Yuri Apeldoorn
* 29 augustus 2000 († 28 augustus 2000)
Tanja Apeldoorn
Mijn kleine engelenkindje
Het verhaal over mijn lieve kindje begint allemaal heel raar. Ik woonde in Rome, Italië en daar heb ik in mei 2000 een groot probleem met mijn nieren gehad waarvoor ik medicijnen gebruikte. Ik gebruikte de pil en was dus niet voorbereid op de grote verrassing. Ik moest ongesteld worden en toen ik bloed zag dacht ik er ook niet verder bij na. Maar toen na een week het vloeien nog niet voorbij was en mijn borsten en been (persoonlijk zwangerschapskwaaltje) pijn begonnen te doen, ging er een lichtje bij mij op. In de bijsluiter stond dat dit medicijn de functie van de pil kon verminderen... Dus met trillende knieën een test gedaan. Toen de twee beroemde streepjes verschenen heb ik even heel hard gehuild. Ik wist niet wat ik moest doen en ik had ook geen keuze. Ik ben nl. tegen abortus als daar geen goede reden voor is en aangezien ik een bijsluiter niet goed lezen geen goede reden vond, had ik geen keuze. Na 2 dagen van verwarring had ik mijn moment van ongeloof en ben naar de eerste hulp gegaan met buikklachten, die ik ook echt had. Daar maakten ze gelijk een echo en toen ik het hartje zo hard zijn best zag doen heb ik mijn kindje in mijn hart gesloten.
Maar mijn angst was het feit dat ik altijd beetjes bloed verloor en regelmatig pijn in mijn buik had. Ik heb mijzelf in een ziekenhuis laten opnemen en daar constateerden ze een miskraam die op gang kwam. Hier in Italië gebruiken ze nog medicijnen die een miskraam kunnen tegengaan en ik werd dus elke dag 2 keer ingespoten met een goedje dat verschrikkelijk brandde. Ik lag plat op bed, mocht niet opstaan en kreeg pillen tegen de pijn, maar ik was bereid alles voor mijn kindje te doen. Elke dag een inwendige echo waarop plekken te zien waren waar de placenta losliet van de baarmoederwand. Maar na 5 dagen waren die plekken bijna verdwenen en ik werd na 7 dagen ontslagen. Met een recept voor spuiten, pillen, etc. ging ik er vol goede moed tegenaan. Maar als de pijnstillers uitgewerkt waren, kwam de pijn weer. En deed ik iets meer op een dag dan werd het bloeden heviger. Mijn hart sprak tegen mij waardoor ik wist dat het niet goed kon gaan. Dit was nl. niet mijn eerste zwangerschap want in 1993 heb ik een mooie dochter gehad.
Ik heb besloten naar mijn kleine kikkerlandje te gaan om dichter bij mijn moeder te zijn en omdat ik meer vertrouwen had in de Nederlandse gezondheidszorg. Ik reisde met een zwaar hart en toen ik aankwam, heb ik gelijk contact opgenomen met de huisarts. Daar mocht ik gelijk komen en hij heeft het Waterlandsziekenhuis in Purmerend gebeld en met de gyneacoloog overlegd. Ik moest gelijk met het spuiten stoppen omdat de dokter vermoedde dat dit een soort DES-medicijn was. En ik moest gelijk een afspraak maken voor een echo. Zo gezegd zo gedaan en ik mocht een week later een echo laten maken. Ik ging de week later met lood in mijn schoenen naar de afspraak met de gyneacoloog toe, bang voor slecht nieuws. Ik heb hem alles verteld, het medicijnengebruik en de ziekenhuisopname. En toen moest ik gaan liggen voor de echo... Ik durfde niet te kijken maar toen de gyneacoloog zei: "Alles goed", heb ik liggen huilen van opluchting en gelijk een fotootje gevraagd, die ik ook kreeg.
Mijn ventje spartelend in mijn buik
Ik moest 2 weken later voor een andere echo komen om te bevestigen dat alles goed ging. Ik liep het ziekenhuis uit en durfde mij eindelijk echt zwanger te voelen. Ik ben ook de dag erna naar Prenatal gegaan om de blijde doos aan te vragen en durfde eindelijk babykleertjes te bekijken. Ik was zo blij!
Maar die blijdschap duurde niet lang. Op 25 augustus werd het bloed helderrood en slijmerig. De pijn in mijn buik was zo erg dat ik niet meer recht kon lopen, maar ik kon niet bij het ziekenhuis terecht want het was vrijdag en dinsdags had ik mijn echo. Ik heb maar weer mijn pijnstillers ingenomen die ik in Italië had gekregen en toen ging het wel weer tot zaterdagnacht. De pijn was zo heftig dat ik er niet van kon slapen en 's ochtends om half 6 moest de dienstdoende arts komen. Die was heel lief en na mij te hebben laten vertellen en huilen, zei hij dat ik mij moest voorbereiden op het ergste. Ik kreeg zware pijnstillers en ik heb mijn vriendin gebeld om mij een pakje zware shag te brengen. Ik had zo'n behoefte om te roken...
