KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Thomas Blokland

* 12 augustus 2001 - 13 augustus 2001 †

Martin en Bianca Blokland

 

Like a child passing Through
never knowing the reason
I am home, I know the way
I am home,
feeling o so far away....

Hallo, wij zijn Martin en Bianca Blokland, hier is ons verhaal over onze zoon Thomas die plotseling 1 dag na zijn geboorte overleed.

Op 12 augustus 2001 begonnen om 03.30 de weeën. Ik wist het eerst niet zeker maar na een half uur afwachten was het duidelijk dat de weeën toch eindelijk begonnen waren. Martin uit bed geroepen. Ik was al 11 dagen over tijd en we dachten al dat ik misschien in het ziekenhuis moest bevallen maar gelukkig niet dus.

De bevalling was kort maar heftig. Na 7,5 uur had ik ons mannetje Thomas op mijn buik liggen. Zo onwerkelijk en zo bijzonder. Ongelofelijk gewoon dat zo'n compleet kindje in mijn buik zat. Ik bleef me maar afvragen hoe dit wonder toch mogelijk was. Wij meteen vingertjes en teentjes tellen en gelukkig was ons mannetje compleet, rose en blakend van gezondheid. De kraamhulp was net na zijn geboorte ter plaatse. Thomas werd door de huisarts, die bij de bevalling had geholpen, gewogen en er werd slijm uitgezogen.

Thomas op het kraambed

Thomas woog 7,5 pond en was 51 cm lang. We wilden zijn lengte graag weten, omdat we dat op het kaartje wilden zetten. Thomas huilde meteen en had na een paar minuten al een Apgarscore van 9, dus dat was dik in orde. Hij huilde niet zo sterk, maar toch voldoende. De huisarts attendeerde ons er nog op om foto's te maken want dat waren we door alle opwinding vergeten.

De kraamhulp hielp bij het aanleggen aan de borst kort na de bevalling en na enig aandringen dronk Thomas meteen en nog met flinke teugen ook. Dat ging alvast goed. Meteen de eerste familiekring gebeld die als dat mogelijk was dezelfde dag ons mannetje nog kwam bewonderen. Het was een fijne kraamdag. Ik was vast van plan om me eens flink te laten verwennen als kraamvrouw.
De kraamhulp gaf nog wat instructie en ging toen weg. De volgende morgen zouden we Thomas voor het eerst in bad gaan doen. We hadden nog niet veel foto's gemaakt, omdat we dachten dat we daarvoor nog tijd genoeg zouden hebben.

Om 22.00 uur gaf ik de laatste voeding en we gingen de nacht in. We waren best onzeker maar we zouden wel zien. Niet kunnen slapend van de nieuwigheid en Thomas lekker bij ons in bed, gezellig met z'n drieën. Thomas had wat last van darmpkrampjes en af en toe reutelde het er flink op los in zijn luier. We verschoonden totaal drie luiers die alledrie tot de rand toe gevuld waren. Martin troostte Thomas, omdat hij een beetje kreunde vanwege zijn darmpkrampjes. Met lieve fluisterende woordjes kon hij tot Thomas doordringen, want Thomas werd er rustig van.

Op een gegeven moment maakte Thomas een kreetje bij iedere ademteug. Martin was hier wat ongerust over maar na enig overleg besloten we dat we niet genoeg aanleiding hadden om de huisarts uit zijn bed te bellen. We wilden niet te overbezorgd lijken. We hebben nog getemperatuurd en dat was allemaal in orde. Martin heeft nog in de medische encyclopedie gekeken maar daar was niets te vinden. Ik keek nog in het zorgplan of er misschien een speciaal telefoonnummer dat 24 uur bereikbaar was in stond, maar helaas...

Om ongeveer 04.30 uur legden we Thomas in zijn wiegje dat bij ons op de kamer stond om zelf ook nog wat te kunnen slapen. Thomas werd stil en Martin ging nog even bij hem kijken. Alles leek goed en we vielen allebei tegelijk in slaap. Om 07.08 uur was ik wakker geworden en ik hoorde Thomas niet. De kraamhulp was er nog niet en ik wilde Thomas weer bij ons in bed nemen. Op weg naar zijn wiegje dacht ik in een flits "Stel je toch voor, dat hij het niet meer doet". Toen ik hem wilde pakken voelde ik meteen, dat hij te koud aanvoelde en dat er iets goed fout was. Ik riep meteem Martin uit bed en hij ging 112 bellen. Ik probeerde ondertussen ons mannetje te reanimeren voor zover ik nog wist hoe dat moest. Thomas reageerde niet en bleef stil op bed liggen. Hij was wat donkerder van kleur maar niet blauw of paars. Geen beweging, geen geluid, niets.

