Jens Teunissen
* 26 januari 2005 †
Esther en Rudi Teunissen
Ons vijfde mannetje Jens
En direct weer loslaten...
Ons verhaal begint met de zwangerschap van ons vijfde kindje. We hebben al vier kinderen, vier jongens, in de leeftijd van (toen) 7, 6, 4 en 1 jaar. Deze zwangerschap was niet echt gepland, maar een vijfde kindje was zeker wel gewenst.
Tijdens deze zwangerschap, had ik echter steeds al het gevoel dat het anders was dan de vorige keren. Nu is natuurlijk elke zwangerschap wel anders, maar op de een of andere manier voelde het niet echt goed. Ik zei ook heel vaak: ik groei helemaal niet goed, maar ik vind het toch zwaar. Zelfs met twintig weken zwangerschap kon ik mijn eigen kleren nog aan. Ik groeide voor mijn gevoel niet echt goed, maar omdat ik nogal "stevig" ben, viel dit dan ook niet echt op.
Bij controles bij de verloskundigen bleek dat ik toch wel goed groeide en dat de baby het goed deed. Ik vertrouwde dan maar weer op de verloskundige en omdat we ook midden in een verbouwing zaten, dacht ik er verder ook niet al te veel over na. Wel raar is, dat ik de andere keren met zo'n 6 maanden de geboortekaartjes al had uitgezocht. Nu had ik met 6 maanden zwangerschap de boeken wel in huis gehaald, maar ik kon geen geschikt kaartje vinden. Ik heb de boeken toen ook weer naar de drukkerij teruggebracht, zonder dat ik een keuze had gemaakt. Achteraf gezien heb ik hier wel een raar gevoel over.
Zo duurde de zwangerschap voort tot aan de 38e week. De week van 26 januari. Op 26 januari 2005 werd ik 's morgens rond een uur of vijf wakker. Ik voelde de baby nog even bewegen in mijn buik en kon hierna ook niet meer slapen. Ik ben om zes uur uit mijn bed gegaan en heb me gedoucht. Rudi ging om half acht naar zijn werk en ik had hem al wel gezegd dat ik me niet helemaal lekker voelde. Een beetje raar gevoel in mijn buik, mijn buik voelde heel hard aan. Ik maakte ook wel een opmerking dat het wel eens zo zou kunnen zijn dat ik die dag zou bevallen.
Om deze tijd heb ik Buster (onze hond) naar buiten gedaan, en wilde haar even hierna weer naar binnen doen. Ze wilde echter niet naar binnen en wat ik ook deed ik kreeg haar ook niet te pakken. Ze keek me met paniek in haar ogen aan en later bleek dat ze de hele dag buiten voor de poort heeft zitten wachten, alhoewel het ijskoud was die dag.
Om kwart over acht heb ik de jongens naar school gebracht, samen met Jet (onze oppas en buurvrouw). Ik heb toen al direkt aan Jet gevraagd of zij Daan uit bed wilde halen wanneer wij weer terug waren van school. Ik had toen ook al het gevoel dat dit niet echt meer zou gaan. Ongeveer half negen liepen we weer terug naar huis en tijdens het lopen voelde ik ineens mijn benen nat worden. De verloskundige had die dag ervoor wel gezegd dat dit keer de bevalling zou kunnen beginnen met het breken van de vliezen, maar omdat dit de andere keren ook niet het geval was geweest had ik niet het idee dat dit nu wel zo zou gebeuren.
Toen wij thuis aankwamen, ben ik direkt naar het toilet gegaan en is Jet naar boven gegaan om Daan uit bed te halen. Ik zag direkt al dat het niet goed was, ik was helderrood bloed aan het vloeien, en niet een beetje maar voor mijn gevoel veel. Ik schreeuwde naar Jet dat ze moest komen, ik was in paniek want wat kun je dan nog doen?
Jet hielp me naar de kamer en daar ben ik op de bank gaan liggen. Direkt heb ik de verloskundige gebeld. Hier kreeg ik een invalverloskundige aan de lijn, die me maar één keer had gezien tijdens mijn controles. Ze probeerde de situatie in te schatten, vroeg het hoeveelste kind het was en of ik al een maandverbandje tussen mijn benen had gedaan om te zien hoeveel bloed ik verloor. Ik zei tegen haar dat dat er niet toe deed, dat het bloed eruit gutste en dat er iemand moest komen.
