KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Tijs

* 23 maart 1998 †

Hannie Poletiek en Jan Schulte

Tijs, ons sterrenkind

Onze Ster Tijs

Jullie zullen wel denken: die ziet er niet uit. Toch vind ik hem fantastisch. Het is mijn lieve Tijs. In potentie was het een gezonde jongen. Ik zal nooit begrijpen waarom hij niet meer leeft. Hij had nu (2005) 7 jaar moeten worden. Misschien had hij in groep 3 gezeten? Had hij zijn broertje leren voetballen en zwemmen? Misschien was hij wel met zijn eerste rekensommetjes bezig. Misschien kon hij wel heel snel lopen en hield hij van fietsen (net als zijn vader). We zullen het nooit weten. Onze zoon is in de baarmoeder overleden toen hij ruim 26 weken oud was.

Op deze foto is hij net geboren, hij bleek al een weekje overleden te zijn. Moeilijk om er dan beeldschoon uit te zien. Het gaat niet om het uiterlijk, het gaat om het gevoel. Ik wilde mijn kindje knuffelen, vasthouden, zien opgroeien en liefhebben. En dit mis ik heel erg. Zijn geboorte was mooi en afschuwelijk tegelijk. Waarom hij dood moest is een raadsel. Een vraag die mij mijn hele leven bezig zal houden. Evenals zijn zusje Lena, zij is vorig jaar (2004) overleden na 8 weken te hebben gevochten voor haar leven. Ik besef nu weer hoe diep het verdriet zit. En nu het me twee keer is overkomen heb ik heel erg de behoefte om mijn verdriet te delen. Iedereen die er open voor staat mag mijn verhalen lezen.

Het verhaal van Tijs

Tijs is onze oudste zoon. We verheugden ons erg op zijn komst. We hadden net een nieuw huis gekocht toen ik zwanger bleek. Een mooi huis met een prachtige tuin. We zagen het helemaal zitten: een kindje om voor te zorgen. De zwangerschap verliep goed. Ik had wel wat bloedverlies in de 10e week, maar op de echo was alles prima. Tijs bewoog veel. Rond de 25e week lag ik regelmatig op de bank te voelen naar de schopjes. Juist als ik stil lag, begon Tijs te schoppen. Ook Jan kreeg zo eens een schop tegen zijn oor van onze sterke Tijs. Mijn zus en mijn vriendin waren ook zwanger. De toekomst zag er zo mooi uit.

Tot ik in de 26e week geen beweging meer voelde. Vanuit mijn werk belde ik verontrust de verloskundige op. Volgens haar kon dat komen doordat Tijs gedraaid was. Als het de volgende dag nog zo zou zijn, moest ik maar weer bellen. De volgende dag was een vrijdag, een vrije dag voor mij. Ik voelde Tijs nog steeds niet. Ik maakte me erg ongerust en belde opnieuw. De verloskundige kwam langs. Ik lag op de bank en de verloskundige zocht het hartje van Tijs. Maar ze vond het niet. Dit moment zal mij altijd bijblijven. Net zoals het moment dat de gynaecoloog in het ziekenhuis dit bevestigde. Luid en duidelijk zei hij: HET IS NIET GOED. Tijs was overleden. Onze hele wereld stortte in.

De geboorte van Tijs

Op maandag zijn we teruggegaan naar het ziekenhuis om de weeën op te laten wekken. In het weekend hadden we de tijd gehad om hier aan te wennen. Hoewel je niet echt van wennen kan spreken. Een dood kindje went nooit. Aan het infuus in het ziekenhuis kwamen de weeën langzaam op gang. We kregen nog bezoek van familie en twee vriendinnen. Terwijl de weeën alleen maar erger werden, heb ik de uitvaartverzorgster nog gebeld. Rond 17 uur op 23 maart 1998 is Tijs geboren. Eerst werd hij nog weggehaald om even wat te fatsoeneren. En toen in onze armen gelegd.

En dan ...

Ondanks alle onderzoeken hebben ze geen oorzaak kunnen vinden. We hebben Tijs in kleine kring gecremeerd. We hebben muziek gedraaid van Ede Staal met de nummers "Credo mien bestoan" en "Het Hoogeland". Frances Black met "Wall of tears", Celine Dion met "Vole Vole" en Jacques Brel met "Ne me quitte pas". Muziek die me nog steeds raakt. Het was een mooi maar zeer moeilijk afscheid.

En dan de tijd daarna. Langzaam maar zeker kon ik Tijs een plekje geven. Ik heb alles opgeschreven. Mijn verdriet, mijn gevoelens, alles. Ook heb ik een beeldje gemaakt van een jongetje: van Tijs. Dit staat achter in onze tuin. Eind oktober haal ik het binnen (ter voorkoming van vorstschade) en rond zijn verjaardag zet ik het weer buiten.

Beeldje Tijs

Na 2 miskramen in 1999 heb ik op 15 februari 2001 een gezonde zoon: Max gekregen. Een schat van een kind.

En helaas nog een engeltje: Lena. Zij is geboren op 30 maart 2004 en is overleden op 27 mei 2004.

Gedicht op kaartje

Een paardebloem
Gewoon
Voor een seizoen
En op een nacht
Verwisselt hij zijn bloem
Voor vele kleine pluisjes
Die meegaan op de wind
Zo even maar
En mooi
Was jij ons kind

Sil van Oort