Kyra Zoë van der Ploeg
* 22 januari 2004 - 29 januari 2004 †
Robert en Rosanne van der Ploeg
Voor onze kleine tijger
Zaterdag 8 juni 2003 om 4.30 een testje gedaan en de eerste bevestiging van de aanwezigheid van onze Kyra*. Wat was ik blij!! Ik was al 4 weken over tijd maar we hadden afgesproken om dan pas te testen omdat we op die dag ook op vakantie zouden gaan. Het vroege tijdstip heeft te maken met het feit dat ik in de veronderstelling was dat ochtendurine beter was voor het uitvoeren van zo'n test, zit meer in dacht ik.... Robert, mijn man, was ook blij maar besefte het wat minder als ik. Niet dat ik al echt besefte wat dit zou betekenen, maar goed. We hebben samen een fijne maar vooral misselijke vakantie gehad.
Verder in de zwangerschap ging het allemaal heel erg goed. Ik zelf heb suikerziekte vanaf mijn 5e levensjaar en daarom zouden we streng onder toezicht staan van allerlei mensen. De gynaecoloog, de internist, de diabetesverpleegkundige en de diëtiste zouden allemaal een groot oog in het zeil houden. Ik heb sinds augustus 2001 een pomp waardoor mijn suiker zeer goed onder controle is. Alles ging goed en die kleine groeide heel normaal. Bij suikerpatiënten wordt de kleine vaak een kleine beer i.v.m. de aanwezigheid van meer suiker in het bloed, wat meer voedingsstoffen betekent en waardoor je sneller een goeie stevige prop op de wereld zet :-). Kyra* groeide gewoon in haar eigen tempo en zat op de 7 pondslijn. We wilden het geslacht niet weten omdat we het gevoel hadden dat dat dan nog net een verrassing zou zijn bij de geboorte.
Donderdag 29 januari was ik uitgerekend en ik zou vanwege mijn suikerziekte tussen de 38e en 39e week ingeleid worden. Dinsdag 20 januari werd ik opgenomen en kreeg ik gel (Onze kleine was nog steeds niet ingedaald maar dat was geen reden tot paniek). Die gaf wel wat ontsluitingscontracties maar woensdagmorgen was er nauwelijks nog sprake van weëen. Toen is er een geldraadje ingebracht die een heftigere reactie op zou moeten wekken. Dat gebeurde inderdaad! Ik heb veel rugweëen gehad en Robert, de lieve schat, heeft zijn knokkels rauw gewreven om mijn rugpijn te verlichten. Vanaf het moment dat ik gel had gekregen, lag ik aan het CTG met af en toe onderbrekingen. Maar toen ik dat draadje had gekregen en het toch wel door leek te zetten woensdagavond, kreeg de arts-assistent niet echt een goede registratie van die kleine. Hij dacht dat ze aan het breakdansen was. Die kleine leek zich goed te herstellen en de arts-assistent had met de gynaecoloog overlegd. Om 00.00 uur moest ik maar gaan slapen en Robert moest naar huis.
01.00 donderdagmorgen 22 januari 2004 ging ik goed los. Het begin van de bevalling leek nu echt te zijn aangebroken! Deze dag zou ons kindje geboren gaan worden en zouden we voortaan met z'n drieën zijn!! Dit was de dag waar we al maanden naar uit keken!!! Eindelijk ging het gebeuren! Ik moest overgeven en om 04.25 uur heeft de nachtzuster Robert uit bed gebeld omdat ze het nu wel tijd vond dat hij mij kwam steunen! We wonen op 5 fiets-minuten van het ziekenhuis, dus hij was er al snel! Met de ochtendronde van de gynaecoloog (om ongeveer 9.00 uur) werden mijn vliezen gebroken en bleek dat die kleine in het vruchtwater had gepoept. Nog steeds geen reden tot paniek. De slijmprop had ik daarvoor al verloren, een raar gevoel trouwens!
Om 11.00 uur heb ik een verdovende prik in mijn been gekregen om de scherpe randjes van de weëen weg te halen. Daar werd ik slaperig van. Om 12.00 uur zijn we de verloskamer opgegaan en de weëen kwamen erg snel achter elkaar. Ik had wel eerder gehoord van verhalen dat barende vrouwen in zichzelf gekeerd waren en dat was bij mij ook zo. Robert vulde zijn tijd met het bijkletsen met een oude vriendin die nu de verpleegster was en ik riep bij elke wee of hij die weer kon masseren. Ik sliep tussen de weëen door en deze hele dag is als een waas voor mij. Om 14.30 mocht ik gaan persen van een andere arts-assistent dan woensdagavond. Na een paar minuten kwam mijn gynaecoloog binnen en nam het over. Hij had op het CTG gezien dat de hartslag van die kleine wel wat vaak wegviel en niet goed herstelde. Toch had ik of Robert niet in de gaten dat het nijpend was.
