Joshua Dekkers
* 11 november 2000 - 12 november 2000 †
John en Miranda Dekkers
Een wonder verstild in onze armen
Wij zijn John en Miranda Dekkers, wij zijn de papa en mama van engeltje Joshua.
Een ding in ons verhaal is net even anders en dat is dat wij circa 12 weken voor Joshua zijn geboorte wisten dat zijn hartje op deze wereld niet lang zou mogen slaan.
Lieve Joshua
Het was geen opgaaf om van jou in verwachting te zijn
Het was een voorrecht
Het was geen opgaaf om je op de wereld te zetten
Het was een voorrecht
Wat wel een opgaaf is, is om je te moeten laten gaan
Het is een voorrecht om jouw papa en mama te zijn
Je hebt ons dingen laten zien die we van anderen niet hadden kunnen afkijken
Van jou hebben we dingen geleerd die een ander ons niet had kunnen bijbrengen
Jij leerde ons wat bescheidenheid en eenvoud inhield
Jij bracht ons zo dicht bij de liefde, onze familie en vrienden
Jij liet ons glorieus ontdekken hoe groot
een klein kort leventje kan zijn
Er is een wonder verstild in onze armen
Us lekker menneke
Met 26 weken zwangerschap werd er bij een routineonderzoek ontdekt dat er met Joshua zijn hartje iets niet in orde was. Met 28 weken zwangerschap werd ons verteld dat Joshua een Hypoplastisch Linkerhart Syndroom had en dat er geen hoop was voor onze kleine man. Na zijn geboorte zou hij, na het dichtgaan van de ductus, sterven. Dat kon zijn na 1 uur, 1 dag of een week????? Wel zou er gezorgd worden dat iets medisch m.b.t. ductus thuis pas verwijderd zou worden. Dat zou betekenen dat we Joshua levend mee naar huis zouden krijgen.
Vanaf dat moment zijn die 12 weken heel dubbel geweest. Aan de ene kant hechtten we ons elke dag meer aan de kleine. Ieder schopje of tuimelbeweging was speciaal en koesterde ik. Ik had heel snel zoiets van alles wat ik nu meeneem en van geniet pakt me niemand meer af. Ook John betrok ik hier zoveel mogelijk bij. We hadden ook nog 12 weken dus zolang hij bij mij was kon hem niets gebeuren en konden we genieten. We pakten ook langzaam zoiets op van laten we kijken naar datgene wat wel is en niet naar alles wat er niet zal zijn. We probeerden ons voorzichtig voor te stellen hoe het zou zijn als de kleine thuis zou komen. Zouden we hem een keer in badje mogen doen? Zou hij een morgen tussen ons in bed kunnen liggen? Zou ik hem een keer borstvoeding mogen geven? We weten dat alles wat er wel zal zijn de dingen zijn waar we later, als hij er niet meer is, op moeten teren.
Aan de andere kant waren we al duidelijk bezig met het plannen van een afscheid. De weg die we in die weken zijn gevolgd ging puur op gevoel. Als we ons ergens niet goed bij voelden handelden we ernaar en zochten er een oplossing voor. De angst dat hij vergeten zou worden in de toekomst, dus verbonden we Joshua symbolisch aan een beertje. We maakten beren voor de grootouders en onszelf en voor later een beer waar de urn van Joshua in kon. We haalden witte beren voor de familie en kleine beertjes voor de vrienden. We lieten berenkaarsjes maken, dit alles voor tijdens de ceremonie. Dan was er het feit dat we graag een geboortekaartje wilden, en kraamvisite als de kleine geboren was, beschuit met muisjes haalden we al in huis. We wilden gefeliciteerd worden met het feit dat we een zoon kregen en niet al gecondoleerd met het feit dat hij zou sterven. Dus maakten we zelf geboortekaartjes met aangepaste tekst. Zo vertelden we iedereen waar ons iets aan gelegen was dat ze echt op bezoek moesten komen. Al onze familie en vrienden volgden in al die weken de weg die wij aangaven. We waren heel open en vertelden gewoon alles. Door dit te doen kregen we in emoties waar we mee zaten meer duidelijkheid en vielen steeds meer dingen op hun plaats.
Naarmate de tijd vorderde werd ook de crematie besproken. Wat we daarin wel wilden en wat niet. Alles moest goed verzorgd zijn, het beetje dat we voor hem mochten doen moest goed zijn. We zochten muziek en teksten uit en schreven wat voorlopige teksten voor een gedichtje. Steeds dichterbij kwam de dag van de bevalling. Steeds moeilijker werd het ook qua gevoel. Angst voor de bevalling want daarna moesten we hem laten gaan. We probeerden ons daarop voor te bereiden, door ons voor te stellen hoe hij eruit zou zien. Op wie zou hij lijken? Zou hij papa's billen hebben en mama's neusje, hoe hadden we hier over gelachen al, al die maanden. Dit probeerden we vast te houden. Hoe zou het zijn om hem in onze armen te hebben? We probeerden ons te verheugen op onze tijd samen en langzaam overschaduwde de angst niet meer het verheugen op zijn komst. We voelden ook dat we voor zover we klaar konden zijn dat waren. Om hem te laten gaan, daar waren we toch nooit klaar voor.
