KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Yannick Vet

* 27 december 2004 †

Edgar en Lisette Vet

Voor ons Manneke

Ons manneke

Onze bezorgde zwangerschap begon op 25 november 2004, toen ik een extra echo kreeg (in de 33ste week) omdat de verloskundige vond dat ik te veel gegroeid was. Zij wou toch wel weten of ik een grote baby bij me droeg of dat ik teveel vruchtwater had. Volgens de gynaecoloog in het ziekenhuis was er wat met het slokdarmpje aan de hand. Wij werden doorgestuurd naar Nijmegen voor een uitgebreide echo. Helaas hadden wij de eerste echo op een donderdag en moesten wij tot maandag wachten voordat wij in Nijmegen terecht konden.

Eenmaal in Nijmegen, bleek dat er van alles niet goed was aan ons baby'tje. Er werd niet meer gepraat over een slokdarmpje dat dicht zat maar over te korte armpjes en beentjes, dwangstand van de handjes en voetjes, het kinnetje dat te ver naar achteren stond en eventueel een geestelijke achterstand. Wij moesten binnen hele korte tijd beslissen of wij een vruchtwaterpunctie lieten doen om te kijken of de afwijkingen van ons baby'tje wel met het leven verenigbaar waren. Het zag er naar uit dat de afwijkingen iets te maken hadden met chromosoom 13, 18 of 21. Mocht dat zo zijn, dan had de zwangerschap eventueel beëindigd kunnen worden.

Een week later kregen we de uitslag en het had niks met deze chromosomen te maken maar wij moesten er wel rekening mee houden dat hij (dat wisten wij wel inmiddels) weinig levenskans had.

Uit nog een echo bleek dat Yannick ook nog een hartafwijking had (5 afwijkingen). We hebben toen ook maar een afspraak gemaakt voor een echo bij de cardioloog voor een week later. Het leek de cardioloog verstandig om de volgende dag terug te komen omdat zij het heel moeilijk kon zien. Ze wou ook nog even overleggen met de artsen die de echo's gedaan hadden op prenatale diagnostiek. Eventueel wou ze ook op de afdeling prenatale diagnostiek nog een echo maken omdat daar het echoapparaat beter was.

De uitslag was, dat het hartje wel te operen was, maar dat Yannick veel operaties zou moeten ondergaan en dat deze operaties dan een slagingspercentage zouden hebben van ongeveer 70%, mits er geen complicaties bij zouden komen. Dus gingen we met toch nog een beetje hoop weer richting huis, maar we waren wel erg bang dat hij aan allerlei appperatuur zou komen te liggen en dat wij beslissingen zouden moeten gaan nemen die heel moeilijk voor ons zouden zijn. We hoopten dat wij niet zouden hoeven te beslissen over zijn leven.

Op zondag 19 december, voelde ik eigenlijk geen leven meer op tijden dat Yannick normaal heel beweeglijk was. Wij hadden er alle twee geen goed gevoel over maar durfden het ook niet uit te spreken. Maandag hebben we de verloskundigenpraktijk gebeld en daar kon ik meteen terecht. Ook de verloskundige kon geen harttonen horen en op hun echoapparaat was er geen hartslag meer te vinden. Toen heb ik Edgar gebeld en is hij vanuit Den Haag meteen naar huis gekomen (naar de Achterhoek, ongeveer 2 uur rijden). Een collega heeft hem naar huis gereden.

Dinsdagmorgen zijn we naar Nijmegen gegaan, om toch de bevestiging te krijgen dat het echt zo was dat ons manneke dood was. En helaas ze bevestigde het. Ik had toch nog de stille hoop dat Yannick nog zou leven.

Woensdag zijn we meteen naar de gynaecoloog gegaan die ook op 25 november de echo gedaan had en hier hebben we afgesproken dat wij in dit ziekenhuis (bij ons in de buurt) zouden bevallen. Gelukkig mochten wij zelf bepalen wanneer ik ingeleid werd. Zo zijn wij toch nog samen geweest met de naaste familie op de kerstdagen.

Edgar en ik zijn maandag 27 december 2004, naar het ziekenhuis gegaan voor de inleiding (met 37 weken en 5 dagen). Om 17.40 uur is Yannick geboren. 's Avonds om 20.30 uur is er nog familie geweest in het ziekenhuis.

De volgende dag mochten Edgar en ik weer naar huis (Edgar mocht 's nachts bij mij blijven) zonder Yannick. Omdat wij besloten hadden dat wij toch wel een obductie wilden, moest Yannick eerst naar Nijmegen en daarna wilden wij hem toch nog thuis hebben. Dinsdag kon Edgar hem ophalen (dit wou hij zelf heel graag) bij de Monuta in onze woonplaats en hebben wij hem nog, heel fijn, tot vrijdag thuis kunnen verzorgen.

Papa, mama en Yannick

Yannick

Vrijdagmiddag (oudejaarsdag) is Yannick in besloten kring begraven door de diaken, die ons in september 2003 heeft getrouwd. Dit was een hele mooie ceremonie.

Ondanks dat er nog obductie is verricht, de placenta is nagekeken en ons bloed is onderzocht, zal ons nooit duidelijk worden wat nu de doodsoorzaak van Yannick is geweest. Uit alle onderzoeken is niks gekomen.

Yannicks tuintje

Ons Manneke

Je was al bijna bij ons,
het scheelde nog maar even.
't Heeft niet zo mogen zijn,
maar je hoort voor altijd bij ons leven.