Martijn Drenth
* 2 september 2001 - 7 februari 2002 †
Iris en Jurrien
Lieve jongen, ................
Martijn in zijn wipstoeltje
Ik ben Iris, mama van Lisa (10 september 1996), Martijn* (2 september 2001 - 7 februari 2002) en Sophie* (6 maart 2006 - 20 juli 2006).
Gelijk toen Martijn geboren was, voelde ik al dat er iets niet goed was. Na vier zware dagen, Martijn kon moeilijk drinken, zijn we na lang aandringen verwezen naar het UMCG. Net op tijd, hij moest gelijk aan de sondevoeding wegens uitdrogingsverschijnselen. En na onderzoek bleek hij een palatum schisis te hebben. Zijn zachte verhemelte was nog open. We waren wel geschrokken, maar een operatie met negen maanden zou genoeg zijn om hem weer helemaal beter te maken.
Na een week mocht Martijn weer naar huis. Ik moest hem voeden met een zgn. Habermannspeen. En dat ging na een tijdje prima. Al waren we vaak de hele dag bezig met voeden. Martijn was ook heel vatbaar voor virussen, daardoor zat ik meestal wekelijks bij de huisarts.
Eind december 2001 was hij zo verkouden dat ik me echt zorgen maakte en de huisarts stuurde me weer naar het UMCG. Die constateerden het RS-virus. Een voor mij toen onbekend verkoudheidsvirus, dat erg gevaarlijk is voor baby's. Martijn kreeg een soort inhalator op zijn mondje met medicijnen (ventolin), maar daarna moesten we naar huis, er was geen plek in het ziekenhuis.
We kregen een inhalator mee met ventolin. Dat ging echt heel zwaar. Elke keer als Martijn de inhalator op kreeg, werd hij heel benauwd. Toch leek het na een paar week weer beter te gaan. Tot ik op donderdagmorgen 7 februari 2002 om 7 uur zijn kamertje in ging om hem de fles te geven. Ik zag gelijk dat hij niet meer leefde.
Martijn in zijn bedje
In paniek heb ik hem proberen te reanimeren, terwijl Jurrien 112 belde. Maar het maakte al niks meer uit. Martijn was waarschijnlijk al om een uur of drie 's nachts overleden. Toen kwam de moeilijke taak om onze dochter Lisa, toen 5 jaar, te vertellen dat haar broertje niet meer leefde.
Lisa en Martijn
Daarna hebben we een vriendin gebeld, die gelijk kwam. Zij had ook onze achterbuurvrouw gebeld, de tante van onze vriendin. Zij hebben samen met ons en het ambulancepersoneel gewacht op de huisarts. Ik wilde *Martijn graag thuis houden en dat kon alleen met toestemming van de huisarts. We hebben Martijn niet laten onderzoeken, dat kon ik toen niet aan. Samen met mijn zus heb ik *Martijn gewassen en een mooi grijs pakje aangedaan. Hij is in zijn bedje gebleven tot de dag van de begrafenis. Iedereen die afscheid van hem kwam nemen, mocht iets schrijven in de binnenkant van de kist.
Binnenkant deksel
Er werden bloemstukken bezorgd en we kregen meer dan 100 kaarten. Op de maandag 11 februari 2002 moest het kistje gesloten worden. Het moeilijkste dat ik ooit heb moeten doen. In een mooie witte mercedes van Taxi Vrieswijk in Haren hebben we *Martijn naar zijn laatste rustplaats gebracht.
Grafje van Martijn in de winter van 2003
Op de begrafenis waren wel 150 mensen om ons te steunen. Behalve ikzelf hebben mijn zus, een buurvrouw (Femke) en de achterbuurvrouw (Alie) een gedicht gelezen. Het was een zeer droevige gebeurtenis. Het was vreselijk weer. Het regende heel hard. Na afloop zijn we met een paar goede vrienden naar ons huis gegaan.
De periode na de dood van *Martijn was heel zwaar. Nu 4 jaar later heb ik het een plek kunnen geven, voor zover dat mogelijk is. Wel ben ik regelmatig in therapie geweest en heb ik in 2004 een tijd thuis gezeten omdat het allemaal teveel werd. Veel vrienden bleven weg. En *Martijn werd eigenlijk niet meer genoemd. Gelukkig zijn er ook hele fijne vriendschappen ontstaan.
Na 4 maanden intensieve fysiotherapie/ergotherapie/psycholoog voor de bekken-instabiliteit, (waar ik 3 jaar na de dood van *Martijn nog steeds last van had) eind 2004, wilden we ons gezin toch nog uitbreiden. Heel snel, in januari 2005 was ik zwanger. Helaas eindigde dit toen begin maart op de echo geen hartje te vinden was. Ik was toen 12 week zwanger. De opgewekte miskraam ging helemaal fout. Ik had zoveel bloed verloren dat ik naar het UMCG werd gebracht met de ambulance voor een bloedtransfusie en een curettage.
In juni 2005 was ik alweer zwanger. Dit keer werd ik begeleid in het UMCG, waar ik ook zou bevallen. Op 6 maart 2006 is er een wolk van een dochter geboren: Sophie. *Sophie is na 19 mooie weken overleden op de IC van het UMCG.
Alle symptomen die Sophie had, kende ik van *Martijn ook. Waarschijnlijk had ook hij een hartafwijking. Als dat zo was, dan is het RS-virus hem fataal geworden. Kinderen met een dergelijke afwijking kunnen geen RS-virus aan. Dit is natuurlijk wel moeilijk te accepteren. Toch ben ik blij dat er na 4 jaar een 'oorzaak' is , want wiegedood is iets waarvan je je altijd blijft afvragen of je wat fout hebt gedaan.
Ons mooie mannetje
Wanneer ik jou het meeste mis
als men dat zou vragen
zeg ik wanneer ik wakker wordt
maar ook 's middags mis ik jou
en 's avonds als ik slapen ga
veel meer dan ik had verwacht
ik mis je tot het ochtend wordt
ik mis je dag en nacht
Lieve Martijn, voor altijd uit ons leven,
maar voor altijd in ons hart!!
Martijn heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
