Tessa Frensdorff
* 17 juli 2004 († 15 juli 2004)
Debby en George
Thijs
Voor ons meisje
Lieve Tessa je bent voor altijd in ons hart
Je mag nooit vergeten worden, vandaar deze site.
Wij zijn George, Debby en Thijs Frensdorff en ons engeltje Tessa. Ons verhaal begint op 19 december 2003. Op deze dag deed ik een zwangerschapstest en de uitslag was positief. We waren door het dolle, zo blij waren we dat ik zwanger was. Eindelijk zou er een broertje of zusje komen voor Thijs. We hadden er vrij lang overgedaan om weer zwanger te raken, ongeveer 16 maanden. We vertelden het goede nieuws op 1e Kerstdag aan mijn ouders en zus en op 2e Kerstdag aan mijn schoonmoeder en schoonzussen. Iedereen was ontzettend blij.
Ik belde begin januari de gynaecoloog om een afspraak te maken. Ik moest de 1e contrôle bij de gynaecoloog doen omdat Thijs, mijn eerste kindje, met de keizersnede is geboren. Vandaar uit door naar de verloskundige en dan vanaf 36 weken weer onder de de gynaecoloog. Ik mocht dus ook niet thuis bevallen. Ik had de 1e echo op 21 januari 2004 bij 8 weken. Alles was goed. Ik was 27 augustus 2004 uitgerekend.
Ik kwam op 13 februari 2004 op contrôle bij de verloskundige. Ze vertelde dat de placenta achterwaarts lag maar dat kon geen kwaad. Verder was alles goed. Ik moest wel op verzoek van de verloskundige een nieuwe echo laten maken omdat ze niet helemaal zeker waren van de termijn en aangezien de 1e echo al bij 8 weken was vonden ze dit eigenlijk te vroeg. Ik vond het niet erg hoor hoe meer echo's hoe vaker ik jou zag. Dus ik kreeg op 3 maart 2004 weer een echo. Ik was toen 14,5 weken zwanger, het was dus een prachtige echo. Je bewoog goed.
Begin april 2004, ik was 18 weken zwanger, voelde ik je voor de 1e keer bewegen. Vanaf de 20e week kreeg ik harde buiken en mijn buik werd al zo groot. Oh, dacht ik, van de 2e word je sneller dikker. Dus op 14 april 2004 naar de verloskundige voor contrôle. Ik was ruim 3 kilo aangekomen en het kindje was flink gegroeid. Jij gaat een groot kind krijgen zeiden ze. Dus moest ik een suikertest laten doen in het ziekenhuis. Dat gedaan en de waardes doorgebeld en die waren goed. Ik kreeg wel steeds vaker last van harde buiken dus moest ik vanaf de 21e week rust houden o.a niet tillen, niet strijken, niet stofzuigen e.d alles waarbij je je buikspieren gebruikt.
Op 12 mei 2004 ging ik weer naar de verloskundige voor contrôle en je was ruim 5 centimeter gegroeid en ik was ruim 4 kilo aangekomen. Omdat ze op dit moment geen kindsdelen meer kon voelen maakte ze een afspraak voor een spoedecho in het ziekenhuis. Op 17 mei 2004 kon ik komen en daar maakten ze de echo en vertelden me dat ik extreem veel vruchtwater had. Ik had er nog nooit van gehoord en dacht dat het dus allemaal wel meeviel. Niet dus. Door al dat vruchtwater had ik weinig leven en veel harde buiken.
De gynaecoloog maakte gelijk een afspraak voor me in het Erasmus Ziekenhuis in Rotterdam voor een uitgebreide echo. Het kon namelijk zo zijn dat de slokdarm niet goed werkte en dat ik daardoor zoveel vruchtwater had of dat bepaalde orgaantjes niet goed waren aangelegd. Ik moest ook allerlei bloedonderzoeken laten doen o.a voor zwangerschapsvergiftiging. De uitslagen van deze onderzoeken waren allemaal goed. Mijn man en ik waren vreselijk geschrokken. We konden gelijk de volgende dag al terecht.
