Febeke De Cridts
* 5 februari 2002 - 11 februari 2002 †
mama Jannick en papa Patrick
Ons kleine zusje...
Kleine meid, jouw verhaal start in het begin van mijn zwangerschap. Ik voel me van meet af aan enorm zwanger en groot was onze verbazing toen de gynaecoloog vertelde dat er nog niks te zien was. We mochten een weekje later teruggaan en ik was er echt wel van overtuigd dat jij aanwezig was. Tot onze grote verbazing bleek jij niet alleen te zijn... jullie waren met zijn tweetjes en na de eerste grote verrassing konden we overgelukkig gaan vertellen dat Femke, toen 4 jaar, er twee babytjes bij ging krijgen. Wat waren we allemaal in onze nopjes, ons geluk kon niet op... De eerste weken gingen heel goed, jullie maakten het beiden uitstekend en Femke was ervan overtuigd dat jullie zusjes waren, grote zus haar wens zou uitkomen...
Echografie na tien weken
De ommekeer...
Ik ben 18 weken zwanger en ons grote geluk moet plotseling plaats maken voor angst. Met jouw, kleine meid, blijkt plots iets niet in orde te zijn, je bent een stuk kleiner dan je zusje, niet verontrustend, maar wel voldoende om je mama en je papa van hun roze wolk te smijten. We moeten naar een gespecialiseerde gynaecologe met jou, want onze gynaecoloog vertrouwt het niet helemaal en wil een tweede opinie. Veertien dagen later kunnen we bij haar terecht, veertien lange dagen als je niet weet wat te denken. Ons vermoeden werd al snel bevestigd, jij was inderdaad veel te klein.... We werden heel goed opgevangen en alles werd heel goed uitgelegd, de angst om jou te moeten verliezen werd realiteit en wat waren we bang en verdrietig. Er volgde een vruchtwaterpunctie want men dacht dat er iets ernstig mis zou zijn met je chromosonen. De punctie verliep heel moeizaam, jij had bijna geen vruchtwater maar het moest lukken, wilden we weten wat er met jou aan de hand was. Na enkele pogingen slaagde ze er toch in en nadat we nog wat hebben nagepraat, konden we naar huis... onze droom stortte ineen...
Veertien dagen later kwam de uitslag van de punctie... en wat bleek... jij was gezond!!!! We kregen wat hoop terug, maar na de uitgebreide echo bleek dat je het nog steeds heel moeilijk had, je was nog niks gegroeid, net alsof de tijd was blijven stilstaan. De gynaecologe vond het tijd worden om alle mogelijkheden eens door te nemen, stap voor stap werd alles uitgelegd. Wat we te horen kregen was zwaar, heel zwaar. Ons kleine meisje kreeg nog hooguit 14 dagen, de doorbloeding in je navelstreng was zo klein en je was zo hard aan het vechten, maar kon je zo'n zware oneerlijke strijd wel winnen? Wat ging er met je zusje gebeuren? Kwam ook zij hierdoor in de problemen? Wilde mijn lichaam jou lang genoeg houden tot je zusje wel levensvatbaar was? Wil jij vroeger komen en breng je je zusje mee? Kunnen jullie nog enkele weken blijven knokken tot jullie beiden een kans maken? Wat zouden we dat laatste zo graag willen maar die kans is zo heel klein... wat is het oneerlijk... we willen jullie allebei... hartverscheurend!!!!
Er werd besloten dat mama in het ziekenhuis moest blijven zodat de artsen jullie meermaals per dag konden bekijken, echo's, monitoring, de hele dag door gebeurde er iets ... Beetje bij beetje geraakten we samen verder, je toestand bleef kritiek maar stabiel en we haalden de levensvatbaarheid, wat we voordien enkel durfden hopen kwam uit. Je had er alles aangedaan om hard te blijven vechten en nu was het afwachten hoelang we die strijd nog konden aanhouden. Ik had reeds last van proefweeën, kreeg een te hoge bloeddruk, en was emotioneel een wrak. Op een bepaald moment had ik enorme pijn in mijn rug en dachten we dat jullie wilden komen maar het bleken uiteindelijk nierstenen te zijn, iets wat zelden voorkomt tijdens de zwangerschap, maar dat konden we er ook nog bij hebben... Uiteindelijk wees alles erop dat het steeds minder goed ging en de doorbloeding naar jou, mijn kleine meid begon enorme dips te vertonen. Er werd besloten om de volgende dag in te grijpen, ik was toen 28 weken zwanger.
