KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Christiaan Matthijs Kuijpers

* 28 november 2006 - 27 januari 2007 †

Esther

Christiaan

Lief dapper mannetje
Je bent nu van ons weggevlogen
Naar buiten, naar de lichtjes waar je zo graag naar keek
Mama en Papa houden van je

Christiaan is geboren op 28 november 2006 na een volmaakte zwangerschap. 1,5 week voor de bevalling constateerde de verloskundige dat hij in stuit lag. Dat was even schrikken. In het ziekenhuis hebben ze nog geprobeerd hem te draaien. Op de echo's zag het er allemaal goed uit, dus werden er 2 pogingen gedaan maar het lukte niet. Dus besloten we tot een keizersnede op 28 november 2006.

28 november 2006 werd dus de geboortedag van ons kindje. We wisten nog niet of het een jongen of meisje zou worden, dus er was nog een verrassing. Om 10.35 uur werd Christiaan geboren. Direct na zijn geboorte liet hij goed van zich horen. De agpar score was hoog, dus er leek niets aan de hand. Hij was mooi lang met brede schouders en een fijn gezichtje. Hij had lange benen, mooie handjes met lange vingers, krullend, donker haar op zijn hoofdje.

We zagen echter direct dat Christiaan een rare plek op zijn hoofdje had. Bovenop zijn hoofdje zat geen huid en er leek ook geen bot te zitten. Je keek eigenlijk direct op het hersenvlies en de onderliggende hersenen. Geen eng gezicht en ons gevoel gaf aan dat het allemaal wel goed zou komen. Het verklaarde ook direct waarom ons mannetje weigerde om uit zijn stuitligging te komen. Wat een geluk dat we gekozen hadden voor een keizersnede. Hij wilde levend ter wereld komen.

Net geboren

Christiaan moest direct naar de kinderarts. Vrij snel kregen we te horen dat Christiaan een zeer zeldzame aandoening had (Adams Oliver Syndroom) en dat hij overgeplaatst zou worden naar het Juliana Kinderziekenhuis (JKZ) of het Sophia. De plek op zijn hoofd hadden ze bedekt met wat gazen zodat het niet blootgesteld zou zijn aan de buitenlucht en bacteriën.

De kinderarts vertelde ons toen dat Christiaan een zeer zeldzame aandoening had waarbij zijn hoofdhuid en het onderliggende schedelbot ontbraken. Daarnaast had hij een paar kortere teentjes, maar dat was niet de grootste zorg. Christiaan moest toen direct over naar het JKZ. Daar hebben ze hem drie dagen lang helemaal onderzocht en gelukkig bleek het syndroom beperkt gebleven tot zijn hoofdje en teentjes.

Christiaan zou echter in het ziekenhuis moeten blijven i.v.m. infectiegevaar en het risico van een bloeding omdat de aderen die onder het hersenvlies lopen niet beschermd waren. Hij zou ook snel geopereerd moeten worden om zijn hoofdje dicht te maken. Hiervoor moest hij naar het Sophia.

Op 7 december is hij daar geopereerd. Omdat het defect zo groot was (de afgelopen 10 jaar zijn er 6 kindjes met zijn aandoening geopereerd en Christiaan had het grootste defect van hen allen), hebben ze het niet helemaal dicht kunnen krijgen. Het was daarbij spannend of alle verplaatste huid het zou houden omdat Christiaan door het syndroom geen bloedvaten had op het onbedekte stuk. De operatie was tevens erg spannend vanwege het risico op een bloeding van een ader onder het hersenvlies (er zat immers geen beschermende huid en bot over). Gelukkig ging het allemaal goed en konden wij onze stoere jongen na 2,5 uur weer knuffelen.

Na de eerste operatie met je verbandje om

De eerste weken na de operatie was het spannend of alles zou aanslaan en dat ging eigenlijk wel goed. 75% van de huid bleef behouden en het gat was veel kleiner geworden. Wij gingen dagelijks 's ochtends en 's avonds naar Christiaan om hem te verzorgen, zijn fles te geven, in bad te doen en lekker met hem te knuffelen. Alles kon. Dat was het rare. Hij had wel een verbandje om zijn hoofd, maar was verder helemaal gezond. We genoten met volle teugen ondanks dat we ons dappere mannetje niet thuis mochten hebben. Christiaan genoot ook. Hij begon lekker te lachen en maakte pretgeluidjes als wij er waren om met hem te spelen en te knuffelen. Hij hield ervan om naar buiten te kijken, naar alle lichtjes en de wolken.

