KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Destiny Rensch

* 4 september 2006 †

Esther de Vries, grootouders, Opa en Oma Stuik en Oma Rensch

Voor ons Sterrenkind.

Ik ben Esther de Vries, 25 jaar wonende te Rotterdam en moeder van Elijah (5) en samen met Orveo Rensch ouders van Destiny.

Februari 2006.

Na een rommelige periode bleek ik plotseling zwanger te zijn. Dat was even schrikken maar al gauw bleek dat dit het laatste puzzelstukje van onze puzzel zou zijn. Ons gezinnetje zou compleet worden. Wat waren wij gelukkig. Mijn zoontje Elijah praatte honderduit over de komst van de baby. De eerste maanden gingen voorbij en ik kon steeds meer pronken met mijn buik. Ik was zo mooi zwanger, iedereen merkte het op.

Het begon te rommelen op 24 augustus 2006. Een normale dag waarbij ik een bezoek moest brengen aan de verloskundige. Ik was 27 weken zwanger en mijn buik groeide opeens heel snel. Bij het vorige bezoek wisten ze me te vertellen dat mijn placenta aan de voorkant van mijn buik was gedraaid. Daarom was ik opeens zo dik maar belangrijker; dat was een reden waarom ik mijn kindje waarschijnlijk niet of veel minder zou voelen bewegen. Nou en dat klopte wel want ik voelde inderdaad niet zoveel beweging. Op de echo lieten ze me echter duidelijk zien dat ze wel degelijk bewoog met haar handen en benen maar ik voelde alleen niks.

Alles verliep zo rustig, Elijah maakte dagelijks contact met de baby in mijn buik. Hij was zo trots op zijn aankomende zusje (dat het een meisje werd wisten we inmiddels). Met 21 weken had ik een zgn. 20-weken-echo laten maken en daarop was ook niks bijzonders te zien dus ik maakte me niet druk.

...24 augustus...

Ik ging weer op controle. Alles was goed, ze vroeg of ik de baby al voelde. Ik zei nog nee, eigenlijk niet echt. Uit voorzorg stuurde ze me voor een echo en een hartscan naar het zuiderziekenhuis in Rotterdam. De hartscan was goed, op de echo zagen ze echter dat er vocht in het buikje van de baby zat. Ik werd de volgende dag naar het Erasmus MC rotterdam gestuurd om het verder te bekijken. De volgende dag in het Erasmus bleek dat er opeens ook vocht in het hoofdje zat, tussen de schedel en de huid dus niet in de hersenen of zo. Ze deden bepaalde metingen in een ader in de hersenen en daaruit bleek dat de baby ernstige bloedarmoede had, waarschijnlijk als gevolg van een Parvo-infectie, bij kinderen ook wel Rode Hond genoemd. Ik moest met spoed naar het LUMC het enige ziekenhuis in Leiden in Nederland waar ze bloedtransfusies bij ongeboren kinderen uitvoeren.

Er werden wat controles gedaan; ze had een Hemoglobine gehalte van 1 wat gemiddeld 10 hoorde te zijn. Op dat moment was ze dus letterlijk doodziek. Er kwam een arts naar me toe die me vroeg of ik de bloedtransfusie door wilde laten gaan als zou blijken dat het kindje het syndroom van Down zou hebben. Ik keek nogal raar op want deze arts beweerde dus dat hij dacht dat ze het Downsyndroom had omdat hij haar beentjes op de echo te kort vond, en haar neus te plat! Ik vond deze gedachte belachelijk want er was GEEN ENKELE arts die hier iets over had gezien en ik vond het nogal een zware beschuldiging. Alles in mij riep dan ook dat het onzin was en dat ik de transfusie gewoon moest laten gebeuren!!!! Dit was haar enige kans....

