Jonathan Besnik Boersma
* 14 januari 2000 - 24 mei 2003 †
Alma & Job
Het te korte verhaal van onze liefste Jonathan
Toen we ons eerste kindje verwachtten, had de gynaecoloog uitgerekend dat het kind op 31 december 1999 geboren zou worden. En hoewel veel mensen grappen maakten dat we vast een millenniumbaby hadden ‘gepland’, waren wij alleen maar blij dat we een kindje zouden krijgen, de rest interesseerde ons weinig. Uiteindelijk liepen we op oudejaarsnacht toch nog rustig over straat tussen allerlei geknal en vuurpotten door en was er nog geen enkele aanwijzing dat ons kind snel zou komen. Uiteindelijk, na 2 weken, besloot de gynaecoloog dat het kind dan maar opgewekt moest worden op 14 januari 2000. Zo gezegd zo gedaan, maar na veel pijn en moeite wilde ‘het’ nog niet komen, omdat het hoofdje te groot was. Dus ‘s avonds laat werd er alsnog een keizersnede uitgevoerd, en kwam ons prachtige jongetje Jonathan (Godsgeschenk) ter wereld. De vreugde was groot, en Alma herstelde gelukkig snel. Het genieten kon beginnen.
2½ jaar
Jonathan groeide goed op, was gezond en vertederde iedereen met zijn prachtige bruine kijkers. Hij ontwikkelde zich goed en praatte al snel. Als driejarig jongetje verbaasde hij ons regelmatig met zijn lange verhalen waarin hij, voor zijn leeftijd, ingewikkelde woorden gebruikte. Hij was een echt sociaal gezelligheidsmensje, hoewel hij wel eerst altijd even de kat uit de boom moest kijken wanneer hij nieuwe mensen zag. Vanwege zijn gebabbel en zijn prachtige gezichtje won hij veel harten.
Halverwege mei 2003 viel ons op een dag op dat Jonathan's oogwit een beetje gelig was. De huisarts bleek afwezig, en omdat hij verder niet ziek was dachten we dat het wel een paar dagen kon wachten. De dag daarop, zaterdag 17 mei, kwam hij echter ‘s ochtends bij ons en zei dat hij zich niet zo lekker voelde. Zijn gezichtje zag toen ook een beetje bleekgeel. Nog steeds vonden we de situatie niet alarmerend; Jonathan was ook nog zo beweeglijk die dag, dat we niet het vermoeden hadden dat hij echt ziek was. Omdat hij aan het eind van de middag zich toch wat minder lekker voelde en ook langzaamaan steeds geler werd, besloten we hem toch maar naar de huisartsenpost in het ziekenhuis te brengen. De huisarts onderzocht hem, maar vond niets bijzonders en wist zich eigenlijk ook geen raad. De kinderarts vermoedde, aan de hand van wat de huisarts hem over de telefoon vertelde, dat het om geelzucht ging en dat het niets ernstigs was. Wij mochten met Jonathan weer naar huis en er werd niets gedaan.
Jonathan met yoghurt-snor, 3 jaar
Jonathan viel thuis direct als een blok in slaap (heel ongewoon voor hem, normaal babbelde hij altijd nog een half uurtje tegen de muur of zijn beer), maar werd een uurtje later al weer wakker, kreunend en steunend. Hij was niet lekker, maar kon niet spugen. Zal wel bij geelzucht horen, en misschien is hij wat grieperig, dachten wij, gerustgesteld als we waren door de artsen. In de loop van de nacht werd hij nog een keer of drie zo wakker, we hadden hem inmiddels bij ons in bed genomen. De volgende ochtend viel ons op dat hij toch echt saffraangeel was geworden. Hij voelde zich ook echt ziek, maar we liepen nog steeds met de gedachte aan geelzucht rond. Om een uur of 10 's ochtends besloten we hem toch maar weer naar de huisartsenpost te brengen. De huisarts die toen dienst had, zag direct dat er iets mis was en verwees ons naar de spoedeisende hulp. Daar werd snel Jonathan's bloed geprikt en onderzocht; hij bleek een Hb van 1,4 te hebben! Er werd dus bloed toegediend, maar zijn lichaam accepteerde dat bloed niet. Inmiddels ging Job weer naar huis om het een en ander te regelen, onder andere voor Loïs. We hadden in de gaten dat er iets ernstigs aan de hand was, maar niet dat er sprake was van een bedreigende situatie, en er was onder het medisch personeel ook niemand die daar aan dacht. Inmiddels had de kinderarts met andere artsen overleg gepleegd, en de diagnose haemolytische anemie gesteld, een ziekte waarbij het immuunsysteem het eigen bloed aanvalt en afbreekt. Niet levensbedreigend en goed te behandelen, volgens de bloedspecialisten. Er was dan ook geen grote haast bij om Jonathan bloed en medicijnen te geven, eerst kon rustig onderzocht worden wat de beste behandeling zou zijn voor hem.