Dus wij op 18 mei 2004 naar Rotterdam toe. We kregen de echo. Ik moet zeggen het was echt prachtig. Ze onderzochten echt alles. Het hoofdje, de oogjes, het ruggetje, het buikje, zelfs ieder orgaantje, ieder botje. Ze is ruim 1,5 uur met ons bezig geweest. Ze had ook allerlei foto's gemaakt. Na de echo moesten we even wachten op de uitslag. Ze ging het met andere artsen bespreken. Dus toen ze ons na een ½ uur kwam halen, waren wij op van de zenuwen. We kregen te horen dat alles er goed uitzag.
Het enige dat ze nu nog konden doen, was een vruchtwaterpunctie, want extreem veel vruchtwater komt ook voor bij syndroom van Down. We kregen er wel bij verteld dat een puntie weeën kon opwekken (2% kans). George en ik hebben eerst overlegd wat we wilden doen. Het kwam allemaal zo als een schok. Uiteindelijk hebben we besloten dat we de punctie zouden doen. Als we een kindje met het syndroom van Down zouden krijgen, wilden we toch graag voorbereid zijn.
Ik vond het vreselijk om dit te doen. Ik werd plaatselijk verdoofd en ze haalden met een naald vruchtwater uit mijn buik. Ik vond het pijnlijk maar het was ook zo gebeurd omdat ze niet hoefden zoeken naar vruchtwater, ze hadden het gelijk gevonden. Na de punctie had ik veel pijn en vreselijke harde buiken. Ik mocht na de punctie ook 3 dagen niets doen: rust houden. Het ergste van al was dat ik 3 weken moest wachten op de uitslag. Dat werden 3 vreselijk lange weken. Totdat ik op 8 juni 2004 eindelijk het verlossende woord kreeg. Alles was goed en ze hadden niets kunnen vinden. Ze vertelde er wel bij dat ze niet alles konden vinden. Ongeveer 15% konden ze niet op de uitgebreide echo zien en uit de punctie konden ze ook niet alles halen.
Dus we waren toch wel opgelucht ondanks dat we een naar gevoel overhielden in ons hoofd. Ondertussen bleef ik groeien, had ik veel harde buiken, weinig leven en was heel vaak moe. Maar dat was volgens de artsen een normale reactie bij zo extreem veel vruchtwater. Ik kon op een gegeven moment zelfs niet meer van de poort tot het plein komen, het was zo vreselijk zwaar. Zodra ik iets deed was mijn buik hard. Ik had dit er allemaal voor over, ik wist dat ik een mooi kindje zou krijgen. De gynaecoloog vertelde mij dat ik waarschijnlijk vroegtijdig zou bevallen vanwege die extreme hoeveelheid vruchtwater, dat als het ware een ballon vormde in mijn buik en vroegtijdig kon klappen. Hij stelde 30 weken als grens. Hij hoopte dat ik dat zou halen. Iedere week die ik extra liep na de 30 weken zou alleen maar goed zijn voor de de baby. Dus toen ik bij 30 weken kwam, werden wij ook weer wat geruster en gingen verder met de voorbereidingen en het op orde brengen van de babykamer.
Dinsdag 13 juli 2004 had ik een hele slechte dag met continu harde buiken en weinig leven. 's Avonds ben ik naar de yoga geweest. Meestal hielp dat goed en ontspande ik zelf ook, maar nu reageerde je nergens op. Het zat me niet lekker en ik maakte me zorgen maar zoals ik al zei ik had zoveel slechte dagen. George en ik gingen naar bed en samen voelen aan mijn buik en ja gelukkig er kwamen reacties, je reageerde.
