Kyara Fay Maria Grisel
* 16 mei 2002 †
Monica en Nico
voor ons lieve meisje
Wij zijn Nico en Monica en hebben 2 dochters: Jenna, van nu bijna 3 jaar, is de oudste. In mei 2002 is ons lieve engeltje Kyara* geboren en dezelfde dag ook weer gestorven. En in maart 2003 is onze zoon Noah* geboren en ook dezelfde dag gestorven. Lees hier zijn verhaal.
Toen Jenna ongeveer 1 jaar was wilden we graag nog een kindje erbij. Na ongeveer 6 maanden was ik zwanger en voelde ik me goed. Ik was wel wat moe en misselijk maar dat hoort erbij. Als we een echo laten maken met 11 weken voor de tijdsbepaling zien we tot onze schrik dat het hartje niet klopt en dat het kindje erg klein is voor 11 weken zwangerschap. Ik was zo verdrietig, dit kindje was zo welkom! Ik begreep het niet, ik had er niets van gemerkt dat het niet goed zat. We werden naar huis gestuurd en de verloskundige zou kontakt met ons opnemen. ‘Even rustig afwachten wat er gaat gebeuren, waarschijnlijk komt het vanzelf los’. Na een week ‘wachten’, was ik het zat. Ik had al afscheid genomen van dit kindje en wilde niet langer wachten tot het spontaan zou loskomen. In het ziekenhuis werd ik na een gesprek gelijk gecuretteerd. Ik was heel verdrietig (dat dit kindje, dat we zo graag wilden, niet mocht bestaan) maar de natuur had voor ons beslist.
Na ongeveer 3 maanden was ik gelukkig weer zwanger. Ik voelde me goed en al waren die eerste weken wel wat angstig, we gingen ervoor. De echo met 11 weken was goed en alle volgende controles waren prima, het kindje groeide goed en ik voelde me echt op en top zwanger. Ik genoot ervan om alle spulletjes weer op te zoeken en kocht toch af en toe wat nieuws voor de baby. Jenna kon niet wachten op haar zusje (ze wist zeker dat ze een zusje kreeg en geen broertje). Mamma's buik was wel heel erg dik geworden. De laatste paar weken werd mijn bloeddruk weer wat hoger maar dat verbaasde me niet (bij Jenna was dit ook zo, zij is 4 weken te vroeg geboren dus ik had zo'n voorgevoel dat dit kindje ook te vroeg zou komen). De kleine was levendig in mijn buik al was het wel een ander gevoel dan de vorige keer. Bij Jenna voelde ik echt schoppen en had ik af en toe een voetje vast; nu leek het meer op schuiven. De verloskundige hield alles goed in de gaten, maar voelde ineens dat de baby in stuit was gaan liggen en de weken daarna bleef dat zo. Met 37 weken hadden we afgesproken dat ik het zou laten draaien, want ik had nog wel genoeg ruimte (de baby was niet erg groot). Ik kwam nog een keer om mijn bloeddruk te laten meten en urine te testen maar dat was nog goed allemaal.
Maandag 13 mei zouden we een echo laten maken om te zien hoe het kindje lag en of er inderdaad nog ruimte genoeg was om het te laten draaien. Ik was heel nerveus op de heenweg en zei nog tegen Nico : "Ik heb het niet zo op die echo's, straks zien we iets wat we helemaal niet willen zien." Een voorgevoel......?
Op de echo zagen we dat de baby helemaal niet in stuit lag, dus dat was een opluchting, maar ze zou nog wel even meten hoe groot de baby ongeveer was. En dat duurde lang want ze kon er niet goed bij. Uiteindelijk was het dan gelukt, maar men vond dat het kindje wel erg klein was voor 37 weken zwangerschap. Ze zou kontakt opnemen met de verloskundige, die zouden we 's avonds zien. Ik voelde sterk dat het niet goed zat met de baby maar wat er nu precies was, wilde ik toch echt wel graag weten. Er flitst van alles door je hoofd, gek word je ervan. Toen 's avonds de verloskundige de deur opendeed, zag ik al aan haar gezicht dat het fout was. De baby is wel heel erg klein en ongeveer 7 weken achter in groei, ze schatte het ongeveer op 1750 gram. Wat ontzettend klein zeg, (dacht ik nog) maar dat was nog niet alles. Ze hadden op de echo ook nog wat anders gezien en nog veel erger als ‘gewoon maar te klein’. Dat was nl. wat vocht bij de hersenen. "Help wat betekent dat allemaal?". De verloskundige probeerde ons gerust te stellen want het hoefde niet perse heel ernstig te zijn. De volgende dag zouden we in het LUMC een uitgebreide echo krijgen om een en ander na te kijken. Ik was kapot en voelde dat het helemaal niet goed zat. Ik heb de hele nacht niet geslapen en wist dat ik dit kindje (ook) ging verliezen, de grootste nachtmerrie zou waarheid worden......
