Krishne en Aishwarya
* 28 maart 2005 † - * 1 april 2005 †
Sarieta en Krish
Ons koningskoppel
Na mijn 30ste verjaardag besloot ik met de pil te stoppen, want ik vond het een mooie leeftijd om met kinderen te beginnen. Helaas was ik na 1 jaar nog niet zwanger en via de huisarts werd ik toen door verwezen naar het ziekenhuis.
In het ziekenhuis heb ik 1,5 jaar lang allerlei onderzoeken gekregen. Eerst hebben we geprobeerd via hormoonpillen zwanger te raken. In deze periode werd om de twee dagen een echo gemaakt om de groei van de eicellen te volgen. In de tussentijd kreeg ik ook nog een baarmoederonderzoek dat heel pijnlijk was. Daarna heb ik een kijkoperatie gehad, hieruit bleek dat ik ernstig vorm van endometriose heb. In juni 2004 ben ik hieraan geopereerd.
Vijf maanden daarna kwamen wij in aanmerking voor IVF. In november 2004 moest ik beginnen met het spuiten van hormonen, dit was geen pretje. Na ongeveer twee weken kreeg ik de punctie, die was heel pijnlijk. De volgende dag belden we om te vragen of het allemaal gelukt was en om een afspraak te maken voor de terugplaatsing. De dag daarna hebben we in het laboratorium ons embryo’s bekeken, wat was dat een leuke belevenis. Ons werd verteld dat 4 embryo’s zich verder goed ontwikkeld hadden. Er zouden 2 teruggeplaatst worden en 2 werden er ingevroren.
23 november 2004
Op 23 nov 2004 vond de terugplaatsing plaats en in een paar minuten was het gebeurd. Hierna zijn we naar mijn schoonmoeder gegaan die op dat moment heel erg ziek was. Aan de ene kant was er vreugde en aan de andere kant veel verdriet... Mijn schoonmoeder overleed op 24 november 2004.
Na ongeveer twee weken hebben we een zwangerschapstest gedaan. We konden het niet geloven toen er een heel klein roze stipje verscheen, omdat wij het al zo vaak gedaan hadden en steeds weer teleurgesteld waren. Mijn man heeft toen het ziekenhuis gebeld voor een bloedonderzoek. Wij konden dezelfde dag gaan prikken en na 3 uur konden wij weer bellen voor de uitslag. Ik durfde niet te bellen omdat ik bang was voor de negatieve uitslag, dus belde mijn man en hij kreeg te horen dat ik zwanger was. Ik kon het gewoon niet geloven en zei dat ik het pas zou geloven als ik het op de echo zou zien.
Twee hartjes aanwezig, ons geluk kon niet meer op
21 december 2004
Op 21 dec 2004 werd de eerste echo gemaakt. De arts vertelde ons dat er twee hartjes klopten. Wij waren op dat moment ontzettend blij en ook in een shocktoestand omdat het eindelijk geluk was. Men zag geen lach bij ons en de arts vroeg of wij soms niet blij waren. Natuurlijk waren we blij maar aan de andere kant zaten we nog in de rouwperiode van mijn schoonmoeder. Ik kreeg om de twee weken een echo en alles ging goed met onze twee kindjes, ondanks dat ik veel last had van een zure maag en overgeven.
25 maart 2005
Vrijdag 25 maart 2005 kreeg ik weer controle en alles was goed, ik zat nu in de 20ste week en 3 dagen. Ik had in die week af en toe pijn in mijn buik maar de arts zei dat het groeipijnen waren van de buikwand. Ik kreeg 's avonds weer af en toe lichte pijn in mijn buik maar ben toen gaan slapen, omdat ik zo moe was. Ik werd om 1 uur 's nachts wakker en ik heb toen een paracetamol genomen en ben wederom gaan slapen.
26 maart 2005
Zaterdag 26 maart 2005 werd ik om zes uur 's ochtends wakker met meer pijn in mijn buik. Ik ben toen een paar keer naar de wc gegaan en dacht dat het wel over zou gaan. Maar de pijn werd steeds heviger. Ik vond het vreemd en ben gaan opletten op de tijd en het was om de 3 minuten. Het was voor mij de eerste keer dat ik weeën kreeg en ik heb mijn man gevraagd of hij het ziekenhuis wilde bellen.