Woensdag 14 juli 2004 werd ik wakker en voelde me goed geen harde buiken heerlijk. Ik heb toen Thijs naar de peuterspeelzaal gebracht en ben daarna naar het Kruidvat gegaan. Ik heb daar alle laatste spulletjes gekocht, voeding, luiertjes, flesjes en spenen. Ik ben thuis gekomen en heb gelijk de flesjes en de spenen uitgekookt. Ik ben naar boven gegaan om mijn tas in te pakken voor het ziekenhuis, want ik dacht dat de bevalling zeer spoedig zou beginnen. 's Middags ben ik naar mijn vriendin Daniëlle gegaan. Kon Thijs lekker samen met haar zoontje Jesper spelen en ik met Daniëlle lekker kletsen. We waren namelijk samen zwanger. Zij was 22 augustus uitgerekend en ik 27 augustus. Ik had een goede dag vandaag en ging dan ook met een goed gevoel slapen want morgen moest ik weer op contrôle en zou ik je weer zien.
Het begon allemaal op een zwarte donderdagmorgen 15 juli 2004. Ik moest om 8.30 uur op contrôle bij de gynaecoloog. Ik vertelde de gynaecoloog dat ik weer veel harde buiken had gehad en weinig leven. Hij zei nog: "oh, dat is niet raar met zoveel vruchtwater" dus niets om je druk over te maken, zou je denken. Hij ging een echo maken en hij was lang bezig voor hij wat zei en toen kwam het. Hij zei: "Het is niet goed, ik zie geen hartslag. Dit is niet goed." Er drong niets tot mij door. Ik dacht, oh even een hartfilmpje en alles is weer goed. Ik stond echt niet stil bij het ergste. Totdat hij bleef zeggen, het is niet goed en ik zie geen hartslag. Ik weet dat ik toen heb gevraagd: "U wilt toch zeker niet zeggen dat mijn kindje dood is." Ja, zei hij, dat wil ik wel zeggen.
Ik dacht dat ik gek werd. Alles werd zwart en kon niet stoppen met huilen. Kom even zitten zei hij en hij vroeg of ik iets wilde drinken. Hoe kan dat nou riep ik, dit kan niet. Na even gepraat te hebben, vroeg hij of ik iemand wilde bellen die me kwam halen. Ik heb George gebeld. Ik weet dat ik in de hoorn gilde ‘ons kindje is dood’. Hij schrok zich rot en kwam gelijk naar het ziekenhuis. Wat er door je hoofd spookt, is niet te beschrijven. We hadden met dr. Ramondt de gynaecoloog afgesproken dat hij vrijdag 16 juli 2004 zou bellen van hoe nu verder. We moesten het eerst zelf verwerken en bespreken. Ik ben met George naar huis gegaan en je wilt het niet geloven. Toen belde mijn moeder, dus George vertelde het slechte nieuws en verder moesten wij het laten doordringen. Dat duurt lang, er spookt van alles door je hoofd.
Een uur later kwamen mijn vader en moeder ook helemaal ontdaan en werd Thijs opgehaald bij de buurvrouw. Thijs ging voorlopig met opa en oma mee zodat wij even met zijn tweeën waren. 's Middags zijn we bij mijn schoonmoeder geweest, ook zij was heel erg geschokt. Ze vertelde dat ze woensdag 14 juli 2004 een stem had gehoord die zei, het gaat niet goed met Debby en met haar dochter. Ze is dood en ligt onder herfstbladeren met rode kraaltjes. Wij dachten ja ja. Wij wisten niet eens dat het een meisje zou worden. Ondertussen hadden we mijn zus Anouk en mijn zwager Roel gebeld. 's Avonds kwamen mijn schoonzussen Sylvia en Peggy ook heel verdrietig. Daarna naar bed en probeer dan maar eens te slapen. Het enige wat je doet is malen en tot je door laten dringen wat er aan de hand is, dat gebeurt niet.
Vrijdag 16 juli 2004 om ongeveer 11.00 uur belde dr. Ramondt of we om 15.00 uur in het ziekenhuis wilden zijn. Dus wij naar Ramondt toe. Hij vroeg hoe gaat het nu? Wij zeiden slecht, alles is onwerkelijk en we hebben een heleboel vragen. Hoe kan het? Dat zal wel altijd een vraag blijven. Ik voelde me schuldig. Waarom had ik dinsdag of woensdag niet gebeld. Dr. Ramondt zei, nee hoor want dan had ik een scan gemaakt en had het hartje geklopt en was je gewoon naar huis gegaan. Hij zei ook dat het 's nachts of 's morgens pas gestorven was (van 14 op 15 juli). Hij kon dat zien aan de vorm van het hoofdje, dat was nog rond.
