KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Stefke

* 8 mei 1999 †

Nadine Luyck

Voor mijn engeltje STEFKE * † 8-5-1999

Hoi iedereen,

Ik ben getrouwd op 5-7-1996 en in 4-2-1998 werd ons eerste kindje geboren. Maar in onze relatie waren veel problemen, dus heb ik aanvraag ingediend om een voorlopige feitelijke scheiding, die ik ook gekregen had in november '98.

Toen we 3 weken uit elkaar waren bleek ik opnieuw zwanger te zijn. Mijn ex-man ondertussen wou daar niks van weten, en ik kon het niet over mijn hart krijgen een abortus te laten doen. Ik moest daar zelf niet over nadenken, ik wist wel dat het moeilijk zou zijn maar mijn besluit stond vast. Wat de anderen ook allemaal zeiden. Trouwens ik had een gezonde dochter en ik dacht er zelfs niet aan om dat te doen. Ook al had mijn dokter dat voorgesteld samen met de huisarts en zelfs een paar familieleden ook. Want volgens hen: wat moest ik nu doen met 2 kleine kinderen als alleenstaande?

Dan ging ik elke maand op controle, en er was niks mis mee. Telkens was alles normaal dus moest ik me geen zorgen maken. En ik had het jaar ervoor een gezonde dochter op de wereld gezet, dus ik waarom moest ik me zorgen maken. Ik vertrouwde op mijn dokter in hetgeen hij zei.

Tot ik 7 mei '99 op controle moest om 10u 's morgens. Ik had mijn dochtertje meegenomen zoals ik altijd deed. En ik had nog in de wachtzaal met een schoolvriendin gepraat die ook zwanger was, en voor dezelfde periode was uitgeteld. Wij waren nog aan het lachen geweest van ziet nu als we op dezelfde dag moesten bevallen, wie zou dan eerst zijn. En na een paar minuten moest ik dan binnen gaan voor mijn maandelijkse controle en mijn laatste echo. Mijn dochtertje bleef dan bij de verpleegster wachten tot de onderzoeken gedaan waren.

Het eerste wat de dokter deed was naar de hartslag zoeken, die hij niet dadelijk vond. Hij stelde mij gerust en zei dat het regelmatig voor kwam dat de hartslag soms moeilijk te vinden was, en hij ging toch ook een echo maken die dag. Maar ik was op dat moment wel heel erg bang. Dus maakte hij alles klaar voor die echo. Ik keek telkens eerst naar dat scherm met de vorige echo's, maar die dag deed ik dat niet. Ik keek naar de dokter en ik zag dadelijk dat er iets mis was aan de dokter zijn ogen. Ook zei hij niks. Hij wist dat ik het heel moeilijk had, omdat mijn moeder was overleden op de dag dat mijn dochtertje moest gedoopt worden (7-6-1998) en dat ik ook in een scheiding zat. Hij wou me simpel gezegd beschermen wat ik achteraf ook wel begreep, maar ik was niet achterlijk en ik wist ook dat er iets mis was. Het enige wat hij zei was: "ik ga u naar het ander ziekenhuis sturen om een beter onderzoek. Dan weet ik wat me te doen staat", maar hij sprak het woord niet uit dat mijn kindje gestorven was. Hij gaf me de papieren mee om naar de spoedafdeling te gaan in het ziekenhuis waar hij ook werkte en zei ook nog, ik bel je wel in de namiddag als ik dat onderzoek binnen heb.

