KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Yanairo Jayden Moreno

* 4 juli 2002 †

Headly en Francisca

Onze kleine kanjer

23 maart 2002

Het is vijf uur 's morgens en ik kan niet langer wachten om de zwangerschapstest uit te voeren. En wat blijkt, we zijn weer zwanger! In mijn enthousiasme bellen we gelijk mijn ouders. We kunnen het amper geloven... maar na een positieve test van moeders voor moeders beginnen we er toch in te geloven en zo leven we naar iedere mijlpaal toe.

Na acht weken de eerste echo.

de echo

Met twaalf weken de eerste keer dat we je hartje horen kloppen en met zestien weken voor het eerst leven.
Tranen van blijdschap rollen over mijn wangen.

Ik ben inmiddels 16 ½ week zwanger als we met vakantie gaan naar Menorca, Spanje. Er is geen reden om niet te gaan want alles gaat prima met jou en mij... tot de bewuste zaterdag 29 juni. Als ik 's morgens naar het toilet ga verlies ik ineens bloed, verschrikt roep ik Headly (je papa) erbij en verdwaasd gaan we op het bed zitten "van wat nu?". We besluiten om toch maar naar de verloskundige in Nederland te bellen en om om advies te vragen. Ze probeert ons gerust te stellen en geeft het advies om rustig aan te doen. Dus gaan we maar ontbijten. Maar het zit me toch niet lekker en via het hotel en de hostess besluiten we om toch maar even een echo te laten maken in een privekliniek. Daar eenmaal aangekomen wordt ik in een witte jas gehesen en krijg ik toch het advies om te blijven ondanks dat er op de echo niets abnormaals te zien was. Jij maakt het nog prima. Wel kregen we ook te horen dat je een jongetje zou worden. Dus vanaf dat moment ben je voor ons Yanairo. Ik blijf bloedverlies houden maar na nog een echo blijkt dat dat komt omdat ik een laagliggende placenta heb. Dus mag ik met het voorschrift BEDRUST terug naar het appartement.

Woensdag 3 juli

Vandaag gaan we gelukkig terug naar Nederland. Ik heb het wel gehad hier in Spanje. Dat gevoel van onbehagen neemt steeds meer toe. Terwijl we weggaan wordt ons nog goede moed ingesproken, maar ik geloof er ondanks alles bijna niet meer in. Mijn voorgevoel was juist.

Donderdag 4 juli

Na 's morgens met de huisarts geproken te hebben weet zij via de verloskundige eerder een afspraak te maken in het ziekenhuis voor een echo. Daar worden we weer gerustgesteld want met jou is alles prima. Ik blijf bloedverlies houden maar dat is niet verontrustend wordt ons door de gynaecoloog verteld. Gewoon rustig aan doen. Dus zo gezegd zo gedaan, na mijn middagdutje gaan we eten, maar terwijl ik mijn eten aangereikt krijg, voel ik dat ik grote bloedstolsels verlies. De verloskundige komt langs maar vindt het eigenlijk niet nodig om naar het ziekenhuis te gaan. Op mijn aandringen gaan we toch. Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen krijg ik weeën. Ik houd mezelf nog voor: als ik rustig word dan zakt het wel, maar als we even alleen zijn voelt het alsof er een ballonnetje in mij klapt en stroomt het bed vol met water. De weeën zijn weg dus na wat duwen op mijn buik wordt jij geboren met achttien weken en vijf dagen zwangerschap.

Daar ben je dan. Zo mooi, zo compleet, maar o zo klein.
We mogen je zolang als we willen bij ons houden en de volgende ochtend komt ook je broer afscheid van je nemen.
Ondanks alles is hij oprecht blij met jou. Hij kust je en wil je vasthouden. Ook wij nemen afscheid.

Yanairo bij papa

Yanairo bij mama

9 juli 2002

Je wordt begraven.
Maar je blijft voor altijd in ons hart en onze herinnering.

Yanairo's kaartje

Dag lieve zoon, rust zacht

Je papa Headly
Je mama Francisca
Je grote broer Nelinho.

Yanairo's plekje

Augustus 2002

We gaan naar het ziekenhuis waar we te horen krijgen waarom dit alles is gebeurd...
We krijgen te horen dat alles eigenlijk gewoon heel erg goed was....
Er zijn wel kleine infarcten te zien in de placenta en ook waren er bacteriën aanwezig maar die kunnen ook na de bloeding en geboorte zijn ontstaan.
De artsen houden het er dus op dat de placenta "gewoon" heeft losgelaten....
We vuren allerlei vragen af maar vooral het waarom blijft knagen.....

Ook maken we het grafje mooi met beeldjes en een hele mooie tegel met daarop de tekst:

Een leven
te kort voor deze aarde
Maar voor altijd herinnerd
en van onschatbare waarde.

de steen voor Yanairo

Van opa en oma krijgt hij een hele mooi plaat met daarop de tekst die ik voor hem op z'n kamertje al had geschilderd:

Een schaap met witte voetjes
drinkt zijn melk zo zoetjes
Slaap kindje slaap...

Headly laat op z'n borst net boven z'n hart de afdruk van de voetjes tatoeëren en ik draag nu een voetjes hangertje om mijn nek...

afdruk van de voetjes

Zo zal hij altijd herinnerd worden....

24 september 2002

Nelinho's verjaardag.....

Wat hadden we ons hierop verheugd, dat ik nu met een lekkere dikke buik zou rondlopen.... In plaats daarvan weten we sinds deze ochtend dat we (ja echt waar!) weer zwanger zijn.... De blijdschap is vermengd met zo veel twijfels en angst maar we gaan er voor en dopen dit kindje om in ons wondertje..... De hele zwangerschap is erg zwaar vooral 31 december wanneer ik precies 18 weken en 5 dagen ben.... Ik ben er zelfs ziek van..... Maar uiteindelijk na 37 weken en 6 dagen op 19 mei 2003 beval ik weer maar dit keer van Yanairo's broertje Djamiro Xavier Gregory....

Het is nu al poosje geleden en ik ben begonnen met gedichtjes te schrijven...

ik mis je zo
zie nog hoe je ligt
de grote vraag waarom
zal altijd blijven bestaan

ik mis je zo
de dingen graag anders gedaan
je achteraf bij me moeten houden
en op de foto met je broertje

dat hebben we niet gedaan
ik mis je zo
onbeschrijfelijk,
zo klein maar met alles erop er aan
wat een wonder wat je lichaam kan
daarom gaven we je ook een naam

ik mis je zo
je hebt een plek in mijn hart
daar diep van binnen helemaal apart.
want apart zal jij altijd blijven
mijn eigen kleine vent.

we zullen nooit weten
hoe je zou zijn geweest
of op wie je lijkt
daarom waar je nu ook bent

ik mis je zo!

dag lieverd, je mama, papa en je broers Nelinho en Djamiro