KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Ricardo de Jong

* 27 juli 2001 - 27 juli 2001 †

Hein en Cindy

Hallo allemaal,

Wij zijn de ouders van twee engeltjes, Marco en Ricardo. Twee maanden na het verlies van Marco waren we weer in "blijde" verwachting. Weer een klein lichtpuntje in ons leven, dit gaf ons weer een doel om voor te leven, het nam natuurlijk niet onze pijn weg maar verzachtte wel een klein beetje. Wat waren we ontzettend bang, hoe zou het dit keer aflopen, we gingen er natuurlijk van uit dat het allemaal goed zou gaan en dat we dit kindje wel bij ons mochten houden ..................

Met 20 weken hebben we een extra echo laten maken, het was prachtig en alles zag er perfect uit, ook werd er extra goed naar de lipjes gekeken omdat Marco een lipspleetje had (wat reuze mee viel, maar ja daar heb je weinig aan als je kindje er niet meer is). Ook werd ons aangeboden om tijdens de laatste week langs te komen om te kijken of dit kindje zich ook had omstrengeld, allemaal erg aardig, ook zagen we dat het weer een jongen zou zijn. Op de terugweg zijn we bij Marco gestopt en hebben een kaarsje gebrand, zachtjes zeiden we dat hij er een broertje bij zou krijgen. Toen weer naar huis en afvragen hoe je de tijd doorkwam want werken ging ik nog niet.

Iedereen zei dat dit geen tweede keer zou gebeuren, de bliksem slaat geen twee keer in op dezelfde plek enz............ Wel dus..............Precies 21 weken was ik. We lagen nog in bed en ik moest naar de wc. Toen ging het mis, ik voelde iets raars, net alsof de baby omlaag zakte. O, nee dit kon toch niet waar zijn, ik zette het op een gillen en meteen kwam mijn vriend kijken (hij was gelukkig thuis). Hij belde meteen de verloskundige en binnen 5 min. was ze er al. Ze luisterde eerst naar het hartje en dat klopte gelukkig nog en ook voelde ik de baby schoppen dus dat zat wel goed........... Ze deed een inwendig onderzoek en bevestigde dat er iets zat wat er niet hoorde te zitten (of een vochtblaas of de vliezen). Snel naar het ziekenhuis en wat bleek, alweer volledige ontsluiting en de vliezen waren al zichtbaar.
1 Dag heb ik met mijn bed omhoog gelegen zodat dan de vliezen misschien weer terug zouden zakken naar binnen en dan konden ze een bandje om de baarmoedermond leggen (cerclage). Er werd ons ook verteld dat als dit niet lukte, ons kindje geboren zou worden en ook weer zou sterven, ik was pas 21 weken en verder konden ze niks voor ons doen........ De volgende dag werd ik onder narcose gebracht voor dat bandje. Maar toen ik bij kwam werd ons meteen verteld dat het niet was gelukt want ik had een ontsteking aan mijn baarmoeder en daarom stootte mijn lichaam onze baby af. Opnieuw stortte onze wereld in, het enige lichtpuntje in deze donkere tijd werd ons ook afgenomen. Waarom?

Die zelfde avond op 27-7-2001 is ons tweede zoontje Ricardo om 18.53 uur geboren, nog lekker warm verpakt in de vliezen met de placenta er achter aan, dit gebeurt maar weinig omdat ik pas 21 weken was. We bewonderden ons babytje en zodra ik hem aanraakte bewoog hij, dit hebben we snel gefilmd. De vliezen werden kapot gemaakt en eindelijk konden we Ricardo bij ons pakken. Wat was hij mooi maar o, zo klein... Hij was maar 27 cm en 380 gr. en toch zo compleet, alles erop en eraan. Ricardo heeft anderhalf uur geleefd en is toen stilletjes naar zijn grote broer Marco gegaan. We hebben ook van Ricardo veel foto's en hand- en voetafdrukjes gemaakt.

We besloten om Ricardo bij Marco te laten begraven zodat ze altijd samen kunnen zijn, twee broertjes samen in 1 grafje. Toen kwam de volgende klap........... Het bleek dat Marco niet diep genoeg lag begraven en dat hij moest worden opgegraven om het graf dieper te maken zodat Ricardo erbij kon. Dit was dus een heel naar idee maar het kon niet anders want we wilden ze samen begraven, het werd voor ons geregeld. De begrafenis hebben we weer in besloten kring gehouden en weer zonder engelenmis want nu is er helemaal geen geloof meer, alleen nog maar in onszelf!!! Ricardo kreeg ook een gedroogde witte roos mee van het grafstukje van Marco. Onze kinderwens werd alleen maar groter maar onze angst ook............... toch besloten we er nog een laatste keer voor te gaan, de allerlaatste keer, en dan maar hopen en hopen.
4 Maanden na Ricardo ben ik dus weer zwanger, nu 13 weken en de eerste enge tijd voorbij, nog 27 weken te gaan......
Wel krijg ik deze keer een bandje om mijn baarmoeder (cerclage) zodat ik niet alweer volledige ontsluiting kan krijgen, maar aan het plaatsen zitten ook risico's en als ik het niet laat doen zijn er ook weer risico's , weer zo dubbel allemaal. We zijn pas echt blij als we in augustus een gezond maar vooral Levend kindje in onze armen kunnen houden, zodat we weten dat alles goed komt en onze toekomst een mooiere wending krijgt!
De angst kan ons niemand weg nemen maar onze hoop ook niet!!!

Lieve Ricardo,

Tijdens de donkerste perioden in ons leven werd jij ons lichtpuntje
Heel voorzichtig konden we weer een beetje genieten van dat
kleine wonder in mijn buik
Maar al na 21 weken werd ook jij van ons afgenomen
Alles hebben we nog geprobeerd maar niks mocht meer helpen,
Jij zou geboren worden en ook weer sterven
Wat was je mooi maar ook zo klein
Je leek veel op je grote broer alleen wat kleiner
Alles erop en eraan maar na anderhalf uur ben je naar
je grote broer gegaan
In de korte tijd die je bij ons was hebben we je al onze liefde gegeven
Was je maar wat langer gebleven.......
We weten zeker dat waar je nu ook bent
het goeg met je gaat
Want daar tussen al die sterretjes is er nog zo'n mooi engeltje
dat heel goeg op je past
Ook jou zullen wij nooit vergeten,
Voor altijd in onze gedachten
Voor altijd in onze harten

Na een hele spannende zwangerschap van 37 lange weken zijn wij de trotse ouders geworden van een gezonde zoon en hebben Marco* en Ricardo* er een broertje bij. Op 01-08-2002 is Romano geboren en gelukkig gaat alles heel erg goed!!! Wij zijn dolgelukkig met onze derde zoon. Marco* en Ricardo* missen wij nog iedere dag.

Lieve schatten, we zullen jullie nooit vergeten
heel veel kusjes van

Papa, Mama en Romano