Ik ging in tranen daarbuiten, zette mijn dochtertje van toen 15 maanden in de buggy en ging naar beneden bellen naar een schoonzus van mijn overleden moeder. Ik was hysterisch aan de telefoon, want zij dacht dat er iets was met mijn dochtertje. Ik vertelde ook zoveel tegen haar en gooide alles door elkaar. Zij is met me meegegaan naar het ander ziekenhuis. Daar gaf ik de papieren af en al die verpleegster bekeken mij met medelijden. En ik weende verder. Ze zijn me dan ook dadelijk komen halen voor dat onderzoek te doen. Toen dat gebeurd was zeiden ze "ga naar huis, de dokter belt u wel voor wanneer hij u gaat laten opnemen". En nog sprak niemand het woord gestorven uit. Het was of de mensen bang hadden van mij. De dokter heeft me dan gebeld dat ik me moest laten opnemen voor 19 uur 's avonds diezelfde dag en dat hij alles geregeld had voor de kamer enzo.

Ik wist dat mijn kindje gestorven was, maar mijn probleem was toen mijn dochtertje. Zij was nog nooit bij iemand blijven slapen, zij was 24/24 bij mij. Mijn zus heeft dan voor haar gezorgd die dagen dat ik in het ziekenhuis was. Waar ik haar nu nog dankbaar voor ben en de rest van familie ook die allemaal hun steentje hebben bijgedragen voor mijn dochter Imke het zo aangenaam mogelijk te maken die dagen.

Stefke's grafje

Dan ben ik die avond binnengaan. Mijn naam gezegd aan het onthaal, en er is dan iemand mee gegaan naar de kraamafdeling omdat ze mij daar volgens hen het beste konden helpen. Ik lag op de laatste kamer van de gang, ik weende. Toen is de dokter gekomen om 20 uur en zei toen tegen mij dat mijn kindje gestorven was en dat hij me iets ging geven om te kalmeren, en dat hij de geboorte ging opgang laten komen om zo een normaal mogelijk bevalling te hebben. Of dat kalmeermiddel afdeed weet ik nu nog niet, maar ik weet wel dat ik in alle staten was.
Ze hebben dan alles gedaan wat ze bij een normaal bevalling doen om het kind te doen geboren worden. Maar vrijdag 's morgens was er nog niks veranderd als een paar weeën, om het uur. Nog besefte ik niet dat ik een doodgeboren kind ging baren, ik kon dat niet geloven en mijn zorg was nog altijd mijn dochtertje, hoe zou zij het stellen? Dan zijn er paar familieleden mij komen opzoeken die vrijdag, maar ze konden beter wegblijven, want ik was kwaad op alles wat in mijn buurt kwam. Ik hoorde ook constant huilende baby's op de gang van de andere moeders die bevallen waren en dat maakte me dan boos. Vrijdagavond rond 23u15 zijn dan de weeën beginnen dichter op elkaar te komen. En ik heb op een gegeven moment gevraagd waarom moet ik hier nu zo afzien, is daar geen ander manier. Ze hebben me toen een spuit gegeven om te slapen, maar dat werkte niet omdat de weeën te dicht op elkaar volgde. Na lang zeuren en zagen heb ik dan een ruggeprik gekregen. Ik wou niet meer afzien zei ik. Ze hebben me dan ook om 2u naar de verlosafdeling gedaan, daar was het koud. En dan ben ik slaap gevallen tot 5u45. Ik heb op de bel gedrukt en ik zei dat ik pijn mijn rechterbeen had. En zij zegde dat het was van stil te liggen, meer niet. Ik heb opnieuw gebeld om 6u15 en gezegd "dat het niet kon". Toen hadden ze mij toch onderzocht en bleek dat mijn kindje aan het geboren worden was. Ze hebben de dokter gebeld, ik ben de verlostafel opgegaan nog altijd wenend.

En dan is mijn zoontje STEF geboren om 7u45 de 8-5-1999 op 8 maanden draagtijd. Wat er toen door me heen ging is niet te beschrijven, ik was kwaad, woedend, enz. Ik besefte toen pas dat mijn kindje dood was en dat er niets meer aan te doen was. Ik was hem kwijt en ik had het beste bij hem voor net zoals bij Imke. Ik hield ook al van hem, ik had hem gevoeld integendeel bij Imke, zij bewoog niet tijdens mijn zwangerschap. Hij was mijn zoontje en zal het altijd blijven. En ik hou nu nog altijd van hem ook al is hij niet meer bij mij. Ik geloof dat hij bij mijn moeder is en dat zij nu voor hem zorgt net zoals ze bij mij had gedaan.

