Nick Snepvangers
* 12 december 2003 †
Marcel en Yolanda
Ons lieve kleine mannetje
Wij zijn Yolanda (30) en Marcel (34). In mei 2002 besluiten we te stoppen met de pil om zwanger te worden. Na een half jaar proberen worden we doorverwezen naar het ziekenhuis, waar we in de medische molen belanden. In juni 2003 kan ons geluk niet op, we zijn zwanger. We zien het als een geschenk uit de hemel; de moeder van Marcel is net die week overleden.
Met 22 weken hebben we een pretecho laten maken van ons kindje. Achteraf zijn we daar natuurlijk ontzettend blij om. Een mooi mensje dat druk beweegt in mijn buik, zoals het hoort.
Het is dinsdag 9 december. We zijn dan 26 weken en 3 dagen zwanger, als we op het ziekenhuis moeten komen voor een controle i.v.m. mijn hoge bloeddruk. Dan blijkt, dat de gynaecoloog geen hartslag kan vinden. Je hartje klopte niet meer. Papa hield zijn adem in, wetende dat dit geen goed nieuws kon zijn. Je liet je niet meer horen. Dat kan toch niet waar zijn. Op de echo was je helemaal te zien, je tien vingertjes, je voetjes, je ruggetje, alles. Alleen één orgaan bewoog niet. Dat orgaan waar alles om draait... het stond stil. Op dat moment verging voor ons de wereld. Dit kwam zo onverwachts. Alles ging toch goed. Er waren geen aanleidingen, dat er ook maar iets mis zou kunnen gaan. We waren allebei verslagen, we wilden en konden het niet geloven. 's Avonds van te voren had ik je nog gevoeld. We hoopten stiekem op een wonder, maar als op donderdag 11 december door een andere gynaecoloog dezelfde diagnose wordt gesteld, wordt onze hoop definitief weggenomen. We besluiten zo snel mogelijk de bevalling in te laten leiden. Hoe langer we wachten hoe minder mooi ons kindje er straks uit zal zien. Als ze me op vrijdag 12 december aan het infuus willen leggen om de bevalling op gang te helpen, blijkt dat ik zelf al ben begonnen. Om 19.47 uur wordt in een volkomen stuitligging ons zoontje Nick geboren. Het is het mooiste, maar ook het moeilijkste moment uit ons leven. Je was zo perfect. Een mooi mannetje van 550 gram, helemaal compleet, alles erop en eraan en zo klein en kwetsbaar. Ik voelde het, "dit is ons kind". Het gezichtje van mama en de handen van papa, en je oogjes zo lief, zo mooi open. Een paar uur na de geboorte wordt, in bijzijn van de oma, opa's, tantes en ooms, Nick gedoopt door de pastoor, die hem ook mee gaat begraven.
En zo begonnen voor ons de dagen van afscheid nemen en van alles regelen. Op woensdag 17 december halen we Nick op bij het mortuarium en nemen we hem nog even mee naar huis, om vanuit daar naar de kerk te gaan, waar we afscheid van hem zullen gaan nemen. We willen Nick een zo mooi mogelijk afscheid geven en hebben dan ook zoveel mogelijk zelf gedaan. Dit is het laatste wat voor ons kleintje kunnen doen. We zetten zelf een kerkboekje in elkaar en laten muziek draaien die wij zelf hebben uitgekozen; Elton John met "Circle of life", Van Dik Hout met "Stil in mij" en Marco Borsato met "Slaap maar". Marcel draagt het kistje met Nick zelf en zet hem uiteindelijk ook in het grafje. Nick komt naast z'n oma te liggen, die op 1 juni 2003 is overleden. Dit geeft ons een goed gevoel, bij oma is hij in goede handen.
De dagen en weken na de begrafenis zijn zwaar, er gaat geen dag voorbij zonder tranen. Nick was zóóó enorm welkom en gewild. Ik wil Nick vasthouden, liefhebben, gewoon bij me hebben. Ik mis dat tastbare zo erg. Uit onderzoeken blijkt, dat Nick is gestorven door verschillende infarcten in de placenta. De doktoren denken, dat deze toch door mijn te hoge bloeddruk zijn ontstaan. Ook wordt er geconstateerd, dat ik een lichte vorm van het HELLP-syndroom heb gehad. Dit is ook de reden waarom ik de laatste weken van mijn zwangerschap zo ziek ben geweest. We hebben gewoon pech gehad, zeggen de dokters. Bij een volgende zwangerschap hebben we net zoveel kans op een gezond kindje als iemand anders. Op de vraag hoe en waarom hebben en krijgen we geen echt antwoord. Dit laat ons nooit meer los en dat is maar goed, want je mag niet worden vergeten. Je bent en blijft altijd ons eerste kindje en we zullen altijd van je blijven houden. Je hebt ons leven zoveel meer verrijkt, we zullen je altijd diep in ons hart met ons meedragen.
We zijn trots dat wij jou papa en mama mogen zijn.
Na het verlies van Nick wilden we weer zo snel mogelijk zwanger worden. In maart 2004 was het zover. Deze zwangerschap is echter ook voortijdig na 27 weken tot een einde gekomen, met de geboorte van ons tweede zoontje Mike.
Mike's verhaal is hier te lezen.
Ons kleine lieve mannetje
Gedichtje geschreven door mama en voorgelezen tijdens de dienst door Danielle, peettante van Nick.
Lieve kleine Nick
Je ogen zijn als sterretjes,
Je voetjes zo roze en zacht,
Ik heb je zes maanden bij me gedragen,
Dit was korter dan verwacht.
Je handjes zo groot als die van papa,
Je mondje zo mooi als die van mij,
Je bent voor mij het grootste wonder,
Je maakt me hierdoor zo blij.
We hadden zoveel met je willen doen,
We kunnen alleen aan je terugdenken en dat geeft dan een goed gevoel.
Wat was jij zo klein en lief,
Je woog 550 gram dat is bijna niets.
Je hebt ons hart zoveel meer verrijkt,
Dat neemt niemand ons af, dat is een feit.
De tijd van afscheid nemen, dat doet pijn,
Maar je zult altijd in gedachte bij ons zijn.
Van je trotse MAMA
Samen met Nick in het ziekenhuis
Gedichtje geschreven en voorgelezen door de papa van Nick
EEN WONDER
Het begin zo onwerkelijk, zo klein.
Een nieuw leven is ontstaan, zo fijn.
Wat zou het zijn, het maakt niet uit.
Als het maar gezond is, die kleine spruit.
Over jou ga je fantaseren en dromen.
Gaan onze ideeën nu eindelijk uitkomen.
Negen maanden uitkijken naar jou van dag tot dag.
Want één ding wist ik zeker, dat ik jou heel erg mag.
Dan plotseling dat bericht, er is geen hartje meer te horen.
M'n wereld stortte in, ik kon ze niet geloven m'n oren.
Je wordt geboren en ik kan je in m'n armen houwen.
Een wonder waar ik geen toekomst mee op kan bouwen.
Nick, graag had ik jou met liefde een fijne opvoeding gegeven
Van je trotse PAPA.
Nick's grafje
Portrettekening van Nick
Nick heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