Het duurde niet lang tot de ambulance er was. Twee kwamen er zelfs en met vier man hebben ze nog geprobeerd om ons mannetje weer bij kennis te krijgen. Het heeft niet mogen baten, Thomas was al dood. We waren zelf ondertussen al beneden op de bank gaan zitten en wisten eigenlijk al dat het te laat was. De hoop blijft totdat iemand zegt, dat je kindje dood is. De huisarts die inmiddels door de GGD gebeld was heeft ons dit nieuws moeten brengen. We voelden niets, leeg, raar, maar bovenal niets. De huisarts begon de praktische kant te regelen. We moesten nu toestemming voor obductie geven als we wilden dat er onderzocht werd of er een oorzaak voor het plotseling overlijden van Thomas was. Daarover hoefden we niet na te denken, want we wilden absoluut weten hoe dit kon gebeuren. Het ambulancepersoneel attendeerde ons er op om nog een paar foto's te maken en dat hebben we gedaan. Zij hebben Thomas daarna meegenomen naar het ziekenhuis.

Afscheid nemen voordat Thomas naar het ziekenhuis gaat

Er moest dus een begrafenisonderneming benaderd worden. De huisarts suggereerde een onderneming en die heeft hij voor ons gebeld. Een half uur later zat de begrafenisondernemer op onze bank. We hebben die man inwendig gewoon weg zitten vervloeken. Maar hij heeft achteraf bekeken heel goed werk voor ons verricht, daar zijn we echt tevreden over. In plaats van het eerste badje moesten we ineens beslissen of we Thomas wilden begraven of cremeren. Dat willen we niet !! We willen hem terug !!! schreeuwden we inwendig. Achteraf had ik Thomas voor de obductie nog wel even langer willen vasthouden en zelf in bad willen doen maar ik dacht toen aan de kostbare tijd van het ambulancepersoneel. De begrafenisondernemer had ook met ons samen Thomas naar het ziekenhuis kunnen brengen. Maar dat is achteraf.

We kozen voor begraven, omdat we dan een plekje hadden waar we naartoe konden gaan. Thomas is begraven in een rieten mandje, want dat had ik toevallig ooit eens op TV gezien. Nooit gedacht, dat ik dat ooit zelf zou moeten uitkiezen. Verder wilden we Thomas thuis hebben na de obductie, want ons mannetje hoefde niet in een koude kille aula ergens alleen te liggen. We wilden hem zo lang mogelijk bij ons houden. Ook thuis afscheid met zelf uitgezochte muziek. Thomas kwam de volgende dag thuis na de obductie. Uit de obductie was al gebleken, dat er iets duidelijk mis was met de longen van Thomas, later na uitgebreid onderzoek was de uitslag een zeer zeldzame vorm van longemfyseem. De onderkwabben van zijn longen waren door overinflatie uiteindelijk geknapt. Thomas is aan een dubbele klaplong overleden.

Martin heeft Thomas samen met zijn moeder en de begrafenisondernemer opgehaald. Mijn schoonmoeder heeft Thomas aangekleed, dat was voor Martin te moeilijk. Ons mannetje werd uit een koellade in het mortuarium van het ziekenhuis getrokken. Allemaal koude stoom en daar lag ons ventje dan in zijn rompertje in de reisbak van de kinderwagen. Ik ben heel blij dat ik daar niet bij ben geweest, dat had ik niet aangekund. Toen Thomas thuiskwam was er de directe familie om ons heen. We hebben toen nog foto's gemaakt en Thomas in zijn reismandje gelegd. Thomas heeft op zijn kamertje gelegen en we hebben een airco gehuurd om het koel te kunnen houden. Gelukkig was het koel genoeg en konden we ons mannetje bij ons thuis houden.

Thomas

Thomas buiten met papa

We hebben heel veel steun en medewerking ondervonden van bijvoorbeeld de drukkerij die het mogelijk maakte om de kaartjes op de dag van Thomas' overlijden al de kunnen versturen, zodat iedereen die wilde op de concoleanceavond kon komen. Heel veel steun ook van de geweldige kraamhulp die ons goed aanvoelde en inspeelde op onze behoeften. Ook de familie heeft ons er goed doorheengesleept en dan niet te vergeten de onderneming waar we de airco hebben gehuurd die er niets voor wilde rekenen. Dat medeleven doet goed en geeft troost.

Op het waarom zullen we nooit antwoord krijgen. We moeten leren leven met het verlies van onze Thomas. Wij hopen met ons verhaal een beetje troost aan lotgenoten te kunnen bieden net zoals wij troost hebben ondervonden van verhalen van andere lotgenoten.