Met tien minuten was de verloskundige die dienst had er. Ondertussen had ik Rudi gebeld, ook hier kreeg ik eerst iemand anders. Deze paar minuten leken voor mij wel uren te duren. Tegen Rudi gezegd dat hij direkt moest komen, dat ik vloeide en dat het niet goed was. De verloskundige probeerde het hartje te zoeken, maar kon niets vinden. Ze schudde haar hoofd en zei zachtjes: "ik denk dat het niet goed is".
De verloskundige belde de ambulance en ik hoorde haar al zeggen: "solutio". Nou, toen ik dat hoorde, wist ik al wel genoeg. Samen met Rudi ben ik toen de ambulance ingegaan en werd ik naar het ziekenhuis gebracht.
In het ziekenhuis aangekomen, werd er door de gynaecologe een echo gemaakt. Ze was een beetje paniekerig, en zat wat te mopperen op het echo-apparaat. Achteraf bleek dat ze zo weinig kon zien omdat ik nauwelijks vruchtwater had, hierdoor zijn de contrasten van het kindje niet goed te zien. Er werd in eerste instantie voorgesteld dat ik de volgende dag zou bevallen, maar omdat ik zo aan het vloeien was, was dit niet verantwoord en moest ik op dezelfde dag bevallen. Dit vond ik zelf ook wel zo prettig, ik zag er tegenop om nog een dag rond te lopen met een dood kindje in mijn buik. Daarnaast was ik toch, ondanks het feit dat mijn kindje dood was. erg benieuwd hoe hij of zij eruit zou zien.
Ik bleef echter maar vloeien en op een gegeven moment werd ik ook erg naar. Rudi was op dat moment aan het bellen, maar ik riep hem en zei dat ik me helemaal niet lekker voelde. Het bleek dat mijn bloeddruk erg aan het zakken was en dat deze eerst op peil gebracht moest worden. Van dit alles heb ik maar weinig mee gekregen. Ik weet wel dat mijn moeder juist op dat moment ook binnenkwam en dat zij in paniek riep: "als jullie haar maar behouden, mijn kleinkind ben ik al kwijt, maar mijn dochter wil ik houden".
Al met al was dit een vrij hectisch gebeuren, want toen ze eenmaal de bloeddruk weer op gang hadden, kreeg ik weer heel veel buikpijn, door het loslaten van de placenta. Met een ruggeprik hebben ze toen de pijnklachten tot een normaal niveau teruggebracht.
Omdat de andere kinderen op school waren (behalve Daan), moest Rudi ze ophalen. We vonden het namelijk belangrijk dat de jongens het slechte nieuws van Rudi zouden horen en niet van iemand anders. De kinderen hadden school tot 12.15 uur, dus Rudi zou tegen 11.45 uur de kinderen ophalen. In het ziekenhuis was echter ook besloten dat mijn vliezen doorgeprikt zouden worden, dit wilden ze om 11.45 uur doen (net voordat Rudi wegging om de kinderen van school af te halen). Ik heb nog wel gevraagd of dit niet uitgesteld kon worden totdat Rudi terug was, maar volgens de verloskundige en de gynaecologe kon dit niet (pas bij de nacontrole werd ons duidelijk waarom, er werd toch ook voor mijn leven gevreesd, en door de vliezen te breken, hoopten ze dat het kindje in zou dalen en zo de bloedingen zouden stoppen). Ze zeiden dat wanneer de vliezen doorgeprikt zouden zijn het nog wel enige tijd zou kunnen duren voor de bevalling daadwerkelijk zou beginnen. Dit omdat ik amper ontsluiting had, geen weeënactiviteit en wetende dat het kindje dood was, zou dit alles waarschijnlijk een vertragende factor hebben. De vliezen zijn dus inderdaad om 11.45 uur doorgeprikt en Rudi is toen weggegaan om de jongens van school af te halen.