Na 5 persweeen werd Kyra* met de vacuüm en een flinke knip om stipt 15.00 uur geboren! Wat een mooi meisje was ze. Ik herinner me nog het moment dat ik haar koppie tussen mijn benen zag, wat wonderlijk!! Wat mooi! Ze werd op mijn buik gelegd en na een paar seconden werd ze naar het kamertje achterin de verloskamer gebracht. Ze huilde niet, ze bewoog niet, ze keek niet. Toch drong het toen nog niet door dat het fout zat omdat we wisten dat die kleine snel nagekeken zou worden vanwege mijn suiker. Ze werd eigenlijk levenloos geboren en meteen na de bevalling is ze gereanimeerd en aan de beademing gelegd. De placenta werd nog geen minuut na Kyra* geboren. Kyra* is niet vernoemd maar we kwamen er spontaan op en waren er weg van. Ons Zonnetje!! Ze woog 2795 gram en was ongeveer 49 cm lang.
Net een uurtje oud
Ik werd gehecht en Kyra* werd naar de kinderafdeling gebracht. We hadden een dochter!! Nadat ik gehecht was, werden Robert en ik naar Kyra* gebracht. Daar werd ons verteld dat ze naar het Sophia Kinderziekenhuis moest omdat ze in het IJsselland Ziekenhuis niet de capaciteit hadden om haar langer dan 24 uur aan de beademing te leggen. Om 17.00 uur werd onze kleine meid met de ambulance opgehaald. Ik weet me eigenlijk van die middag verder niets meer te herinneren. 's Avonds is mijn beste vriendin met haar vriend langsgekomen op mijn verzoek maar verder niemand.
Vrijdagmorgen 23 januari 2004 werd ik wakker en kreeg ik pas een beetje in de gaten wat er nu eigenlijk gebeurd was. Omdat Kyra* de vorige dag 2 uur na de bevalling naar een ander ziekenhuis was gebracht, was de polaroid die de verpleging van Kyra* had gemaakt, het enige wat ik van mijn kleintje had. Ik was bevallen van een prachtige meid maar het was niet goed gegaan en ze was nu op de Neonatale Intensive Care Unit van het Sophia kinderziekenhuis. Ik wilde naar haar toe! Om 13.00 uur werden Robert en ik opgehaald met een taxi, op naar Kyra* onze dochter!!!! En wat was dat een vreemde ervaring! Daar lag ze dan, een prachtig kindje, onze dochter maar het voelde nog niet zo. Het was een kindje waar wij dan toevallig bij mochten. Die band zou in de loop van de dagen wel komen. We zagen haar zo liggen maar waren eigenlijk best positief! Tot het moment dat we een gesprek kregen met de kinderarts. Ze hadden met een echo gezien dat er flinke schade was in de hersenen. We moesten rekening houden met het ergste. Dat we moesten gaan beslissen of op deze manier het leven nog wel de moeite waard was voor Kyra*. Het zag er naar uit dat ze zwaar geestelijk gehandicapt zou zijn en zwaar spastisch zou zijn/worden. De grond zakte onder onze voeten weg! Dit kon gewoonweg niet echt gebeuren! Dit kan niet waar zijn! We zakten in elkaars armen en ik bleef maar herhalen dat ik zoveel van Robert hield. Ik kneep hem geloof ik helemaal fijn. Robert was heel boos, ik was eigenlijk meer met stomheid geslagen.
Vrijdag 23 januari, 1 dag oud
Op het moment van het gesprek kreeg ze een MRI waarvan we later de uitslag zouden krijgen. Ik mocht blijven in het Sophia op de kraamafdeling en tijdens het avondeten, wat Robert en ik samen aten op die kamer, kwam de kinderarts binnen met een redelijk opgelucht gezicht. De schade waar ze zo bang voor waren zat er niet!! De MRI wees die schade niet uit. Wat een opluchting!!! Ze waarschuwde ons wel dat we wel rekening moesten houden met een soort incubatietijd, maar het grootste gevaar, levensgevaar, was geweken!!!! Ze zou mee naar huis gaan! Het zou misschien even duren maar ze zou naar huis komen!!! Maandag zouden ze weer een MRI maken.
Kyra* met haar oogjes open Woensdag 28 januari 2004
bij opa van Hemmen op schoot
Het weekend is geweldig geweest. We hebben genoten van Kyra* Ze deed haar oogjes open en af en toe reageerde ze op kietelen onder haar voetje! Haar eerste drolletje heb ik trots bewaard voor haar papa! Wat waren we trots! Ze pakte onze vinger niet vast als we die in haar handje legden maar daar letten we maar niet teveel op. Hoop doet leven, dat hebben we wel ervaren. Ik was vrijdagmorgen begonnen met kolven en dat was echt goed op gang en zondag had ik al per keer 120 ml eigen melk!!! Kyra* kreeg dat door een slangetje in haar neusje. Ik kon dan maar weinig voor haar doen, maar dit was iets wat ik kon doen en hoe!!!