Al de volgende ochtend zaterdag 26 augustus kreeg mijn babytje nieuw bloed van een donor. Het ging meteen een heel stuk beter en iedereen was erg positief. Zondag mocht ik naar huis en dan moest ik dinsdag weer terugkomen voor controle. Die dinsdag waren mijn vriend en ik best zenuwachtig want ze hadden tijdens de transfusie ook chromosonen afgenomen voor onderzoek, vanwege de arts die dacht wat dingen te zien die niet helemaal goed waren (syndroom van Down.) Ik kon nog niet begrijpen dat hij dat dacht want NIEMAND had daar bij alle controles eerder ook maar iets van gezien....

Ons geluk kon dan ook niet op toen we van de dokter hoorden dat alles zelfs nog beter dan verwacht was en ook het onderzoek wees geen bijzonderheden uit. GEEN syndroom van Down!! Mijn meisje werd genezen verklaard!!!!!!! Ik zou vrijdag nog 1 keer terugkomen voor een echo en misschien zouden ze nog een transfusie extra doen maar puur om het kindje een handje te helpen om sneller beter te worden. Ik vroeg nog of ik dan niet van dinsdag tot vrijdag opgenomen kon worden omdat ik zelf nog steeds geen leven voelde en aan de hartmonitor konden we mijn meisje tenminste blijven volgen... Maar de arts zei dat alles nu goed was en dat als ik perse wilde blijven dat ik dan op de Psychiatrische afdeling zou komen, omdat het voor mijn gemoedsrust was en niet voor de baby!!! Dus toch maar naar huis maar wel blij!!!!!

Vrijdag ben ik dan ook met een vriendin naar Leiden gegaan. En omdat mijn vriend en ik dachten dat alles nu goed zat, is hij gewoon gaan werken. Daar ging ik weer.. op de echotafel.. Er kwan een assistent arts.... en toen ineens die woorden... Sorry, het hartje klopt niet meer... en weg was de assistent weer... liet mij alleen met mijn vriendin, en mijn vragen... Dit kon helemaal niet want alles ging juist zo goed ...... Ik heb geschreeuwd en gehuild, ben die arts zelfs aangevlogen, maar helaas het was over. Mijn dochter was dood. En mijn droom spatte uiteen. Ons leven had compleet moeten worden maar werd totaal verwoest.

Destiny

Maandag 4 september 2006 om 20:45 uur ben ik bevallen van onze levenloze dochter Destiny na een zwangerschap van 29 weken. Een perfect meisje het evenbeeld van haar vader, en mijn prinsesje...

Destiny opgebaard

Destiny* is op 12 september 2006 onder de liefde van veel mensen gecremeerd. Alles was roze met rood en wit, net als haar kamer. Mijn zoontje van 5 denkt dat ze een sterretje is en wanneer het donker wordt, kijkt hij iedere keer of hij Destiny* ziet!! Ik heb obductie laten doen op haar lichaam en de oorzaak was simpel maar extra hard; de kinderziekte Rode Hond ookwel 'Parvo-virus' genoemd. Het had niet zo hoeven gaan, want het is behandelbaar, maar de samenloop van het handelen hebben voor haar overlijden gezorgd. Ze heeft te lang moeten vechten en haar hartje is er uiteindelijk mee gestopt.
Na de crematie is ze op 27 oktober 2006 thuis gekomen om nooit meer weg te gaan.

Plekje van Destiny

Gedicht voor ons Sterrenkind

Vanuit de moederschoot terug naar moeder aarde

Onze kleine Destiny
Kind van de Aarde
8 Maanden gedragen
in de moederschoot
Geboren en Gestorven
Terug naar Moeder Aarde
Wij dragen haar in ons hart
Haar ziel sterft niet
En zal ons altijd vergezellen

Ik zal van je blijven houden
op deze wereld hier
Verdriet moet ik overwinnen
En op zoek naar nieuw levensplezier
Met jou in mijn hart,
in mijn ziel, in heel mijn wezen
Zul je altijd bij mij zijn
En mijn vreselijke wond genezen

Het Leven en de Dood zijn vrienden
De Dood is in het leven
En het Leven is in de dood
Bij Destiny zijn ze zo verbonden
Dat ze elkaar niet los konden laten
En uit hun verbintenis
Is een ster geboren....

Voor altijd bij ons
Mama, Papa & Elijah