KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Noa Kelly

* 26 januari 2005 †

Edwin en Gezien

Noa*, ons meisje van troost en rust

Het verhaal van Noa*

Ik zal ons eerst even voorstellen. Ik ben Gezina Kelly-Hardenberg (29) en getrouwd met Edwin Kelly (32). In januari 2004 besloten Edwin en ik om te gaan proberen een mooi klein wondertje te krijgen. Na 3 maanden was ik nog niet zwanger. Door privé omstandigheden stopten we er even mee. Eind april 2004 gingen we het weer proberen. In deze periode kregen we ook te horen dat mijn vader ongeneeslijk ziek was.

In juni deden we een zwangerschapstest. En ja hoor, we waren in blijde verwachting. In diezelfde week (we zaten toen op Terschelling) kreeg ik een lichte bloeding en zijn we even naar de huisarts gegaan. De huisarts zei dat ik waarschijnlijk een miskraam had en de week erop nog maar een test moest doen. Ik was toen wel behoorlijk van slag. Ik bleek na die week gewoon zwanger te zijn en ik werd doorgestuurd naar de verloskundige. We gingen voor een echo en alles bleek goed te zijn.

Toen we drie maanden zwanger waren, kwam mijn vader te overlijden. Tot op dat moment heb ik niet echt kunnen genieten van mijn zwangerschap. Ik was erg onzeker. Zal het allemaal wel goed gaan? Het leven wordt op dat moment heel betrekkelijk en je wordt weer met je neus op de feiten gedrukt.

In september 2004 gingen Edwin en ik voor 2 weken naar Terschelling toe. Toen die twee weken om waren kreeg ik opeens hevige bloedingen. Ik was toen ongeveer 22 weken zwanger. Daar weer naar de huisarts en met een echo bekeken wat er aan de hand kon zijn. Maar alles bleek in orde. Toen we eenmaal thuis waren ben ik nog een keer in het ziekenhuis geweest en ook daar bleek alles in orde te zijn. De placenta die lag vrij laag maar dit was verder geen probleem. De bloedingen die stopten op een gegeven moment uit zichzelf.

Edwin, ik en Noa*

Na die bloedingen kon ik steeds meer gaan genieten van mijn zwangerschap. Op Terschelling voelde ik Noa* ook voor het eerst. Dit was een bijzonder moment. En toen werd het eigenlijk een vast ritme. In de ochtend was Noa* vrij rustig maar als ik in de avond in mijn bed ging liggen was ze goed aanwezig. Edwin die kon haar ondertussen ook voelen. En als hij op mijn buik ging liggen dan kon hij haar hartje horen. We gingen steeds meer bezig om de kinderkamer in te richten en de nodige spulletjes voor haar te kopen. Het verlangen naar het zien van onze mooie dochter groeide steeds meer.

Op 21 december 2004 zijn Edwin en ik getrouwd en vanaf dat moment waren we helemaal klaar voor de geboorte van onze dochter. De nachten werden steeds zwaarder, kon mijn draai niet meer vinden en moest 3 keer per nacht naar het toilet. Toen ik 37 weken zwanger was mocht het van mij dan ook wel allemaal wel gebeuren. Het thuiszorgpakket werd gehaald en het bed ging op klossen. We waren er helemaal klaar voor.

In de nacht dat ik 39 weken zwanger was, werd ik helemaal overstuur wakker. Ik zat er helemaal doorheen. Ik was op. Maar goed, einde zwangerschap dus, vrij logisch, dacht ik dat ik moe was. Die dag zelf voelde ik mij niet lekker. Ik belde de verloskundige en die zei dat ik het even in de gaten moest houden. Ik ben lekker in bad gaan liggen en om een uur of vier dacht ik dat ik Noa* nog voelde. Ik hield het wel in de gaten. Maar aangezien ze die ochtend vrij rustig was, was ik blij haar te voelen.

In de avond heb ik toch nog even de verloskundige gebeld omdat ik me nog steeds niet lekker voelde. Deze stuurde me toch maar even door voor de zekerheid. In het ziekenhuis mocht ik gaan liggen en ze gingen op zoek naar de hartslag. De hartslag die viel steeds weg. Op een gegeven moment pakte de arts-assistent mijn pols beet om te kijken hoe mijn hartslag was. Ze gingen de gynaecoloog erbij halen en ik moest naar een echoapparaat.

Het was een oudere man die ons hielp en erg vriendelijk. Op een gegeven moment zei hij dat hij erg slecht nieuws had en dat hij het hartje niet kon zien kloppen. Ik begon te schreeuwen van nee!, nee!. En toen begon Edwin te huilen en brak ik zelf ook.