Ik werd overgebracht naar een ziekenhuis iets verderop waar een afdeling intensieve neonatologie is, zo konden we jullie de best mogelijke start geven. Ik voelde me ontzettend slecht, had barstende hoofdpijn en papa besloot om me te laten slapen, de volgende morgen zou hij reeds heel vroeg terugkomen om bij de keizersnede aanwezig te zijn.
Vier maanden zwanger
De keizersnede...
Nadat papa was vertrokken, werd ik nog eens aan de monitor gelegd. Ondertussen wist ik reeds de exacte plaats waar ze jullie hartjes konden vinden maar mijn hartslag kwam er bovenuit en was verontrustend hoog maar dat merkte ik niet. Jullie waren het belangrijkste en toen bleek dat jij het steeds moeilijker kreeg, werd er beslist je zo snel mogelijk te halen... Papa kon er niet meer geraken, we wonen 75 km van het ziekenhuis en hoewel hij een goed half uur later arriveerde waren ze reeds met mij begonnen en werd het voor hem bang afwachten. Ik moest er alleen doorheen maar kon wel rekenen op mijn gynaecologe die haar vrije dag onmiddellijk opofferde om er voor mij te zijn. Ik was enorm bang en misselijk, ik kreeg een kalmerend middel toegediend en kan me enkel nog herinneren dat je zusje Jana als eerste werd geboren, het bleef muisstil en nog voor ik een glimp van haar kon opvangen, was ze reeds door de neonatologen meegenomen. Even later werd jij, Febe, geboren, jou kon ik wel licht horen huilen, net een muisje dat piepte maar ook jij werd onmiddellijk door de neonatologen meegenomen... jullie leefden allebei... De gynaecologe, anesthesisten en verpleging, allen wensten me proficiat... mijn traantjes vloeiden en ik besefte eigenlijk niet dat ik mama was geworden, het leek allemaal een nare droom... Pas op de uitslaapkamer heb ik jullie voor het eerst gezien, de neonatoloog kwam met jullie aangereden in een couveuse, wat waren jullie klein, hij was jullie allebei aan het beademen maar jullie deden het vrij goed. Ik kon niet begrijpen dat jullie van mij waren, wel heb ik jullie in mijn geheugen gegrift....daarna ging voor mij het licht uit en werd ik pas de volgende dag wakker.
Papa is toen wel heel lang bij jullie gebleven en heeft veel foto's van jullie gemaakt, hij heeft ook heel wat gefilmd, op die manier kon ik jullie toch bewonderen. De neonatoloog van het eerste uur kwam langs om te vertellen over hoe goed jullie het deden maar toch blijft er een grote angst want jullie waren beiden zo heel klein. Uren heb ik naar jullie foto's en videobeelden gekeken. Pas de volgende dag kon ik naar jullie toe, wat voelt het vreemd om voor de eerste keer je eigen kindjes te zien, jullie aan te raken, het leek me nog zo onwerkelijk. Eerst werd ik bij jou gebracht, klein Febeke, volledig bedolven onder al die draadjes en buisjes en oh zo klein, daar lag je dan, 420 grammetjes en 15 cm groot, ik was zo bang om je eventjes aan te raken... Daarna even bij je zusje die zoveel groter leek dan jij, 980 gram en 28 cm. Jullie maakten het gezien de omstandigheden vrij goed, jij al iets beter dan je zusje, jij was het vechten reeds gewoon...
Febe 420 gram & 15 cm
Jana 980 gram & 28 cm
Het grote verdriet...
