Vivian Vereijken
* 16 januari 2004 - 15 januari 2004 januari 2002 †
Nicole Vereijken, mama van Vivian
Vivian Vereijken, onze grote kerel
In juni 2003 krijgen we van onze huisarts het goede nieuws te horen dat we zwanger zijn van ons eerste kindje. We zijn hier erg blij om want we hadden helemaal niet verwacht dat we zo snel al zwanger zouden raken. We waren uiteindelijk nog maar net drie maanden bij elkaar. We maken een afspraak met een verloskundige en bij haar kunnen we al vrij snel terecht. De week nadat we bij de huisarts geweest zijn, hebben we al een afspraak bij de verloskundige. Omdat we niet precies weten hoe lang dat we al zwanger zijn, wil de verloskundige graag al vast een echo laten maken zodat er kan worden vastgesteld hoe ver dat onze zwangerschap al is.
Ook voor de eerste echo kunnen we al vrij snel terecht in het ziekenhuis. Een week later is het dan zover. We krijgen de eerste echo van ons kindje. Alles ziet er goed uit, zo heel erg klein, zo iets moois heb ik in mijn hele leven nog nooit gezien. We zijn dan ongeveer 6 weken zwanger, blijkt uit de echo. Het ziet er allemaal heel goed uit, ons kindje groeit goed, niets om ons zorgen over te maken. Er wordt gelijk een nieuwe afspraak gemaakt voor de echo van de 12 weken en de komende week hebben we ook nog een afspraak bij de verloskundige.
Het ziet er ook bij de verloskundige weer allemaal heel goed uit en ze vindt het niet nodig om weer zo snel een nieuwe afspraak te maken voor een controle. Dus de volgende afspraak bij de verloskundige is dan 6 weken later. Op de echo van 12 weken ziet ook alles er weer heel goed uit, ons kindje groeit goed, er klopt een hartje en er is weer niets om ons zorgen over te maken. Onze zwangerschap verloopt zoals een andere zwangerschap ook hoort te verlopen.
We mogen met 20 weken nog eens terug komen om een echo te laten maken. Ook de controle bij de verloskundige verloopt deze keer weer prima. Er is een hartje te horen, weer is ook de groei erg goed en weer hoeven we ons nergens zorgen over te maken. Op de echo van 20 weken ziet alles er weer heel goed uit. De zwangerschap verloopt helemaal prima, zoals het hoort en het gaat weer allemaal goed.
Bij de echo van 20 weken wordt er aan ons gevraagd of we misschien het geslacht van ons kindje willen weten en dit willen we maar al te graag. De arts vertelt aan ons dat het een jongetje gaat worden en vanaf die dag heet ons kindje VIVIAN. Alles gaat erg goed met Vivian en voorlopig hoeven we ook geen afspraak meer te maken in het ziekenhuis. Nu we weten dat Vivian een jongetje is, gaan we gelijk beginnen aan zijn blauwe babykamertje. We schaffen alvast allemaal blauwe spulletjes voor hem aan die hij nodig gaat hebben. We zijn ook al vrij vroeg klaar met de complete babykamer voor Vivian.
In de 30e week van de zwangerschap verlies ik op een dag allemaal bloed en voel ik mezelf ook helemaal niet lekker. Ik ben bang dat het niet goed gaat met Vivian en na een tijdje besluiten Arthur en ik om naar het ziekenhuis te gaan. Ik ben zo bang dat ik heel de weg onderweg naar het ziekenhuis heb zitten te huilen. Arthur heeft me beloofd dat het goed zou komen en dat er niets met Vivian zou gebeuren. Gelukkig heeft hij daar ook gelijk in gehad en zijn mijn zorgen eigenlijk niet nodig geweest. Het bloed verloor ik omdat ik last had van een niersteen. Alleen ik had hier last van, Vivian merkte hier helemaal niets van. Opgelucht en met een recept voor de niersteen gaan we weer terug naar huis.
We hadden net bevestigd gekregen dat onze zwangerschap goed verliep en dat alles goed ging met Vivian. Een paar dagen hierna is ook de niersteen weg. Ik voel mezelf weer helemaal goed en zit ook weer wat beter in mijn vel. De volgende afspraak bij de verloskundige, een week later, gaat het allemaal weer erg goed. Het hartje van Vivian klopt goed, Vivian groeit goed en er is weer niets om ons zorgen over te maken. Ook bij onze laatste echo in week 36 is alles goed. Vivian groeit weer goed, hij is zich zelf al een beetje klaar aan het maken voor zijn geboorte.
15 JANUARI 2004, VAN DROOM NAAR NACHTMERRIE
Op 15 januari 2004 hebben we al vroeg in de ochtend een afspraak voor de controle bij de verloskundige. We gaan er gewoon zoals altijd naar toe, zonder te weten wat ons vandaag te wachten staat. De verloskundige is weer erg tevreden en het ziet er weer allemaal erg goed uit. Vivian groeit goed en het ziet er goed uit allemaal. Maar wanneer de verloskundige wil gaan luisteren naar het hartje van Vivian kan ze geen hartslag vinden.