Maar nu de bevalling nog, er zijn 3 manieren:
1 Met medicijnen, gaat het snelste, binnen een paar uur (dit kon bij mij niet vanwege het litteken van de keizersnede bij Thijs).
2 Als er al ontsluiting is, met een infuus met weeënopwekkers.
3 Met gel als er geen ontsluiting is.
Geen keizersnede. Terwijl mijn 1e keus zou zijn onder narcose met keizersnede. Maar het moest d.m.v een natuurlijke bevalling. Dan gaat het herstel sneller en voor de verwerking was het beter. Dus dr. Ramondt ging kijken of er al onsluiting was en er was al 3 cm, gelukkig. Dus mocht ik zaterdag 17 juli 2004 om half 10 terugkomen voor een infuus met weeëopwekkers en een ruggenprik. George wilde weten of het een jongen of een meisje werd. Hij keek het na en het werd een meisje, dus onze Tessa. Als het een jongen zou zijn, had hij Bram geheten. Thuis spullen ingepakt en kleding gepakt voor Tessa (een heel mooi wit pakje). We moesten natuurlijk ook ons fototoestel niet vergeten.
Zaterdag 17 juli 2004 naar het ziekenhuis. We werden vriendelijk ontvangen door Marianne. Ze bracht ons naar de kamer. Ze prikte mijn vliezen door wat pijnlijk was. Ze zei dat ik hele taaie vliezen had. Het vruchtwater was groen. Iedereen vond dat raar, zelfs dr. Ramondt. Niemand had daar een verklaring voor, want een kindje van 34 weken kan nog niet poepen. Ze probeerden toen het infuus aan te brengen wat niet lukte. Ze heeft 2 keer geprobeerd maar het lukte niet. Dit was behoorlijk pijnlijk. Ze heeft toen dr Ramondt gebeld. Hem lukte het ook niet. Dus moesten ze dat bij de OK doen, gelijk met de ruggenprik die ik had aangevraagd. Daar was het infuus zo aangebracht en ook de ruggenprik viel mee.
Ik kreeg een raar gevoel in mijn benen en ik moest als ik harde buiken kreeg ze proberen te klokken, dat zouden de weeën zijn. Als ik pijn kreeg kon ik de ruggenprik hoger zetten. Ieder uur verhoogde ze de opwekkers. Dit moest voorzichtig gaan i.v.m het litteken van de keizersnede dat kon anders openscheuren. Marianne vertelde dat ik moest proberen te slapen. Het kon nog lang gaan duren... Om ongeveer 15.30 uur kwamen mijn vader en moeder even langs met Thijs. Thijs vond het raar om me zo te zien. Hij wilde in eerste instantie mij geen kus geven, gelukkig uiteindelijk wel. Ze bleven maar even. Om ongeveer 16.15 uur klokte ik harde buiken om de 3 minuten. Volgens de verloskundige kon het dan nog 5 à 6uur duren.
Om ongeveer 17.00 uur kregen we eten en zei ik tegen George dat ik na het eten de ruggenprik omhoog zou laten zetten. Om ongeveer 18.00 uur hield ik het niet meer van de pijn. De prik hielp niet meer. Inmiddels hadden we een andere verloskundige Vicky (heel lief). Ze keek en had ik 8 cm ontsluiting, ik mocht zachtjes aan mee helpen persen. Rond 18.15 uur zette het echt door. Wat had ik een pijn. En ik was bang. I.p.v dat ik mee gaf, trok ik terug. Ik weet dat Vicky zei, als het nu niet snel komt, moet ik een knip zetten. En ik herinner me dat George zei, nee Deb, nog even. Ik heb het hoofdje al gezien. Uiteindelijk kwam ze om 19.17 uur en scheurde ik van de schoudertjes een beetje in. Ik kreeg haar op mijn buik en gilde of ze echt wel dood was. Ik kon het niet geloven. Ja, zei Vicky, ze is echt dood.
