KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Jurrian Broekhuisen

* 4 augustus 2003 († 3 augustus 2003)

Ron en Angela

Waarom nou jij ook?

Eind december 2002 bleek dat we weer zwanger waren. Wij waren al ouders van een dochter, Mariese. Twee jaar later kreeg ik een miskraam, maar een jaar later werden we de trotse ouders van een zoon, Roland. Daar wij gek op kinderen zijn, leek het ons geweldig om nog een derde kindje te krijgen. Onze wens werd vervuld, want ik was snel weer zwanger. Echter na 28,3 weken beviel ik van een dochter, Arlène. Ze bleek al bijna twee weken dood door wat achteraf bleek; het waterpokkenvirus. Voor ons lieve meisje hebben we een eigen engelpagina.

Het was een groot drama, wat een vreselijk verdriet. Ons verlangen naar een vierde kindje kwam na verloop van tijd toch weer op en eind december 2002 was de zwangerschapstest positief. Het was allemaal erg dubbel. We waren erg blij, maar tegelijkertijd heb je nog verdriet. Bang ook dat het weer verkeerd zou gaan. De hele zwangerschap verliep eigenlijk prima. Wel de nodige kwaaltjes, vooral door de hitte had ik veel last van oedemen, maar verder ging het prima. Mariese en Roland heb ik via een keizersnede gekregen. Arlène heb ik via inleiding op natuurlijke wijze gekregen, maar met de nodig risico's, want de arts was behoorlijk bang dat de oude keizersnedewond het zou begeven. Daarom zou ik nu een geplande sectio krijgen en wel op 20 augustus 2003. Alles was al geregeld. Ik had de geboortekaartjes al klaar. Het kamertje was af. Ik had eindelijk de hoop dat alles toch goed zou gaan.

Tot die donderdag 31 juli. Ik kreeg een onbestemd, onrustig gevoel. Ik zei het tegen Ron en hij probeerde me gerust te stellen. 's Nachts werd ik wakker, totaal in paniek en ik zei dat mijn kind dood zou gaan. Ron heeft toen het ziekenhuis gebeld en ik mocht voor een ctg komen. Deze bleek goed te zijn. De volgende dag mocht ik 's middags weer een ctg laten maken, deze bleek ook weer goed. Er werd afgesproken dat ik zondagochtend weer een ctg zou komen maken. Die vrijdag voelde ik me best goed en was zelfs opgelucht. Totdat ik weer in de nacht wakker werd, totaal in paniek. Ron wilde weer naar het ziekenhuis, maar ik dacht dat ik helemaal gek werd. Op zondag ging ik naar het ziekenhuis. Ik wilde dat alleen doen en ik wist dat ik zou horen dat mijn kindje dood was. Ze probeerden een ctg te maken, maar geen harttonen. Toen kwam de arts met een echo en mijn gevoel was juist, mijn kind was weer dood. Een deken van ellende spreidde zich over me uit. Hoe kon ik dit Ron en mijn kindertjes uitleggen. Mijn oudste dochter voor de tweede keer binnen 14 maanden aan een grafje.

De arts stelde voor om de volgende dag terug te komen voor een inleiding. Een verpleegkundige vroeg ons of ze iemand mocht bellen die heel goed was in het begeleiden in deze situatie. Ik heb ja gezegd, maar wist niet eens wat ze nou eigenlijk precies was. 's Avonds kwam zij al langs en ze bleek een uitvaartbedrijf te hebben, maar een heel bijzonder uitvaartbedrijf. Het was een zeer toegewijd iemand en ze heeft ons getroost, bijgestaan en veel geregeld. Een enorme troost achteraf.
Later die avond vertelde ik Ron, dat ik me zorgen maakte over dat inleiden. Ik vroeg me af of ze mijn voorgeschiedenis wel kenden. Het inleiden was erg gevaarlijk voor mij en zeker bij een voldragen kind.

Maandag 4 augustus kwamen wij om 9.00 uur aan in het ziekenhuis en er was een andere gynaecoloog die met ons wilde praten. Ze stelde ons voor weer naar huis te gaan en een natuurlijke bevalling af te wachten. Het inleiden was een te groot risico en een keizersnede deden ze nooit bij dode kinderen. Vervolgens wist ze Ron de risico's van een keizersnede haarfijn uit te leggen. Ik werd eerst emotioneel, omdat ik bij Arlène had gezien wat het met kindjes doet. Ik was bang dat ik dit kindje dan weer niet aan iemand kon laten zien en een goed afscheid kon geven. Vervolgens had ik ineens de kracht om te zeggen, dat een natuurlijke bevalling ook risicovol voor me was en dat ik een keizersnede wilde. Ze hadden geen beter alternatief en na veel overleg ging ik uiteindelijk toch voor een keizersnede. Op de operatiekamer waren er mensen met wie ik ooit had gewerkt en ze waren erg lief voor ons. Ik kreeg een ruggenprik en moest plat op mijn rug gaan liggen. Ik werd al gauw niet lekker en gaf dat aan. Ik voelde me steeds verder wegzakken en ik bleek uiteindelijk erg lang een heel lage bloeddruk te hebben gehad. Ron zat ernaast en die konden ze op een gegeven moment weghalen. Er werd een andere arts opgeroepen, omdat het niet goed ging. Toen kwam mijn eigen gynaecoloog en ze hebben ons kindje met een tang via de keizersnedewond moeten halen. Hij zat zo hoog. Ons jongetje, Jurrian was behoorlijk toegetakeld door de tang. Ik hoopte toch zo, dat hij toch nog ging huilen, maar het bleef stil. Hij bleek overleden door een navelstrengomstrengeling en die was strak getrokken. Ondertussen knapte ik ook weer op. Het personeel was zo lief en zorgzaam. De arts bleef kil en gaf verscheidene keren aan hoe moeilijk ze het niet had gehad met de wond. Ze vroeg zich blijkbaar niet af hoe moeilijk wij het niet hadden en nog kregen.

De uitvaartbegeleidster heeft de begrafenis een week later gepland, omdat ze vond dat ik eerst moest herstellen met die buikwond. Het was erg heet, dus Jurrian bleef in het ziekenhuis, maar ze kwam iedere dag met hem langs. De laatste dag is hij bij ons gebleven in zijn wiegje. Dat voelde goed. De kinderen werden goed begeleid. Op maandag 11 augustus is Jurrian naast zijn zusje begraven. Nu waren onze familie en goede vrienden erbij. Ik voelde me schuldig tegenover Arlène. Bij haar hebben we het erg intiem gehouden. We dachten toen dat dat goed was, maar sloten tevens de deur voor anderen om het verdriet met ons te delen.

Momenteel zitten wij nog in een roes. Het is voor ons onbegrijpelijk dat er niets op het ctg te zien is geweest. Hier gaan we nog wel wat mee doen. Ik wil zekerheid. We zullen ons lieve jongetje niet terugkrijgen, maar als ze een fout gemaakt hebben, zal ik niet rusten tot ze gestraft worden. Achteraf vraag ik me af, waarom ze niet ook een echo hebben gedaan. Dit zal ik bij de nacontrole zeker vragen.

Ondertussen moeten we verder met onze twee kinderen. Ik hoop dat we de kracht krijgen om door te gaan. Dat we door kunnen gaan met het gemis van twee engeltjes. Waarom nou twee keer? Het antwoord zullen we nooit krijgen. We waren nog niet uitgeleerd van onze vorige ervaring.