Timmy Meese
* 4 december 1998 - 10 december 1998 †
Davy Meese en Daphne van d'Helsen, ouders van Timmy
Ons vechtertje Timmy
Wij zijn Davy en Daphne en wij hebben een zoontje, die nu 11 jaar is. Zijn naam is Kenneth. Toen Kenneth 4 jaar was, besloten we om nog een broertje of zusje te "kopen". Dit ging echter niet snel, maar toch bleven we proberen. Toen Kenneth 6 jaar was, waren we eindelijk in blijde verwachting, wat waren we gelukkig!
Kenneth, de grote broer van Timmy
Toen wij voor de eerste keer op controle gingen, was alles perfect en ik was uitgerekend rond maart. Toen ik ongeveer 3 maanden zwanger was, kreeg ik echter een bloeding. Paniek. Wij hebben meteen een echo laten maken, maar alles bleek in orde te zijn?? Wel mocht ik toen niet meer werken. Ik werkte als poetsvrouw, maar ik moest zoveel mogelijk rusten! Dus ik ging met ziekteverlof. Daarna gebeurde het. Ik moest voor de eerste keer bij de controleur op bezoek gaan en hij vertelde me doodleuk, dat zwanger zijn geen ziekte is; "U kunt gerust gaan werken." Ja zeg, wat wist hij nu wat er aan de hand was? Maar wat kun je er tegen doen? Ik ben dus de week daarna terug aan het werk gegaan en waar ik al bang voor was gebeurde ook. Ik kreeg opnieuw een bloeding, niet zo heel veel, maar je maakt je toch zorgen. Toen ik opnieuw bij de gynaecoloog was, heeft hij me weer op ziekteverlof gestuurd. Dit keer kreeg ik een brief mee, gericht aan de controleur. Toen was het wel in orde, dat ik met ziekteverlof was.
Al vijf maanden in blijde verwachting!
Ondertussen zijn we al in november en ben ik al ongeveer 6 maanden "ver". Op 20 november 1998 is Kenneth jarig, hij wordt zes jaar. We weten ondertussen ook dat de baby in mij een broertje is voor Kenneth. Wat zijn we allen blij en we voelen ons heel goed, geen bloedingen meer, geen pijnen, niets.
December 1998
Jeetje, we zijn al december, nog een drie maandjes te gaan!! Wat wordt het verlangen naar ons klein ventje groot. Het is vandaag zaterdag 03 december 1998, rond 15 uur. We gaan zo vertrekken naar een sinterklaasfeestje samen met wat vrienden. Ik voel me niet zo goed, maar besluit om toch te gaan. Daar aangekomen, was het wel gezellig en leuk voor de kinderen. Maar opeens zegt mijn vriendin: "Meisje, jij ziet er niet goed uit!" Waarop ik haar weet te zeggen dat dit ook zo is en dat ik hevige rugpijn heb. Ik moet even naar het toilet en och God, ik verlies een prop. Ik ben vliegensvlug naar mijn echtgenoot gegaan en heb hem verteld dat we beter naar huis konden gaan. Naar mijn gevoel was dit niet goed!
We zijn dus direct naar huis gereden en terwijl we reden kon ik het niet meer houden van de pijnen. We hebben meteen de dokter gebeld en binnen 10 minuten stond hij daar! Hij keek me aan en zei toen waar ik voor vreesde: het hoofdje zat al klaar. We moesten vliegensvlug naar het ziekenhuis en ondertussen moest ik maar huilen en tegenwerken. Je kunt je dit voorstellen, als je weet dat het veel te vroeg is om je kindje nu al te laten 'komen'.
In het ziekenhuis van Aalst aangekomen, werd er nog een dokter bij geroepen. Die duwde Timmy zo maar weer omhoog. Jeetje, wat deed dat pijn! Hij vertelde toen dat we zo snel mogelijk naar het UZ in Jette moesten, want als Timmy hier word geboren, dan kunnen ze niets voor hem doen. Ze waren er niet op voorzien! Ik kreeg een baxter om de weeën tegen te houden. En dus gingen we naar Jette. Daar aangekomen werden we naar een kamer gebracht. Er werden nog wat testen enz. gedaan. Alles bleek terug in orde te zijn en Timmy had zich waarschijnlijk bedacht. Hij wilde nog wat in mama haar buikje blijven. We waren weer gerustgesteld.