Gelukkig was mijn moeder er wel, zodat ik niet alleen zou achterblijven. Om 12.15 uur is de anesthesist nog binnen geweest om te kijken hoe het met de pijn was. Op dat moment had ik weinig pijn, zo zou ik wel verder kunnen die dag. De goede man was echter de deur nog niet uit, of ik kreeg me toch een pijn. Mijn moeder wist ook niet goed wat ze hier mee aan moest, ze vroeg een paar keer of het geen weeën waren, maar ik wist het niet. Ik herkende het niet als zodanig.
Omdat op dit tijdstip iedereen aan het lunchen was (althans de verpleegkundige, verloskundige en gynaecologe), was het eerst nogal moeilijk om iemand te vinden. Uiteindelijk kwam de verpleegkundige, ze probeerde de anesthesist te bereiken, maar deze was in de operatiekamer. Ze zei, zal ik dan de verloskundige bellen, maar ze zal je toch niet kunnen helpen. Ik zei: "bel haar nu maar, want dan ben ik er toch geruster op".
De pijn werd alsmaar heftiger en op het moment dat de verloskundige binnen kwam (12.45 uur) was ze eigenlijk net op tijd om Jens op te vangen. Al met al een hele heftige, traumatische bevalling. Wat ik het ergste vond is toch dat Rudi er niet bij was, deze bevalling had ik graag samen met hem willen doen, en nu was het zomaar ineens gebeurd. Rationeel wist ik natuurlijk ook wel dat Rudi ook een belangrijke taak had, hij moest onze andere jongens opvangen, en dat is natuurlijk ook iets waar je niet te licht over moet denken.
Ik heb Rudi opgebeld en verteld dat hij een zoon erbij had, binnen een mum van tijd was Rudi weer in het ziekenhuis en kon hij Jens zelf ook bewonderen en vasthouden. Wat me van de bevalling verder nog bijstaat is dat op hetzelfde moment nog iemand aan het bevallen was, ik hoorde haar bezig. Ik vraag me nog steeds af hoe dat afgelopen is en of het een jongetje of een meisje is geworden.
Rudi heeft vanuit het ziekenhuis iedereen die ons nabijstaat opgebeld en verteld wat er gebeurd was. 's Middags kwamen dan ook al direct de opa's en oma's, mijn broer en zijn vrouw en ook Jet (die het allemaal van dichtbij heeft meegemaakt).
Ik heb die dag nog verschillende zakken bloed gekregen omdat ik zoveel bloed verloren had. Ik mocht gelukkig wel 's avonds naar huis toe. Er werd ons gevraagd wat we wilden, of we Jens mee naar huis wilden nemen, of dat hij in het ziekenhuis zou blijven. Voor ons was het heel duidelijk, we wilden graag dat Jens mee naar huis ging. De paar dagen dat we met hem zouden hebben, wilden we graag intens beleven. Met Jens in mijn armen zijn we naar huis toe gereden.
Trotse ouders van een vijfde zoon
Mijn schoonmoeder en de kraamverzorgster (onze voormalige buurvrouw, van ons oude huis) waren er ook. Het was heel fijn en bijzonder om toch met Jens naar huis te komen. Het geeft ons ook een goed gevoel, dat we hem die paar dagen dicht bij ons hadden. Jens heeft in de dagen dat hij bij ons was op onze slaapkamer in zijn wiegje gelegen. Regelmatig werd hij eruit gehaald en geknuffeld. De uitvaartverzorgster was er bang voor dat hij er teveel uitgehaald werd, waardoor zijn lichaampje niet zo mooi meer zou lijken. Dit was echter niet het geval, het leek wel of Jens steeds mooier werd. Ik denk dat we het weer mee hadden (dat voor Jens goed was). Het was deze week namelijk ijskoud, het heeft zelfs nog gesneeuwd. Daarnaast konden we Jens met koelelementen uit de diepvries heel goed koud houden. (Onze oudste, Roel, die had het op een gegeven moment over de diepvriesmaaltijd voor Jens, dit klinkt wel heel morbide, maar voor ons was dit ook een manier om in deze moeilijke tijd toch nog even een lach op ons gezicht te toveren).
