KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Desiree Cindy Leferink

* 5 maart 1997 - 6 maart 1997 †

Nico Leferink en Yvonne Scholten

Ons Wondertje

Ik ben Yvonne, 34 jaar en woon samen met Nico in Hengelo (Ov). Wij zijn de ouders van Desiree*. Op 1 juli 1996 liet ik bij de huisarts een zwangerschapstest doen: positief. De hele zwangerschap verliep voorspoedig, tot 3 weken voor de bevalling. Het is dan midden februari als de verloskundige ontdekt dat de hartslag van de baby onregelmatig is. Geen reden tot paniek, maar toch even voor de zekerheid naar de gynaecoloog voor een CTG. Er werd in het ziekenhuis besloten dat het beter zou zijn als ik in het ziekenhuis zou bevallen. We gingen nu wekelijks naar de gynaecoloog voor contrôle. Zo ook op dinsdag 4 maart. Ik was uitgeteld op 9 maart en er werd een afspraak gemaakt voor de tiende voor een nieuwe controle.

Op woensdag 5 maart voelde ik me niet zo lekker. Terwijl ik even ging liggen ging Nico koken. Onder het eten kreeg ik opeens een vreselijke kramp in mijn buik, maar ik dacht: dat zullen wel geen weeën zijn, want ik ben nog niet uitgeteld. We zijn 's avonds ook nog voetballen gaan kijken bij vrienden. Nico twijfelde nog of dat wel zo'n goed idee was, maar ik zei: "Of ik nu hier of daar zit, maakt ook niets uit en dan hebben we ook nog een beetje afleiding". Mijn vriendin, die zelf al twee kinderen heeft, zei dat ik moest gaan lopen, dat was goed voor de weeën. En inderdaad dat hielp. We waren nog geen 50 meter op weg of ik kreeg om de vijf minuten een wee. Het werd dus tijd om het ziekenhuis te bellen. Mijn schoonzusje, die bij de bevalling zou zijn, heeft ons opgehaald en we waren om 22.00 uur in het ziekenhuis. De verloskundige was ook al aanwezig.

De weeën volgden elkaar snel op. De harttonen van de baby waren erg onregelmatig en men besloot mijn vliezen te breken. Het vruchtwater stroomde naar buiten. Iedereen stond versteld van de hoeveelheid. Ik ondertussen maar roepen dat ik moest persen. Maar de verloskundige keek en zei dat het nog wel even zou duren voor ik zover was. Die drang kwam door het vruchtwater. Wel werd er besloten de kinderarts erbij te halen, omdat de harttonen toch wel erg zwak werden. Ineens kreeg ik zo'n drang, dat in een golf van vruchtwater onze baby letterlijk werd gelanceerd. Zelfs de verloskundige schrok ervan. Het was inmiddels 23.26 uur en we hadden een dochter Desiree Cindy. Ze was 44 cm en woog 2245 gram. De kinderarts was ook al aanwezig en na het doorknippen van de navelstreng door Nico, werd ze gelijk weggehaald en onderzocht.

Na een kwartiertje kwam de kinderarts terug en aan zijn gezicht was af te lezen dat hij ons slecht nieuws kwam brengen. Onze dochter had een chromosoomafwijking, genaamd Trisomie 18. Er was geen overlevingskans en we moesten ons erop voorbereiden dat we ons meisje heel snel zouden verliezen. Het gezicht van Nico, dat intense verdriet, is iets dat voor altijd in mijn geheugen gegrift staat. Daar zaten we dan: kersverse ouders die hun kindje niet mochten behouden. De gynaecoloog was inmiddels ook gearriveerd en er werd geconstateerd dat ik een totaalruptuur en een afgescheurde kringspier over had gehouden aan de bevalling. Dit alles moest gehecht worden met 76 hechtingen binnen en buiten. Desiree werd zolang naar de couveuseafdeling gebracht, waar Nico haar in de couveuse heeft gelegd. Het was allemaal een roes, een nachtmerrie waaruit we niet konden ontwaken.

