KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Willemijn

* 24 maart 1999 - 1 april 1999 †

Margo, Hans, Annemare, Roosmarijn, Pepijn Sprengers

Klein engeltje

Soms valt er een klein engeltje op aarde,
zo schitterend, zo zuiver en zo klein
Soms valt er een klein engeltje op aarde,
wat prachtig dat een engeltje even bij ons mocht zijn

Willemijn op mama's buik

Op woensdag 17 februari gaan we voor een echo naar het Diagnostisch Centrum, om te kijken of ons kindje wel of niet in een stuit ligt. Ik ben dan bijna 34 weken zwanger. Bij de echo kunnen ze niet goed het hoofdje meten, omdat ons kindje al ingedaald is. Ze denkt dat het hoofdje te klein is. Ik moet ter controle 1 week later terugkomen, maar ik hoef me geen zorgen te maken, want ze had het vast niet goed gemeten. Met 'n onbestemd gevoel gaan we naar huis, ik heb de hele zwangerschap al 'n gevoel dat er iets niet goed is.

Op dinsdag 23 februari hebben we de controle-echo. De gynaecoloog is stil, en na 'n tijdje begint hij uit te leggen wat hij heeft gezien. Ons kindje heeft een open rug en een waterhoofd. Hij legt het ons uit terwijl hij het op de echo laat zien. Ons dochtertje zou vanaf iets boven haar middel verlamd zijn en niet kunnen zitten. Ook wordt er voor 2 dagen later een afspraak gemaakt in een Academisch Ziekenhuis. Thuisgekomen moet ik mijn dochtertjes van nog geen 4 jaar vertellen dat het babytje in mijn buik heel erg ziek is, en misschien wel dood zal gaan. Het gesprek in het Academisch Ziekenhuis liep niet goed. We hebben niet het gevoel dat ze het beste voor ons meisje zouden doen. Ook het gesprek 1 week later samen met het hoofd van het Spina Bifida-team geeft geen goed gevoel. We krijgen ook geen antwoord op onze vragen. Wij willen daar niet bevallen.

In overleg met de verloskundige en de huisarts konden wij in het Diaconessenhuis in Eindhoven een afspraak maken. Daar zouden ze kijken hoe het met ons kindje ging tijdens en na de bevalling. Op 23 maart zijn we daar naartoe gegaan voor de bevalling. Om 16.00 uur werd er gel ingespoten en de volgende dag zou ik aan het infuus gaan. Dit was niet nodig want 's avonds kwamen de weeën op gang. Op 24 maart 's morgens om 04.53 is ze geboren, onze derde dochter; Willemijn. Ons mooie meisje, ze leek precies op haar zusjes.

In de loop van de dag werden er allerlei onderzoeken gedaan, en bleek dat het echt nodig was om naar een Academisch Ziekenhuis te gaan. Donderdagmorgen kregen we te horen dat Willemijn 's middags naar het WKZ in Utrecht zou gaan. Einde van de middag kwamen wij ook daar aan. Willemijn had alle onderzoeken gehad, en er zou nu overlegd gaan worden door het hele team. Op de afdeling lag Willemijn op een warme kamer en kon ze lekker op mijn buik liggen. 's Avonds kregen wij van de kinderneuroloog te horen, dat zij een negatief behandeladvies gaven. Haar open rug was zo groot, dat ze dachten het niet te kunnen sluiten. Ook was haar schedeltje te klein om een drain te plaatsen, en had zij nog verschillende andere afwijkingen. In totaal zou zij 30 tot 40 operaties moeten ondergaan om te zorgen dat het niet erger zou worden dan het nu was. Ik lig stil op het bed met Willemijn op mijn buik, zachtjes streel ik haar hoofdje, ik zal m'n meisje moeten laten gaan....ik wil niet, maar ik wil haar ook geen leven vol pijn geven. We spreken af dat we maandag een afrondend gesprek hebben. Of Willemijn wel of niet geopereerd gaat worden.

In de drie volgende dagen krijgen we bezoek van familie en enkele vrienden. Ook komen de zusjes van Willemijn op bezoek, ze zijn nog te klein om te snappen hoe ziek hun zusje is.