Ik heb gevraagd aan de dokter en de verpleegsters of ze me alleen wilde laten en of ik mijn kindje mocht zien. Ze konden me dat niet weigeren, maar ze vroegen wel of ik dat zeker wilde. En iedereen heeft me dan alleen gelaten. Ik ben opgestaan en ik heb mijn zoontje bestudeerd van kop tot teen. Ik weet dat hij blauw zag, maar dat blauw zag ik niet, ik zag alleen een mooie baby met alles erop en eraan. Hij was 40cm en 1kg850. Het was net een babypop van mijn dochtertje. Ik heb helaas geen foto's omdat ik daar niet aan gedacht had het moment toen ik het ziekenhuis in ging die donderdagavond. Waar ik nu spijt van heb. Maar dat kan ik nu toch niet ongedaan maken. Ze zijn dan terug gekomen rond 8u45, voor mij was de tijd blijven stilstaan. Ze vroegen mij of ik wou weten waaraan mijn zoontje was gestorven. Ik heb dadelijk JA gezegd. Toen ze hem in een handdoek wikkelen en ermee naar buiten gingen was of de grond onder mijn voeten wegzakte.

En ik ben dan ook in elkaar gezakt. Ik ben dan terug naar mijn kamer gebracht, en daar ben ik beginnen mezelf verwijten te geven, ik wist niet waaraan STEFKE gestorven was. 's Avonds is mijn zus met mijn dochtertje langsgekomen na de kerkdienst van mijn moeder (het was zondag moederdag 9-5-1999 en ik had een kerkdienst zaterdag laten doen voor mama). Mijn dochtertje had bang van mij. Ik zag er ook wel niet uit, ik was een wrak. Dus kon ik mijn dochtertje wel begrijpen, het was ook die haar donderavond had achtergelaten, en hoe kon zij weten wat er gaande was, ze was nog zo klein. Ze hebben me 's avonds iets gegeven om te slapen omdat ik doodop was.

En zondagavond ben ik beginnen rond te dwalen in het ziekenhuis opzoek naar mijn zoontje. Ik vond hem niet, hij was er ook niet, ik kon hem niet vinden. Ze hadden hem naar Leuven gedaan voor het onderzoek van de dood van hem. Ik ben op het balkon gaan staan, mijn leven had geen zin meer, ik was mijn zoontje kwijt, mijn moeder die ik toen nodig had was er ook niet meer en mijn dochtertje wou niks van mij weten. Waarom moest ik nog leven, waarom??? Dan heb ik een black-out gehad. Mijn dokter zag wat ik van plan was en ze hebben mijn kamerdeur gesloten en me opnieuw iets gegeven om te slapen. Dat kunnen ze wel goed iets geven om te slapen en om te kalmeren in het ziekenhuis, niet dat het veel afdeed. Want ik leefde toch in een waas, ik wou het niet geloven.

Nu was er nog iets in het ziekenhuis wat me enorm stoorde, maar waar die mensen niet iets aan doen konden. Ik had 2 neven waarvan de vrouwen ook moesten bevallen. En dat was nu ook net dit weekend toen ik er was. Ik hoorde hun tegen de dokters en de verpleegster op gang praten over mij, zij waren ook gelukkig voor zichzelf omdat zij allebei een gezonde dochter hadden maar ze wisten ook niet hoe ze zich moesten gedragen tegenover mij en ik wou hun niet zien en zeker hun kindjes niet. Want kwam die vraag weer boven waarom ik. De familie wist ook niet hoe ze zich moesten gedragen tegenover mij, ze waren ook blij voor mijn neven en bij mij kwamen ze dan wenen. Waar ik me nog meer aan stoorde, dat ze dan gewoon wegbleven bij mij. Ik was toen haatdragend en egoïstisch tegenover iedereen en tegen mezelf ook. Zo meteen daar meer over.

