Procolo en Gianina

* 8 augustus 1960 †

Onverwerkt Verdriet

Dagen heb ik lopen denken, hoe ik na veertig jaar wilde laten weten dat ik mijn engeltjes nog niet ben vergeten.

Even heb ik jullie maar gezien. 1 seconde, jullie waren heel snel naar de couveuse gebracht. Ik ben niet bij jullie doop en begrafenis geweest, omdat ik het ziekenhuis niet kon verlaten. 27 weken waren ze klein en teer. Gianina mijn meisje leefde acht uur en Procolo mijn zoon zestien uur. Samen zijn ze in een kistje begraven door hun opa en vader. Gianina met een roze en Procolo met een blauw truitje.

Zelf heb ik niets kunnen doen om afscheid te nemen, ik lag immers in het ziekenhuis. Thuis moest ik het verdriet alleen proberen te verwerken. Ik heb het bedje en de kleertjes opgeruimd. Ik had niemand die mij troostte. Vroeger was dat heel anders dan nu. Over dat soort dingen werd niet gepraat. In mijn gedachten zijn jullie altijd gebleven. Ieder jaar ging ik naar de kerk om op 8 augustus twee kaarsjes op te steken en te bidden. Ik ben nu alleen niet meer zo goed te been. Het is nu veertig jaar geleden en ik voelde de behoefte om mijn gevoelens te uiten en zo ook mijn medeleven aan alle ouders die op de lieve engetjes lijst staan te betuigen. De pijn is hetzelfde. Begeleiding van gevoelens en pijn om het verdriet te verwerken zijn heel belangrijk en onmisbaar. Ik heb mijn verdriet te lang alleen gedragen. Ik heb het volgende gedichtje voor Gianina en Procolo gemaakt.

IN MEMORIAM 8 AUGUSTUS 1960

HEEL EVEN HEB IK JULLIE MAAR GEZIEN
ZO LIEF, ZO KLEIN, ZO TEER
NOG ALTIJG ZIJN JULLIE IN MIJN GEDACHTEN
EN ZIE IK JULLIE WEER
IK WEET DAT IK NIET DE ENIGSTE BEN MET DIT VERDRIET
VOOR MIJ IS HET HET MOOISTE OM JOU GIANINA SIMONE EN PROCOLO GEATANO ZO TE HERDENKEN.

VEEL LIEFS VAN JULLIE MAMMA.