Jamey Mathijssen
* 10 augustus 2003 †
Rini Mathijssen en Sabine Klemans
Ons ventje Jamey
Na een redelijk zorgeloze zwangerschap te hebben gehad, kreeg ik in de 36e week weeën. Eigenlijk zou ik sowieso de week erop bevallen door ingeleid te worden. Vanwege mijn suikerziekte zou ik de 40 weken niet mogen voldragen.
Zaterdag 9 augustus 2003 rond 19.00 uur 's avonds begon ik wat onrustig te worden, kon niet meer zitten, liggen of lopen. Dus na mijn moeder te hebben geraadpleegd, hebben we het ziekenhuis gebeld en we konden meteen komen.
Het was rond 23.00 uur toen we in het ziekenhuis aankwamen, ik heb eerst een half uur aan de C.T.G gelegen en het hartje klopte er op los, hierna 'n half uur aan de bloeddrukmeter. Deze was iets te hoog, maar dat was normaal. De gynaecologe kwam kijken en er was 2 cm ontsluiting. Ik moest die nacht blijven en dan werd er gekeken hoe het zou gaan. Rini ging naar mijn ouders om ze op de hoogte te stellen. Ondertussen liep ik te ijsberen in mijn kamer. Ik raakte ook nog eens aan de diarree en het was zo warm. Maar ook spannend, morgen zouden we mama en papa zijn...
Rond 2.00 uur werd er nog eens gekeken en er was al 4 cm ontsluiting, er werd besloten dat ik naar de verloskamer zou gaan. Ik heb Rini gebeld en die was net onze straat ingereden, snel is hij toen naar het ziekenhuis gereden. Net toen ik over ging naar de verloskamer kwam Rini, ondertussen had ik mijn ouders ook gebeld. Er werd een infuus ingebracht, de 1e keer helemaal verkeerd en pas de derde keer was het gelukt. Ondertussen werd mijn arm al aardig blauw van waar het was mislukt. Uit voorzorg kreeg ik een verdoving voor de "scherpe kantjes" en wauw... dat werkte. Ik lag op mijn zij met Rini zittend naast me. Van de verdoving werd ik erg duf, als Rini iets vroeg duurde het even voordat ik antwoord gaf. 's Morgens om 5.00 uur had ik volledige ontsluiting, maar ging pas rond 7.00 uur echt persen. Zodra ik op mijn rug lag, waren de weeën weg, dus kreeg ik wee-opwekkers. Die werkten inderdaad, bahbah! Maar het wilde nog niet vlotten, dus werd het vacuüm gebruikt. Dit was zeker geen fijn gevoel, maar ja, wat moet dat moet, toch? Op een gegeven moment zegt Rini dat hij het hoofdje zag en dat ik nog even moet volhouden en moet persen. Je doet zo ontzettend goed je best dat je niets meer in de gaten hebt...
Het hoofdje was er inderdaad uit, maar het bleek dat onze zoon met z'n schouder vast zat achter m'n schaambeen en niet los kon. Ik werd ingeknipt en met veel kracht werd er getrokken en geduwd... Ondertussen zat ons ventje al 17 minuten zonder hartslag. Op het moment dat ik hem eruit perste, werd hij meteen meegenomen. Ik merkte nog steeds niets en zo bleven we achter. De placenta volgde al snel. Na 45 minuten kwamen de gynaecologe en de kinderarts terug met betraande gezichten. In mijn herinnering hadden ze onze Jamey bij zich. Maar dat bleek niet waar te zijn. Ik weet nog wel dat ik zei dat het niet waar kon zijn... Ook hadden ze gevraagd of we hem zo wilden zien, met slangetjes en zo, maar Rini heeft dit afgewezen. Ik kan me hier niets van herinneren raar hè? In mijn herinnering kwamen ze met Jamey binnen. Ons ventje was overleden...
Ons manneke
Stilte overvalt je door dit te weten
als je je gevoelens niet uitspreekt
blijft het aan je vreten
Als je het nu niet uitspreekt
blijf je verscheurd van binnen
Sneeuw, regen, wind en zon
wisselen elkaar in razend tempo af
Dit lijkt op je hart
en op je gevoel
Omarm en laat los
voel de warmte en de kou
Laat het samengaan
en maak ruim baan
voor alle gevoelens in je
Zwijgen en dan weer spreken
voel emoties weken
diep in je
Vlieg maar weg
Je bent nu vrij
Dag lieve Jamey
in gedachten altijd bij mij...
