KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Steffi Csànyi

* 9 januari 2003 - 10 januari 2003 †

Cindy Michiels en Gunther Csànyi

Voor ons klein kaboutertje

Ons verhaal van ons klein kaboutertje'Steffi'

Mijn naam is Cindy en ben getrouwd met Gunther. Wij zijn ondertussen zeven jaar samen en twee jaar getrouwd. Toen we het nieuws vernamen dat ik zwanger was, konden we wel een gat in de lucht springen, ons geluk kon echt niet meer stuk. Mijn hele zwangerschap is heel vlot verlopen, ik was niet ziek, had geen specifieke klachten, ...

Op dinsdag 9 januari 2001 ben ik om 8.25u bevallen met een keizersnede (stuitligging) van ons eerste kindje 'Steffi'. Zij was een flinke dochter (woog: 2,850kg en lengte: 48cm) en de testen die ze gedaan hebben waren positief. De hele dag waren we in de zevende hemel met ons dochtertje.

Ons gezinnetje, samen met Steffi

Om negen uur 's avonds vertrok mijn man in alle glorie om de geboortekaartjes te gaan posten. Nog geen uurtje daarna ontdekte de verpleegster dat Steffi koorts had. Steffi had ook al de hele dag nog niets willen drinken en geen stoelgang gemaakt. De verpleegster had er ondertussen de assistente van onze kinderarts erbij gehaald, omdat ze het eigenlijk niet vertrouwde. De kinderarts constateerde dat ons Steffi een grauw kleurtje had en om allerlei testen uit te voeren nam ze Steffi mee naar boven (afdeling neonatologie).

Ondertussen was het al 23.00u. De verpleegster van de nacht kwam me vertellen dat het niet zo goed was met ons Steffi en dat het beter was om mijn man op te bellen. De verpleegster heeft dan in mijn plaats naar mijn man gebeld, omdat ik zo aangedaan was van het nieuws. Ons Steffi moest overgebracht worden naar een ander ziekenhuis. Want daar hebben ze de juiste apparatuur om na te gaan wat er met ons dochtertje aan de hand was. De kinderarts had een geruis gehoord en wist niet juist of dit van de longen of van het hartje kwam.

Ondertussen was mijn man aangekomen en is hij onmiddelijk naar de afdeling neonatologie gegaan. Daar waren ze ons Steffi aan het klaarmaken om overgebracht te worden naar het ander ziekenhuis. Vooraleer ze vertrokken, brachten ze ons Steffi nog even naar mijn kamer in die grote couveuse voor de overbrenging, zodat ik haar nog eens kon zien vooraleer ze naar het andere ziekenhuis ging. Dit beeld zie ik nog steeds voor mijn ogen en dat vreselijke lawaai van de couveuse (van de verschillende monitoren) hoor ik nog steeds in mijn gedachten. De ambulancier meldde aan mijn man dat hij binnen een uur mocht bellen naar het andere ziekenhuis om de uitslag van de testen te weten.

Ondertussen was het al 1.30u 's nachts toen mijn man naar het andere ziekenhuis moest bellen voor de resultaten. Gunther werd doorverbonden met een professor in aangeboren hartafwijkingen en wou mijn man onmiddellijk spreken. Wat er dan allemaal door je hoofd gaat, is gewoonweg verschrikkelijk. Mijn man vertrok dan naar het andere ziekenhuis en ik bleef daar alleen achter (moederziel alleen) want ik kon niet mee omwille van de keizersnede. De verpleegster van de nacht is bij mij gebleven en dat waardeer ik nu nog steeds want het is verschrikkelijk wat je op dat moment meemaakt, ze zijn tenslotte met je kind weg en je weet nog niet wat er scheelt. Toen Gunther in het ander ziekenhuis aankwam, mocht hij onmiddellijk bij ons Steffi op de afdeling neontologie en daar werd hem uitgelegd waarvoor al die buisjes dienden die ze ondertussen aan ons Steffi verbonden hadden.

Ons Steffi

Een tijdje later kwam de professor om met mijn man te praten. De arts was een professor in aangeboren hartafwijkingen. Daar werd dus verteld dat ons Steffi een zeer ernstige hartafwijking had: EEN HYPOPLASTISCH LINKERHARTSYNDROOM. Bij dit syndroom is de linkerzijde van het hart niet volgroeid en kan het hart onmogelijk voldoende bloed rondpompen om aan de behoeften van het lichaam te voldoen. In de baarmoeder verliep alles goed omdat de zuurstofvoorziening in het bloed via de navelstreng gaat. Binnen een aantal uren na de bevalling sluit een verbinding tussen de longslagader en de aorta: de patent ductus genoemd. Wanneer dit sluit, gaat het hart van de baby onvoldoende bloed naar zijn lichaam pompen, waardoor ons Steffi dus ernstig ziek is geworden. De oorzaak van deze afwijking is onbekend.