Maandag 28 augustus hield ik het echt niet meer uit en heb mij naar de eerste hulp van het Waterlandsziekenhuis laten brengen. Daar was het volle paniek toen ik zei dat ik een week in het ziekenhuis had gelegen. Er is nl. kans op het MRSA-bacterie als een persoon in een buitenlands ziekenhuis heeft gelegen. Ik had het tegen de huisarts en gyneacoloog gezegd en wist hier niets van. Hierna kwamen de zusters als maanmannetjes binnen vanwege besmettingsgevaar...
Uiteindelijk kwam de gyneacoloog en werd er een echo gemaakt. Dit zal ik nooit meer vergeten en ik droom er nog regelmatig van. Mijn jochie was overleden... Zijn mooie hartje dat 2 weken daarvoor nog zo lustig erop los klopte was stil. Geen lichtje meer dat opflitste... Yuri* was al aan het indalen. Ik voelde me zo vreemd. Ze zeggen weleens alsof de grond onder je voeten wegzakt maar dit was 100 keer erger. Alles was opeens ver weg, het leek alsof ik in mijzelf keek i.p.v. naar buiten. Het leek opeens zo donker te worden. Ik keek voor mij uit en kon alleen nog maar huilen. Ik werd opgenomen en in een apart kamertje met sluis gelegd. Ik was totaal van de kaart, toen de hoofdverpleegster zei: "Als je nou op de wc iets voelt glijden, niet doortrekken en ons roepen." Ik heb dat even tot mij door moeten laten dringen en vroeg wat er dan zou glijden. Mij werd "de vrucht" geantwoord. Ik werd boos en zei dat mijn kindje een kindje was en geen vrucht en dat ik absoluut niet naar de wc zou gaan als ze mij geen po brachten. Dit deden ze gelukkig. Even later die dag kwam weer de hoofdverpleegster en vertelde mij dat er voor de volgende dag om 4 uur een curretage gepland was. Ik heb toen gevraagd of ik dan mijn kindje wel mocht zien maar mij werd bot geantwoord, dat "de vrucht kapotgezogen" zou worden en dus onherkenbaar zou zijn. Dit soort uitspraken hebben mij verschrikkelijk pijn gedaan, en ik heb ook een klacht ingediend.
De volgende dag, dinsdag 29 augustus, werd ik wakker met echte weeën maar ik werd niet geloofd. Mij werd gezegd dat ik mij dat inbeeldde vanwege de zenuwen. Maar ik voelde het toch echt. Mijn moeder die eigenlijk 's middags zou komen, is wakker geworden met het gevoel dat ik haar nodig had en was om half 12 bij mij in het ziekenhuis. Ik liep ondertussen met weeën die elke 2 minuten kwamen en mijn moeder heeft het ook gezegd tegen de verpleging dat ik aan het bevallen was. Rond 1 uur had ik persweeën en een zustertje dat kwam omdat mijn moeder aan de bel getrokken had dat ik lag te persen, keek en bevestigde het. Ze zou iemand roepen. Om half 2 voelde ik mijn jochie uit mij glijden en daar lag hij dan. Zo mooi, zo perfect, zo compleet. Hij lag met samengevouwen handjes en opgetrokken knietjes tussen mijn benen en o zo klein. Hij was tenslotte pas 15 weekjes. Ik heb zo hard gegild dat bellen niet nodig was en eindelijk is de verpleging gekomen. De hoofdverpleegster wilde mijn knulletje weghalen maar ik was als een beest. Het deed me zoveel pijn dat mijn verstand het niet meer deed. Ik leefde volledig op mijn instinct. Nadat ze had beloofd mijn kindje terug te brengen, en zeiden dat het was om te controleren of de placenta erbij zat, heb ik het uiteindelijk toch toegelaten. Ze kwam terug en zei dat het een bloedstolsel was en geen placenta dus ik zou toch nog gecurreteerd moeten worden. Ze vroeg mij of ik obductie wilde toelaten om te zien waarom hij overleden was. Toen ik vroeg wat dat precies inhield, werd mij geantwoord dat hij uitgeplozen zou worden (weer zo'n antwoord). Ik was zo boos, want ze had mijn kindje niet teruggebracht, dat ik tegen haar uitviel en op dat moment gleed er weer iets tussen mijn benen en ik keek haar aan en zei: "Is dit wat je zocht?" Ze zei dat ze mijn kindje zou brengen zodra de gyneacoloog de placenta gecontroleerd had. Inderdaad, ze kwam na 15 lange minuten terug met mijn ventje in een plastic potje met sterk water. Ik schrok hier nogal van. Ze drukte mij op het hart dat het tegen de wet was mijn kindje mee te nemen, maar dat kon mij niets meer schelen. Ik heb het potje aangenomen en eigenhandig het sterke water weggegooid. De hoofdverpleegster bleef doorgaan dat het verboden was en dat ik dat niet kon maken. Ik heb mij omgedraaid en mijn knulletje aan mijn moeder gegeven die hem in haar tas heeft gestopt en zonder wat te zeggen is weggegaan. De hoofdverpleegster gilde zowat maar mijn moeder was razendsnel. De hoofdverpleegster zei dat ik hier grote problemen mee zou krijgen maar het kon mij niets meer schelen.
