Amy en Sam
* 15 september 2002 - 16 september 2002 †
Rosa & Herbert
Alway's in our heart...
Wij zijn Rosa en Herbert van Loon. We hebben elkaar leren kennen op 12 december 1998 en op 21 juli 2000 zijn we getrouwd. Onze kinderwens is eigenlijk vanaf het begin dat we elkaar kenden er altijd geweest. Maar na onze huwelijksreis besloten we dan toch te stoppen met de pil en de natuur zijn gang te laten gaan. Naïef dat we waren, de natuur had na ongeveer een jaar een handje nodig, toch maar eens naar de gyneacoloog. Toen bleek dat ik het poly-cysteus ovarium syndroom had. Mijn eitjes rijpten niet door gebrek aan een hormoon. Door middel van Clomid (een 5-daagse kuur) rijpten de eitjes wel. Na de 2e kuur bleef mijn ongesteldheid uit. Na drie testen konden we eindelijk geloven dat we zwanger waren. We gingen 30 april op vakantie naar Spanje, en het zou onze laatste vakantie worden met zijn tweeën.
Toen we 22 mei terug waren en voor onze eerst echo naar het ziekenhuis moesten bleek dat we zelfs dubbel gezegend waren. We waren in verwachting van een TWEELING. De hele wereld mocht het weten. We werden wel gewaarschuwd dat een tweelingzwangerschap zwaarder zou zijn, maar met dat in het achterhoofd waren we o zo trots. Doordat het een tweeling was werden er meer echo's gemaakt en iedere echo was schitterend. We werden steeds meer verliefd op onze twee mooie baby's.
Dat een tweelingzwangerschap niet over rozenkleuren gaat bleek in week 18. Ik had steeds harde buiken en de gyneacoloog adviseerde me niet meer te werken. De buik had moeite de snelle groei van de tweeling bij te houden. Ik moest het rustig aan doen. Week 22, met de pretecho zagen we dat het 2 meisjes werden. Schitterend vonden we dat, zelfs Herbert: wie heeft er nou een eigen harem? zei hij. Toen ik precies 25 weken zwanger was kreeg ik opeens 's nachts steken en krampen in mijn liezen. Het hield een half uurtje aan en ik viel weer in slaap. Herbert heeft nog op bepaalde drukpunten gedrukt maar het hielp niets. 's Ochtends zat het me niet lekker en heb ik het ziekenhuis (DEO) gebeld. Herbert is teruggekomen van zijn werk, want de babykamer werd deze ochtend geleverd. Er moest dus iemand thuis zijn. Ik ging alleen met de auto naar het ziekenhuis, want ik kon meteen langskomen. Eerst dachten de verpleegsters hetzelfde als ik: ach het zullen mijn buikbanden wel zijn, maar toen de gyneacoloog mij onderzocht constateerde ze 3 cm ontsluiting. Ik kan niet omschrijven wat ik toen voelde. Ik heb meteen Herbert gebeld dat hij moest komen. Ik zou met spoed met de ambulance naar het Academisch Medisch Centrum (AMC) in Amsterdam gebracht worden waar ze twee plaatsen hadden voor premature baby's. In de DEO kreeg ik nog twee prikken voor de longetjes en weeënremmers. De rit in de ambulance verliep gelukkig goed.
Terwijl ik in de ambulance lag, reed Herbert achter mij aan en heeft een aantal mensen op de hoogte gesteld. Bij het AMC wachtten zijn zus en zwager (zij waren uit zichzelf naar het AMC gekomen). Ik werd gelijk naar de verloskamers gebracht en Herbert was gelukkig snel op mijn kamer. De arts-assistent ging snel een echo maken om te kijken of alles wel goed was met de baby's. Alles was goed, alleen zag je wel de 3 cm ontsluiting en een uitpuilende vruchtwaterzak. Baby 1 zat zeer laag. De gyneacoloog geeft ons goede hoop door te zeggen dat een ontsluiting bij een tweelingzwangerschap langer te rekken is dan bij een eenling, alleen is het tot week 28 leven met de dag. Ieder uur is er èèn. Iedere dag is nog beter. Het was heel spannend maar we hadden goede hoop. Dezelfde avond word ik van het verlosbed (was erg hard) op een gewoon bed gelegd en de dag erop mocht ik naar een gewone kamer. We bepraten met elkaar dat ik hier voorlopig nog wel een paar weken zal liggen. Geeft niets, zolang het voor de baby's maar het beste is. We krijgen een puzzelboekje en besluiten iedere dag samen een puzzel te maken tot het boekje vol is. Het zijn vijftig puzzels dus 7 weken.
