Bahattin Ramon Jeffrey (Martin) van der Draaij

* 11 april 1997 - 12 april 1997 †

Gerda van der Draaij

Ter nagedachtenis aan mijn zeer geliefde zoon.
Mijn zoontje
zeer gewenst, zeer geliefd
gegeven, afgenomen
verdriet, leegte, onbegrip.
Jouw leven eindigde
waar het bijna begon.

Twee weken voor ik was uitgerekend, werd ik opgenomen in het ziekenhuis wegens een verhoogde bloeddruk en eiwitten in mijn urine. Na een paar dagen mocht ik naar huis omdat mijn bloedruk was gezakt en de eiwitten weg waren. 's Maandags moest ik mij weer melden in het ziekenhuis voor controle en werd weer opnieuw opgenomen voor een verhoogde bloeddruk en eiwit in mijn urine. Diezelfde middag werd er verteld dat ze de andere dag zouden beginnen met een behandeling om mijn baarmoedermond zacht te maken zodat de bevalling eerder in zou zetten. Ik werd 2 maal per dag behandeld maar er gebeurde niets. Totdat ik op woensdagnacht heel erg ziek werd en heel veel over moest geven, diarree en verhoging kreeg. Toch ging de andere dag de behandeling gewoon door tot en met vrijdagmorgen, toen zouden ze het voorlopig voor de laatste maal doen.

Op vrijdagmiddag hadden ze besloten om mij het weekend wat rust te gunnen om dan op maandag weer opnieuw te starten. Die avond werd ik om 18.00 uur weer erg ziek. Ik kreeg erg veel buikpijn met af en toe een kleine wee. Om 19.00 uur kwam mijn moeder op bezoek en toen zij om 20.00 uur weg wilde gaan omdat het bezoekuur was afgelopen, was ik zo bang dat ik vroeg of ze wilde blijven. Na veel vijven en zessen werd ik aangesloten op de machine om mijn weeën te zien. Er bleken nauwelijks weeën te zijn, maar toen de dienstdoende arts uiteindelijk toch kwam en hij mij onderzocht, bleek ik al 5 cm ontsluiting te hebben. Voordat ik de op de verloskamer was, was er al 2 cm ontsluiting bij. Om 22.30 had ik volledige ontsluiting, en omdat er niets te vrezen viel dat er iets mis zou gaan, is mijn eigen verloskundige gekomen om de bevalling te begeleiden. Maar toen begon de narigheid. Mijn minimale weeën stopten totaal na de volledige ontsluiting. Ik kreeg steeds maar meer medicijnen toegediend om mijn weeën weer op te wekken, maar het mocht niet baten. Mijn moeder die tijdens mijn bevalling bij mij was gebleven zei op een gegeven moment tegen de arts;"waarom voert u geen keizersnede uit". Maar dit vond de arts nog steeds niet nodig.

Toen het uiteindelijk kritiek begon te worden, was het te laat om nog een keizersnede toe te passen en uiteindelijk is mijn zoon Martin geboren om 0.29 uur. Helaas waren zijn ademhaling en zijn hartje al gestopt met werken. Ze hebben Martin gereanimeerd en overgebracht naar een kinderziekenhuis in Den Haag omdat er in Rotterdam geen plaats voor hem was. Die middag mocht ik even vanuit Rotterdam met een ambulance bij Martin op bezoek. Maar diezelfde avond op een laat tijdstip, werd ik weer met spoed naar Den Haag gebracht omdat het erg slecht ging met Martin. Ik ben de halve nacht bij hem geweest en heb hem al die tijd vast mogen houden. De volgende morgen is hij om 11.30 uur vredig in mijn armen in slaap gevallen om nooit meer wakker te worden. Eindelijk verlost van de pijn die hij heeft gehad tijdens die 35 uur dat hij heeft geleefd.

Uit de gehouden obductie is gebleken dat mijn zoon Martin nooit enige overlevingskans heeft gehad omdat hij ruim een ½ uur zonder zuurstof in het geboortekanaal heeft vast gezeten en daardoor voor 99% hersendood is geraakt. Maar als ze tijdig een keizersnede hadden toegepast dan was Martin nu een gezonde jongen geweest, ook dat heeft de obductie uitgewezen. Al met al heeft Martin dus 35 uur geleefd met veel pijn en voor mij de grootste nachtmerrie met veel pijn maar nog veel meer verdriet.

Martin

Grafje van Martin

Bahattin heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje     Lees de berichtjes