Frank
* 22 februari 1984 †
Adrie Tulp
Mijn "Sterrekind"
Hallo Allemaal,
Ik zal hier mijn hele verhaal vertellen. Ik ben getrouwd toen ik net 20 was en kreeg vrij snel mijn zoon Paul die nu bijna 19 jaar is. Paul was 1 jaar toen wij er graag een 2de bij wilden, ik was gelijk zwanger en na een heerlijke zwangerschap van 38 weken braken mijn vliezen, niks aan de hand zou je zeggen.
Nou mooi niet, ik had helemaal geen buik meer en had een buik van 12 kilo. Waar was die? Helemaal in paniek mijn zus geroepen (ik was in het huis van mijn ouders die waren op vakantie) ik had laarzen aan die stonden vol vruchtwater, mijn zus heeft gelijk de huisarts gebeld die was er binnen 10 minuten. Voor ik het wist lag ik in een gillende ambulance, die broeder zei dat alle bruggen niet open mochten, er was door de politie een kruispunt afgezet. Toen ik dat hoorde zei ik eindelijk: "Wat is er aan de hand?". Het leek een droom waaruit ik wakker schrok, voelde aan mijn buik. Waar was die? Waar was mijn kind??? Toen schrok ik en zei: "Het is dood, hè?". Die broeder zei: "Het komt wel goed mevrouw". Toen pas zag ik dat mijn (inmiddels ex-)man naast mij zat. Ik vroeg het aan hem en hij zei: "Weet ik niet".
Aangekomen in het ziekenhuis in Leiderdorp werd ik op een kamertje alleen gelegd. Daar was ik het niet mee eens en zei dat ik persweeën had, werd met spoed naar de verloskamer gebracht. Ik had nog helemaal geen weeën), maar ik dacht als het dood is moet het er uit. Hoe het me is gelukt, weet ik niet maar ik kreeg een energie en heb het er zo uitgeperst zonder weeën en dan ook nog een kindje dat niet mee werkt. Voordat ik het besef had dat er een kindje was, was het al weggehaald, heb alleen een paar paarse voetjes gezien en verder niets.
Ik vroeg of ik "mijn" kindje mocht zien maar nee hoor, het was beter zo. Ik werd gewassen en naar een andere kamer gebracht ja heel gezellig op die kraamafdeling, aan het einde van de gang hoor je gezellig alle babys huilen, en ik??? Er gebeurt van alles om je heen waar je op dat moment geen weet van hebt, daar kom je later achter. 's Avonds kwamen mijn ouders en broers die stonden maar te huilen en ik zat in bed klaar voor de kado's, ja of je nu een kind hebt of niet, ik wilde kado's. Iedereen was weer weg ja en dan komt die lange nacht alleen in een vreemd bed en ziekenhuis, het was de langste en ergste nacht van mijn leven. Elke keer als er een baby huilde stond ik op de gang om te kijken of ze mijn kindje kwamen brengen en zeggen dat het niet dood was.
Het was eindelijk ochtend. De gynaecoloog kwam langs om te kijken hoe het met me ging, toen hij binnen kwam zat ik net met mijn lege glas melk en hij zei: "Gooi dan, gooi!". En toen kwamen de trannen pas, voor het eerst. Heb heel lang met hem gesproken. Tien uur, dus naar huis met pillen tegen de borstvoeding maar zonder kind dat mocht niet mee. Thuis gekomen was daar mijn Paultje van net 2 jaar. Die vroeg: "Waar is de baby?" en dan sta je daar. Als antwoord gaf ik dat zijn broertje nog in het ziekenhuis was en dat vond hij goed. Hè hè, even rust, geen vragen meer. Wij hebben ons engeltje "FRANK" genoemd.
Ziekenhuis heeft gebeld wat we met Frank wilden doen: begraven of cremeren of afstaan aan de wetenschap. Ik wilde weten waarom Frank was overleden, Daarom hebben wij Frank afgestaan aan de wetenschap, maar zoals later zou blijken, konden ze er niets mee. Daarom belde de patholoog-anatoom vrijdag op om dat mee te delen. Wat we nu wilden? Toen heb ik maar beslist wat ik dacht wat goed was en heb daar tot op de dag nog geen spijt van. Frank is die vrijdag om 15.00 uur gecremeerd in het ziekenhuis, daar hebben ze een speciale plek voor.
