan op kweek zetten voor nader onderzoek. Toen werden we naar huis gestuurd met de boodschap dat ik het die week wel nog wat rustig aan moest doen, maar verder niets.
Wij gingen naar huis, maar niet echt gerustgesteld, ik had meer het gevoel dat het me echt tussen de oren zat. Maar ja, je denkt op zo'n moment, de deskundigen zullen het toch wel weten????? Gelukkig hebben we die dag en die woensdag dit alles wel nog aan de familie en aan onze vrienden laten weten want de dag erna ging het dus goed mis.
Die woensdag 6 november 2002 verliep het overdag vrij rustig, tot 's avonds het vloeien nog erger werd. Toen hebben we weer de verloskundige gebeld, zij legde ons uit niets te kunnen doen en dat we maar moesten proberen te gaan slapen. 's Nachts rond half vier, na veel gedraai, moest ik naar het toilet, dit verliep redelijk. Toen ik weer terug in bed lag, hield ik het niet meer van de buikpijn, rond half vijf heb ik toen toch maar Hans wakker gemaakt, wat gepraat en gedraaid en dan nogmaals naar het toilet gegaan, misschien hielp dit wel! Toen ik weer terug in bed lag, begon de nachtmerrie pas echt, de vliezen braken, toen wist ik dat dit helemaal mis zou lopen. Hans bleef ongelooflijk rustig en ging beneden de verloskundige bellen. Rond half zes zat ik bij de verloskundige in de auto richting ziekenhuis, maar nog steeds leefde onze Wouter. Al snel kwam er een gynaecoloog bij, die zich voorstelde en overlegde met de verloskundige. Ze besloten om het echoapparaat uit te zetten omdat de hartslag van Wouter terugliep, waarschijnlijk door de weeën. De gynaecoloog gaf me de opdracht dat ik mee moest gaan persen, wat er dan door je heengaat is met geen pen te beschrijven. Ik was boos - verdrietig - bang, alles tegelijk, zo tegenstrijdig allemaal. Hoe moet ik nou gaan persen, je weet immers dat je kindje nog te zwak is om al op de wereld te komen, en toch kun je het niet meer stoppen. Op een gegeven moment heb ik me voor alles en iedereen, zoveel als mogelijk was, afgesloten. Ik hoorde alleen nog de vertrouwde stemmen van Hans en onze verloskundige. Na een bevalling met veel obstakels, onze Wouter die niet goed lag en gedraaid moest worden, de stroom die uitviel, etc. werd onze Wouter om 7.33 uur geboren, maar helaas dus levenloos.
Onze kabouter Wouter
Het is een film waarin je terecht komt, een eerste bevalling, je eerste kindje dat ze op je buik leggen, de vragen, wat wil je begravan of crematie. Je denkt aan je familie, die je moet gaan bellen, ons hondje dat alleen thuis zat, hier moest iets voor geregeld worden. Onmenselijk gewoon, je draait gewoon op automatische piloot, je moet wel, wil je dit overleven en alles willen regelen. Je wilt tenslotte zo'n afscheid zo perfect mogelijk hebben, dit is het enige wat je in zo'n korte tijd moet doen. Zo'n korte tijd die nog even kunt hebben samen met je kindje.
Die donderdag moet ik in het ziekenhuis blijven, Wouter gelukkig wel bij ons op de kamer. Hij lag zo mooi in zijn bedje dat ik vaak dacht dat hij elk moment wakker zou worden. We hebben toen de familie's gebeld, dit is het moeilijkste wat we ooit hebben moeten doen, maar het moet gewoon. Voor de rest wilden we die dag geen bezoek, alleen de familie, dit was al emotioneel en vermoeiend genoeg. Die dag hebben we wel al het kaartje geregeld en al een gesprek gehad met de pastoor voor de afscheidsdienst.
