KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Jeroen Looijenga

* 5 januari 2003 †

Lourens en Ina

Ons lieve mannetje Jeroen

Jeroen

In juni 2002 ontdekten we dat wij er een kindje bij zouden krijgen, een broertje of zusje voor onze kleine meid Simone. De zwangerschap verliep redelijk normaal. Het enige wat opviel, was dat ik ontzettend veel vruchtwater had en dat mijn buik de laatste maanden erg hard en gespannen aanvoelde. "Niks om me zorgen over te maken", zei de verloskundige. Een echo kreeg je in die tijd niet zomaar, anders hadden we kunnen zien dat er iets niet oké was. Ik was erg dik en daarom erg opgelucht dat de bevalling zich eerder aangekondigde dan de uitgerekende datum, namelijk al na 34½ week.

Het was zondag 5 januari 2003, de eerste dag in 2003 dat er sneeuw viel. Ik voelde 's ochtends om 8 uur een hele lichte buikpijn en begon uit voorzorg alvast een tas te pakken voor het ziekenhuis. Simone en Lourens sliepen nog en ik kroop ook nog maar even in bed. Het was een luie ochtend en we lagen gezellig met ons drietjes, of nee met ons viertjes, in ons tweepersoons bed duf te zijn toen om half elf plotseling de vliezen braken. Emmers vol vruchtwater kwamen naar buiten, het ging maar door. Tegen kwart over elf was de verloskundige er. Zij beluisterde het hartje. Dat klonk goed. Ook constateerde ze circa 3 cm ontsluiting en besloot een ambulance te bellen. Omstreeks kwart voor twaalf werd ik vastgebonden op een brancard en met de ambulance naar het ziekenhuis in Meppel gebracht. Daar aangekomen werd ik een kamertje ingereden en ineens kreeg ik vreselijk veel pijn. Er was maar 1 verpleegkundige bij mij, die om het hardst stond te roepen om assistentie. Maar de assistentie kon niet zo snel.... er was geen houden meer aan, Jeroen moest en zou naar buiten. Ik hoefde niet eens te persen. Nog maar net 5 minuten in het ziekenhuis, beviel ik om 12.20 uur van ons mannetje Jeroen. Wat je noemt een stortbevalling!

De verpleegkundige zei: "Ik neem hem even mee hoor". Ze knipte de navelstreng door en liep met hem weg. Hij had niet op mijn buik gelegen, we hadden hem nauwelijks gezien. Hij maakte geen geluid. We dachten dat ze hem gingen uitzuigen en hem even later bij ons zouden terugbrengen. Maar het duurde wel lang. Eindelijk, na ongeveer 20 minuten kwam er een verpleegkundige met de melding dat het niet goed ging en dat ze Jeroen aan het reanimeren waren.
Je weet niet wat je hoort, je weet niet wat je moet denken, je weet niet wat je moet voelen, je hoopt alleen maar dat het goed zal komen. We hebben ongeveer anderhalf uur op dat kamertje zitten wachten. Wat een afgrijselijke anderhalf uur! Je bent bang, maar toch ook nog vol hoop. Ondertussen kwam er nog een gynaecoloog langs om de nageboorte weg te halen en werd ons een paar keer verteld dat het niet goed ging met onze zoon. Als ze hem "stabiel" zouden krijgen, zou hij overgebracht worden naar het ziekenhuis in Zwolle. Daar was onze hoop op vanaf dat moment op gevestigd. Uiteindelijk werden we opgehaald door een verpleegkundige die zei: "We gaan nu naar hem toe. Ga er maar vanuit dat het niet zo'n mooie aanblik is en dat hij overlijdt waar je bij bent".....

Dat was het dus..... ons kindje ging dood..... Toen pas drong het werkelijk tot ons door. Het was alsof ik een klap met een moker kreeg. Ik was totaal versuft. Toen we bij hem kwamen, lag Jeroen onder een lamp. Er stond een man met een pomp lucht in zijn mond te blazen. Er hing een slangetje aan zijn arm. Hij had blauwe plekken van de hartmassage. Zijn buik was opgeblazen van alle lucht die ze erin hadden gepompt.
"Er is geen hartactiviteit meer", zei de man. "Vinden jullie het goed dat we ophouden met reanimeren?" Ik zat als een zombie te kijken naar wat er zich voor me afspeelde en zei: "Als het aan mij ligt gaat u de hele dag door". Maar er was geen redden meer aan. Bovendien hadden de hersentjes al te lang zonder zuurstof gezeten. De kinderarts duwde Jeroen bij me op de arm en maakte een paar foto's. Helaas deed het flitslampje het niet, waardoor deze foto's zijn mislukt.
Ik voelde helemaal niets, was alleen maar verbijsterd, zat apathisch naar ons mannetje te kijken.

Jeroen bleek een gat in het middenrif te hebben (hernia diafragmatica), waardoor de darmen door het middenrif naar boven waren gegroeid en de longetjes in de verdrukking zijn gekomen. De longen waren onderontwikkeld en het hartje was naar de andere kant gedrukt. 50% van de kindjes met zo'n afwijking overleeft het en kan middels operaties geholpen worden. Later bleek dat Jeroen ook nog ernstig was verzwakt door een infectie met een streptokokken-B-bacterie. Hierdoor was hij te zwak om zelf adem te kunnen halen. Kennelijk is die bacterie de baarmoeder binnengedrongen, misschien via de bloedbaan door een verwaarloosde blaasontsteking, waar ik niets van heb gevoeld. Dat schijnt te kunnen als je zwanger bent.