Helaas, aan het weekend kwam een eind en de gevreesde week brak aan. Maandag werd een nieuwe MRI gemaakt en dinsdag zouden we daar een gesprek over krijgen. Toch werd ons maandag al verteld dat het niet goed was. De schade in haar hersentjes was zoveel meer geworden dan vrijdag dat we echt moesten gaan bedenken wat we voor Kyra* wilden. Dinsdag werd dat alleen maar duidelijker en de artsen adviseerden ons om de behandeling te stoppen. Wij hebben dat advies ter harte genomen en we kozen donderdag 29 januari 15.00 uur om de beademing te stoppen. Ze werd dan een week oud, wij waren die dag 5 jaar bij elkaar en dat was de datum dat ik uitgerekend was. Woensdag hebben we de opa's en oma's en mijn broer en Robert's zus (zelf toendertijd ook zwanger) en haar man de gelegenheid gegeven om nog met Kyra* op de foto te gaan. Wij zelf hebben tegen Kyra* gezegd dat ze mocht gaan als ze dat zelf wou.
Donderdagmorgen heb ik samen met een lieve verpleegster de verzorging gedaan. Wassen, schone luier. Wat een genot! Maar hoe dubbel ook! Dit was de eerste en de laatste keer dat ik zo met haar bezig mocht zijn! Om 11.15 uur kwam Robert en om 11.30 brak Kyra* door de medicijnen heen die ze tegen de stuipen kreeg. Dat was voor ons een teken van haar dat het genoeg was geweest. Als mijn broer niet nog had moeten komen, hadden we toen al de beademing gestopt. Nu kreeg ze twee injecties om haar weer rustig te krijgen. Dat was ook de laatste keer dat ze haar oogjes open had. Om 14.00 uur zat mijn broer met haar op schoot en zeiden we eigenlijk tegen elkaar waarom nog wachten? We zijn met ons drietjes en de verpleging naar de 'ouderkamer' gegaan. Dat is een kamer met een non-ziekenhuis aankleding waarin je even uit de klinische ziekenhuis sfeer kan gaan. Om 14.30 uur is de beademing eraf gehaald en om 15.30 is Kyra* in mijn armen ingeslapen, heel rustig.
Een laatste dikke kus van papa En een dikke kus van mama
Nadat Kyra* overleden was, heeft de verpleging afdrukjes van haar voetje en handje gemaakt. Wij hebben haar samen in bad gedaan en haar het stoere joggingpak aangedaan dat ze eigenlijk aan had gekregen als ze naar huis was gekomen. Deze momenten zijn voor ons heel erg waardevol. Tijdens deze laatste momenten met Kyra* zijn er inktafdrukken en een gipsafdrukje van haar voetje gemaakt. Robert heeft het afdrukje van haar rechtervoetje laten tatoeëren op zijn arm, met haar namen erbij.
Voor altijd op papa's arm
Maandag 2 februari 2004 is Kyra* gecremeerd en na twee maanden is ze definitief thuisgekomen.
Maandag 2 februari 2004, de crematie
Kyra* heeft ons laten zien hoeveel liefde wij hebben voor een kindje. Het was voor ons eigenlijk meteen al wel duidelijk dat we snel weer zwanger wilden worden, het verlangen naar een kindje was groter dan ooit! Kyra* heeft een speciaal plaatsje in ons hart en zal dat altijd blijven houden, zij is ons eerste kind.
Het gevecht is voorbij, ga maar slapen lieverd
We zullen altijd van je blijven houden schat.
papa en mama
Nadat Kyra* 2 maanden na haar crematie definitief thuis was gekomen, zijn we op zoek gegaan naar een beer waar het urntje in zou kunnen. De begrafenisondernemer kwam met dit idee. Na een tijdje hebben we de perfecte beer gevonden en nu zit de Kyra*beer bij ons op een schommel in de hoek van de kamer en is Kyra* er toch een soort van bij. Regelmatig pakken we de Kyra*beer en knuffelen we lekker met haar, het geeft troost en echt het gevoel dat Kyra* er bij is.
Onze kleine tijger
Klein maar dapper
Heb je dit gevecht niet kunnen winnen
Je hebt nu rust
We zullen altijd van je houden.
Papa en Mama
Wij zijn dankbaar en blij dat we 20 april 2005 ons tweede kindje in de armen hebben mogen sluiten. Mika is een pracht van een kereltje en hij zal t.z.t. horen dat hij een grote kleine zus heeft.
Kyra heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