Lekker naar buiten kijken

Op 24 januari werd Christiaan opnieuw geopereerd. Zijn hoofdje moest worden schoongemaakt om te voorkomen dat er een infectie van het hersenvlies zou onstaan en daarnaast zou de chirurg zijn hoofdje weer wat dichter proberen te maken. Ook deze operatie verliep voorspoedig en we konden weer heerlijk genieten van onze kleine man. Hij leek er minder last van te hebben dan wij. Helaas was het niet gelukt het hele gat te dichten, daar bleef het toch te groot voor. Maar omdat het allemaal zo goed ging, was de kans op een spontane bloeding of infectie veel kleiner dan in het begin. Ons vooruitzicht leek dus positief.

Tot de vroege ochtend van 27 januari. Om 4.56 uur ging de de telefoon. De chirurg die Christiaan behandelde vertelde dat ons mannetje er niet meer was. Hij had geheel onverwachts een bloeding gekregen. Een ader achter op zijn hoofdje was gesprongen omdat het hersenvlies dat er overheen zat dunner was geworden. Ze hadden hem om kwart over 12 nog een fles gegegeven en die had hij (zoals altijd) heerlijk opgedronken. Om kwart voor een was hij gaan slapen en om kwart over een lag hij nog steeds heerlijk in dromenland.

Ergens rond 3 uur is hij ingeslapen door de bloeding. De verpleging heeft hem om kwart over drie levenloos in zijn bedje gevonden. Hij was toen al overleden. De arts heeft hem daarna nog onderzocht en geconstateerd dat hij ook niets meer had kunnen doen als ze er eerder bij waren geweest. Er was immers geen beschermende laag om de ader te dichten. Rond kwart voor zes waren wij bij het ziekenhuis. Daar hebben we Christiaan gezien. Hij lag er zo ontzettend mooi en rustig bij dat we konden zien dat hij er helemaal niets van heeft gemerkt. Heel raar, het was ons mannetje maar toch ook niet. Hij was heel wit en al een beetje koud. Net een pop. Een echt engeltje.

Op 28 januari zou Christiaan 2 maanden zijn geworden. Het was echter ook de dag dat hij eindelijk naar 'huis' mocht. Hij werd overgebracht van het Sophia naar de begrafenisondernemer bij ons in het dorp. Dat voelde heel fijn. We hebben hem daar weer bezocht. Hij lag in een een reiswieg. Symbolisch voor zijn laatste reis vonden wij. Op maandag 29 januari hebben we echt afscheid van hem genomen en hebben we zijn kistje met hem, een foto van ons en zijn lievelingsknufje zelf dichtgedaan.

Dinsdag 30 januari om 10.35 (precies 9 weken na zijn geboorte) is Christiaan omringd door familie en hele goede vrienden van ons begraven. Tijdens de begrafenis hebben we 60 ballonnen opgelaten. Een voor iedere dag die Christiaan heeft geleefd. Iedereen die er bij was heeft een steen met zijn naam en het vogeltje dat op zijn geboorte- en overlijdenskaartje stond, op zijn grafje gelegd.

We missen Christiaan enorm, het is allemaal zo onwerkelijk en oneerlijk. Maar zijn levenskracht geeft ons de kracht om weer verder te gaan en ons leven op te pakken. Het verdriet is groot, maar de 60 mooie dagen vergeten we nooit. Christiaan zal altijd bij ons zijn.

Het symbool voor Christiaan is een vogeltje.

Ons lieve, dappere mannetje

Gedicht voor ons lieve, dappere mannetje

Er is weer een lief dapper engeltje bij,
lieve Christiaan dat ben jij.
Geniet van je vrijheid en verdiende rust,
en wees je altijd van onze liefde bewust.
Wij zullen altijd van je houden en je nooit vergeten,
jij bent onze zoon en dat mag iedereen weten.
We zijn trots op je en zullen altijd je papa en mama zijn!