Willemijn met opa Frans; nu voor altijd samen

Op maandag 29 maart zal Willemijn gedoopt worden, door onze eigen pastoor. In de kinderwagen gaat ze mee naar het AZU (door de tunnel onder de grond). Ook een verpleegster gaat mee. Het wordt een hele mooie doop. 's Middags tijdens het drinken van het flesje stopt Willemijn met ademhalen, gelukkig herstelt ze zich weer. Doordat haar kleine hersenen op haar hersenstam drukken is dit gebeurd en zal het vaker gebeuren. Dat was schrikken, ook al hebben we na verschillende gesprekken met het Spina Bifida-team, de verpleging, ouders en de pastoor besloten om niet te gaan opereren. Ook al heeft Willemijn al die tijd al pijnstilling gehad, dinsdags wordt besloten om haar morfine te gaan geven. Ze ligt lekker op mijn buik, nu zo heel ontspannen en rustig, zachtjes streel ik haar hoofdje, heel langzaam draait ze haar hoofdje en kijkt ze me aan, alsof ze zeggen wil het is goed zo mam. Na haar flesje gaat ze nog lekker bij papa op de buik. 's Avonds tegen 23.00 uur gaan we naar het Ronald McDonaldhuis, waar we slapen. En 's morgens na het ontbijt meteen weer terug naar ons meisje.

Op Witte Donderdag 1 april krijgt ze om 11.30 uur haar flesje, waarna ze in slaap valt, het lijkt wel of ze steeds dieper gaat slapen. Om 16.00 uur is het net alsof ze stopt met ademhalen. De verpleegster gaat vlug een stetoscoop halen om naar haar hartje te luisteren. Het slaat nog, maar wel heel zachtjes, ze laat mij ook luisteren. Zo zachtjes klopt het hartje van ons meisje nu, de tijd dat wij haar moeten laten gaan, komt zo dichtbij. Om 17.50 blaast ze haar laatste adem uit. Willemijn is dood. Ze ligt op mijn buik en nog steeds streel ik haar hoofdje.

Na 'n tijdje geef ik haar aan de verpleger en samen wassen we Willemijn. Ze krijgt haar doopkleertjes weer aan. De verpleger legt Willemijn in de kinderwagen en zo lopen we naar buiten. Hij neemt bij het Ronald McDonaldshuis afscheid van ons en van zijn Prinses zoals hij Willemijn noemde. Mijn broer staat op ons te wachten en zo rijden we in het donker naar huis. Thuis wachten mijn ouders ons op, zij hebben zolang in ons huis op de kinderen gepast.

Willemijn in de kinderwagen, zo is het net alsof ze slaapt

Op 2 april, de uitgerekende datum, hebben we haar thuis. 's Morgens als Annemare en Roosmarijn wakker worden, vragen ze meteen waar hun zusje is. Ze gaan meteen kijken. En iedereen, die die dag binnenkomt, moet met hun mee naar hun zusje gaan kijken. 's Middags komt mijn vriendin en haar moeder. Zij brengen het rieten mandje mee. Voorzichtig leg ik Willemijn erin. Ook leg ik er nog knuffels en een speentje bij. Van haar zusjes moet ik er ook nog 'n spuuglapje bijleggen.

Op zaterdag 3 april is de begrafenismis. We lopen te voet naar de kerk met het mandje tussen Hans en mij in. Het is een hele mooie dienst geworden. Mijn vriendin en haar moeder hebben het misboekje gemaakt. Daarna brengen wij Willemijn naar het crematorium.
Voor de allerlaatste keer nemen we afscheid van haar.

Willemijn in haar bedje, met haar zusjes

Na 1 maand mogen we de asurn ophalen, Willemijn is weer thuis.

Tranen om jou
kindje
dat geboren werd
om dood te gaan
té zwaar
was je bestaan

kindje mijn kindje
ik hou van jou
soms laat je de sterren stralen
de zon weer schijnen
een lieve herinnering
Je hebt 'n speciaal plekje
in mijn hart

Na bijna 7 jaar zoeken hebben we eindelijk de urn gevonden die we zochten.

Copyright: Art from the Heart

Hartevlinder

Vlinder van mijn hart,
te snel
weer weggevlogen
Ik herinner me jouw gezichtje,
die stralende, prachtige ogen

Tussen de sterren fonkel jij,
lieve Willemijn
Vlinder van mijn hart
zul je
voor altijd zijn.........