KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Beau Keukelaar

* 22 juli 2002 - 22 juli 2002 †

Mathijs en Karin

Onze lieve zoon Beau

Ons sterretje Beau


Lieve kleine mooie Beau,

Zo lang op jou gewacht
Zo veel van je gedroomd
Kleine zoon
Kleinzoon

Zo adembenemend mooi
Zo verschrikkelijk welkom
Kleine zoon
Kleinzoon

Het doet zo'n pijn jou weer te laten gaan
Het is bijna niet te verdragen
Neem je onze dromen mee, kleine Beau?

Wij hebben jou gestreeld, gekust en aangeraakt
Jij raakte ons ook aan, anders en heel zacht

Dag lieve lieve Beau
Kleine zoon
Kleinzoon


Wat een feest had moeten worden werd een drama. Na een heerlijke zwangerschap werd op maandag 22 juli 2002 onze zoon Beau geboren. Dezelfde dag echter moesten we hem weer afgeven, onnodig afgeven. Door een inschattingsfout van het ziekenhuisteam werd te laat geconstateerd dat Beau zuurstofgebrek had. Het gevolg was meer dan ernstig hersenletsel waardoor Beau, ondanks keihard vechten, het niet heeft gered.

Ter nagedachtenis aan onze lieve zoon Beau

Op zondag 10 november 2001 waren we in de zevende hemel toen we ontdekten dat je mama zwanger was. Vanaf dat moment werd alles anders. De zwangerschap verliep heerlijk en zonder enige problemen, totdat...

In de week 36 van de zwangerschap, kwam de verloskundige er met de "liggings"-echo achter dat je in een stuit lag. Nog diezelfde week hebben ze vier keer getracht jou te draaien, dit zonder enig resultaat. Je was lekker eigenwijs en wilde zo blijven liggen, daarom lieten we het lekker zo en ondernamen we geen andere stappen om dit te veranderen. Jij lag het lekkerst zo, dat was duidelijk! Misschien dat je zo dichter bij het hart van je mama lag en je haar liefde nog beter kon voelen.

Later volgde een gesprek met de gynaecoloog over hoe nu verder, want je zou jezelf over niet al te lange tijd aankondigen. Papa en mama kregen de opdracht mee naar huis om na te denken of we jou zouden laten komen via de natuurlijke weg of dat we je moesten halen via een operatieve ingreep. Je mama zou in elk geval in het ziekenhuis moeten bevallen. Bovendien zou het team de vordering van de baring nauwkeurig bijhouden door CTG-meting via een electrode op je billetjes. Zodoende konden ze bij enig 'onraad' alsnog een keizersnede uitvoeren om je te halen. Kortom, de natuurlijke weg was in onze situatie een goede beslissing.

Op zondagmiddag, het was 21 juli 2002, zo rond een uur of drie had je mama het idee wat vruchtwater te verliezen. Ook kreeg ze steeds meer krampjes in haar buik. Ze heeft rustig het verloop afgewacht; je papa vond het maar niets en werd er zenuwachtig van. Gelukkig was er autoracen op de televisie, waarmee hij zijn afleiding had. Om half acht werden de krampjes weeën. Met de "vluchtkoffer", die je moeder al weken klaar had staan, bij de hand gingen we op weg naar het ziekenhuis.

De volgende ochtend, maandag 22 juli, werd je om 4.42 uur na een vlotte bevalling geboren. We noemden je Beau. Je was in 39 weken en 5 dagen uitgegroeid tot een prachtige jongen. Je hebt maar even op je mama's buik gelegen. Je ademde niet! Met man en macht werd er aan gewerkt om je weer te laten ademen. Huilde je maar, dan waren we gerust geweest. Een half uur lang hebben ze geprobeerd je te reanimeren, helaas zonder resultaat.

Lieve Beau, je werd aan de beademing op de afdeling neonatologie gelegd. Daar hebben we, samen met je opa's en oma's en je ooms en tantes jouw korte leven meebeleefd. We hebben naar je gekeken, je aangeraakt. We hebben je vastgehouden, geknuffeld en vooral bewonderd. Zoals je daar lag, vechtend om er bovenop te komen. Je werd verzorgd en vertroeteld door het verplegend personeel. Onderzoek wees uit dat de beschadigingen aan je hersentjes en je longetjes te groot waren. Hoe je ook zou vechten, het zou onmogelijk zijn...

Papa en Mama bewonderen je

Je bent gedoopt. Vooral om jou, maar ook om ons, jouw papa en mama, rust te geven, daarbij wetend dat je veilig terecht zou komen. We hebben je tussen ons ingenomen. Je hartje klopte nog zo'n twintig minuutjes door. Je was zo sterk, maar uiteindelijk kon je niet meer.

Hierna volgde een week die qua gevoel 180 graden was gedraaid. Geen geboorte- maar rouwkaartjes, geen kraambezoek, geen felicitaties, nee, we moesten een dienst voor jouw begrafenis in elkaar zetten: de begrafenis van onze lieve en zo, oh zo gewenste zoon.
In deze week werden we echt "geleefd" en alles was als in een waas. Dankzij de fantastische inzet van je lieve familieleden en niet te vergeten de kraamverzorgster, is de dienst een prachtig afscheid geworden. Een afscheid van jouw korte leven. Alle mensen die ons, en dus ook jou, dierbaar zijn waren er, het was een hele warme gloed van steun. Op een heel mooi klein begraafplaatsje ben je begraven.

Diezelfde week ontvingen we van de kinderarts, die de obductie bij jou had gedaan, het bericht dat je een kerngezonde knul bleek te zijn. Er waren geen afwijkingen gevonden.
De maandag na de bevalling hadden we een evaluatiegesprek met de gynaecoloog. Tijdens dit gesprek noemde hij de inschattingsfout. Bestudering van de-CTG gegevens wees uit dat niet jouw hartje maar jouw mama's hart in de gaten was gehouden! En daar was niets mee aan de hand. Bovendien is verzuimd de electrode op je billetjes te plaatsen. Het moment dat je het benauwd kreeg is zo nooit geconstateerd, waardoor men geen reden heeft gezien om over te gaan op de keizersnede of zoals de gynaecoloog het zelf zei "hem bij wijze van spreke met 'geweld' te verlossen".

Het had gewoon niet mogen gebeuren, dat doet vreselijk zeer en het is moeilijk een plaatsje te geven.

Papa en mama gaan vaak naar je grafje kijken, we brengen je dan wat licht en warmte. Je bent niet meer bij ons, maar wel bij ons. Jij bent onze eerste kindje en we zullen altijd van je blijven houden. De twaalf uurtjes die je bij ons was hebben ons leven voorgoed rijker gemaakt.

Dag lieverd, dag lieve Beau, rust zacht.

Dag lieve Beau, rust zacht

Het kaartje waarmee jouw overlijden werd aangekondigd