Dan op de nacht van donderdag op vrijdag beginnen de weeën. Zaterdag 11 november wordt na wat medische kunstgrepen van die dag Joshua om 18.48 geboren. Wat een mooie baby. Alles gebeurt in een roes, wel zien we dat de kleine het al moeilijk heeft en dat zou eigenlijk niet meteen zo zijn. Nadat alles gedaan is m.b.t. de bevalling eten we beschuit met muisjes. We zijn zielsgelukkig met onze prachtige zoon. De kindercardiologe komt en vertelt dat het dus echt niet goed gaat en dat er rechts ook problemen zijn met zijn hartje. Ze hebben hem aan de support moeten leggen. Alles wordt geregeld en 's avonds wordt de kleine met opa's en oma's en broers en schoonzussen erbij gedoopt. John gaat met de familie mee naar huis om even later terug te komen. Als hij terug is, gaat het heel slecht met Joshua, ik heb hem op dat moment al in mijn armen laten leggen. Alle support wordt weggehaald en vanonder die tubes en slangetjes komt langzaam ons kleine manneke tevoorschijn. Die nacht om 1 uur op onze ziekenhuiskamer sterft de kleine in onze armen en het voelt rustig en goed. We waren er toch klaar voor, om hem rustig te laten gaan.
Samen met een verpleegkundige doen we hem in badje. Ik voel me zo onwennig en ben bang iets verkeerd te doen. Ik mag hem een luier aandoen en weet nog dat ik vroeg of de beertjes aan de voorkant moesten. John zoekt zijn kleertjes bij elkaar. Die doe ik hem aan en ook dat gaat heel onhandig, net als bij iedere mama die dat voor de eerste keer doet. We gaan nog diezelfde nacht naar huis en Joshua gaat mee en blijft bij ons tot de dag van de crematie. De thuiskomst is zeer emotioneel. We hadden immers gehoopt hem een paar dagen levend thuis te hebben. We leggen Joshua in zijn bedje, maar even later leggen we hem tussen ons in, in bed. Vanaf zondag is het een komen en gaan van familie en vrienden. Er wordt beschuit met muisjes gegeten. Er wordt gehuild, gepraat, gezwegen en gelachen. Er zijn cadeautjes voor hem en voor ons. Alles cadeautjes staan in het teken van herinneringen of van een beertje. Het symbool beertje waar we Joshua aan hebben verbonden. We knuffelen wat af met de kleine. Heel veel foto's worden gemaakt en er wordt gefilmd. Iedereen loopt in en uit, het lijkt wel open huis. Allemaal komen ze om onze kleine man te bewonderen en wij zijn de trotse ouders. Er is in die dagen veel verdriet. Maar ook veel vreugde dat Joshua toch bij ons is en dat iedereen dit met ons wil delen.
Het blijkt dat je ook als iemand gestorven is herinneringen kunt opbouwen. Op woensdagmiddag leggen we Joshua in zijn korfje en gaan met hem in de jeep rondtoeren. We gaan met hem tussen ons in de eendjes voeren aan de vijver waar we altijd met de honden wandelen. We hadden altijd gefantaseerd hier met hem te lopen als hij ouder zou zijn. Nu zijn we toch met hem eendjes gaan voeren, alleen net even anders. Maar wel zo mooi. We hebben met zijn drietjes een heerlijke middag en John en ik weten dat dit iets is waar we ons hele leven op kunnen teren. Als we terugkomen die middag bellen we onze ouders op dat ze moeten langskomen. We maken de ene na de andere foto. Allemaal voor later als we het alleen met onze herinneringen moeten doen.
Joshua en zijn papa en mama
Dan wordt het donderdag 16 november, de dag dat we echt afscheid moeten nemen. Het is een dag waar we bijna 13 weken mee bezig zijn geweest. Het is een mooie dag en alles gaat zoals we het voor hem hebben gewenst. We hadden een heel leven lang voor hem willen zorgen, dit was ons niet gegeven. Dat beetje wat we hebben mogen doen hebben we met alle liefde gedaan en dat voelde goed.
We zijn nu enkele maanden verder. Het feit dat we van tevoren wisten dat we Joshua gingen verliezen maakte dat veel dingen al een plaats hadden gevonden. Het verdriet en gemis zijn er en zal ook altijd blijven. We hebben van tevoren altijd gezegd de manier waarop we dit verdriet en gemis een plaats in ons leven geven is belangrijk. Niemand van familie en vrienden heeft Joshua achtergelaten de dag van de crematie. Hij draait in ons leventje gewoon mee op zijn eigen plekje en dat voelt goed. We hebben veel van Joshua mogen leren. Het feit dat Joshua in ons leven is, is een enorme verrijking.
Op 30 oktober 2001 hebben wij een dochtertje gekregen, zij heet Kayleigh. Het is een prachtkind. Wij zeggen, ze is een geschenk van Joshua. We genieten met een lach en soms met een traan van Kayleigh. We zijn de trotse en gelukkige papa en mama van het liefste engeltje in de hemel, en het liefste bengeltje hier op aarde.
Joshua's beertje
Met dank aan iedereen bij Lieve-Engeltjes die het voor ons mogelijk maken Joshua met u te mogen delen.
Joshua heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