's Maandags mocht ik dan naar huis, maar ik wou niet. Ik heb mijn zus ook gebeld om 6u15 's morgens dat ik niet meer naar huis kwam. Zij is dan ook dadelijk naar mij gekomen om me te troosten, maar daar was geen troosten aan. Ik wou Stefke en dat kon me niemand geven. Na lang op me inpraten door de dokter, neuropsycholoog, familie enz ben ik dan toch in de late namiddag naar huis gekomen en ben dan ook dadelijk naar mama gegaan op de kerkhof om haar vragen te stellen, mijn dochtertje had me ook rode rozen in het ziekenhuis gebracht voor moederdag, ik heb die dan ook in de vaas gezet bij mijn mama.

Kistje voor Stefke

Dinsdag heb ik de aangifte gedaan helemaal alleen op het gemeentehuis van de geboorte en het overlijden. Ik heb de begrafenisondernemer gebeld toen ik terug thuis was, en gezegd wat ik wou. Een wit kistje met een kruisje 40/70 groot en gedenkkaartjes voor de naaste familie. Een kerkdienst mocht niet omdat hij niet gedoopt was waar ik me ook aan stoorde. Waarom mocht Stefke niet in de kerk komen, de reden was dat hij niet gedoopt was maar ik vond dat geen reden. Stefke had niks misdaan, ik kan daar ook nog verder in gaan maar dat is weer bewijs dat ik me overal aan stoorde. Ik ben dan bloemen gaan bestellen in de vorm van een hartje (witte rozen, rozen zijn mijn lievelingsbloemen). Drie dagen achter elkaar ben ik bij hem alleen geweest in het funerarium en dan is hij naar de begraafplaats gebracht hier in het dorp waar de priester een paar gedichten en teksten heeft gezegd (zaterdagnamiddag om 15 uur). Mijn familie was er alleen, tantes en nonkels, ik wou het intiem. Het had de hele dag geregend behalve van 14u45 tot 15u45 toen was het droog en de zon kwam door de wolken. Ik besefte toen nogmaals wat ik kwijt was, toen ik het kistje in de grond zag afdalen (dat was hard, ik stond aan het graf van mama te wenen en ik zag alles op afstand gebeuren, hoe ze het kistje lieten zakken en hoe ze de aarde erop gooiden). Het kruisje van zijn kistje heb ik hier op de kast staan in de armen van een strooien beertje en daar het gedenkkaartje bij. "Stefke, je kwam, je ging, een korte weg, te kort voor ons, een vluchtig spoor in dit aardse land. Liefdevolle herinnering aan STEFKE zoontje van Nadine en broertje van Imke". Dat is de tekst die op het kaartje stond.

Stefke's graf

Ik ben dan naar huis gekomen, Imke was moe. De familie is ook naar hier gekomen koffie drinken en taart eten. Ik staarde voor me uit en zei niets tegen niemand. Ik leefde op dat moment, ik ademde nog maar ik was niet op deze wereld bij mijn gedachten. Het ging allemaal aan mij voorbij wat er rond mij gebeurde, alsof ik de hoofdrol in een film speelde. Ik haat medelijden en iedereen had dat met mij, ik ben niet graag het middelpunt van de belangstelling, dus ik liet alles aan mij voorbijgaan alsof ik er niet was en toch herinner ik me alle kleine details die er die weken zijn gebeurd. Ik wist wat er was gebeurde maar ik wou het niet geloven, ik leefde in een droom