Intussen ben ik me klaar gaan maken om naar het ziekenhuis te gaan. Ik kreeg weer hevige pijn en het gevoel voor aandrang. Ik ben toen naar de wc gegaan maar daar kwam geen ontlasting maar het vruchtwater naar buiten. Ik dacht op dat moment dat ik mijn kindje was kwijtgeraakt en ik riep heel hard naar mijn man. Hij heeft vervolgens in de wc-pot gekeken, maar hij zag alleen maar veel bloed. De vliezen waren gebroken.
In het ziekenhuis aangekomen, bleek dat mijn gynaecoloog weekenddienst had. Ik werd door hem onderzocht en hij bevestigde dat er inderdaad vruchtwater was uitgekomen en dat ik op dat moment al 3 cm ontsluiting had. Hij vertelde dat de kindjes het goed maakten en dat het lichaam weer vruchtwater zou aanmaken. Ik kreeg direct een weeënremmer toegediend en antibiotica tegen de infectie. Ik mocht niet meer uit bed komen en werd ook aan weeënmetingsapparatuur aangesloten. Gelukkig werd de pijn later wat minder.
27 maart 2005
Zondag 27 maart 2005 kwam de verpleegster bij me om naar de hartjes te luisteren, maar ze kon er eentje niet vinden en de andere wel. Ik zei tegen haar dat het vaker voorkwam dat men ze niet met een doppelaar kon beluisteren. Ik vroeg aan haar of ze de gynaecoloog wilde vragen om een echo en dat ging ze direct doen. Na een half uur later kwam de arts. Hij heeft toen een echo gemaakt en daaruit bleek dat het hartje van ons eerste kindje niet meer klopte en ik vroeg of hij wel goed had gekeken. Hij bevestigde het nogmaals.
Ik raakte toen in een shocktoestand, ik kon niets meer vragen of zeggen. Na een paar minuten kwam mijn man binnen en toen pas besefte ik dat het afgelopen was met een van de kindjes. De arts heeft ons toen even alleen gelaten en later kwam hij terug. Hij vertelde dat er nu drie verschillende opties waren:
- Dat dit kindje als een stop zou blijven zitten voor het andere kindje.
- De eerste komt uit en neemt de andere mee
- De eerste komt alleen naar buiten.
We moesten het maar afwachten...
28 maart 2005
Maandag 28 maart 2005 ging het ietsje beter met mij en ik mocht nu wel even uit bed. Mijn man was de meeste tijd bij me en 's middags zei ik tegen hem dat ik me niet lekker voelde en ook niet op mijn gemak. Mijn man hielp me uit bed en ik ging naar de wc, want ik kreeg weer het gevoel voor aandrang. Zonder enige pijn werd toen ons zoontje Krishne geboren om 15.40 uur. Ik raakte in paniek en begon te gillen naar de verpleegster en mijn man rende naar de balie en kwam terug met twee verpleegsters.
De ene hielp mij en de andere pakte Krishne en bracht ons weer terug naar bed. De moederkoek was niet meegekomen en men kon die ook niet uittrekken met gevaar voor het tweede kindje. De gynaecoloog heeft de navelstreng van Krishne in mijn baarmoeder zo kort mogelijk geknipt. Hij vertelde ons dat de moederkoek en de restanten van de navelstreng los konden raken en dat het lichaam het zou gaan afstoten. Hierdoor kon er infectie opkomen of bloedvergiftiging. Wij wilden dit natuurlijk niet weten want wij hadden nu alle hoop gevestigd op het tweede kindje. Wij hebben Krishne bij ons gehad en er zijn foto's gemaakt van hem.
Krishne
Men vroeg aan ons wat we met Krishne wilden doen, achter laten, begraven of cremeren. Wij wilden hem begraven en via het ziekenhuis kregen wij een contactpersoon die alles voor ons zou regelen. Wij hebben Krishne voor obductie gegeven, omdat de artsen tot nu toe niets hadden kunnen vinden wat de oorzaak was geweest.
31 maart 2005
Ondanks dat we gebroken waren, hadden we volle hoop op de tweede. Elke dag werd er bloed geprikt om te controleren naar de infectiewaarde in het bloed. Op donderdag 31 maart 2005 ging het weer mis. Elke ochtend om zeven uur kreeg ik mijn medicijn. Ik stond op om naar de wc te gaan en vervolgens voelde ik langs mij been water stromen met bloed erbij. De verpleegster kwam kijken en ze vertelde me dat het vruchtwater was. Ze ging direct de arts halen.