De eerste dagen waren er veel downs maar jullie deden je uiterste best. Beetje bij beetje wordt er iets van de beademing afgeknabbeld, een goed teken maar minder goed gaat het met jullie darmpjes. Jullie hebben allebei niet de kracht om de eerste stoelgang (meconium) te verwijderen en ondanks de talloze lavementjes via jullie maagje en darmpjes lukt het niet en krijgen jullie beiden een opgezet buikje. Jullie moeten onder het mes maar jullie zijn zo klein en kwetsbaar dat een ingreep veel risico's inhoudt, vooral bij jouw Febeke is het zo goed als uitgesloten, je hartje gaat reeds fel tekeer als we maar het couveusedeurtje openmaken, laat staan als je moet geopereerd worden. Net als het met jou toch iets beter blijkt te gaan en de stoelgang toch wat begint te lossen, slaat het noodlot toe. Na zes dagen word ik 's nachts uit mijn bed gehaald, het gaat niet goed met jou... Totaal in paniek word ik bij jou gebracht en de blik van je arts verraadt veel... Je papa was naar huis gegaan om te slapen en bij je grote zus te zijn, ook hij werd opgebeld... Wat er is misgegaan kon je arts me niet vertellen, je wilde niet meer reageren op de medicatie en was de afgelopen uren heel diep geweest, waarom lukte het niet meer? Samen met de arts, de verpleegkundige en een pastoor heb ik je laten dopen, wachten op papa kon niet meer, je glipte stilletjes aan weg. Voor de eerste keer werd je in mijn armen gelegd, en kon ik je dicht bij me nemen, het enige wat ik kon was huilen... Je arts bleef bij me om je te beademen want ik wilde zo graag dat je nog even bleef tot je papa er was... Toen ben je heel zachtjes van ons weggegaan... Je hebt alles gegeven wat er in je kleine lijfje zat en daar zijn we je heel dankbaar voor. Samen met de verpleging hebben we je geknuffeld, bewonderd, foto's genomen....ingewreven met mustella en verpamperd. Waarom heb ik dat alles maar één keer voor je kunnen doen????? We kregen je voet- en handafdrukje, je tuutje en pampertje en je symbooltje, een kleine kangoeroe... Daarna werd je in een bedje gelegd en moesten we iedereen gaan verwittigen, gelukkig heeft papa dat gedaan. We hebben je grote zus Femke moeten vertellen dat jij er niet meer bent... en waar halen we de nodige kracht om er weer te zijn voor je tweelingzusje Jana...
Jouw kleine handje Jouw mooie voetje
Het afscheid...
De volgende dag werd je in een gesloten kistje gelegd samen met je knuffeltjes. We hebben samen je afscheid voorbereid, een prachtig kaartje ontworpen en je papa heeft een hele mooie film gemaakt over je korte leventje hier bij ons. Het is het mooiste wat hij ooit heeft gedaan en ook het laatste wat hij nog voor zijn kleine meisje kon doen. Alle beelden werden gemonteerd op prachtige muziek, "Ik mis je zo" van Will Tura, "Je hebt een vriend" van K3 en "Ik hield al van je" van Volumnia. Op een prachtige zonnige dag hebben we afscheid van je genomen in een mooie kapel samen met familie, vrienden en kennissen. Iedereen had een prachtige knuffelbeer mee die één voor één rond je kistje werden gezet en op het einde werd de film van papa afgespeeld op een groot scherm... wat was dat een mooi en emotioneel moment. Iedereen kreeg een exemplaar mee naar huis zodat je nooit vergeten wordt. De volgende dag hebben we je laten cremeren en ben je bij ons thuisgekomen... voor altijd in onze huiskamer samen met al je knuffelbeertjes en dierbare herinneringen...
Ondanks ons grote verdriet om jou heb je ons geleerd hoe waardevol het leven is, het heeft geen zin meer om ons af te vragen waarom???? Je hebt een heel mooi plaatsje gekregen in ons hart en wie weet leef je misschien wel voort in je tweelingzusje maar jou vergeten doen we nooit !!!!!!!
Thuis wachtte een wiegje
Thuis wachtte een wiegje
tot je zou komen
Febeke, lief kindje van onze dromen.
Daarvoor in de plaats
kwam een glazen huisje
met slangetjes en naaldjes
je balde je vuistje.
En vocht en vocht
om te mogen leven
er is alles gedaan om
je leven te geven.
Ik zag je daar liggen
zo dapper, zo klein
ik had toen wel even
als God willen zijn.
Maar niemand kon winnen
ondanks alle wil
je kon niet meer verder
je hartje viel stil.
Nu moeten wij je
uit handen geven
en zonder jou moeten
we verder leven.
Maar altijd zal je
bij ons blijven horen
want alles zal anders zijn dan te voren.
Jouw plekje bij ons thuis
Kaft videocassette, door je papa gemaakt
1 jaar later...
Je zusje is na 101 dagen en twee operaties, drie infectie's en twee klaplongetjes wel bij ons thuis mogen komen. Een heel zware en moeilijke weg heeft ze moeten afleggen maar door jouw steun, kleine beschermengel, is ze er geraakt.
Terwijl ik deze pagina voor je maak, is je eerste verjaardag reeds voorbij. Voor je zusje brandde er 1 kaarsje op haar taart maar voor jouw was er enkel een kaarsje naast je foto en dat doet heel veel pijn.
Lieve kleine schat, wat missen we je zo.............
vlinderkusjes...
mama, papa, Femke en Jana
Febe heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