Daarna heb ik iedereen die een geboortekaartje zou krijgen persoonlijk opgebeld, en het voelde goed om iedereen dat te vertellen, eindelijk mijn verhaal vertellen! Ik heb tijdens die gesprekken geen traan gelaten, maar toen ik klaar was, was ik niet meer te stoppen. Zo kwam ik mijn kraamtijd door, geen vragen, geen bezoek en als je bezoek kreeg dan zaten zij te huilen.
Het leven ging door. Ik werd weer zwanger. Maar ojee, het werd een tweeling! Twee jongens werden geboren met 38 weken. Wat een moeilijke zwangerschap was dat, vooral aan het einde. Maar het werden 2 prachtige jongens, Sjoerd en Robbert, nu 15 jaar. Een vergoeding zei iedereen. Je hebt er toch 2 voor terug dus ik moest maar niet meer zeuren. Maar toch blijft er wat zitten. Als de naam Frank viel, moest ik maar weer gauw door gaan. Ik ben gescheiden toen de tweeling anderhalf was.
Maar het geluk was even voor mij: ik kwam mijn man tegen, Maarten, een zwager van mijn vriendin waar ik toen al drie jaar mee omging. Ik ben alleen op een flat gaan wonen met mijn drie kids, dan komt toch het verleden weer om de hoek kijken, ben bij een psycholoog terecht gekomen maar ik had een moeder-dochter-probleem??? Daar kwam ik niet voor, maar goed na zeven behandelingen was ik klaar, dacht hij. En het leven gaat weer verder. Ik woon inmiddels in Almere. Het is nu 1994, tijd voor een vakantie heerlijk naar de Ardennen en tot mijn verbazing begon het toch weer te kriebelen.
Maar ik was al 6 jaar gesteriliseerd??? Dus dat kon niet meer. Toch maar naar de huisarts en die heeft ons doorverwezen naar de VU. En ja hoor, als wij dat wilden en alles bleek goed, kon de sterilisatie ongedaan worden gemaakt. Zo gezegd, zo gedaan, al viel het niet mee. Met de mededeling een half jaar niet zwanger worden en dan groen licht. Dus wij heel voorzichtig proberen. Oeps ik werd niet meer ongesteld en was nog niet eens een keer ongesteld geweest, na 3 weken toch maar even naar het VU en ja hoor daar zwom een klein wezentje. Drie maanden plat was het gevolg omdat mijn buik nog niet geheeld was. Maar alles ging voortreffelijk. Kreeg van mijn zus een boek "Mamma luister je" geschreven door R. Roes. Dat ben ik gaan lezen en tot mijn verbazing kwam ik achter een heleboel dingen en ook van Frank, want daarin stond een stukje waarom een kindje soms niet op deze aarde wil leven, wat een openbaring! Maar eerst deze zwangerschap want daar had dit kindje recht op. Het werd een meisje, Debora. Na vier jongens een toetje met heeeeelllllll veeeeeeelllllllll slagroom, ook voor de jongens, want kom niet aan hun zusje.
Ik ben in januari 1999 in aanraking gekomen met Riet van Rooy van stichting Freya. Die heeft mijn geholpen Frank een plek te geven en die heeft hij ook gekregen. Na al die jaren kan hij eindelijk aan zijn reis beginnen.
Frank was niet levensvatbaar. Hij had geen buikvliesje, hij had een verhoogd voorhoofd, was niet volgroeid (hij woog 938 gram en was 38 cm. lang). Waardoor dit kon gebeuren, weten we niet. Dat hebben ze nooit kunnen achterhalen. Frank was in de baarmoeder gestorven. Hij was op het tijdstip van geboorte nog geen 10 uur dood, dat konden ze nog achterhalen uit zijn bloed.
Hier een gedichtje dat ik gescheven heb nadat Frank gecremeerd is.
Mijn "Sterrekind"
Mijn kind klein en hulpeloos
was jij daar
Pas geboren, warm geborgen
je bedje stond reeds klaar
Mijn kind, ik kon niet naar je kijken
Voelde ik vrees en pijn tegelijk
Geluk door het wonder "Jij"
angst voor de toekomst de maatschappij
Mijn kind ik deed al wat ik kon
Om jou te maken tot wat het mij zou lijken
een jongen die nooit zou weten
Dat dat gevoel toen in mijn liefde moest heten.
Heel veel liefde en licht voor iedereen
Moeder van Paul, Frank*, Sjoerd, Robbert en Debora
Frank heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