De volgende dag hebben we Jenna naar opa en oma gebracht en zijn wij naar het ziekenhuis gegaan. In een klein kamertje, waar een groot echo-appparaat stond, moest ik gaan liggen. Ik durfde niet te kijken naar de echo, ik wilde het niet zien. Ik wist het toch al, maar je blijft hopen dat ze heel misschien toch iets anders zou zien en dat dit geen nachtmerrie zou blijken te zijn. Al heel snel zag de echoscopiste dat het niet goed was, het was inderdaad een heel klein kindje, maar wat het ergste was, waren haar hersentjes die hadden een zeer enstige afwijking. Verder zag ze nog van alles maar wij waren helemaal verdoofd en hoorden niets meer, een hersenafwijking? Ik was blij dat ik lag. Dat stomme appparaat stopte ermee en ze moest iemand gaan halen. Nico keek me aan en ineens zag ik in zijn ogen dat hij nu pas besefte dat dit kindje niet zou blijven leven. Alles had hij verwacht, oke dan dus gehandicapt, maar dit niet. Ik kon alleen maar zeggen, "voelde je dat dan niet, had je dan niet in de gaten, dat het ZO ernstig was?"
De echoscopiste bekeek toen nog van alles en zei dat dit zeer ernstig was en dat ze de gynaecoloog ging halen. Toen kwamen de tranen. We zaten daar samen in dat kamertje en wisten dat we het heel moeilijk zouden gaan krijgen. We moesten naar een ander kamertje en daar kwam de gynaecoloog. Ze vertelde dat wat ze gezien hadden op de echo waarschijnlijk een chromosomenafwijking was en ze dachten aan trisomie 13. In groei achterblijven, hersentjes niet goed, extra vingertjes, vergroeide voetjes, ernstige aangezichtsafwijkingen waaronder schisis enz. hoorden daar allemaal bij. Trisomie 13 is NIET met het leven verenigbaar. Boem, de wereld stond even stil en het echode nog na, niet levensvatbaar, NIET LEVENSVATBAAR..... Als het hardop wordt gezegd is het ineens allemaal echt. Ze liet ons even alleen en we konden niets anders doen dan elkaar vasthouden en huilen.
We lieten een vruchtwaterpunctie doen want daaruit konden ze zien of het inderdaad om trisomie 13 ging. We maakten een afspraak voor de dag erna met de maatschappelijk werkster en voor de week erop met de gynaecoloog en de kinderarts. Dan zou de uitslag van de punctie er zijn en konden we beslissen of we de bevalling zouden afwachten of dat we zouden inleiden.
Toen naar huis, ik heb de hele weg gehuild. Hoe moest dit nu verder en hoe moesten we dit Jenna gaan uitleggen? Eerst zouden we Jenna ophalen bij mijn ouders en toen ik mijn ouders zag en ze dit moest gaan vertellen kwam er geen woord uit, alleen maar tranen. Ze konden het niet geloven, hoe was dit toch mogelijk? Daarna zijn we gelijk naar Nico's ouders gegaan en die wisten niet wat ze hoorden, dit was niet wat ze verwachtten en tranen bleven vloeien. Je weet niet wat er met je gebeurt gewoon, je bent zo in-en-in verdietig. We hielden al zoveel van ons kindje en straks moeten we het weer afstaan. Hoe moeilijk het ook was, ik heb gelijk mijn vriendinnen gebeld en we hebben alleen maar gehuild. Bang voor wat me allemaal te wachten zou staan. De bevalling, hoe zou de baby eruit zien en kon ik dit wel aan? Van alles spookt er door je hoofd en slapen lukt niet.