Ze vraagt nog aan mij of ik Vivian de laatste tijd nog wel gevoeld heb en ik sta er even niet bij stil wat ze daar mee bedoelt. Ik beantwoord haar vraag met een ja en dit was ook zo; "Vivian voelde ik ook de laatste dagen erg goed in mijn buik bewegen". De verloskundige zegt er verder niets over en zegt tegen ons dat we zo snel mogelijk naar het ziekenhuis moeten gaan en dat we daar even moeten kijken met de echo. Arthur heeft geen tijd om mee te gaan naar het ziekenhuis dus ik ga samen met mijn vader naar het ziekenhuis.
Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis wordt er direct een echo gemaakt en worden mijn angsten direct bevestigd, onze kleine Vivian is overleden. De woorden die de gynaecoloog tegen ons zei zal ik nooit vergeten: "Ik vrees dat ik slecht nieuws voor jullie heb, jullie kindje is overleden". Mijn vader en ik keken elkaar vragend en met tranen in onze ogen aan. Het enige wat ik op dat moment kon en wilde zegen was: "Hoe kan dit? Hoe kan dit gebeurd zijn? Hoe kan dit?" Telkens herhaalde ik deze vraag maar niemand had een antwoord voor mij.
Ik heb Arthur gebeld en hij is meteen naar het ziekenhuis gekomen. Ik kon aan hem niet het slechte nieuws vertellen en daarom had ik aan de gynaecoloog gevraagd of zij dat wilde doen en dat heeft ze toen voor mij gedaan. Arthur had geen woorden voor het slechte nieuws. We werden naar huis gestuurd, we moesten rusten en we moesten denken over wat we verder wilden.
De avond thuis en zwanger van Vivian die niet meer leefde was erg pijnlijk, moeilijk en vooral heel erg verdrietig. Het enige wat we thuis hebben gedaan, is huilen en praten. Want hoe moest het nu verder? Laat op deze avond begon ik weer allemaal bloed te verliezen, veel bloed te verliezen. We hebben naar het ziekenhuis gebeld maar we konden pas op de volgende ochtend terecht en dan zouden ze weer verder gaan kijken.
Die nacht hebben we bijna niet geslapen, het was veel te verdrietig ineens allemaal en te pijnlijk voor ons. 37 weken lang ging heel de zwangerschap zo goed, ging het zo goed met Vivian en dit alles was in een klap helemaal voorbij, hoe kon dit nou? Die vraag van het hoe en het waarom, die vraag zat heel deze avond en heel deze nacht bij mij in mijn hoofd, ik begreep er niets van.
Gedichtje voor Vivian dat ik in die laatste avond voor hem geschreven heb:
Zo lief, zo klein,
zo onschuldig, zo fijn.
Helaas mag het niet zo zijn,
dat jij voor altijd bij ons kan zijn.
Een ding moet je weten,
we zullen je nooit vergeten.
16 JANUARI 2004, VIVIAN, JOUW GEBOORTE
Op 16 januari 2004 komen we al erg vroeg in het ziekenhuis aan. Er wordt door de gynaecoloog besloten dat ik ga worden ingeleid voor de bevalling van Vivian. Het is een moeilijke, lange en zware dag voor ons. Voor ons is het ook al een beetje de dag van het afscheid van Vivian. We hebben besloten om Vivian niet meer mee naar huis te nemen want we willen graag sectie voor de oorzaak van de dood van Vivian laten doen. En dus moesten we Vivian in het ziekenhuis daar achterlaten. Op de dag van 16 januari werdt er ook nog heel veel gesproken over wat we nu verder wilden gaan doen. We hebben uit eindelijk voor een crematie gekozen, Vivian zou dus worden gecremeerd.
De dag duurde erg lang en was erg zwaar voor ons. Uiteindelijk rond 19.30 begon ik al wat ontsluiting te krijgen en kwamen de weeën ook al wat meer op gang. Vanaf deze tijd ging het allemaal heel erg snel met de bevalling van Vivian. Ongeveer om 22.00 uur had ik voldoende ontsluiting om aan de bevalling met het persen te gaan beginnen en om 22.13 werd onze zoon Vivian geboren. Hij zag er zo mooi uit, zo bijzonder, helemaal compleet was hij. Vivian was een kleine jongen met het gewicht van 2148 gram. Het enige wat er aan hem ontbrak was zijn ademhaling, zijn huilen en zijn hartslag.
Het enige dat er te horen was in de kamer was het huilen van Arthur en van mij. Verder was alleen het gepraat van de zusters maar te horen en voor de rest was het een grote stilte. Geen gehuil van Vivian, niets was er verder te horen. Vivian werd aan een van de zusters gegeven zodat zij hem kon wassen, schoonmaken en verder kon "verzorgen".