Ons wondertje Desiree

Mijn beste vriendin en haar man stonden ineens in het ziekenhuis. Ze hadden de telefoon gehoord, terwijl wij nog niemand hadden gebeld. Ze had haar man wakker gemaakt en gezegd: "We moeten naar het ziekenhuis. Er is iets niet goed met de kleine van Nico en Yvonne". Ze waren al wezen kijken bij Desiree en net voor ze weggingen zei ze tegen me: "Je dochter wil bij je zijn". Iets waar ik haar altijd dankbaar voor zal blijven, want het drong helemaal niet tot me door dat ik maar heel weinig tijd met mijn meisje zou hebben. Ze werd direct door de verpleegster opgehaald en toen kon ik haar voor het eerst echt goed in mijn armen houden. Wat was ze mooi. Van de buitenkant was er niks mis mee, gewoon een hele mooie baby. Ze had ook al twee tandjes en brabbelde er lustig op los, waarmee ze de verpleging versteld deed staan. Zo hebben we ongeveer 2 uurtjes gezeten. Ze had heel veel moeite met ademen en af en toe stopte het ook even. Om 3.44 uur produceerde ze een lachje en hield ze op met ademen. Ik was op dat moment heel rustig en we hebben de verpleging gebeld, die bevestigden inderdaad dat ze was overleden.

Mama en Desiree

De volgende ochtend werd ons toestemming gevraagd om obductie te verrichten, om zo meer over de afwijking Trisomie 18 te weten te komen. Hier hebben wij mee ingestemd en die zou op vrijdagochtend plaatsvinden, mits ik die tijd met haar in het ziekenhuis zou kunnen doorbrengen. Pas toen zij vrijdag naar de aula werd gebracht, ben ik naar huis gegaan.

We hadden een hele aardige man als begrafenisondernemer. We konden Desiree zien wanneer we maar wilden. We zijn dan ook elke dag even bij haar geweest. We hebben op maandagavond een condoleance gehouden voor al onze familie en vrienden. Op dinsdag 11 maart 1997 zijn we voor de begrafenis nog met z'n tweeën even met Desiree alleen geweest en hebben we echt afscheid van haar genomen. Nico heeft Desiree zelf naar haar grafje gedragen. Ik heb nog een gedicht gemaakt dat door de begrafenisondernemer is voorgelezen. Na de begrafenis hebben we bij ons thuis een koffietafel gehouden. We kregen van al onze vrienden kaarten met daarin een geldbedrag, dat we maar moesten gebruiken naar ons eigen goeddunken. Onze hond was een paar maanden daarvoor overleden en we besloten een paar dagen na de begrafenis voor dit geld een nieuwe hond aan te schaffen. Dan hadden we gelijk ook een beetje afleiding. Dit is zo'n goede aanschaf geweest. Het is zo'n lief beest, dat er voor mijn gevoel een beetje van Desiree in zit.

Dit is ons verhaal over vier hele mooie uren met een dapper wondertje, dat toch de kracht heeft gehad om nog vier uur bij ons te willen zijn, ondanks de moeite die het haar heeft gekost.

Jenda bij Desiree

Desiree's laatste rustplaats

Allerliefste Desiree

11 maart 1997

Wat waren we trots en vonden we het fijn,
Om van jou in verwachting te zijn.
Bij elk gevoel van leven,
Gingen wij steeds meer om jouw kleine wezentje geven.
Elke beweging, iedere schop,
Zweepte onze liefde voor jou alleen maar op.
Eindelijk kondigde zich woensdagavond jouw geboorte aan,
En dachten we voortaan met z'n drietjes in het leven te staan.
Helaas heeft dit niet zo mogen zijn,
Na het geluk kwam al zo gauw de pijn.
Toch heb jij zo hard gevochten voor je leven,
En ons vier hele kostbare uren gegeven.
Toch brak nog onverwachts het einde aan,
Al ben je heel rustig en vredig heengegaan.
En ook al kunnen we je niet meer zien of horen,
Onze harten zullen jou altijd toebehoren.
Desiree, er zal geen dag voorbij gaan, of we missen jou,
Maar laat een ding zeker zijn;
In gedachten zijn we bij jou, want we houden voor altijd van jou.

Je eeuwig liefhebbende
Papa en Mama