Ik vond (en vind dit nog steeds) dat onze andere kinderen heel mooi met dit alles omgaan. Roel had al heel intense vragen, zo gaf hij aan dat het niet zo slim was van Jens om geen adem meer te halen, en vroeg zich af hoe dit kon. Dit heb ik geprobeerd om op een duidelijke manier voor hem uit te leggen. Hij vroeg zich ook af wat er met het hartje, de hersenen en het lichaampje van Jens zou gebeuren als het begraven zou zijn. Ik wist hier niet zo goed een antwoord op, maar Rudi verwoordde het heel mooi. Hij zei: "het is net als met sneeuw, heel langzaam smelt het weg". Prachtig toch, als je dit zo uit kunt leggen.
We hebben in die dagen veel bezoek gehad. Ieder die het wilde. kon afscheid nemen van Jens. We hebben ook ontzettend veel kaarten, bloemen en andere cadeautjes gehad. Dat doet je op dat moment toch ook heel erg goed.
Op maandag 31 januari is Jens begraven. Ook hier kijken we met verdrietige, maar warme gevoelens op terug. In kleine kring hebben we dit gedaan, met mijn familie, Rudi's familie en Jet & Noud hebben we afscheid genomen van Jens. Mijn broer Eddie had zelf een gedicht gemaakt, net als mijn moeder. Zij hebben dit voorgedragen. Rudi's zus Ingrid, had een tekst geschreven die ze ook heeft voorgedragen. Ik heb een verhaal voorgelezen over vader en moeder Mees die zich voorbereiden op hun nestje met jonge vogeltjes, hiervan bleef er echter 1 ei stil. Het voelde aan als ons verhaal op een manier geschreven dat het voor de kinderen goed te snappen viel. Ze bleven ook echt roerloos luisteren toen ik het verhaal voordroeg, alleen Buster de hond (die ook mee was), begon te janken tijdens het verhaal dat ik voorlas.
De kinderen hebben ook hun steentje bijgedragen, door mee te helpen het grafje dicht te scheppen. We hadden voor alle vier de jongens een schep meegenomen, zodat ze konden helpen. Daarnaast hebben we nog ballonnen opgelaten voor Jens, het was de bedoeling dat ze 1 voor 1 opgelaten zouden worden, maar de draadjes waren zo in elkaar verstrengeld dat ze gezamenlijk de lucht in zijn gegaan. We hebben een foto van de opgelaten ballonnen dat je in de verte ook de toren van het gemeentehuis ziet. Het lijkt net of er een vlag halfstok hangt (het was namelijk de verjaardag van koningin Beatrix), voor ons heeft dit dan ook de betekenis dat heel Winterswijk die dag aan Jens heeft gedacht.
Al met al hebben we een nare, verdrietige periode achter de rug, en nog hebben we onze moeilijke momenten. Maar onze andere jongens slepen ons er ook doorheen en we proberen het voor hen ook niet al te moeilijk te maken.
Ons monumentje voor Jens*
Zelf ben ik erg tevreden over het grafsteentje voor Jens*. Hiervoor hebben we een kunstenares benaderd, die voor de grafsteen tekeningen van onze jongens heeft gebruikt. Ik wilde namelijk graag een kleurrijk geheel, iets dat past bij een kindje. Voor ons is dit een persoonlijk aandenken voor Jens en voor onze andere vier jongens. We zien wat dat betreft de toekomst wel positief in, maar weten dat het leven ook moeilijke periodes heeft en dat we hiermee verder moeten.
Ons gezin compleet
Gedicht voor ons vijfde mannetje Jens
Dag lieve Jens
Al die tijd onzichtbaar
Diep verborgen in mama's schoot
En in èèn keer was je daar
Zo mooi, zo klein, maar ... dood...
Voor wie jou niet heeft gezien
Is het moeilijk te geloven
Slechts zichtbaar voor een enkeling
Lief engeltje daarboven
Dag lief kereltje, dag klein mens
We houden van je, dag lieve Jens
Dag kleine mens, dag lieve Jens
Jens heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