De dag erna werden er al vroeg nog wat testen gedaan, er werd wat bloed genomen. Uit die testen werd vastgesteld dat ik een zwangerschapsvergiftiging had. Alles was nog niet genoeg geweest, nu dit ook nog! Dit was op 04 december 1998. Toen zeiden ze, dat ze de bevalling gingen inleiden, want anders zou het gevaarlijk zijn voor ons beiden. Nou, wat kon mij dat op dat moment nu schelen? Ik wilde enkel mijn kindje houden! Maar je hebt dan niets te zeggen. Uw leven gaat voor, denken ze. Maar wat is je leven waard zonder je kind?? Ja, je hebt er nog een, maar daar dacht ik op dat moment eerlijk gezegd niet aan. En ondertussen bleef ik maar denken, dit komt niet goed! Maar je blijft hopen.
Op die dag, 4 december 1998, werd de bevalling dus ingeleid. Dit was rond een uur of twee 's middags. Alles ging ineens snel en ik werd naar de verloskamer gebracht. Daar bleek dat Timmy zuurstoftekort had. Direkt werd ik ingeknipt, zonder enige verdoving, omdat het allemaal snel moest gaan nu. Nou, dit was wel pijnlijk hoor, maar je bent het snel vergeten, omdat ik daar ineens mijn kleine ventje zag komen. Jeetje, wat was hij perfect en hij liet zich zelf even horen. Timmy was wel helemaal blauw door het gebrek aan zuurstof en toen waren ze ineens weg met Timmy.
Ze zijn zeker zes uur aan Timmy bezig geweest. Wat ze allemaal deden, weet ik nu nog niet, ik mocht er niet bij zijn! Toen ik uiteindelijk bij ons ventje mocht, lag hij daar zo rustig in de couveuse. En hij was zo roze, wat was hij mooi, helemaal zijn broer. Ik had eerlijk gezegd niet verwacht, dat onze baby alles al zou hebben na zes maanden zwangerschap. Timmy woog 850 gram en was 30 cm groot, ons kaboutertje dus.
We hebben daarna een lang gesprek met de doktoren gehad en die vertelden ons dat relatief alles goed was met Timmy. En dat, als hij de eerste week doorkwam, hij het zou halen. Wat waren de komende dagen lang. De klok ging maar niet verder, maar dag zes brak al aan en we hadden al de hoop dat het zou goed komen. Alles stond ondertussen al klaar thuis. Timmy zou de eerste weken niet naar huis komen, maar dat vonden we goed. Als hij het maar haalde!
Dag zes!
Ik was al thuis, toen plotseling telefoon ging. Het ziekenhuis belde en zij vroegen of ik dringend kon komen, want het ging niet goed met Timmy. Hij had die nacht een hersenbloeding gekregen. Als ik wilde, mocht ik de grootouders en familie meenemen om afscheid te nemen van ons ventje... Dit kon niet waar zijn??? Hij was nu al zo ver! Daar aangekomen, lag Timmy nog steeds in de couveuse en hij zag er toch goed uit. Volgens mij was er helemaal niets aan de hand met mijn kaboutertje. Toen werd ik in een stoel geplaatst en werd Timmy uit zijn couveuse gehaald en in mijn armen gelegd. Ik besefte niets meer. Ik was allen maar trots op mijn ventje. Hij is zo mooi en helemaal van mij!
Timmy bij mama
We hebben daar de hele dag gezeten met Timmy bij ons. Tot driemaal toe werd hij door alle machines er weer bovenop gehaald. Ik besefte toen nog steeds niet dat Timmy ons langzaam verliet. Mijn moeder heeft er toen nog aan gedacht om Timmy een doopsel te laten geven.
Het doopsel van Timmy
Timmy op schoot, zonder slangetjes
Om 19.20 uur is ons engeltje van ons heengegaan. Wat was dit hard. Timmy werd nog gewassen en aangekleed en daarna in een bedje gelegd. Dit alles is nu 5 jaar geleden en het gemis van ons engeltje is nog even groot!
Timmy in bed
De laatste keer dat we Timmy gezien hebben.
Opgedragen aan ons engeltje Timmy*
Vergeef me als ik niet bij je ben
of ik jou eens niet verwen,
vergeef me,
want in gedachten
ben ik steeds bij jou!
Mama, papa, je grote broer en kleine zus.
Hand- en voetafdruk van Timmy
Timmy heeft ondertussen nog een zusje erbij en daar zijn we toch ook wel weer blij mee!
Grote broer en kleine zus van Timmy
Hier vond Timmy zijn rust
Timmy heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
