Stef Vliegen
* 17 juli 2001 - 18 juli 2001 †
Joep
Ruud en Germy Vliegen
Veur os Brömmelke Stef
Op vrijdag 13 juli hadden we een afspraak met de gynaecoloog in Maastricht, omdat ik bijna 42 weken zwanger was. Op de afdeling werd er eerst een CTG gemaakt en daarna kwamen we bij de gynaecoloog die nog een echo maakte. Zij stelde voor om zaterdag een inleiding te doen, omdat er wat weinig vruchtwater was en de buik klein zou zijn. We schrokken wel even en belden meteen naar onze verloskundige. Die zei dat de buik niet te klein was, omdat ik nogal groot ben.
Zaterdagmorgen om 08.00 uur werden we verwacht op de verloskamer. We hadden de 'kraamtas' bij ons en nog wat kleine spulletjes. De rest, wat te lezen en zo, zouden we kopen in de winkeltjes beneden. We gingen naar een klein kamertje, dat normaliter gebruikt werd als onderzoekskamer. Er waren die nacht wat bevallingen geweest en er zou spoedig een kamer vrij komen. Ik werd daar aan de CTG gelegd. Na een half uur kwamen ze kijken en werd er geconstateerd dat we een heel actief baby'tje zouden krijgen. Het was erg beweeglijk en druk bezig. De zwangerschap was hetzelfde verlopen als bij Joep en qua beweeglijkheid merkte ik ook niets anders. Goh, nog zo'n kindje als Joep, wat zou dat geweldig zijn.
Na ongeveer een uur kwamen ze een inwendig onderzoek doen en de gynaecoloog constateerde een centimeter ontsluiting. Hij besloot om te beginnen met de inleiding door middel van een gel. Het werd daarna wachten. De winkels beneden waren gesloten dus we waren gedwongen om wat TV te kijken. We waren natuurlijk gespannen, want vandaag zou mogelijk ons kindje geboren worden. Regelmatig kwam een verpleegkundige kijken hoe we het maakten, maar er was weinig tot geen activiteit merkbaar in mijn buik. In de avond mochten we naar huis maar zonder kindje en met de mededeling dat we dinsdag weer terug mochten komen, als onze zoon of dochter niet al eerder geboren zou zijn. Die zondag en maandag heb ik erg veel ananas gegeten en erg veel gelopen, want daarvan zeggen ze dat de geboorte op gang komt. Iedereen in onze omgeving wist dat ik eigenlijk moest gaan bevallen dus er werd veel over de kleine gesproken. Ik weet nog heel goed dat ik voor de grap telkens zei: "Die kleine heeft het nog te goed bij mama en wil er nog niet uit". Achteraf bleek dat ook zo te zijn.....
Op dinsdag kreeg ik een tweede inleiding. Er werd meteen een infuus ingebracht en niet snel daarna kwam ook de eerste wee. Al heel snel werd de vloeistof opgevoerd. De pijn was hevig, maar de CTG liet weinig activiteiten zien. De middagmaaltijd werd gebracht en met de nodige onderbrekingen heb ik deze gegegeten. Op een gegeven moment merkte ik dat ik persdrang had. De verpleegkundige riep een gynaecoloog en en ik werd meteen naar de verloskamer gebracht. De bevalling van Joep was moeizaam verlopen en ik was nogal bang voor de bevalling. Echter, deze bevalling verliep heel anders en na twee keer goed persen was Stef geboren. Meteen merkte ik dat er iets niet in orde was. Een gilletje en verder niets meer... De verpleegkundige en de gynaecoloog reageerden direct en Stef werd naar de naastgelegen kamer gebracht. We waren als verdoofd, dat kon toch niet, hij bewoog zo veel, we hebben het hartje toch horen kloppen......
Ik moest worden gehecht en ik weet dat het als een roes aan ons voorbij ging. Ruud belde de ouders die thuis gespannen met Joep zaten te wachten. Het verbaasde me dat hij zo koel bleef. Hij zei dat er iets niet goed was met Stef en dat ze zo snel mogelijk moesten komen. Na een tijdje kwamen ze met Stef terug die in de couveuse lag aan de beademing. Zo perfect, zo mooi, wat was er aan de hand, wat was er gebeurd? Allemaal vragen die flitsen door je hoofd. Na mijn verzorging werden er als normaal beschuit met muisjes gebracht. We dachten nog, hebben we dan wat te vieren? Onze zoon is geboren en we weten niet hoe het verder gaat en wat er aan de hand is. Beetje bij beetje kwam er informatie binnen. Stef had het hartje aan de rechterkant zitten. Nou, daar is nog wel mee te leven dacht ik nog. Het volgende dat we hoorden, was dat er een vlek zat op de plek waar het hartje moest zitten. Verder bleek dat hij een hernia diafragmatica had (gat in het middenrif). Dit komt wel vaker voor, dus er bleef hoop... Maar waarom reageerde Stef daar zo op?
We werden na een tijdje naar een kamer gebracht en er werd een bed voor Ruud bijgeschoven. Al snel kwam de kinderarts bij ons langs. Het zag er niet goed uit. Door die hernia diafragmatica namen de orgaantjes de plaats in van het hartje in de borstkas. Het hartje zat aan de rechterkant. Hierdoor konden de longen zich onvoldoende ontwikkelen. Inmiddels was ook onze verloskundige gearriveerd en kwamen de ouders en schoonouders met Joep aan. Samen gingen we naar Stef kijken. We wilden hem vasthouden, troosten, verlossen van alle pijn... Joep gaf hem een kusje en bekeek zijn broertje goed. Stef lag aan zoveel slangetjes en er stonden zoveel apparaten om hem heen. Konden we maar iets van hem overnemen, konden we maar wat voor hem doen. Omdat hij zo onrustig was, werd hij lichtjes in slaap gehouden.