Wij hebben eigenlijk alleen nog maar op deze avond afscheid van Vivian genomen door er voor hem te zijn, door bij hem te zijn. We hebben hem nog veel en lang, heel erg lang aangekeken en hem geknuffeld en gezoend en ook nog wat foto's van Vivian gemaakt. Later op deze avond is Vivian weggebracht naar een onderzoekskamer om de sectie voor Vivian verder te laten verlopen. Arthur en ik moesten i.v.m. onze emotionele, moeilijke en zware lange dag, deze avond in het ziekenhuis overnachten zodat we bij konden komen en konden rusten. De volgende ochtend konden we ook weer vroeg in de ochtend terug naar huis.
Hand- en voetafdrukjes van Vivian
VIVIAN JOUW AFSCHEID
Op 21 januari was het definitieve afscheid van Vivian, de dag van zijn crematie. We zouden deze dag in een besloten kring gaan houden. In de ochtend moesten we Vivian zelf gaan op halen bij het mortuarium in Eindhoven en we moesten Vivian zelf naar het crematorium brengen voor zijn afscheid. Onderweg naar het crematorium zijn we eerst langs ons huis gereden. We wilden graag nog een maal Vivian in zijn kamertje, in zijn bedje laten zien waar hij eigenlijk thuis hoort te zijn. Hier hebben we samen voor Vivian gebeden en samen van Vivian nog wat foto's gemaakt.
Ook onderweg naar het crematorium zijn we met Vivian nog eventjes lang het kerkhof gereden. Met Vivian hebben we gekeken naar zijn laatste rustplaats, het graf bij mijn moeder. Hier zou Vivian zijn urn dan bijgezet worden. Deze plek wilden we graag ook eerst nog eventjes aan Vivian laten zien.
Aangekomen bij het crematorium, duurde het heel erg lang voordat ze gingen beginnen aan het afscheid voor Vivian. En het duurde ook erg lang voordat iedereen aanwezig was. We moesten heel lang wachten tot de priester aanwezig was. Het afscheid voor Vivian was kort maar krachtig, we hebben goed afscheid kunnen nemen van Vivian. Het afscheid voor Vivian was tweetalig, Nederlandstalig en in het Pools omdat Arthur, de vader van Vivian, onvoldoende Nederlands spreekt en verstaat. Daarom was het in twee talen.
Het verhaal van de roos
Kijk, dit is Vivian, als deze witte roos teer en kwetsbaar.
Zo was hij voorzien om geplant te worden in de grote tuin die de aarde is.
Zo zou hij bloeien tussen al die andere bloemen en planten.
De tuiniers die zich er op hadden voorbereid om voor deze roos te gaan zorgen,
kregen geen kans om deze met liefde te koesteren.
De heer van de tuin kwam kijken naar het werk van de tuinlieden.
En hij heeft meteen hem geplukt.
de Heer zegt maak je geen zorgen, ik wil zelf voor die roos zorgen.
Ik zal voor Vivian zorgen.
Er was Poolse muziek bij de crematie van Vivian, van de band Ich Troje en het lied "Keine Grenzen". Het was heel bijzonder om op deze speciale manier afscheid te mogen en moeten nemen van onze zoon Vivian.
Vivian, jouw afscheid
LIEVE VIVIAN
Mama en papa zijn, ook al zien jullie hem niet,
ik weet dit doet jullie veel verdriet.
Want afscheid nemen dat doet pijn, van zo'n mooi jongetje nog zo klein.
Hij is nu bij oma , dat vindt hij vast wel fijn.
Zij zal hem vertellen hoe lief zijn mama en papa zijn.
Vivian, jullie zoon , iets om trots op te zijn,
weet dat hij voor altijd in jullie gedachten zal zijn.
xxxxxx beschermengeltjes xxxxxxx
Laat Vivian stralen als een zonnetje,
laat Vivian mee drijven als een wolkje,
laat Vivian schitteren als een sterretje,
laat Vivian schijnen als de maan,
weet dat wij van jou houden,
in onze hart zal jij blijven bestaan.
EEN LEVEN, TE KORT VOOR DEZE AARDE MAAR VOOR ALTIJD EN VOOR EEN ONSCHATBARE WAARDE!
Vivian, helemaal compleet was jij.
Een half jaar na het overlijden van Vivian is de uitslag van zijn sectie bekend gemaakt. Er is nooit een reden voor Vivian zijn overlijden gevonden. Vivian was een gezonde jongen en de oorzaak van zijn overlijden noemen ze tot op de dag van vandaag nog steeds domme pech. Een oorzaak van zijn overlijden die niemand aan kon zien komen, die niemand heeft kunnen vermijden en waar niemand iets aan heeft kunnen doen. Het zal voor ons altijd een grote vraag zijn en blijven waaraan Vivian is overleden, we zullen het antwoord op deze vraag nooit te weten komen.
Rust zacht lieverd, lieve, kleine Vivian en een ding moet je weten, we zullen je nooit vergeten.
Vivian heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
