Daisy Noël van de Sluis

* 27 augustus 1996 - 11 januari 2000 †

Saskia en Henk

Ons Madeliefje

Ons bloemetje Daisy

Wij zijn Saskia en Henk van de Sluis, de trotse ouders van Daisy Noël en Nick Yaël.
Daisy* is geboren op 27 augustus 1996 (twee maanden te vroeg).
Nick is geboren op 30 september 1999.

Ons verhaal begint op vrijdag 7 januari 2000.

We hebben geen zin om thuis te zitten en besluiten om bij Henk zijn ouders op visite te gaan. Eenmaal daar aangekomen, drinken we een lekker bakje koffie/thee. Henk zijn moeder moet nog boodschappen doen en Daisy* wil graag pannenkoeken eten. Dus gaan we met z'n drieën naar de winkel. Daisy* achterin op de stoelverhoging en in de gordels en oma naast mij. Ver zijn we echter nooit gekomen.
Op een boerenlandweggetje steekt er plots een konijn over, ik wijk uit en we belanden in de berm. Ik probeer er nog uit te komen, dat lukt maar we zitten zo in de slip dat we aan de andere kant van de weg tegen een boom tot stilstand komen. Ik stap uit en kijk gelijk naar Daisy*, ze blijkt achter mijn stoel te liggen, haar ogen zijn gesloten en verder zie je niets aan haar. Ik roep haar naam en ze opent nog even haar ogen, dat was het moment waarop ik wist: die blauwe kijkers zie ik nooit meer.
Ik ben gaan rennen zo hard ik kon en bij een boerderij hebben ze 112 gebeld. Dat leek een eeuwigheid te duren. Inmiddels was Henk ook gekomen. Hij schrok zich natuurlijk rot; zijn dochter ziet hij in de auto liggen, zijn vrouw ligt bebloed op de grond en zijn moeder is nergens te zien (die werd bij een boerderij opgevangen).
Henk gaat met Daisy* mee naar het ziekenhuis. De wegen zijn afgezet zodat ze snel naar het Radboud ziekenhuis kunnen. De tweede ambulance is voor mij. Ik verga van de pijn, overal zit glas, m'n rug doet zoveel pijn en de angst om Daisy* is enorm.
Eenmaal in het ziekenhuis word ik eerst nagekeken op de ehbo. Ik wil alleen maar naar m'n dochter toe. Als ze klaar zijn, mogen we dan eindelijk naar boven waar Daisy* ligt. Je komt daar en je ziet je eigen dochter in een heel groot bed aan allemaal toeters en bellen liggen. Afschuwelijk! Op dat moment stort je wereld in.
Er wordt ons verteld dat het er niet best uit ziet voor Daisy*. Inmiddels zijn er diverse scans van haar hoofd gemaakt en daaruit blijkt dat ze een hersenkneuzing heeft. De druk in haar hersenen is veel te groot. Met medicijnen proberen ze dit naar beneden te krijgen.
Omdat wij in Bilthoven wonen en Daisy* in Nijmegen in het ziekenhuis ligt, besluiten wij in het Ronald Mac Donald huis te gaan logeren totdat Daisy* naar een ander ziekenhuis overgeplaatst mag worden of naar huis mag. Nick logeert bij m'n schoonzus. Vrijdagavond lijkt het goed te gaan met haar. Ze reageert heel licht op ons aanraken/stemmen. Schijn bedriegt.
Ze besluiten haar nog verder in coma te brengen zodat haar hersenen nog meer rust krijgen. Je kan aan haar zien dat ze een vechtertje is, de dosis moet drie keer verhoogd worden. Nog steeds gaat het niet goed met haar. De doktoren vertellen ons dat er nog één medicijn is en als dat niet aanslaat kunnen ze niets meer voor haar doen.
Dinsdag zitten wij bij haar en opeens zie je de druk omhoog schieten en ze krijgen het niet meer naar beneden. Dan wordt ons verteld waar ik al zolang bang voor was. Daisy* wordt nu alleen nog maar in leven gehouden door alle apparaten. Aan ons de keuze wanneer we alles willen uitzetten. We hebben iedereen die ons dichtbij staat gebeld en gevraagd of ze erbij wilden zijn als Daisy zou overlijden. Om vier uur in de middag heeft Henk haar uit bed getild en bij mij op schoot gelegd. Ze overleed eigenlijk al op het moment dat Henk haar uit bed tilde. Ze lag bij mij op schoot, mijn moppie, mijn schatje, mijn alles. Ik wilde haar wel voor altijd vasthouden en aan niemand meer afgeven.
Ik kon haar ook niet zolang vasthouden, omdat ik zoveel pijn aan m'n rug had en ze was zo zwaar. We hebben toen samen met de verpleegkundige haar gewassen en haar haar gedaan. Daar lag ze dan, ik kan het nog steeds niet begrijpen, pas 3 jaar en 5 maanden jong.
Ze was net een grote zus geworden. Nick is nog maar net drie maanden als zijn zus overlijdt. Op 17 januari was de begrafenis. Er waren zo'n 350 mensen aanwezig. Allemaal hadden ze een knuffelbeestje voor haar meegenomen.
Één ding weet ik zeker, ze is en blijft onze kleine meid en Nick z'n grote zus!

Wij tweeën

een echte meid               mama Saskia en Daisy

Daisy haar grafje

Daisy heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje     Lees de berichtjes