Omdat Jonathan's situatie tegen de verwachting in achteruit ging, besloot de kinderarts rond 16:00 uur toch tot toedienen van bloed, nu met prednison, zodat het niet direct afgebroken zou worden. Maar op het moment dat het bloed en de medicijnen toegediend zouden worden, stopte Jonathan's hartje onverwacht. Reanimatie lukte wel, maar hij bleef in coma. Op dat moment kwam Job, helaas te laat, ook weer in het ziekenhuis, samen met Loïs. Alma was natuurlijk volledig overstuur; de hartstilstand van Jonathan was voor haar ogen gebeurd.
Inmiddels besloten de artsen Jonathan met grote spoed naar het Radboud Academisch ziekenhuis in Nijmegen te brengen, waar hij op de kinderintensive care kon liggen. In het Radboud werd al snel duidelijk dat Jonathan's toestand zeer zorgelijk was. Door de hartstilstand hadden zijn hersens zo'n klap gekregen, dat er nauwelijks hersenactiviteit waar te nemen was. Alma had na de hartstilstand al het gevoel dat Jonathan was overleden, maar we bleven toch hoop houden, zelfs al gaven de artsen ons weinig reden daartoe. Jonathan's toestand verslechterde met de dag. Omdat zijn hersentjes nauwelijks meer functioneerden, gingen zijn lichaamsfuncties ook snel achteruit. Na een dag of twee, drie op de intensive care was Jonathan al niet meer onze Jonathan zoals wij hem kenden. Hij was gezwollen en grauw en reageerde nergens op. Wij verbleven dag en nacht in of om het ziekenhuis, en gelukkig konden we na drie nachten in het Ronald MacDonald huis terecht, waar we af en toe wat konden uitrusten. Zaterdagochtend 24 mei werden we om een uur of 1 uit ons bed gebeld. De verpleging dacht dat het een aflopende zaak was, omdat er ook een terugslag in Jonathan's hartslag te zien was. Wij hebben de rest van de nacht om de beurt bij Jonathan in bed gelegen. Die zaterdagmorgen werden weer allerlei neurologische tests gedaan, en toen werd geconstateerd dat Jonathan hersendood was en er dus niets meer gedaan kon worden. Rond 12 uur 's middags werd de beademing dan ook stopgezet, en om 12:05 uur stopte Jonathan's hartje, en overleed hij in onze armen. Ons allerliefste mannetje was niet meer.
Jonathan met zijn zusje Loïs, waar hij zoveel van hield
Daarna kwamen we in een shock terecht. Er moest van alles geregeld worden; familie en vrienden inlichten, rouwkaarten laten maken, de begrafenis regelen, de uitvaartdienst voorbereiden. Er kwamen mensen langs en ook een deel van Alma's familie kwam over, wat een hoop geregel vergde. Gelukkig werd veel werk overgenomen door de uitvaartbegeleidster, hielp Alma's zus om voor Loïs te zorgen en kwam ook vanuit de kerk veel steun.
Nu, een aantal maanden verder, missen we Jonathan nog elke dag, zijn vrolijke lach, zijn armpjes om onze nek, zijn geknuffel, zijn gebabbel, etc. Wat hebben we in die drie jaar en 4 maanden van hem genoten! We beseffen dat het gemis van ons lieve ventje de rest van ons leven bij ons zal blijven, en dat we verder moeten met slechts die mooie herinneringen aan onze liefste Jonathan.
