Robbie Mol
* 18 januari 2003 †
Bennie & Harriet
Het had zo mooi kunnen (moeten) zijn
Een jaar na de geboorte van Stefan ontstond het verlangen naar een tweede kindje. Pas na 2 jaar, een hormonenkuurtje en vele zwangerschapstesten was het eindelijk raak. We waren dol van geluk, knuffelden elkaar en die dag kon voor ons al niet meer stuk. De zwangerschap verliep niet helemaal lekker voor Harriet, ze had geen nachtrust meer en jeuk over haar hele lichaam. Omdat de bevalling van Stefan heel zwaar was geweest en bijna fataal, stond ze onder strenge controle bij de gynaecoloog.
Harriet werd al lekker rond en haar buik stond trots naar voren toen we op 17 januari 2003 naar een verjaardag gingen van de buren. We hadden het goed naar onze zin, toen Harriet ineens niet lekker werd en naar huis ging. Ik dronk m'n drinken op en ging gauw achter haar aan. Toen ik thuiskwam stond ze te trillen op haar benen en zei dat ze dacht flauw te gaan vallen. We vroegen ons af wat we moesten doen en ik besloot het ziekenhuis te bellen. We konden na de uitleg van wat er aan de hand was gelijk komen. Harriet dacht dat we voor niks zouden gaan, want ze had geen weeën, wel een heel harde buik. We konden mooi doorrijden want het was lekker rustig op de weg en we waren dan ook gauw in het ziekenhuis, waar we werden opgewacht bij de nachtingang want het was bijna 10.30 uur. We gingen gelijk door naar de verloskamer waar de zuster op zoek ging naar het hartje van de baby. Toen de zuster geen hartslag kon vinden, werd de assistent-verloskundige erbij gehaald. Die ging kijken met de echo en toen zag ik al gauw dat het helemaal fout was en zei: "dit is niet goed Harriet". Ik kon m'n tranen niet bedwingen. Enkele minuten later was de gynaecoloog aangekomen. Die vertelde dat de baby was overleden en liet ons de losgelaten placenta zien op de echo. De gynaecoloog vertelde dat niemand hier iets aan heeft kunnen doen, al had ze in het ziekenhuis gelegen. We waren kapot en konden het niet geloven maar we hadden het zelf gezien: Robbie is dood.
Harriet wilde haar ouders bellen en die waren er ook snel, helemaal ontdaan door wat ze te horen hadden kregen, Harriet haar moeder is er de hele nacht bij gebleven en we hebben de hele nacht gepraat. Toen de bevalling begon, is ze de kamer uitgegaan, ze kon het niet aan denk ik. De volgende morgen werd ons zoontje levenloos geboren. Hij was perfect: 52 cm en iets meer dan 7 pond, Robbie leek sprekend op Stefan bij zijn geboorte. Harriet was die nacht helemaal platgespoten en het drong volgens mij nog niet zo goed tot haar door. Gelukkig maar denk ik, ze had veel bloed verloren en had een bloedvergiftiging. Even werd er voor haar leven gevreesd; deze nacht staat in mijn geheugen gebrand en zal het nooit vergeten.
We waren intens verdrietig om het verlies van ons zoontje, maar tegelijk was ik blij dat ik mijn vrouw heb mogen houden. De zuster legde Robbie bij Harriet op de borst en we hebben Robbie bestudeerd en geknuffeld. Ik heb hem later gewassen en de zuster heeft Robbie aangekleed met de kleertjes die Harriet voor alle zekerheid toch mee had genomen. Robbie werd in een bedje gelegd en vrienden en familie stonden al voor ons klaar om ons te steunen. We hebben veel steun gehad aan familie, vrienden en het personeel van het SZE: petje af, zonder jullie was het niet te dragen geweest.
De dagen tot de begrafenis zijn voorbij gevlogen. Veel dingen regelen, veel huilen, Harriet opzoeken in het ziekenhuis en zo veel mogelijk bij ons klein mannetje zijn. Harriet knapte wonderbaarlijk snel op en kon gelukkig na 3 dagen weer mee naar huis. Robbie werd naar de aula gebracht waar we elke avond tot 23 januari naar Robbie toe zijn geweest met familie en vrienden. Harriet heeft nog een plukje haar van Robbie geknipt en ik heb foto's gemaakt.
23 januari 2003, weer een datum die we nooit meer vergeten, een dag waar we erg tegen aan keken: de dag dat ons kleine mannetje wordt begraven. Familie en vrienden en mensen die we erbij wilden hebben, zijn allemaal naar de aula gekomen om afscheid te nemen van Robbie. Na een kopje koffie hebben Harriet en ik het kistje afgesloten en hebben onze vaders het kistje in de auto gezet om hem later naar Robbie's plekje te dragen. Bij Robbie's plekje aangekomen heeft iedereen de bloemen neergelegd en las de begrafenisondernemer nog dit stukje voor van de rouwkaart:
Ons zoontje en broertje is nu een sterretje.
Ons kereltje zo mooi en klein,
Jij zult nu een sterretje zijn.
Wat schijn je mooi en licht,
In mijn gedachten zie ik je gezicht.
Straal maar in de hemel zo goed als je kan,
Zodat wij genieten ervan.
Robbie lekker in bedje
Mama legt een mooi kransje
Bloemen en tekeningen voor Robbie
Grafje Robbie
Robbie Mol
Ons ventje zo mooi en klein
ons leven zal nooit meer hetzelfde zijn.
Dag lief sterretje
Dag lief zoontje
Robbie heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