Die nacht hebben we Wouter weg laten brengen, vanwege de temperatuur, we moesten wel. We wilden hem immers graag nog mee naar huis nemen. Gelukkig mocht Hans bij me blijven slapen, verdoofd en versuft zijn we samen door die nacht gekomen. 's Morgens kregen we gelukkig het goede nieuws, dat we naar huis mochten. Alhoewel dit ook een dubbel gevoel is, je wilt graag naar huis, maar liever niet op deze manier, en wat tref je aan en kun je dit wel aan. Gelukkig zouden mijn ouders zorgen dat ze bij ons thuis zouden zijn, voor ons hondje en om de kraamverzorgster op te vangen. Hans reed zelf en ik zat met Wouter, onze zoon, achter in de auto. Het ritje was zwaar maar onvergetelijk. Thuis aangekomen, waren mijn ouders er gelukkig om ons op te vangen. We hebben Wouter samen boven op zijn eigen kamertje gezet en zo konden we hem die dagen op onze manier verzorgen en afscheid nemen. 's Aavonds welterusten gaan zeggen en zijn lampje uitdoen, 's morgens goedemorgen gaan wensen en weer het lampje aandoen. Eigenlijk willen dat we je nog wakker konden schudden.
Dan volgen er dagen van veel visite, dit is vermoeiend, maar doet je ook erg goed, toch mensen die je kindje willen zien. Trots ga je dan elke keer mee kijken, alleen al om te zien dat die mensen je kindje bewonderen. Dagen waarin veel, heel veel, erg snel geregeld moet worden. Als we hierbij de hulp van onze familie's en goede vrienden niet hadden gehad, hadden Hans en ik dit nooit gered.
Maandag 11 november 2002. De dag dat we voorgoed afscheid moeten nemen van onze Wouter. Hans en ik hebben samen boven in ons eigen bed nog een keer met hem geknuffeld en zijn cadeautjes gegeven, die we hem mee wilden geven. Een knuffel van onze cockerspaniel, zodat die knuffel bij hem zou waken. Onze familie's en vrienden, ongeveer 17 personen, komen ons halen, ons de moed geven, dat we nu echt moeten gaan. Onze beste vrienden rijden voorop, zij loodsten Hans en Wouter en mij, in onze eigen auto naar het kerkje voor de afscheidsdienst. Deze was zwaar maar perfect, schoonmoeder en de peettantes lazen zelfgemaakte gedichten voor, Hans en ik deelden knuffeltjes uit, deze hadden we namens Wouter voor iedereen gemaakt. Voor iedereen een persoonlijke groet, namens onze zoon. Ons liedje werd gedraaid voor Wouter, dit luisterden we samen vaak, van de groep Live - Lightning crashes -, over een engeltje dat de oogjes open en weer dicht doet.
Daarna zijn we allemaal samen naar de begraafplaats gegaan, hier werden nog meer gedichten voorgelezen, een dat door mijn moeder was geschreven. Hans heeft toen samen met mijn vader onze Wouter begraven en samen hebben we toen het gedicht voorgelezen dat papa Hans geschreven had.
Wouter mocht maar 23 weken en 5 dagen bij ons zijn, de oorzaak bleek een ontsteking aan de vliezen van de placenta te zijn. Wij moeten nu verder, zonder onze Wouter, hoe moeilijk en hoe nutteloos dit ook voelt. Maar wij hebben een zoon, en dit neemt niemand ons meer af.
Ik wil afsluiten met het gedicht dat papa Hans voor onze Wouter heeft geschreven:
Wouter is geboren oh wat is hij klein.
Zijn hele lichaam is oh zo fijn.
Hij heeft ons moeten verlaten.
Dat doet toch zo'n pijn.
Wat hadden we je hier graag gehad op aarde
Het mocht niet zo zijn.
Je hebt ons moeten verlaten
maar zal altijd bij ons zijn.....
Wouter je bent voor altijd in onze gedachten en in onze harten,
we zijn elk moment bij je,
Wij houden van je, en als je wil, engeltje daarboven, schijn een
sterretje naar ons beneden dat we weten dat alles goed met je is.
Veel liefs, je papa Hans en mama Lisette en een dikke knuffel van onze cocker Treeske...
Wouter heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