Ik wilde niet kijken. Ik vond het heel moeilijk en ik was heel bang todat ik keek. Ze was zo mooi er was niets aan te zien. Alles was zo compleet, een heel mooi popje. Het was helemaal George. Bruin huidje zwarte haartjes echt perfect. Vicky nam haar mee om te wassen en aan te kleden. We wilden het niet geloven. Het is zo oneerlijk, waarom wij? Ik heb ook alleen maar gehuild. Wij belden wat mensen die konden komen kijken als ze dat wilden.
Tessa
Vicky is ongeveer 1 uur bezig geweest. Ze was zo mooi alsof ze sliep. Ze was 2410 gram 47 cm lang en een hoofdomtrek van 30 cm. Mijn moeder is geweest, mijn schoonmoeder en mijn 2 schoonzussen Sylvia en Peggy en mijn zwager Rini. Iedereen had het vreselijk moeilijk. Daarna mocht ik proberen te douchen. Dat viel niet mee want mijn benen waren nog wat verlamd en ik was wat duizelig nog van de ruggenprik. George mocht blijven slapen, er werd een bed bijgezet. Ik kreeg wat pijnstillers maar kon niet slapen. Om ongeveer 1.30 uur 's nachts spookte ik op de gang en vroeg de nachtzuster om een slaappil. Maar die heeft niet geholpen, alles kwam als een film op me af.
Zondag 18 juli 2004 kwamen vrienden van ons (Claudy, Nico en Dymphna) nog even kijken naar Tessa. Rond 11.00 uur kwamen mijn vader en moeder met Thijs om te kijken naar Tessa en kon Thijs afscheid nemen van haar. Hij vond zijn zusje koud en zo gingen we met zijn drieën naar huis. Thijs was blij dat hij weer mee naar huis mocht en dat ik hem weer op kon tillen. Verder snapte hij er niet zoveel van. 's Middags gingen we wat slapen en 's avonds was Thijs weer bij ons. Vooral George had hem nodig. Rond 16.00 uur kwam de kraamhulp Joyce kennismaken. Ze zou maandag 19 juli 2004 beginnen.
Ze kwam maandag 19 juli 2004 rond 9.00 uur. Toch blij dat we haar hadden, ze nam veel werk uit handen waar je hoofd echt niet naar stond en we konden goed met haar praten. Ook ik moest blijven liggen vanwege het feit dat ik bij de bevalling wat was ingescheurd en niet gehecht. 's Middags rond 14.00 uur kwam de begrafenisondernemer praten. Alles moest geregeld worden voor de crematie. We kozen een mooi mandje i.p.v. een kistje, de kaartjes kozen we en alles werd geregeld. Dat daar zoveel bij kwam kijken, nooit geweten.
Dinsdag 20 juli 2004. Nu moesten we de tekst en muziek uitzoeken voor de crematie. Thijs ging even naar de buurvrouw toe. Muziek was moeilijk uitzoeken. Je wilt het goed doen maar je hoofd staat er niet naar. Ik wist dat ik een nummer wilde van Elton John van de Lion King (ik wist niet hoe het nummer heette). Monique de buurvrouw had de band van de Lion King. Het nummer heette "Can't you feel the love tonight". Maar, het nummer stond niet op de lijst van het crematorium. Verder wilde ik een nummer van Marco Borsato maar de Nederlandse tekst klopte niet. Nederlands was te moeilijk om de tekst te laten kloppen. George had een nummer gekozen van Eric Clapton "Heaven" en een nummer van Madonna "The power of goodbye".
We moesten nog steeds het nummer van Elton John hebben. We hebben gekeken op de internetsite van de bibliotheek, daar was hij niet. Toen allerlei winkels gebeld en uiteindelijk hadden ze hem bij de Free Recordshop. De kraamhulp heeft hem gehaald en bij het crematorium gebracht. Toen moest de tekst nog. We hadden wat voorbeelden van gedichtjes gekregen. Aan de hand van die voorbeelden hebben we wat teksten gemaakt. Dit waren hele moeiljike momenten. 1 gedicht namens papa, 1 gedicht namens mama en 1 gedicht namens Thijs. We hebben ook maar gelijk de tekst voor het rouwkaartje gemaakt. We hadden het al moeilijk dus gingen we maar gelijk door.