April 2003, op de boot, een van de laatste foto's van Jonathan
Jonathan Besnik Boersma
* 14 janar 2000 - 24 maj 2003 †
Jobit & Almës
Historia e shkurtër e të dashurit tonë Jonathan
Kur ne prisnim fëmijën tonë të parë, mamia na kishte thënë se ky fëmijë do të lindte rreth datës 31 Dhjetor 1999. Ishte në kohën kur gjithë bota priste fëmijën e milleniumit. Disa njerëz bënin shaka me këtë gjë, por për ne nuk kishte rëndësi se kur ky fëmijë do të lindte, e rëndësishme ishte që të ishte i shëndetshëm.
Koha kaloi dhe më në fund me datë 14 janar 2000 lindi i parëlinduri ynë Jonathan Besnik. Emri i tij do të thotë (Jonathan) Perëndia ka dhënë Ai është Besnik.
Jonathani 2 vjec e gjysëm
Jonathani rritej mirë dhe ishte i shëndetshëm dhe të gjithë e adhuronin për syçkat e tij të bukura. Ai filloi të fliste shumë shpejt dhe ndonjëherë na habiste edhe ne me fjalorin e tij kaq të zhvilluar për nje fëmijë tri vjeçar që ishte. Ishte shumë i shoqërueshëm e i dashur. Duke qënë i tillë fitoi shumë zemra.
Nga mesi i majit 2003 ne vumë re se e bardha e syve të Jonathanit ishte zverdhur. Telefonuam mjekun e shtëpisë, por ai nuk ishte aty atë ditë, dhe për arsyeje se ai nuk kishte temperaturë ose diçka tjetër shqetësuese ne nuk u alarmuam. Dy ditë më vonë më 17 maj, Jonathani u ngrit nga gjumi në mëngjes dhe erdhi në dhomën tonë e u ankua se nuk ndihej mirë. Në këtë kohë edhe fytyra e tij dukej pak e zverdhur. Ne akoma nuk menduam se ishte diçka alarmante, por rreth mbrëmjes ai nuk po ndihej aq mirë ndaj e çuam në spital. Mjeku i rojes mendoi se Jonathani kishte verdhëzën, një sëmundje që nuk është e rrezikshme, ndaj na tha të prisnim deri të hënën për t'i bërë analizat e gjakut.
Jonathani me "mustaqe" kosi
Kur u kthyem në shtëpi Jonathani ra menjëherë në gjumë dhe kjo ishte një gjë e pazakonshme për të pasi ai gjitmonë kur shkonte në shtrat lozte një kohë me librat e lodrat e veta para se ta zinte gjumi. Pas disa orësh ai u zgjua dhe tërë atë natë ishte sëmurë. Në menduam se ishte verdhëz dhe ende nuk u alarmuam.
Vetëm kur u gdhi vumë re se sa i zverdhur Jonathani ishte. Rreth orës 11 të mëngjesit e dërguam përsëri në spital ku e shtruan menjëherë. Prej analizave të gjakut rezultoi se ai kishte një anemi të jashtëzakonshme. Normalisht jane vlerat e hemoglobinës në gjak për fëmijët e moshës 3-4 vjeç 10, kurse tek Jonathani ishin 1,4.
Mjeku konstatoi diagnozën anemi hemolitike. Është një sëmundje kjo, ku gjaku pa pasur ndonjë arsyeje fillon dhe shkatërron vehtvehten. Nuk është as e trashëguar e as ngjitëse dhe askush nuk e di se cilat janë arsyet që një gjë e tillë ndodh. Në këtë kohë ne ende nuk e kuptuam se sa i sëmurë Jonathani ishte. Edhe mjekët të cilët nuk e kishin parë një gjë të tillë më parë nuk menduan se ishte fatale. Në këtë kohë Alma mbeti vetëm me Jonathanin pas, pasi Jobit i duhej të shkonte tek Loïs e cila ishte tek komshinjtë.