Het gesprek met de maatschappelijk werkster de volgende dag verliep fijn, alleen toen ze vroeg of we al hadden nagedacht of we haar wilden begraven of cremeren werd het me teveel. Waar hadden we het in godsnaam over, het begraven van mijn EIGEN KIND, het kind wat nu nog zo fijn in mijn buik zat en lekker bewoog, dit kan gewoon niet waar zijn, ze is zo gewenst! WAAROM..........?
Toen ik Jenna 's avonds naar bed bracht, voelde ik ineens wat lopen en dacht meteen aan mijn vorige bevalling. Toen braken ook mijn vliezen maar het vruchtwater kwam toen beetje voor beetje dus had ik het eerst niet in de gaten. Nu wist ik het meteen, het gaat beginnen! Ik voelde duidelijk dat ik vruchtwater verloor. Ik bleef eigenlijk nog heel erg rustig. Ik belde mijn moeder of ze als het nodig was die nacht op Jenna zou kunnen passen. En belde nog even een vriendin en voelde toen al een beetje rommelen in mijn buik. Ik belde de verloskundige en we spraken af dat we weer zouden bellen als de weeën regelmatig zouden komen. Ze zou met ons mee gaan naar het ziekenhuis. Ik heb rustig vast mijn spulletjes klaar gezet om mee te nemen en ook een babypakje ik wist het ook niet, maar stopte het maar in mijn tas. Om 23 uur ging ik maar naar bed, misschien zou ik nog wat slapen voor de echte weëen begonnen. Ja doei, dat lukte natuurlijk niet. Na een tijdje gerommel in mijn buik besloten we toch maar de verloskundige te bellen (ze zou onze kant opkomen.) Ik had pas 2 centimeter onsluiting, maar we gingen toch maar naar het ziekenhuis, ik voelde me niet op mijn gemak thuis. Onderweg nog een paar heftige weeën. Naar de verloskamer en maar zien hoe de weeën verder gaan. Niet dus.... het stopte bijna, ik was bang, in mijn buik zat ze goed en was ze in leven maar als ze uit mijn buik was hoe lang zou ze dan nog leven? Zo onzeker allemaal, aan de andere kant wilde ik ermaar vanaf zijn hoe eerder hoe beter. En hoe zag ze eruit durfde ik wel te kijken?
De verloskundige ging naar huis want het duurde wel lang voordat de weeën weer echt op gang kwamen. Voor Nico kwam er een bed bij en die heeft nog wat geslapen, als je dat slapen kunt noemen. Ik had af en toe een wee tussen de slaapjes door. Om 7 uur werden mijn weeën weer wat heftiger. Er kwam een nieuwe ploeg voorstellen om half 9. En toen besloten we om aan het infuus te gaan want dan duurde het misschien niet zo lang meer. Het infuus zat er nog niet in of het werd heel heftig en om 09:50 was ze er dan opeens. KYARA* onze dochter, ze leefde gelukkig nog. De gynaecoloog heeft haar eerst even bekeken en toen kwam ze bij me op mijn buik.... heel klein is ze en ligt heel stil. Haar handjes zijn koud en alleen haar tongetje komt af en toe naar buiten. Wie weet hoelang ons gegeven is en we proberen intens van dit moment te genieten. Ik wil haar helemaal niet kwijt maar ik ben zo blij dat ze nog leeft. Ik praat zachtjes tegen haar en hoop dat ze mijn stem nooit zal vergeten. Alles neem ik in me op, ik wil niets overslaan, dit is het enige wat we hebben. Ook Nico houdt zijn dochter vast en tranen stromen over zijn wangen van trots en verdriet zijn mooie meisje, zijn tweede mooie meisje waarvan hij weet, dat het niet lang zal duren...
ons lieve meisje
We maken foto's en genieten zolang het kan, bellen onze ouders dat ze mogen komen. Kyara* wordt steeds stiller en soms lijkt het wel of ze niet ademt, ze zakt steeds verder weg en dan na ongeveer anderhalf uur is ze stilletjes in Nico zijn armen ingeslapen.......... Nooit een kik gegeven, geen geluidje heeft ze gemaakt, alleen maar met haar tongetje bewogen. Haar ogen zijn altijd dicht gebleven, wij hebben ze nooit gezien en zullen ze ook niet zien.
We houden haar nog heel lang vast. Jammer genoeg konden de opa's en oma's haar niet meer in leven zien, maar zij hebben haar toch nog even vastgehouden.