Dit was het gedicht namens papa
Naam
Ik heb mijn ongeboren kind,
een naam gegeven.
Een naam die voortleeft,
in mijn hart en denken.
Ik heb jou niet het leven
kunnen schenken.
Waarop ik zo vurig
had gehoopt.
En met verlangen
naar had uitgekeken.
Te vroeg kwam jij,
te licht bevonden.
Diepe wonden
in mijn ziel.
Te broos was jij,
klein en breekbaar.
Niet levensvatbaar.
Kaartje
Dit was het gedicht namens mama
Leeg
Het was een fijne tijd
acht maanden
heb ik genoten
van jouw wonen
in mijn buik
nog even
dan zou je komen
toen werd het
plotseling stil
doodstil
geruisloos
ben je gekomen
geruisloos
weggegleden
mijn armen
en mijn hart zijn leeg
zo leeg.........
Dit was het gedicht namens Thijs
Tessa
Ik wilde graag met je spelen,
en mijn speelgoed met je delen.
Ik wilde zo graag je broertje zijn.
Lieve Tessa, daarom heb ik een mooie tekening voor je gemaakt.
Woensdag 21 juli 2004. We hadden allebei slecht geslapen. Thijs ging naar school. De crematie was om 10.00 uur. We hadden ervoor gekozen om Thijs niet mee nemen, hij snapte het toch niet. Hij heeft op zijn manier afscheid genomen. Hij heeft een mooie tekening gemaakt voor Tessa en die hebben wij meegegeven voor in het mandje bij Tessa. Aanwezigen op de crematie waren George, Debby, pa en ma Verboven, Anouk, Bas, ma Frensdorff, Sylvia, Rini, Peggy, Roel, Brenda, Jan, Marcia, Wesley, Claudy en Dymphna. Het geheel was mooi aangekleed. Tessa lag heel mooi in het mandje. Zoals wij gewild hadden.
De crematie begon. We hadden aangegeven zelf een gedicht te willen doen, mocht het niet lukken zou de begrafenisondernemer het doen. Hij begon met de dienst en las onze gedichten voor en zei nu komt papa. Het liep een beetje fout. Geeft niet, volgens mij had hij er ook veel moeite mee. Aan het einde van de dienst liepen we naar buiten en lieten we allemaal een roze ballon op. Heel mooi vonden we dat. George bedankte iedereen voor alle steun en nodigde iedereen uit voor koffie bij ons thuis. De kraamhulp had de koffie al klaar staan. Al met al was het gegaan zoals we wilden en waren het hele heftige dagen.
3 weken na de bevalling mocht ik op nagesprek komen bij de gynaecoloog en we kregen ook de uitslag van de obductie die we hadden laten doen. Uit mijn bloedonderzoeken was niets gekomen en ook uit de obductie niet, dus het zal voor ons altijd een vraag blijven waarom. Waarom is ons dit overkomen, we zullen er nooit achter komen. Met deze vraag zullen we moeten leren leven.
Op 14 januari 2005 hebben wij ervoor gekozen om Tessa uit te strooien op het kinderveldje bij het crematorium. Wij hebben zelf de urn gedragen naar het veldje toe en hebben haar ook zelf uitgestrooid. Nu heeft ze toch een eigen plekje om naar toe te gaan. We hebben hier wel een goed gevoel over.
Waarom
waarom
Waarom is het ons niet gegeven
dat jij kon blijven in dit leven.
Waarom doet het toch zo'n pijn,
dat jij niet meer bij ons kan zijn.
Waarom kreeg jij niet de kans,
op een gelukkig bestaan, en moest
jij voortijdig van ons gaan.
Het waarom zullen we misschien nooit weten,
maar we zullen je nooit vergeten.
Dag lieve Tessa
Tessa heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