We zijn de rest van de middag in het ziekenhuis gebleven. Eigenlijk hadden we het gevoel dat ze ons daar onnodig lang vasthielden. Het liefst wilden we naar huis. Ik was te verdoofd om Jeroen beet te pakken, om hem te knuffelen. Iets wat me achteraf erg spijt. Maar op dat moment kwam het gewoon niet in me op. En later, toen hij opgebaard lag, durfde ik niet meer. Hij was toen zo koud, stijf, anders.
's Avonds zijn we zelf in de auto naar huis gereden. De leidinggevende van Lourens belde nietsvermoedend op. Hij wist dat de bevalling die dag was begonnen en vroeg zich af hoe het ervoor stond. Nog steeds in staat van shock vertelde ik hem dat we ons kindje verloren waren en maakte ik de onzinnige opmerking: "Ik denk niet dat Lourens morgen op het werk komt". Uiteindelijk is Lourens 4 weken thuis gebleven. De verloskundige en de huisarts kwamen nog diezelfde avond langs om ons morele steun te bieden. We waren overdonderd, verdrietig en hadden heel veel vragen: hoe kon dit gebeuren? Waarom? Waarom ons zoontje? We hebben vervolgens weken lang ontzettend veel reacties gehad. De telefoon stond roodgloeiend en ik hoorde mezelf keer op keer hetzelfde verhaal opdreunen.

Jeroen werd opgebaard in de aula bij ons in het dorp, een paar minuten lopen bij ons vandaan. We hadden een sleutel en konden dag en nacht naar hem toe. In de loop van die week vonden we het steeds moeilijker om hem daar alleen achter te laten.
We hebben geen toestemming gegeven om sectie op hem te verrichten. Die arme jongen had in zijn hele korte leventje al genoeg heisa aan zijn lijfje gehad. Het idee dat ze ook nog in hem gingen snijden...... nee...... voor ons was hij perfect en ze moesten verder van hem afblijven.
Op donderdag 9 januari hebben we Jeroen begraven in klein gezelschap op de groene begraafplaats dichtbij ons. Het was een mooie dag: de zon scheen en het was wit van de sneeuw.

Begrafenis in de sneeuw

De sneeuw is nog de hele maand januari blijven liggen. Het was alsof het erbij hoorde. Alles was zo vredig, zo stil. Toen de sneeuw weer weg was en de wereld er een stuk somberder en troostelozer uitzag, viel het op dat iedereen gewoon doorleefde alsof er niets was gebeurd. Het leek allemaal zo onrechtvaardig, zo belachelijk.
En toch heeft het ook geholpen dat alles gewoon doordraaide. Ook wij moesten weer meedoen. Ook wij moesten onze boodschappen en andere dingetjes doen. Zo werd je gedwongen om het gewone leven weer op te pakken. En onze kleine meid Simone, nog te jong om te beseffen wat er gebeurde, bleef het zonnetje in huis en wist toch weer een lach op ons gezicht te toveren.

Het verdoofde gevoel, het idee "dit overkomt ons niet, hier klopt iets niet, dit gebeurt alleen bij andere mensen", ging pas weg na 3 weken. Ik kreeg een enorme emotionele uitbarsting. Was ontzettend kwaad en smeet met van alles om me heen. Daarna kwam de dip, de depressie. "Waarom overkomt ons dit? Waar hebben we dit aan te danken? Waar slaat het op dat babietjes doodgaan?"
Maar langzamerhand ging het steeds een stukje beter. Het rouwproces is een golfbeweging: dan gaat het weer een tijdje goed en dan is er weer een dip. De stapjes voorwaarts worden steeds talrijker en steeds minder vaak is er een inzinking. Jeroen zal altijd in onze gedachten zijn. En zo nu en dan laaien het verdriet, de pijn en het gemis weer op. Daar zullen we mee moeten leren leven. Jeroen heeft ons leven veranderd. Hij heeft ons geleerd wat werkelijk belangrijk is in het leven. Hij heeft ons geleerd om te relativeren. Hij heeft ons veel liefde en wijsheid gebracht. Ons lieve mannetje zal altijd een warm plekje in ons hart houden.

Grafje Jeroen

Na 2 miskramen werd op 22 december 2005 Evelien geboren, een springlevend en gezond zusje van Simone en Jeroen. Zij maakte ons gezin compleet.

Dag lief vlinderkind

Als een vlinder kwam je voorbij
Even mooi, kwetsbaar en vrij

Als een vlinder streek jij bij me neer
Maar toen ik je wilde vasthouden, ging je alweer

Een vlinder leeft een kort leven
Zo bleef ook jij maar heel even

Je liet je niet vangen, je fladderde voort
Toch weet ik dat je voor altijd bij me hoort

Je bent de mooiste vlinder die ik ooit zag
En telkens als er een vlinder voorbij komt,
zeg ik je gedag

Dag lieve Jeroen!

Een kusje van papa, mama, Simone en Evelien