Wat je dan voelt, kunnen we niet beschrijven, je bent kapot en totaal stuk... Hij was zo mooi en compleet, maar geen rood haar zoals zijn moeder, Maar mooie donkere krullen van zijn vader en z'n snoetje... We waren meteen helemaal verliefd op onze zoon. We hebben hem geknuffeld en helemaal bekeken, hij was zo mooi... De beide opa's en oma's waren gebeld en ze waren er zo. Ook de zus van Rini was er bij en zij vroeg hoe dit in hemelsnaam had kunnen gebeuren. En waarom was er geen keizersnede gedaan? Dit was niet nodig van tevoren en, toen het hoofdje eruit was, kon het niet meer.
Ik moest nog gehecht worden, dus de opa's, oma's en zijn zus zijn alvast naar de kamer gegaan. Onder het hechten zat Rini naast me met Jamey op zijn arm. Na het hechten werd ik gewassen en omgekleed. Hierna mochten we Jamey wassen en aankleden, maar dit konden we niet aan. Ze hebben mijn bed er zo dicht mogelijk bijgezet, zodat ik wel alles kon zien. Z'n voetafdrukjes werden genomen en zijn pakje werd aangedaan, het stond hem zo goed... en hij rook zo lekker... Toen we eindelijk op de kamer waren, hebben we hem met z'n allen goed bekeken en geknuffeld, ook zijn er foto's gemaakt.
Mijn ouders hebben iedereen gebeld en de meesten waren er zo. Ook kwam er al iemand van de begrafenisonderneming en iemand van het pastoraat. Deze laatste zou de doop verzorgen, maar moest omgepraat worden. Zij vond dat dode kindjes niet gedoopt konden worden, zij werden gezegend. Dit vertelde ze ons ook een paar keer. Het klopt ook wat ze zegt, maar dat zeg je niet tegen mensen die net hun kind hebben verloren. Pas op de band zie en hoor je hoe onpersoonlijk zij was met de doop, maar dit heb je pas later in de gaten. Net voor het eten is Jamey even naar het mortuarium gebracht, zodat we even konden eten en rusten. Na het eten kwam Jamey weer bij ons en ondertussen was bijna iedereen gearriveerd voor de doop. Degenen die Jamey nog wilden zien, konden langs komen op onze kamer en dan naar de ziekenhuiskapel gaan.
De trotse papa en mama van Jamey
Waarom zijn er zoveel vragen?
Waarom is er zoveel pijn?
Waarom zijn er zoveel dingen,
die niet te begrijpen zijn...
De vrouw die de doop deed, was erg onpersoonlijk, ze had het steeds over een zegening, dat God hem had gemaakt, gegeven en weer mee had genomen. Het was erg heftig, vooral als je de foto's terugziet... zoveel pijn en verdriet af te lezen op onze gezichten. Na de doop zei de vrouw dat ze wel even zijn naam op de kaars zou schrijven met dikke stift, het drong nog niet eens bij ons door. Maar gelukkig was de mevrouw die de crematie zou verzorgen, het hier absoluut niet mee eens en die heeft hem afgepakt zodat zij hem ergens anders kon laten bewerken. Na de doop zijn we even bijeen geweest voor wat koffie en voor sommigen om afscheid te nemen van onze zoon. Rond 22.00 uur lagen we in bed en onze Jamey was naar het mortuarium. We hadden de bedden tegen elkaar geschoven, je voelt je zo moe, leeg en versuft, het enige wat je wilt is dicht tegen elkaar aan liggen. Bijna in elkaar kruipen... Af en toe vielen we in slaap en om ongeveer 23.00 uur kwamen er 2 verpleegsters die bij onze bevalling aanwezig waren geweest. We hebben nog wat gepraat en ze vroegen, of ze naar onze Jamey mochten gaan kijken. Hierna zijn we in een diepe, maar onrustige slaap gesukkeld, moe van alle emoties en gewoon ook uitgeput.
's Morgens waren de opa's, oma's en zus met haar man en dochter er ook weer, ook Jamey was weer bij ons. Er moesten nog dingen besproken worden over de crematie, dus dat werd ook gedaan. Ik mocht naar huis als ik zelf kon plassen, dit was tot nu toe nog niet gelukt (katheter). Het leek wel of ik bang was om te plassen, maar ja dat was te begrijpen. Maar na 2,5 liter ijskoud water en de stralen van de douche, lukte het eindelijk. Aan een kant wil je perse naar huis, en aan de andere kant wil je daar blijven in die kamer. Jamey bleef in het mortuarium, we spraken af dat we iedere dag rond 16.00 uur naar hem kwamen kijken.