Në kohën që inferemierja po vendoste serumin me mjekime dhe gjak për Jonathanin atij i ndaloi zemra. Papritur dhe askush s'e kishte marrë me mend. Në ato momente unë, Alma, pashë gjithë jetën time të kthyer kokëposhtë. Nuk di se si ta përshkruaj se çfarë do të thotë të shohësh fëmijën tënd të të rrëshqasë nga duart dhe të mos mund të bësh asgjë. Me sa fuqi kisha i thirra Zotit, por Ai heshti.
Mjekët e reanimuan Jonathanin dhe zemra e tij filloi të rrihte përsëri, por ne jemi të bindur se shpirti i tij që prej atij momenti ishte me Perëndinë. Ai kurrë nuk i hapi më sytë e tij dhe tërë kohën ishte në koma.
Rreth një javë ai ishte në Kujdesin Intesiv të një qendre universitare me mjekët më të mirë. Për shkak se trutë e Jonathanit ishin dëmtuar aq shumë prej ndalimit të zemrës mjekët nuk na dhanë asnjë shpresë se ai do të përmirësohej. Edhe pse ishte kështu ne ende po shpresonim tek Perëndia dhe shumë prej jush janë lutur kaq shumë atë javë për birin tonë. Por përsëri Perëndia heshti. Ai kishte vendosur ndryshe.
Të shtunën në mesnatë situata e Jonathanit u keqësua edhe më ndaj ne prej asnjë çasti nuk iu ndamë shtratit të tij dhe me rradhë u shtrimë pranë tij për herë të fundit. Mjekët erdhën në mëngjes dhe konstatuan atë për të cilën ne kishim kaq frikë dhe nuk donim ta dëgjonim. Trutë e Jonathanit nuk reagonin më dhe asgjë në të nuk jetonte. Ai kishte vdekur përfundimisht dhe e vetmja gjë që ngelej ishte t'i shkëpusnim makinat që bënin frymëmarrjen.
Dhe në orë 12:05 të datës 24 maj 2003 zemra e tij ndaloi për të mos rrahur më kurrë.
Jonathani dhe Loïsi e donin shumë njëri-tjetrin
Ne ramë në këtë kohë në një gjëndje shoku. Na dukej sikur ishim në ëndërr dhe se kjo lemeri nuk mund të na ndodhte neve, por ja që ishte e vërtetë. Shikimi për herë të fundit i birit tonë, varrimi, gjithçka ndodhi si në ëndërr.
Tani disa kohë pas ikjes së Jonathanit malli për të çdo ditë sa vjen e rritet. Na mungojën krahët e tij të na përqafojë, na mungon zëri i tij që na zgjonte çdo mëngjes, buzëqeshja e tij, shakatë që bënte. Në çdo moment ai na mungon dhe jeta jonë kurrë nuk do të jetë si më parë. Kurrë sepse gjëja më e shtrenjtë në këtë botë na mungon, deri ditën kur do t'a shohim përsëri.
Një nga fotot e fundit të Jonathanit në anije më 12 Prill 2003
E shpëlaj trishtimin me lot duke gënjyer kështu vehtvehten se ia hodha edhe kësaj here. Por sa më kot vrapoj ai më ndjek, nuk më lë të qetë. Ai ndërhyn në bisedat që bëj, në darkën që gatuaj. Ai vjen e ulet pranë meje kur përpiqem të humbas në ndonjë libër. Trishtimi nuk ikën edhe kur e qorton. Edhe sikur të inatosesh me të ai nuk ikën. Është kryeneç.
Çfarë të bëj? Do t'i dorëzohem do të mbytem në të nëse dua të vazhdoj të jetoj. Por ç'më intereson mua jeta? Ai që ishte i shtrenjtë për mua nuk është më. Por një ditë, një ditë trishtimit do t'i duhet të lirojë vend për gëzim. Dhe atë ditë Perëndia do të thajë tërë lotët e mi e unë e ti Jonathan, papa dhe Loïs do të jemi së bashku përgjithmonë, për të mos u ndarë më kurrë. Oh, ardhtë nesër kjo ditë!
Jonathan heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