Er waren drie mogelijkheden voor ons Steffi, namelijk:
1. HARTTRANSPLANTATIE in Amerika
(dit is verboden in Europa), dus deze mogelijkheid werd al geschrapt.
2. VIER ZWARE OPERATIES op experimenteel gebied.
Dit zou een zware lijdensweg voor ons Steffi zijn, maar ook voor ons. Er was een minimum aan slaagkansen, het was onzeker of ons Steffi er zou doorkomen. Want een normaal hartje konden ze er niet van maken, ze konden alleen het hart maar stabiliseren. De eerste vier jaar zou ze zeker niet uit het ziekenhuis komen als alle operaties vlot zouden verlopen. Dus er waren absoluut niet veel slaagkansen.
3. DE NATUUR ZIJN GANG LATEN GAAN.

Om 3.30u keerde Gunther terug naar het ziekenhuis waar ik lag. Voor hem was er nu een zeer moeilijke taak: hij moest aan mij komen vertellen wat er aan de hand was met Steffi. Dit heeft hij dan ook gedaan, hij probeerde zich heel sterk te houden want zowel voor hem was dit ook zeer moeilijk. Voor woensdagmiddag had hij een afspraak gemaakt met de professor zodat hij ook aan mij kon uitleggen wat er juist aan de hand was. Dus werd ik met de pendeldienst naar het andere ziekenhuis vervoerd zodat ik ons Steffi ook nog kon zien. Het was verschrikkelijk, er liggen daar zoveel van die kleine kaboutertjes dat je denkt, die halen het niet en die er toch doorkomen. En dan ligt daar één groot kindje en dat gaat het dan niet halen. Onze wereld stortte compleet in.

Er werd ons gevraagd om zo snel mogelijk een beslissing te nemen. Want moesten we dan toch kiezen voor de tweede mogelijkheid, dan moest ons Steffi binnen de week geopereerd worden. De professor stond zelf niet achter die mogelijkheid. Want moest hij er slaagkansen in gezien hebben, stond hij niet met ons te praten maar was dan allang aan het opereren.

We stonden echt aan de grond genageld en wisten niet wat we moesten doen en het enige wat de artsen nu deden was ons Steffi in leven houden via de machines. Samen met mijn huisarts, kinderarts, gynaecoloog, professor in aangeboren hartafwijkingen en de hoofdverantwoordelijke van de materniteit (verloskunde) hebben we een beslissing genomen omdat we het alleen niet konden. We gingen de natuur zijn gang laten gaan en dat was zeker en vast de beste oplossing voor ons Steffi.

Op donderdag 11 januari 2001 hebben ze Steffi dan terug overgebracht naar het ziekenhuis waar ik verbleef. We hebben haar eerst nog laten dopen en dan heeft de verpleegster één voor één de infusen losgemaakt en de kleedjes die we voor haar speciaal gekozen hadden aangedaan.

Ons kaboutertje zo ziek...

Daarna mochten we rustig afscheid nemen van ons Steffi. Eén infuusje hebben ze laten zitten en dat was met pijnstillers zodat ons Steffi zeker en vast geen pijn had, het was net of ze lag te slapen. Ons klein kaboutertje heeft nog lang gevochten voor haar leven (ongeveer 1 uur en 30 minuten) vooraleer ze in onze armen is overleden, ...

Dag lief kaboutertje Steffi

Wij hebben voor haar nog een zeer mooie 'engelenmis' laten doen, zodat de naaste familie en vrienden samen met ons ook nog afscheid hebben kunnen nemen van ons Steffi. De engelenmis begon met het liedje 'De roos' van Ann Christy en met het tekstje van op het doodsprentje. Daarna zijn we samen naar het kerkhof gegaan en daar heeft ze een plaatsje bij de andere engeltjes gekregen. Wanneer ze het kistje hebben laten zakken, hebben we de roosjes die gebruikt werden bij de laatste groet er bij gegooid. Twee roosjes hebben we gehouden als herinnering.

In deze moeilijke periode hebben we veel steun gekregen van familie en vrienden. Waarvoor we ze zeer dankbaar zijn. Ook zijn we zeer dankbaar, dat we zo'n goede opvang gekregen hebben in het ziekenhuis want die is ook van groot belang. Deze mensen hebben ons ook heel erg gesteund en troostende woorden toegesproken en dat heeft ons veel deugd gedaan.

Het is zo oneerlijk wat er gebeurd is en dat je je eigen kindje van de ene dag op de andere dag moet afgeven en begraven maar we konden ons Steffi deze verschrikkelijke lijdensweg niet aandoen.

Het rouwproces is een zeer verschrikkelijke strijd. Maar we moeten erdoor, we moeten er zijn voor elkaar want na zoveel jaren samen, zijn we op dit trieste moment nog veel sterker naar elkaar toegegroeid.

Maar het mooiste moment in ons leven is de geboorte van ons klein lief dochtertje 'Steffi'.
En op die enkele uurtjes dat we ons Steffi bij ons hebben gehad, heeft ze toch zeer veel liefde gevoeld van haar mama en papa.

Steffi, je blijft elke dag in ons gedachten en weet dat mama en papa heel veel van je houden en dat we je ontzettend hard missen.

Een laatste blik op onze Steffi