Maar na 5 dagen platliggen beginnen toch op 14 september de weeën (ondanks de weeënremmers). Herbert blijft overnachten. De weeën komen nog heel onregelmatig en zijn nog weg te puffen. Hoewel er zes, zeven, tien minuten tussen zitten. De dosis weeënremmers wordt verdubbeld. Gedurende de dag (zondag 15 september) worden ze heviger. Om 15.00 uur worden het rugweeën en om 19.00 uur besluiten ze het hele team te mobiliseren. Tussentijds zijn er nog twee echo's gemaakt, ze konden alleen de ontsluiting niet meer zien, zover zat baby 1 al in de baarmoederhals. Net na 19.00 uur moest ik aan de CTG-scanner. Dit was pijnlijk. Ik moest op mijn rug liggen wat met die rugweeën haast niet mogelijk was door de pijn. Tot 22.00 uur weten ze het nog te rekken. Ze vragen aan me of ik morfine wil maar dan mogen de kindjes de eerste 11 uur niet geboren worden. Worden ze dan wel geboren dan hebben ze een slechte start, want morfine dempt de ademhaling. Ik denk; ja graag, achteraf heeft Herbert nee gezegd met het oog op een goede start voor de baby's. Maar dan heb ik toch wel persdrang en wanneer ik èèn keer mag proberen mee te persen breekt de eerste vruchtwaterzak al en met de tweede pers zien ze het hoofdje en met de volgende pers wordt Amy letterlijk uit mijn schoot geworpen. Het is 22.03 uur. We horen haar zachtjes huilen. Herbert knipt de navelstreng door en de kinderarts neemt haar mee. Ze voelen dat Sam in stuit ligt. Ik mag persen en Sam wordt om 22.16 uur geboren met èèn beentje eerst. Ook zij huilt en Herbert knipt voor de tweede keer de navelstreng door. Ik voel me opgelucht dat de pijn weg is, maar ik voel me geen blije moeder wetende dat ze de 26 weken net niet gehaald hebben. Desondanks waren ze allebei wel 950 gram. (ik heb wel goed voor ze gezorgd!) Nadat ze geboren waren durfde ik ze geen naam te geven, met in mijn gedachten stel.......... maar toen Sam in de couveuse werd binnen gereden zei ik het met een glimlach om mijn mond.
We hebben twee dochters: Amy & Sam .
Onze meisjes Amy & Sam, voor altijd in ons hart...
Nadat ik bevallen ben van de placenta's en we deze duidelijk hebben bekeken met uitleg, krijg ik twee prikken voor het inkrimpen van de baarmoeder. Ik mag douchen. Wat vond ik dit fijn, na vijf dagen op bed te hebben gelegen, lekker douchen! Nadat ik helemaal opgefrist ben, gaan we bij de afdeling neonatologie kijken. Ik zie en raak mijn meisjes voor het eerst aan. Ze leven en ademen maar hebben het zwaar. We krijgen ook uitleg over alle toeters en bellen. Ik ben moe en word naar de kraamafdeling gebracht, maar ik lig nog niet in bed of we worden teruggeroepen dat het niet goed gaat met Sam. Wanneer we daar aankomen blijkt dat ze allebei heel veel moeite met ademen hebben en bijna op 90 % zuurstof zitten. Heel mooi om te weten is dat onze dochters onze stemmen herkenden, want toen we Amy & Sam in de couveuse aanraakten en tegen ze praatten zag je dat ze rustiger werden.
