KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Levien van Boven

* 3 december 2001 - 8 december 2001 †

Eline en Jurgen van Boven

Na een goede zwangerschap zijn op zondag 2 december om 4.50 mijn vliezen gebroken. Omdat bij de laatste controle het hoofdje nog niet goed ingedaald was, moest ik blijven liggen. Na controle door de verloskundige mocht ik opstaan en thuis afwachten. Om 17.00 kwam ze nog een keer controleren en bij toucheren bleek dat ze het hoofdje gemakkelijk uit mijn bekken kon wippen. Ze vertrouwde het niet en stuurde ons naar het ziekenhuis. Daar hebben ze met een echo geprobeerd of ze navelstreng konden zien, maar dat lukte niet. Het was een oud echo-apparaat, de arts-assistent zei eerlijk dat hij er niet veel ervaring mee had en bovendien zou je een navelstreng moeilijk kunnen zien op een echo. Omdat de harttonen goed bleven werd besloten om, in het ziekenhuis, af te wachten of de weeën door zouden zetten. Na een nacht vol weeën werd om ca. 4.30 (maandag 3 december) de verloskundige gebeld. Die constateerde dat er nog maar een klein randje stond en ik mocht direct al gaan persen. Na iedere wee zijn de harttonen gecontroleerd, die bleven goed. Het eerste half uur zat er geen vooruitgang in, maar in het kwartier daarna wel en is om 6.15 onze tweede zoon geboren: Levinus Johannes van Boven (Levien).

Op dat moment bleek echter dat de navelstreng drie keer om zijn nek zat en er zat bovendien een knoop in! Levien is dan ook levenloos geboren. Hij werd vliegensvlug afgenaveld en meegenomen naar de reanimatiekamer naast de verloskamer. Samen met een kinderarts hebben ze hem gereanimeerd, waardoor hij vrij snel weer bij kwam. De eerste uren leek het goed te gaan met ons ventje: hij ademde zelf. Totdat hij door een convulsie hiermee stopte en handmatig beademd moest worden tot hij het zelf weer overnam. Dit herhaalde zich twee keer toen wij hem aan het eind van de morgen voor het eerst kwamen bewonderen. Hij had beademing nodig en dat betekent: een academisch ziekenhuis. Hij kwam op de neonatologie terecht van het VU-ziekenhuis. Hij bleek een klaplong opgelopen te hebben. Omdat je zo onrustig was en tegen de beademing aan het vechten was, kreeg je morfine en vervolgens werd er een drain geplaatst voor de klaplong. Na enkele EEG's en een langdurige registratie kregen we dinsdag te horen dat het er niet gunstig uit zag, maar wat er precies aan de hand was konden ze nog niet zeggen. Daar moest een MRI-scan uitsluitsel over geven. Op woensdag is deze gemaakt: een optocht van vijf mensen met één couveuse! Die woensdag bleken je organen zich goed te herstellen en kregen we weer een beetje hoop. Op donderdag werd dit gelijk de bodem weer ingeslagen: de uitslag van de MRI-scan was slecht. Heel slecht. Er was zoveel hersenbeschadiging ten gevolge van het zuurstoftekort, dat de artsen het advies gaven om, in het belang van Levien, de behandeling stop te zetten. Ironisch genoeg kon die dag de drain eruit omdat zijn longfunctie goed was en toen pas konden we onze zoon voor het eerst op schoot vasthouden! Dit was zo dubbel.

Op vrijdag 7 december hebben we nog een keer met de artsen gepraat met onze dominee erbij. Die middag is onze Levien gedoopt in aanwezigheid van de naaste familie. We besloten om hem de volgende dag te laten gaan. Die gang naar het ziekenhuis op zaterdag 8 december was de zwaarste gang van ons leven. We hebben eerst heel lang met hem op schoot gezeten en vervolgens is hij heel rustig ingeslapen op pappa's buik. We hebben hem zelf gewassen en aangekleed. 's Avonds werd hij door de begrafenisverzorger thuis gebracht. De eerste twee nachten heeft hij in zijn eigen wieg naast ons bed gelegen, daarna in een kistje op een koelapparaat. Dat hij thuis is opgebaard, is heel goed geweest, ook voor onze oudste zoon van twee-en-half jaar. Zo kon hij zien dat de baby helemaal niks meer kon. Op donderdag 13 december is onze Levien in besloten kring begraven.

Dag lieve, prachtige Levien. We zullen je altijd missen.

Hier kunt u meer lezen over Levien en het leven van zijn ouders.