We werden naar huis gestuurd met de mededeling dat we morgen terug moesten komen om te kijken of het inderdaad allemaal klopte. Dit was omdat Noa* vrij moeilijk lag en het dus allemaal moeilijk te zien was. Maar het zag er volgens de gynaecoloog niet goed uit. De volgende dag in het ziekenhuis kregen we het zelfde nieuws te horen. Maar we wisten het eigenlijk voor onszelf al.

Toen kwamen de besprekingen van wat we wilden. Of ik ingeleid wou worden of wou wachten tot de bevalling uit zichzelf zou gaan beginnen. Ik wou een keizersnede maar daar was geen sprake van. Ik weet nog dat ik daar best pissig om werd. Het is toch mijn lichaam, ik wou beslissen wat en hoe het zou gaan gebeuren. Maar nadat ze hadden uitgelegd dat het risico's met zich meebracht voor een eventuele volgende zwangerschap, wou ik toch een natuurlijke bevalling. De volgende dag moesten we om negen uur terug zijn.

Die middag hebben we contact gehad met de uitvaartverzorger. Op speciaal verzoek van ons kregen we dezelfde uitvaartverzorger die ook bij mijn vader was geweest. Onze moeders die waren hierbij. In vrij korte tijd hebben we de uitvaart van Noa* geregeld. Dit vond ik ontzettend moeilijk. In plaats van geboortekaartjes was je rouwkaartjes aan het bespreken.

De bevalling.

Ik werd getoucheerd en bleek al 3 centimeter ontsluiting te hebben. Ik werd naar beneden gebracht voor de ruggeprik. Ik zag hier als een berg tegenop maar het viel allemaal erg mee, heb er eigenlijk helemaal geen erg in gehad. Toen ik weer bovenkwam hebben ze me aan het infuus gelegd voor de weeënopwekkers. Na een tijdje begon ik eindelijk wat te voelen en de twee moeders (die waren er de hele tijd bij) gingen het in de gaten houden.

Om half zes mocht ik mee gaan persen. Maar het wou allemaal niet vlotten. Ik wou niet bevallen, met de wetenschap dat ik wist dat we ons mooie meisje dan kwijt zouden zijn. Er werd gekozen voor een vacuümpomp en op dat moment ging ik echt door een hel. Wat deed dat ontzettend veel pijn. De gynaecoloog die hield steeds de druk erop om Noa* niet terug te laten schieten. Toen vloog de vacuümpomp er nog weer af. Ik kon niet meer. Ik was helemaal op. Gelukkig hielden mijn moeder en Edwin mij de hele tijd vast en beurden mij op tijdens de weeën.

Na 12 contracties ben ik bevallen van onze ontzettend mooie dochter Noa*. Noa* is om 19.32 uur geboren. Noa* was 3530 gram en 52 centimeter. Een wolk van een baby. Edwin die heeft Noa* zelf in het badje gedaan en aangekleed. Na ongeveer 20 minuten kwam hij heel trots binnen met onze dochter in zijn armen. Ik hield toen voor het eerst onze mooie dochter in mijn armen. Er zijn erg veel foto's gemaakt en rond een uur of 12.00 's nachts hebben ze Noa* naar beneden gebracht.

De volgende dag heeft Edwin Noa* opgehaald na de obductie en haar zelf weggebracht naar de Monuta-stichting waar ze opgebaard lag. Hierna is eigenlijk alles in een vogelvlucht gegaan. Veel mensen die op bezoek kwamen en die naar onze dochter gingen. We waren en zijn zo ontzettend trots op onze Noa*. In de kamer waar ze opgebaard lag, hebben we een soort van poëziealbum neergelegd waar iedereen een stukje in kon schrijven, gericht aan Noa*.

Onze kraamverzorgster (tevens een goede vriendin) regelde een rolstoel en we konden elke dag naar onze dochter toe. We kregen een pasje en zo kon je er 24 uur per dag naar binnen. Noa* is op 1 februari gecremeerd in besloten kring.

Na ongeveer zes weken kregen we de uitslag van de obductie. Er zijn aanwijzingen gevonden dat de placenta op sommige plekken zou hebben losgelaten. Naarmate Noa* ouder is geworden, heeft ze waarschijnlijk zuurstofgebrek gekregen en zo is ze in een coma geraakt en uiteindelijk overleden.

Edwin die zei altijd dat Noa* werd geboren als het begon te sneeuwen. Noa* is voor ons dan ook altijd verbonden met de sneeuw. Ze maakt nu samen met haar opa hele mooie sneeuwvlokken.

Noa ligt hier opgebaard

Gedicht voor Noa*

Noa ons meisje van troost en rust
Lieve Noa,
Met veel rust, troost en liefde
tussen ons verdriet door,
zeggen wij weltrusten en slaap zacht.
In onze dromen krijg je veel kusjes en knuffels.
In onze gedachten zijn wij samen.
In onze gedachten leef jij voort.
Voor straks, slaap lekker en zacht.
Pappa en Mamma.

Zo heeft ze nu bij ons thuis haar eigen plekje