Onderweg naar huis hebben we bijna niets gezegd en toen we binnenkwamen, stonden daar de kinderwagen en box, te wachten... We zijn met z'n tweeën naar boven gegaan, naar zijn kamertje en hebben flink staan huilen om ons prachtige zoontje, dat er niet meer was... Mijn ouders zijn sowieso de eerste 4 weken iedere dag bij ons in huis geweest, voor steun, verzorging en zoveel meer. We zijn ze hier ook erg dankbaar voor. Mijn moeder heeft iedere dag gekookt en ook meegegeten. We hadden anders niets gegeten, denk ik. Ook Rini's ouders waren er elke dag. De eerste week was zo chaotisch, Rini heeft zoveel geregeld. Samen met mama mensen gebeld om het te vertellen en uit te nodigen voor de crematie.
Iedere dag zijn we naar ons ventje wezen kijken, om steeds weer afscheid te nemen. Ook de crematie moest worden geregeld, muziek uitzoeken en een bloemstukje. We hebben gekozen voor een hartje met een beertje en blauwe bloemen. Donderdag 14 augustus 2003 zijn we voor de allerlaatste keer naar onze Jamey gaan kijken, het kistje stond al klaar. Het afscheid viel zo zwaar, voor iedereen. We hebben ervoor gekozen om hem niet zelf in zijn kistje te leggen, of om het kistje zelf te sluiten, dit voelde niet goed aan...
Vrijdag 15 augustus 2003, de dag van het definitieve afscheid. We zijn vanaf het mortuarium naar het crematorium, te Rosmalen gereden. Onderweg heb ik mijn hoofd steeds afgewend van de auto voor ons. Toen we in Rosmalen aankwamen, was het al druk. Rini heeft Jamey zelf naar binnen gedragen, dat vind ik zo sterk van hem. Ik ben nog steeds trots op hem. Tijdens de dienst, die trouwens erg mooi was, kon ik niet naar het kistje kijken. We hebben elkaar stevig vastgehouden en de tranen bleven maar komen. Nooit geweten dat iemand zoveel kan huilen... Als eerste nummer hadden we Laura Pausini met Strani Amori (we zijn helemaal Italië-gek en wilden dit aan hem doorgeven). Het tweede nummer was van Bon Jovi met ‘Bed of roses (mijn favoriete nummer en band). Het derde nummer was van Phil Collins met Father to a son (Rini's nummer). Als afscheidsnummer hadden we gekozen voor Do met Heaven. De kinderen die er waren mochten ieder een ballon loslaten. 1 ballon bleef nog eventjes hangen... totdat er over een zegening werd gesproken, dat was zo mooi, net of hij nog even bij ons wilde zijn. Veel mensen hadden dezelfde reactie.
Toen de dienst afgelopen was en wij als laatste afscheid namen, was het zo heel erg moeilijk om weg te lopen. Het is zo definitief! Onze vriendin is nog terug gegaan om foto's te maken, zij heeft trouwens veel mooie foto's gemaakt. Eén hebben we uit laten vergroten en hangt in de huiskamer. Onze vriendschap is een stuk hechter geworden, net zoals die met de peetoom en zijn vriendin. Deze mensen zijn we zo dankbaar voor alles wat ze voor ons hebben gedaan. Helaas hebben we voor de rest niet zo veel mensen gezien of gehoord, dit hebben wij niet verdiend en zeker onze Jamey niet. We moeten zelf ons verdriet dragen en verwerken, maar dat is erg moeilijk.
Kistje met brief van papa en mama
Op woensdag 29 oktober 2003 hebben we ons ventje naar zijn allerlaatste rustplaats gebracht. We hebben hem in een urnenmuur laten plaatsen op de begraafplaats. Er staat een lantaarntje bij en plantjes. En dit is echt ons plekje samen... Ook zit er een engeltje opgeplakt, dit maakt het geheel af. We zorgen ervoor dat alles netjes blijft en mooi met planten, dat is het enige wat we nog voor Jamey kunnen doen. Iedere dag steken we een kaarsje voor hem aan, of op de begraafplaats of thuis bij zijn foto... onze gedachten zijn altijd bij hem. Hij was zo perfect, we waren zo benieuwd naar hem en door stomme pech... is hij er niet meer.
Jamey Wilhelmus Cornelius Adrian Mathijssen
Gewicht: 3690 gram
Lengte: 52 cm
Geboren: 10 augustus 2003 in 's Hertogenbosch
De uitvergrote foto in de huiskamer
De letters van je naam
staan in ons hart geschreven
Wij dragen je voor altijd met ons mee
Voor immer blijf je in ons leven
Dag lieve Jamey
We missen je en houden van je!
Jamey heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes