Jeroen
* 24 juni 2005 †
Otto en Wendy
Ons engeltje Jeroen*
Nadat we onze dochter Simone gezond op de wereld hadden gezet, wilden we nog een tweede kindje. In maart 2004 stopte ik daarom met de pil en in februari 2005 kwamen we erachter dat ik eindelijk zwanger was. Daar waren we heel gelukkig mee en Simone was ook helemaal in de wolken dat ze een broertje of zusje kreeg.
De zwangerschap ging heel goed en mijn buik werd al snel dikker en dikker. Ik genoot met volle teugen van de zwangerschap en elke echo zag er ook heel goed uit. Ik ben zelf geboren met een open ruggetje en daarom had ik een vergrootte kans dat mijn kindje ook een open ruggetje zou hebben. Maar omdat Simone gezond ter wereld was gekomen, waren we er behoorlijk gerust op dat Jeroen* ook gezond zou zijn. Ondanks dat hebben we met 16 weken toch een vruchtwaterpunctie laten doen. In het diagnostisch centrum hadden ze beloofd dat de uitslag van het open ruggetje na 1 tot 1,5 week bekend zou zijn en als er iets niet goed zou zijn dat ik dan meteen gebeld zou worden. De uitslag van het chromosomenonderzoek zou pas 3 weken na de punctie bekend zijn. Dit onderzoek was voor ons niet van heel groot belang omdat het echt om het open ruggetje ging.
Toen na 2 weken nog geen bericht van het diagnostisch centrum binnen gekomen was, gingen we er al bijna helemaal vanuit dat alles goed zou zijn. Helaas was de waarheid anders. Na precies 3 weken kregen we telefoon van het diagnostisch centrum dat er iets niet goed was met het kindje. Onze grootste angst werd waarheid. De uitslag van het open ruggetje was niet goed, maar ze konden niet zeggen wat er aan de hand was. Dat moest uit een uitgebreide echo blijken.
De volgende dag kon ik al komen voor een uitgebreide echo. De arts die de echo maakte, vertelde ons dat Jeroen* inderdaad een open ruggetje had, maar dat het allemaal wel meeviel. Jeroen* zou niet zoveel mankementen hebben omdat het een hele lichte vorm van open ruggetje was en het zat op een gunstige plaats. We hadden goede hoop hierdoor gekregen en we gingen er al een beetje vanuit dat we Jeroen* gewoon groot konden brengen met eventueel wat kleine strubbelingen. Desondanks vond de arts dat we naar Maastricht moesten voor een nieuwe uitgebreide echo, omdat daar betere apparatuur was en de artsen meer gespecialiseerd. 2 dagen later konden we in Maastricht terecht. Daar kregen we heel slecht nieuws te horen.
Het bleek dat Jeroen* juist een hele zware vorm van een open ruggetje had. Het gat in zijn rug was heel groot en zat heel ongunstig. De lichamelijke gevolgen hiervan waren hoogst waarschijnlijk incontinentie, dwangstand van de voeten en een verlamd onderlichaam waardoor Jeroen* in een rolstoel zou komen. Ook had hij verstandelijke gevolgen hieraan overgehouden. Zijn kleine hersenen waren losgeraakt van de grote hersenen en in de holte die was ontstaan zat veel water. Door dit water konden zijn grote hersenen zich niet goed ontwikkelen waardoor hij ook verstandelijk gehandicapt zou zijn. De zwaarte van deze handicap lag aan de mate waarin zijn grote hersenen zich zouden ontwikkelen. Dit zou pas in zijn leven zichtbaar worden. Al bij al was de handicap zodanig zwaar dat het de vraag zou zijn of Jeroen* wel een volwaardig leven zou hebben en misschien konden we hem nog niet eens thuis houden.
Na weer 5 dagen konden we bij mijn eigen gynaecoloog terecht en daar hebben we een behoorlijk zwaar gesprek gehad. Al die dagen hebben we in een roes geleefd en is alles op automatische piloot gegaan. We hebben uren gepraat en gehuild. We moesten beslissingen nemen die je normaal niet hoeft te nemen halverwege de zwangerschap en tegelijkertijd moesten we ook nog voor Simone zorgen. Bij de gynaecoloog hebben we de beslissing genomen om de zwangerschap af te breken. We konden Jeroen* niet zo laten lijden en Simone zou ook geen volwaardig leven hebben als we Jeroen* lieten leven. Ze zou te veel op de achtergrond gekomen zijn en dat is niet goed voor een kindje van nog geen 3 jaar.
1 dag voor dat ik ingeleid zou worden, heb ik op de computer een geboorte/overlijdenskaartje gemaakt die we naar veel mensen hebben gestuurd na de geboorte van Jeroen*. Donderdag 23 juni moest ik 's morgens om 8.00 uur in het ziekenhuis zijn en om 9.30 werd ik aan het infuus gelegd. Van te voren hebben we uitgebreid met de verpleegkundige en de verloskundige gepraat. We hebben veel uitleg gekregen over wat er allemaal ging gebeuren. Rond 11.00 uur kreeg ik de eerste, menstruatie-achtige, pijn. 's Middags om 15.15 uur kwam de verloskundige kijken hoe ver de ontsluiting was. Dit bleek 1 centimeter te zijn. Tegen die tijd had ik rugweeën en een behoorlijke druk op mijn vagina die ik niet weg kon puffen of persen.
Zo rond 16.30 uur kreeg ik pijnstilling. Dit was een infuus met morfine en een pomp met morfine. In het infuus kreeg ik 2,5 milligram voor de eerste werking en de pomp werd op 2 milligram continu gezet. Helaas werkte de morfine niet en tegen 22.30 uur had ik al 5 spuitjes met ieder 2,5 milligram morfine erin gehad en de pomp stond inmiddels op 5 milligram morfine continu. Helaas werd de druk op mijn vagina alleen maar groter in plaats van minder. De weeën duurden 2 tot 3 minuten en de tussenpozen 2 seconden. Ik was 's avonds zo moe dat ik in die 2 seconden in slaap viel.
Rond 23.00 uur kwam mijn gynaecoloog kijken waarom ik zoveel pijnstillers kreeg en constateerde dat het zo niet langer meer ging. Door al de pijn had ik geen besef dat ik ging bevallen van een dood kindje. Ik kon nergens aan denken als alleen aan de pijn die ik al sinds de middag had. De gynaecoloog besloot om een ruggenprik te geven en toen was ik heel vlug van de pijn af. Otto en de verpleegkundige mochten er niet bij zijn toen ik de ruggenprik kreeg, maar de gynaecoloog is er de hele tijd bij gebleven en heeft me persoonlijk weer terug gebracht naar mijn kamer.
Ondanks dat ik zo moe was kon ik de hele nacht niet slapen. Volgens mij kwam dat van de morfine en de adrenaline die op dat moment in mijn lijf zaten. Otto mocht die nacht bij mij blijven slapen, maar is in overleg met mij toch naar huis gegaan. Dit zodat we allebei toch wat rust kregen. 's Nachts om 2.00 uur heeft de verloskundige mij onderzocht en toen bleek ik 2 centimeter ontsluiting te hebben. 's Ochtends om 4.30 uur voelde ik Jeroen* zakken en heb de verloskundige laten komen om me te laten onderzoeken. Inmiddels had ik al 5 centimeter ontsluiting, maar er zat nog een randje dat er voor zorgde dat Jeroen* nog niet geboren zou worden. Een uur later voelde ik Jeroen* weer zakken en had toen echt het gevoel dat hij elk moment geboren kon worden. Ik heb weer de verloskundige laten komen en heb meteen Otto gebeld dat hij moest komen. Simone sliep die nacht bij oma dus daar had hij geen omkijken naar.
Papa, mama en Jeroen*
Om 6.30 uur kwam Otto en om 6.45 uur mocht ik persen. Toen na 2 persweeën werd Jeroen* om 6.54 uur geboren. Jeroen* werd uit het vlies gehaald en schoon gemaakt en toen mocht ik hem bekijken. Eerst heeft Otto de navelstreng nog doorgeknipt. Het was zo'n compleet kindje, zo mooi en klein.
Otto en de verpleegkundige hebben allebei foto's gemaakt van onze lieve knul. Jeroen* bleek 26 centimeter lang en 260 gram te zijn. Ook heeft de verpleegkundige hand- en voetafdrukjes gemaakt. De verpleegkundige heeft Jeroen* op een gegeven moment in een mozesmandje gelegd. Omdat Jeroen* pas 20 weken en 3 dagen oud was, was hij geen kindje van de wet. Hierdoor kon hij niet aangegeven worden op het gemeentehuis. We mochten zelf weten wat we met hem wilden doen, alles mocht.
Rozen verwelken, schepen vergaan.
Maar onze liefde zal altijd blijven bestaan.
Helaas hadden we geen geld om Jeroen* te laten begraven of cremeren. Dit moesten we zelf betalen. Pas met 24 weken zou hij meeverzekerd zijn en dan zou de verzekering dit regelen. Daarom hebben we besloten om Jeroen* in het ziekenhuis achter te laten en zij zorgen er voor dat Jeroen* gecremeerd en uitgestrooid werd. Gelukkig werd er wel met heel veel respect met Jeroen* omgegaan. Om 13.00 uur besloten we om naar huis te gaan. Toen hebben we definitief afscheid van Jeroen* genomen. Zoiets zwaars heb ik nog nooit meegemaakt.
Later hebben we een hele mooie tekening van Jeroen* en Simone samen laten maken. Dit omdat ik geen enkele foto van hen tweeën samen heb. Simone is namelijk niet in het ziekenhuis geweest sinds Jeroen* geboren was. Dit was een bewuste keuze.
We zijn heel erg trots dat we ouders zijn geworden van 2 schatten van kinderen. Helaas mocht het niet zo zijn dat we Jeroen* groot mogen brengen, maar in ons hart en in onze gedachten zal hij er altijd bij zijn. We houden ontzettend veel van Jeroen* en zullen hem nooit vergeten.
Onze twee kanjers
Jeroen heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
