SneeuwklokjeSneeuwklokjeSneeuwklokje

Marha

* 30 november 2000 †

Sonja

Mijn belevenis aan Marha

Vanwege mijn (Sonja) leeftijd kozen wij voor een vruchtwaterpunctie. Toen ik net zwanger was wilde ik hier niet eens aan denken, want ik vond het maar onzin. Twee jaar geleden is alles goed gegaan en nu omdat ik de magische 36 jaar heb bereikt loop ik ineens extra risico. Onzin vond ik het eigenlijk. Na er met mijn man (Denny) toch uitgebreid over nagedacht en gesproken te hebben, hebben we de stap toch maar genomen.

Ik was ervan overtuigd dat we een goede uitslag zouden krijgen want dit gebeurt toch alleen bij anderen?!

Ik had ondertussen al aardig wat echo's gehad vanwege een cyste en die echo's zagen er goed uit en gaven geen reden tot ongerustheid. Ons kindje sliep alleen altijd tijdens een echo.

3 November is de vruchtwaterpunctie uitgevoerd in het LUMC. Weer gaf ons slapende kindje geen reden tot ongerustheid. Dat ons kindje altijd sliep vond ik niet erg. Als ik ons kindje maar 1 of 2 keer per dag maar even voelde.

22 November werd ik midden in de HEMA gebeld door de gynaecoloog uit Leiden. "Mevrouw Roetman, ik heb slecht nieuws voor u en bel u straks thuis wel even op", was de mededeling. Hoe ik thuis ben gekomen weet ik niet meer. Ik heb Denny en Jeannette (onze beste vriendin) opgebeld.

Thuis gekomen had Denny de arts al gesproken en hij zei dat het heel erg was. Trisomie 18 in meerdere cellen, was de uitslag. Het zei mij helemaal niets. Ons kindje heeft een chromosoomafwijking en die zal dermate grote gevolgen hebben dat dat niet met het leven verenigbaar is. Ons werd aangeraden de zwangerschap te onderbreken. Ik wilde wel weten of het een jongetje of een meisje was. Het was een meisje en we noemden haar Marha (naar (over)grootvader en (over)grootmoeder: Marry en Hans + Marry en Harry). Nu konden we tenminste zeggen dat we een dochter zouden krijgen met de mooie betekenisvolle naam Marha, maar dat ze helaas zou overlijden.

Na een gesprek met onze gynaecoloog in het ziekenhuis te Zoetermeer spraken we af dat ik 29 november ingeleid zou worden en hoe dat in zijn werk zou gaan.

Nog steeds verdoofd moet je dus voorbereidingen gaan treffen. Kaartjes, bloemen, begrafenis. Allemaal heel naar om te doen. Wel hadden we besloten alles zelf te doen. De kaartjes zelf te maken, zelf Marha begraven, etc. Er zou geen hulp aan te pas hoeven te komen. Het was per slot van rekening het enige wat we voor haar konden doen!

De zelfgemaakte geboorte-/overlijdenskaart van Marha.

Wel vreemd. Je bent bezig met een begrafenis voor Marha die op dat moment nog leeft en dat voelt ontzettend raar.

Voor ik het wist was het zover en lag ik aan het infuus met Nalador. Dit hormoon zorgt ervoor dat de bevalling op gang komt terwijl mijn lichaam nog lang niet klaar was. Het zou lang kunnen duren zeiden ze. Meer dan wachten konden we niet doen. Tegen de avond kreeg ik een ruggenprik omdat de pijn echt niet meer te houden was. Ik had normale weeën verwacht, maar dit was toch iets heel anders!

Om 23:30 uur dacht ik dat ze geboren zou worden, maar waarschijnlijk voelde ik Marha het geboortekanaal inglijden. Om 00:15 uur kreeg ik toch weer pijn en dacht dat de ruggenprik zijn werk niet meer deed, maar het bleken heftige weeën te zijn. Om 00:41 uur werd onze Marha geboren. Ik had de stille hoop dat ze levend geboren zou worden, maar ze was helaas al overleden.

Marha op de hand van d'r vader

"Wat is ze klein", dacht ik alleen maar. Hier kan niemand je dus op voorbereiden. Heel emotioneel heeft Denny naaste familie en vrienden gebeld, die meteen naar het ziekenhuis kwamen. Ik ben vreselijk trots op mijn dochter. Ze leek al ontzettend veel op haar broertje Jimmy. Marha had gelukkig wel al uiterlijke kenmerken van Trisomie 18. Haar vingertjes hadden de neiging over elkaar heen te liggen en ze had klompvoetjes. Verder zag ze er perfect uit, alles erop en eraan. Het was bijna niet te geloven dat ze zo ziek zou zijn geweest.

De volgende dag lag ze zo mooi in haar mandje, het was net alsof ze sliep, ongelooflijk! Ik bleef naar Marha kijken.

Marha ligt rustig in haar mandje...

2 Dagen later mocht ik naar huis. Ik vond het vreselijk om haar achter te laten in het ziekenhuis, maar ik mocht binnen komen wanneer ik wilde en dan haalden de zusters Marha uit het mortuarium naar een kamer.

4 December hebben we haar begraven en dan moet je ineens verder. Ik was voor de tweede keer zwanger, ben voor de tweede keer bevallen en ben voor de tweede keer kraamvrouw, alleen hebben we geen tweede kindje. Dat doet vreselijk veel pijn. Ik ben boos geweest en verdrietig ben ik nog steeds. Op de vraag "Waarom?" krijg je gewoon geen antwoord, dit was puur pech!

Trisomie 18 heeft niets te maken met leeftijd en is door niets te voorkomen. Ik heb allerlei informatie gelezen over trisomie 18, oftewel syndroom van Edwards en heb verhalen gelezen van ouders die een levend geboren kindje met trisomie 18 hebben gekregen. Ik heb nog geen verhaal gelezen over ouders die net zoals wij de zwangerschap hebben onderbroken vanwege trisomie 18.

Nu ligt Marha bij de tweeling (Sanne en Nienke) die vrienden van ons 2 jaar geleden zijn verloren.

Marha ligt nu 2 meter verwijderd van
Sanne (5-1-1999 - 5-1-1999) en
Nienke (5-1-1999 - 16-2-1999) Offers.

Ik mis mijn dochter, mijn dikke buik en heb een vreselijk onafgemaakt gevoel. "De pijn slijt" zeggen ze, dus daar hou ik me maar aan vast!

Hier liggen Marha, Sanne en Nienke. Op de 'Kinderhoek' van de Algemene begraafplaats Hoflaan te Zoetermeer.

Marha, we zullen je nooit vergeten ! ! !

Mamma (Sonja: 10-1-1964)
Pappa (Denny: 5-12-1969)
Broer (Jimmy: 11-11-1998)