In het ziekenhuis worden nog mooie foto's gemaakt en voet- en handafdrukjes, de verpleegkundige neemt er alle tijd voor en het is ontroerend om te zien, hoeveel werk ze ervan maakt. Dan is het tijd om naar huis te gaan.
de voetjes van Kyara
Thuis is het stil en leeg maar al snel komen mijn zusjes met man en kijken naar ons mooie meisje. Ook komt de begrafenisondernemer gelijk al want er moet van alles geregeld worden. Ik kan het allemaal niet bolwerken en Nico praat met de man. Hij zoekt een mooi wit kistje uit en bespreekt waar we allemaal nog aan moeten denken. Wat willen we op het kaartje, hoe willen we de begrafenis enz. Er gaat gewoon een knop om en je regelt het maar. Alles op de automatische piloot.
We vonden een mooi gedichtje voor op het kaartje. En we wilden de begrafenis met al onze familie en vrienden erbij, zodat we met zijn allen een laatste groet aan Kyara* konden geven.
Mijn moeder had een mooi klein wit pakje gekocht voor Kyara* en dat hebben Nico en ik haar samen aangedaan. Nog een paar foto's gemaakt en toen hebben we haar die vrijdagavond naar het rouwcenrum gebracht. Het moment dat ik het kleine witte kistje zag staan werd het me allemaal teveel. Dit hoort niet, baby's horen niet dood te gaan. Zo onschuldig en klein, het is gewoon niet eerlijk. Ik wilde niet weg gaan en haar daar alleen achterlaten. Maar dit is echt, we moeten haar afgeven, dit is haar laatste bedje waar ze altijd in blijft. We hebben haar knuffeltje erin gelegd en nog heel lang naar haar gekeken, haar vastgehouden en geaaid.
En dan de begrafenis, de dagen ervoor zijn zwaar ik tel ze af. Nog even en dan is ze echt weg, nu kunnen we haar nog even zien maar straks niet meer. Elke dag gaan we naar haar toe in het rouwcentrum. Het doet me goed, dat veel vrienden en familie haar toch graag nog willen zien. Dit is het allerlaatste.
Dinsdag 21 mei
De dag, de allerlaatste dag
Jenna brengen we naar mijn ouders en Nico en ik gaan samen naar het rouwcentrum om Kyara* te halen. Samen nemen we nog even afscheid van haar, een laatste knuffel, een laatste kus en nog een tekening van Jenna in het kistje, dan sluit Nico het kistje.....
We rijden met het kistje naar de kerk en Nico draagt haar de kerk in. Twee witte ballonharten hangen mooi boven het kistje. Er zijn mooie bloemstukjes en zelf leggen we alledrie een mooie rode roos op het kistje. De viering is prachtig, precies het afscheid dat we Kyara* wilden geven. Na de viering liepen we achter Nico aan, die voor het laatst het kistje had opgepakt en zijn kleine meisje naar de begraafplaats droeg.
De zon scheen en het was muisstil, alleen de voetstappen op het grind hoorde je. De ballonnen wapperden vrolijk in de wind. Er werden veel bloemen en knuffeltjes neergelegd en de pastoor zei nog een paar laatste woorden... Uiteindelijk bleven we met z'n drietjes achter om afscheid te nemen. Nico maakte de hartvormige ballonnen, die aan Kyara* haar kistje zaten geknoopt, los en gaf ze aan Jenna. Jenna liet één ballon los in de lucht naar de sterretjes, naar waar haar zusje Kyara* nu is en de andere ballon neemt ze mee naar huis.
En dan is het voorbij en moet je verder met je leven, de draad proberen op te pakken. We zijn nu bijna 4 maanden verder nu ik dit verhaal schrijf en het is moeilijk om alles weer naar boven te halen. Het is een heel moeilijke tijd geweest met veel ups en downs maar we komen er wel.
Vergeten doen we ons lieve meisje nooit.
Lieve Kyara
Je bent mijn lieve meisje
Ik mis je ieder moment van de dag
Ik zou nog zo graag even met je knuffelen
gewoon even naar je willen kijken
Dat gaat niet meer ik mis je vreselijk
het doet soms zoveel pijn
maar je zit voor altijd in mijn hart
en ooit zullen we elkaar weer zien
ik kijk daar al naar uit.
Je mama
Op 13 maart 2003 heeft Kyara een broertje gekregen: Noah. Helaas kon hij niet lang bij ons blijven en is hij nu bij Kyara. Lees hier zijn verhaal.
Kyara heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