Ons vechtertje
We probeerden zoveel mogelijk bij hem te zijn. De medewerkers van de neonatologie waren geweldige mensen. Ze hadden altijd tijd voor onze vragen en lieten Stef geen moment alleen. Omdat we toch een bevalling achter de rug hadden, probeerden we wat te slapen. 's Nachts belden we nog eens hoe het met hem ging en Ruud ging om 5.00 uur weer naar hem toe. Het ging wat beter met hem. Toen we ons verzorgd hadden, gingen we weer naar Stef en men vroeg ons of we gelovig waren. Als we Stef wilden laten dopen, dan moesten we dat nu laten doen. Dat was een schok, het ging plotseling snel minder goed met hem. De speciale beademing sloeg niet aan en de bloeddruk bleef schommelen. Tevens gaf de verpleegkundige aan dat de kinderarts na de doopplechtigheid een gesprek met ons wilde. We dachten meteen dat we over zijn leven moesten gaan beslissen. Er was een korte doopplechtigheid, waar Joep en onze naaste familie bij aanwezig waren.
In het gesprek met de kinderarts vertelde hij dat hij Stef met de ambulance naar Rotterdam wilde brengen. Die middag kwam een baby-hart-longmachine vrij. Dit zou het begin zijn van lange moeilijke herstelperiode. Ruud ging snel naar huis en pakte een koffer voor ons beiden. Ook ging hij Stef aangeven op het gemeentehuis. Om 14.00 uur zou Stef vertrekken. Ondertussen probeerde men Stef aan een gewone beademing aan te sluiten. Dit was noodzakelijk voor het vervoer naar Rotterdam. Stef reageerde hier heel slecht op. Hij werd meteen blauw en de bloeddruk zakte. Al snel werd ons duidelijk dat Stef in Maastricht moest blijven. Dit betekende echter ook dat er weinig levenskansen voor hem waren. De kinderarts vroeg of ik Stef nog in mijn armen wilde nemen. Ik dacht dat Stef nu zo hard vocht om te herstellen dat ik mezelf nooit zou vergeven als hij op dat moment zou sterven. We hebben hem toen om beurten omarmd, terwijl hij gewoon kon blijven liggen. Zelfs dit bleek al veel te zwaar te zijn voor hem. Hij werd meteen blauw aan die zijde waar we hem aanraakten. Hierop gaf de kinderarts aan dat als we hem nog in onze armen wilden houden, we dit snel moesten doen. Stef is uiteindelijk in onze armen overleden. Heel rustig...
We hebben hem een hele tijd vastgehouden, geknuffeld en samen gehuild. Toen de verpleegkundige ons vroeg of we hem zelf wilden verzorgen, hebben we dit met veel liefde gedaan. De eerste en laatste keer onze zoon verzorgen. Ik heb hem zijn nieuwe kleertjes aangedaan en samen hebben we nog een hele tijd samen met hem gezeten en hem vastgehouden.
Stef in zijn nieuwe kleertjes
Daarna zijn we naar de inmiddels gearriveerde opa's en oma's met Joep gegaan. Iedereen heeft hem nog vastgehouden en afscheid kunnen nemen. Omdat we autopsie wilden laten verrichten moest hij een nacht in het ziekenhuis blijven. Met pijn in ons hart moesten we hem daar achterlaten.
De dag erna zijn we zijn we hem samen gaan halen in onze eigen auto. Eindelijk was ons Brömmelke thuis.
Samen met Joep, papa en mama
We hebben hem in zijn eigen wiegje gelegd. Het voelde op de een of andere manier goed. We konden naar hem toe gaan als we dat wilden en aan iedereen onze Stef laten zien. Er kwam veel bezoek. Joep ging hem 's avonds welterusten zeggen en nam op zijn manier afscheid van Stef. We hebben veel uren bij zijn bedje doorgebracht om maar geen details te vergeten. Ook hebben we veel video opnames en foto's gemaakt die ons nu heel dierbaar zijn.
Thuis in zijn eigen wiegje
Op maandag moesten we definitief afscheid nemen van ons manneke. We hebben hem nog andere kleertjes aangedaan en hem nog even vastgehouden. Samen met Joep hebben we hem in zijn kistje gelegd en alle knuffeltjes en andere kadootjes erbij gelegd.
Stef in zijn kistje
Nadat we het kistje hadden gesloten zijn we met de familie naar de kerk gereden in onze eigen auto. Ruud heeft hem zelf de kerk ingedragen. Negen maanden heb ik hem gedragen en het laatste stukje heeft Ruud dit gedaan. In de mis werd de muziek gedraaid die we zelf hadden uitgekozen. Vervolgens hebben we Stef naar de begraafplaats gebracht waar hij 's middags is begraven. Na lang wachten is er een mooie grafsteen geplaatst. De grafsteen heeft de vorm van een ster en een zon ineen, zoals ook op het geboorte/overlijdenskaartje staat.
Dag kleine zon
Je was zo klein
Dag kleine zon
Je scheen zo fel
Dag kleine zon
Je verdween achter de wolken
Dag kleine zon
Je bent nu een ster
Stef we zullen je nooit vergeten, je blijft altijd ons tweede kindje,
ons Brömmelke en het broertje van Joep.
Stef heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
