KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Anne Atema

* 6 oktober 1998 †

Ate en Anja, Julian en Olaf

Voor onze lieve Anne

Ons 2e kindje was op komst, wat waren we blij! Julian zou dan 15 maanden zijn als hij een broertje of zusje zou krijgen. Op 10 oktober 1998 was ik uitgerekend, de zwangerschap verliep heel goed, kon niet beter, volgens de dokter. Hij had ook de zwangerschap van Julian begeleid, die ook na 42 weken ter wereld kwam en nog plotseling in een stuit draaide. Op 1 oktober was ik nog bij hem en alles was goed, nou kom over 2 weken maar terug. Ik zei ‘dat is goed’.

Maar op die donderdag wist ik niet dat je leven zo van het ene op het andere moment kan veranderen. We zijn vrijdags nog wezen winkelen en er was niks aan de hand. 's Avonds zaten we rustig tv te kijken, toen "Babs" vrij druk was. Dat gebeurde wel vaker, dus niks raars. De volgende dag was het vrij rustig in mijn buik, maar ja nog 1 week en dan zou ik uitgerekend zijn. Dus je denkt dan van het zal wel rustig zijn omdat ze minder ruimte krijgt. Ze had voor ons een koosnaampje "Babs", omdat we nog niet wisten wat het ging worden.

Dus op 3 oktober was het rustig in mijn buik en op 4 oktober ook nog. Toen zei Ate "ik weet niet wat jij wilt, maar ik wil dat we naar dokter gaan". Dus op naar de dokter die weekenddienst had. Alles onderzocht, maar hij kon geen harttonen horen, bij mij was alles goed. Op naar het ziekenhuis, daar kregen we een echo en ja het hartje klopte niet meer. Onze wereld stortte in!

Na nog een goed gesprek met de assistent-gynaecoloog te hebben gehad, zijn we naar huis gegaan. Onze Julian was bij de buren, we hebben gelijk de buren het verhaal verteld, onze ouders hadden we vanuit het ziekenhuis al ingelicht. We hebben Julian maandags naar mijn ouders gebracht en wij hebben toen alles verder geregeld voor als onze "Babs" geboren zou zijn. Alles hebben we geregeld van geboorte-/rouwkaartje tot wie er bij mochten zijn en wat ze aan moest. We wisten inmiddels dat het een meisje zou zijn.

Dinsdagmorgen moesten we om half 8 in het ziekenhuis zijn, maar dit werd wat later, omdat ik zo gespannen was en niks anders deed dan overgeven. Gelukkig hadden ze in het ziekenhuis alle begrip daarvoor. We hadden gelukkig de hele dag dezelfde zuster en gynaecoloog. Na veel vragen te hebben beantwoord en ingevuld, werd om half 10 het infuus aangelegd om de bevalling op te wekken. Dit ging ook allemaal wel goed en om half 3 werd onze Anne geboren. Zo mooi en groot, ze was 3580 gram en 53 cm lang.

Dan kun je je niet voorstellen dat er geen leven in zit, ze had een blauwe plek om haar rechterringvinger, het leek wel een ringetje. Echt een meisje met lange vingers en mooi donker haar, om echt trots op te zijn! Om half 10 's avonds zijn wij naar huis gegaan. Met veel moeite hebben we Anne daar gelaten. Ze hebben haar woensdags van top tot teen onderzocht, maar helemaal niks gevonden; niet bij haar en niet bij mij. WAAROM, WAAROM!

Onze lieve Anne

Ze is woensdag thuisgekomen en heeft in haar eigen bedje gelegen. Iedereen die afscheid wilde nemen kon dit doen. De dokter kwam elke dag en was erg ontroerd en vond dat ze daar zo lief lag te slapen. Op haar geboortekaartje hadden we een gedichtje/tekst van Marco Borsato, wat ook op haar rouwkaartje is gekomen met een aangepaste tekst.

Slaap maar

Slaap maar
en weet dat je welkom was
We leefden naar het moment
dat jij hier bij ons zou zijn
Voor ons had je al een naam
al negen maanden voor ons een bestaan
Helaas mocht jou leven niet verder gaan

We hebbben veel foto's gemaakt, in het ziekenhuis maar ook thuis. Met Julian erbij, al was hij nog zo klein. Op 10 oktober, de uitgerekende datum, hebben we Anne hier in het dorp begraven, met ouders, broers, zusters en hun kinderen. Tijdens de kerkdienst draaiden we het lied "Slaap maar" van Marco Borsato, wat heel mooi was. De zon kwam de kerk binnen en straalde precies op het kleine kistje van Anne. Iedereen was al weg bij haar begraafplaats. Wij stonden daar nog met z'n tweeën en het begon te regenen, of liet de zon haar tranen vallen... Ate heeft zelf het kistje gedragen en haar veilig neergezet. We hebben nog koffiegedronken en zijn toen met onze ouders naar huis gegaan. Julian was thuis aan het spelen of er niks aan de hand was.

Twee weken later was ik jarig. Om mijn verjaardag te vieren, daar had ik geen zin in. Toch mocht iedereen die wilde wel komen. De cd van Marco Borsato, de Bestemming stond aan en steeds bij het liedje "Slaap maar" barstte ik in tranen uit. Veel van de visite wist helemaal niet dat Marco dat zong en ze werden er wel even stil van. Het is Julian geweest die ons er door gesleurd heeft. Hij ging een maand later voor het eerst lopen, dat waren weer de mooie momenten. Terwijl Anne altijd bij ons is en zal blijven.

Steen Anne

Op 10 januari 2000 is onze 2e zoon geboren: Olaf, 15 maanden na Anne. We zijn blij dat alles goed is gegaan, na binnen 2 uur op de wereld gezet te zijn. Hij is met 37,5 week opgewekt, omdat wij niet weer de 39e week in wilden gaan. Door de supersnelle bevalling is hij met een hersenschudding ter wereld gekomen. Gelukkig is alles goed en kunnen we genieten van onze beide jongens met Anne in onze harten, ook bij Julian en Olaf. Zij zien haar echt als zusje en praten veel over haar, ook met anderen.

Van een lieve bengels- en engeltjesmoeder
Anja