De kinderarts vraagt ons wat we willen, doorgaan (met kans op hersenbeschadiging) of dat we ze nog even vasthouden en alle toeters en bellen van de couveuse verwijderen, behalve een infuusje met morfine, zodat ze geen pijn hebben. Als moeder kan ik het niet aanzien ze nog langer te zien vechten terwijl ze eigenlijk niet kunnen winnen. Daarvoor zijn ze nog te klein. Ik krijg Sam eerst op de borst. Ze heeft zachte zwarte haartjes. Haar lijfje voelt warm en haar ademhaling wordt al rustiger. Ook papa houdt haar op de borst wanneer ik even naar de wc moet (kangeroeën noemen ze dat). Na een uur slaapt Sam en heeft af en toe nog een stuipje.
Omdat het ook slecht met Amy gaat wordt ook zij op mijn borst gelegd, hiervoor heeft Herbert haar nog in de couveuse aangeraakt en pakte ze met haar handje zijn vinger. Even voel ik me de rijkste moeder ter wereld met 2 prachtige meisjes op mijn borst.
En zo worden Amy en Sam op mama's borst, zonder pijn en met ontzettend veel liefde onze twee lieve engeltjes en
gaan ze terug naar waar ze vandaan kwamen.
Mama, papa, Amy & Sam, even als gezinnetje...
De hele maandag hebben ze naast ons gelegen in een "wiegje". Ondanks dat ze er niet meer waren en ze al wat koud werden hebben we ze vaak aangeraakt en bekeken. 's Middags kregen we bezoek van een begrafenis-ondernemer. Ik kon er niet echt goed bij blijven met mijn gedachten. Wie had kunnen bedenken dat je met zo'n man aan één tafel zou zitten om je kinderen te begraven? 's Avonds besloten we toch om al naar huis te gaan. We vonden het heel moeilijk om Amy en Sam daar achter te laten, maar we hadden het nog moeilijker gevonden ze mee te nemen naar huis. Thuis aangekomen voel je de leegte.... Vooral van je buik. Je snapt het niet. Waarom? Dat blijft maar door je hoofd bonken. Waarom eerst dat geluk en nu dat verdriet? De dozen van de babykamer staan in de woonkamer. Die waren gebracht op de dag van mijn ziekenhuisopname. Nog niet uitgepakt dus zo weer retour... Herbert heeft helpen inladen, zo ontzettend tegenstrijdig! Heeft het zo moeten zijn? Zouden het twee mooie gezonde meiden geworden zijn of is hun een bepaald leed gespaard gebleven? Hebben ze het waar ze nu zijn beter dan bij ons? Waarom konden ze niet nog even een paar weekjes in mijn buik blijven? Ze zaten daar toch goed? Waarom hielpen de weeënremmers niet?
Alles speelt constant door je hoofd.................
Een week na het verlies van Amy en Sam hebben we ze begraven op een heel mooi plekje op een hele mooie begraafplaats (monumentaal) op het kinderhofje. Er waren heel veel mensen bij, het deed ons goed om zoveel mensen te zien. Toen we net aankwamen was het bewolkt en na ongeveer 15 minuten begon het zonnetje te stralen. Dit deed ons ook heel goed. We hadden rust en vrede en vonden troost in het feit dat ze samen zijn en dat we ze hebben mogen kennen en vast hebben mogen houden. En toen kwam het gat, wat nu? We waren met zijn tweeën en nu weer, maar alles is veranderd.
We waren al zo op ze ingesteld, ze waren zo welkom. En nu? Ons levensdoel is even weg. Het liefst waren we zo weer zwanger, ook al zullen we ze nooit kunnen vervangen.
We zijn papa en mama maar niemand ziet dat........niemand zegt dat, maar diep in ons hart weten we dat Amy & Sam ons altijd blijven zien als hun papa en mama. Wij hebben verdriet omdat we onze dochters missen en Amy & Sam hebben verdriet omdat ze ons verdrietig zien. Mensen gaan zo snel verder en de namen Amy en Sam worden al bijna niet meer genoemd, terwijl wij wel van de daken af willen schreeuwen:
Wij hebben twee dochters Amy en Sam en ze hebben geleefd
en leven voort in ons hart......
Amy & Sam...
Handjes en voetjes van Amy...
Handjes en voetjes van Sam...
Gedicht dat door Rosa is gemaakt.
Amy en Sam heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