Er werd toen weer een echo gemaakt en ja hoor de vliezen waren weer gebroken. Er werd weer bloed geprikt en met spoed kreeg de arts de uitslag. Uit het bloed bleek dat de bloedvergiftigingswaarde aan het stijgen was. We kregen te horen dat als de waarde verder zou stijgen men dan voor mij zou gaan en niet voor het kindje. Ik kreeg weer weeën maar niet zo snel achter elkaar. Later zijn de weeën weer afgenomen.
1 april 2005
Vrijdag 1 april 2005 in de ochtend werd er weer een echo gemaakt en ons kindje maakte het goed en de hartslag was ook goed, alleen was er weinig vruchtwater voor beweging. Er was geen overlevingskans meer voor ons kindje. Ik vroeg aan de gynaecoloog van wat zal er gebeuren als het kindje geboren wordt, zal ze dan nog leven en hoe zou het verder gaan. Ze vertelde ons dat ons kindje naar lucht zou gaan snakken en langzamerhand zou ze dan inslapen. Ik zei op dat moment dat ik het niet kon aanzien dat mijn kind naar lucht zou snakken en dat ik ondanks dat ik erbij was niets kon doen.
De weeënremmers werden toen afgekoppeld en ik kreeg medicijnen om weeën op te wekken. De arts zei tegen ons dat nu een kwestie van afwachten was wanneer het zou gaan gebeuren, misschien vandaag of morgen. Mijn man had dagen lang in het ziekenhuis geslapen en hij wilde even naar huis om een paar spullen op te halen. De arts vond het goed en ging zelf ook weg. Het was ongeveer 10.00 uur in de ochtend.
Na een half uur kreeg ik weer de weeënpijn en het werd steeds heftiger, zo erg dat ik niet meer kon verdragen. Ik kreeg toen pijnstillers, maar die hielpen niet. De pijn werd steeds erger en de verpleegster zei het lijkt dat het tijd is voor het kindje om geboren te worden. De arts is toen weer erbij gehaald. De arts zei dat er 3 cm ontsluiting voldoende was. Na een tijdje kon ik gaan persen. Om 11.05 uur is ons dochtertje Aishwarya ook weer levenloos geboren. Papa was net te laat om bij de geboorte te zijn.
Aishwarya
Ik vond het op dat moment heel erg en ik durfde niet direct naar haar te kijken, maar na een paar minuten heb ik haar gekregen om vast te houden. Ze was heel mooi en prachtig. De moederkoek was achtergebleven en zat veel te hoog, daarom moest ik naar de OK voor een curettage. Voordat ik weer bij was van deze gebeurtenis was het al laat in de middag. Mijn man is in die tussentijd mee geweest met de verpleegster om foto's en voetafdrukjes te maken van Aishwarya. Later heeft de verpleegster wat foto's van ons samen met Aishwarya gemaakt. Intussen was ons zoontje Krishne ook al terug van de obductie, alleen konden wij geen foto's meer maken samen met hem, want hij zag er niet zo goed meer uit voor een foto.
We waren gebroken en hadden veel verdrietig en boosheid, waarom is dit ons overkomen. Wat hebben wij misdaan.
De volgende dag wou ik al naar huis naar mijn eigen omgeving. Het deed heel veel pijn om thuis te komen met een lege buik en zonder onze kinderen. Alles wat ons heel dierbaar was, waren we binnen een week tijd kwijtgeraakt. Al onze toekomstdromen vielen in duigen. Ouders geworden en weer kinderloos, hoe moesten wij dit accepteren...
5 april 2005
Op 5 april 2005 hebben wij onze kinderen met veel pijn in ons hart opgehaald uit het ziekenhuis. We hebben ze samen in een kistje gelegd, samen waren ze gekomen en samen weer terug naar GOD. Bij de begrafenis was het heel erg moeilijk om hen in het gegraven gat te leggen en daarna het gat dicht te maken. Het leek op dat moment wel dat mijn hart uit mijn lichaam werd gerukt. Ik heb op dat moment heel erg gehuild. Wij hebben in een besloten kring onze kindjes begraven op een algemene kinderbegraafplaats te Zoetermeer. Wij gaan regelmatig naar het graf toe en vinden het een hele troost als we daar zijn geweest. Aantal maanden later is de gedenkplaat geplaatst.
Hier liggen Aishwarya en Krishne weer samen
Gedicht voor onze prins & ons prinsesje
The mention of my Aishwariya's and Krishne's names
may bring tears to my eyes,
but it never fails to bring
music to my ears.
If you really are my friend
let me hear the beautiful music of their names.
It soothes my broken heart
and sings to my soul.
Aishwarya en Krishne heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