Later kreeg ik te horen dat de placenta compleet was, dat ik de volgende dag weg mocht en dat ik nog wel van ze zou horen. Let wel, in deze tijd heb ik de gyneacoloog niet gezien, hem kreeg ik woensdagochtend te zien toen hij zijn hoofd om de deur stak en mij bevestigde dat ik weg mocht. Deze keer liep ik het ziekenhuis uit met een leegte van binnen...
Ik ben naar huis gegaan en leefde letterlijk in een roes. Ik huilde alleen maar. Donderdag 31 augustus heb ik een grafje gegraven onder een mooie boom waar de zon altijd schijnt en de vogeltjes spelen. Ik heb mijn engelenkindje uit dat afschuwelijke potje gehaald en hem in mijn hand gehouden. Zo mooi. Het enige was dat zijn achterhoofdje een loshangend velletje was en daarom keek ik alleen maar naar zijn gezichtje. Zo vredig. Zo perfect. Ik heb hem gezegd hoeveel ik van hem hou en dat zijn naam Yuri* zou zijn. Daarna heb ik hem in een mooi doosje vol met watten gelegd en na een laatste afscheid het doosje dichtgedaan. Ik heb hem begraven en zijn grafje met schelpen en een mooi eekhoornbeeldje versierd. Vlakbij zijn plekje staat het vogelbadje waardoor hij altijd een vrolijk gezelschap heeft.
Hier houdt het nog niet op want 4 dagen na de geboorte van Yuri* ben ik ingestort en is de dienstdoende arts gekomen die mij met weggedraaide ogen vond in een plas bloed. Zij (1.65 en ik 1.86) heeft mij op haar schouders geladen en in haar auto gezet. Ze wilde geen ambulance afwachten aangezien ik al in shock was. Binnen 5 minuten was ik in het ziekenhuis en binnen 15 minuten werd ik gecurreteerd. Toen ik de volgende dag wakker werd, was ik volledig verward want ik wist mij de bevalling en begrafenis te herinneren, maar meer niet. Binnen een mum van tijd had ik een stuk of 7 dokters om mij heen die mij vroegen wat er gebeurd was. Ik heb alles uitgelegd en zij wilden weten in welk ziekenhuis ik bevallen was aangezien ik voor 70% was leeggebloed omdat er nog een stuk placenta in mij zat. Ik heb ook verteld van mijn knulletjes hoofdje en zij zeiden dat dat waarschijnlijk kwam door de kracht van de weeën. Zij zijn het geweest die mij hebben uitgelegd dat het absoluut niet verboden is je kindje een menswaardige begrafenis te geven en dat zij het juist aan de moeders aanraadden, aangezien het bevordelijk is voor het rouwproces.
Ik heb een klacht ingediend bij de klachtencommisie van het Waterlandsziekenhuis en heb grotendeels mijn gelijk gekregen. Ook heb ik contact opgenomen met "Ook dat nog" van de KRO. Hier hebben ze mijn verhaal behandeld. Sindsdien heeft het ziekenhuis het protocol aangepast en behandelen ze de ouders en engeltjes op een menswaardige manier. Voor Yuri* en mij is het te laat maar ik ben blij dat we het konden veranderen en uit iets heel negatiefs iets positiefs konden halen. Mijn lieve kleine manneke, wat ben je belangrijk voor me!
Het mooie plekje van Yuri * bij zijn oma in de tuin
Yuri* heeft een grote zus Zoë en 2 kleine zusjes. Myriam is op 10 december 2001 geboren en Yana op 22 november 2005. Yuri* is altijd voelbaar aanwezig en beschermt zijn zusjes als een echte grote broer. Ik hou van jullie alle 4.
Mijn lieve Yuri*
jij zo klein,
te klein voor deze wereld
of deze wereld te groot voor jou...
maar mijn hart is precies goed
en dat is waar jij nu bent,
mijn kleine vent
Ik hou van je
Jouw mamma
Yuri heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