De week erna ben ik te weten gekomen wat mijn zoontje had, dat hij geen overlevingskansen had. Normaal had het een miskraam moeten zijn, al zijn ingewanden waren in elkaar verdraaid en er waren dingen te kort ook, hij heeft dus door mij zo lang kunnen leven blijven door de navelstreng. Ik heb het mezelf meer dan 6 maanden zijn dood verweten, na een goed jaar ben ik erachter gekomen dat ik er niks aan doen kon. Het was of ik niet hoorde wat de wereld tegen me zei. Ik leefde alleen voor mezelf en voor Imke. Ik heb me ook laten helpen door een speciale hulp, niet dat die veel deden maar ik kon daar tenminste vertellen hoe ik me voelde zonder commentaar te krijgen. Mijn neven hebben mij nog lang ontweken, durfden niet goed naar mijn oma komen met hun kindjes omdat ik er kon zijn, en ik had ook angst om hen onder ogen te komen. Ik was bang van mezelf, bang voor de reactie die ik zou hebben. Bang hoe ik ging reageren op hun kindjes, bang dat ik hun kindjes ging haten. Ik heb toch de beslissing genomen hen te gaan bezoeken, ik moest me daarover zetten. Het was hard voor mij, maar ik geloof dat het voor hen even hard was, want zij wisten echt niet wat zeggen. Ik heb naar die kinderen zitten te staren zonder een woord te zeggen tegen iemand, met tranen in mijn ogen. Ik was niet meer kwaad toen en zij namen mij ook niks kwalijk. Ik heb mijn grens zo stilletjes verlegd tot ik de kinderen kon verdragen en nu ben ik zelfs met hen bezig als ze bij mijn oma zijn. Ze komen hier ook spelen met Imke, en ik denk dan wel aan Stefke, maar ik geniet van die kinderen nu te zien. Hoe erg ik mijn zoontje ook mis, die kinderen hebben ook recht op een normaal leven. Mijn neven gunnen mij dat ook, ze weten dat het mij helpt om met die kinderen bezig te zijn, ook al zien ze soms dat ik tranen in mijn ogen heb. Maar ik ben ook maar een mens.

Mijn verwerkingsproces heeft lang geduurd voor dat ik het aanvaardde. De reden daarvan was: ik had de dood van mijn moeder nog niet verwerkt en van mijn tante Maria (1-1-1998). Ik was zwanger van Imke, ik was aan het scheiden, Imke was veel ziek het eerste levensjaar, mijn mama was gestorven. Ik had me van 1-1-98 tot 8-5-99 alleen geconcentreerd op Imke en dan op Stefke, en ik had de tijd niet genomen om iets te verwerken. Waardoor ik na Stefke zijn begrafenis van voorafaan moest beginnen met de dingen te aanvaarden die gebeurd waren. En dat heeft heel lang geduurd voor ik dat kon. Ik stelde telkens de vraag WAAROM? WAAROM? WAAROM? Meer vroeg ik niet. WAAROM IK?

Stefke's grafsteen

Ik ben blij tot waar ik nu gekomen ben en ik heb regelmatig moeilijke momenten dat ik me afsluit van iedereen en tegen niemand niks zeg. Maar ik kom er wel telkens weer uit met vallen en opstaan.

Ik heb hier al veel steun gevonden op deze site, en ik vind het ongelooflijk goed dat er zo iets bestaat via internet, want ik vind dat er niet veel is waar mensen naar toe kunnen met hun verdriet. Het is alsof mensen angst hebben om daarover te spreken.

Nog één ding achteraf gezien, hebben me eigenlijk wel veel mensen gesteund op soms de verkeerde manier, maar toch bedank ik ze bij deze want ze hadden het allemaal goed bij me voor, ook al nam ik niet alles in dank af wat ze tegen me zeiden toen, mijn dokter ook die belt nu nog elk jaar om te vragen hoe het met me is rond Stefke zijn verjaardag, en dat doet me wel goed te weten dat ze het niet vergeten zijn. Ik zal Stefke nooit vergeten en ik hou heel veel van hem ook al is hij niet bij me. Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik aan hem denk. De pijn die slijt maar vergeten kan ik het niet, en dat vraagt ook niemand van mij. Maar goed.

Bedankt iedereen en ik wens jullie veel sterkte toe allemaal.

Groetjes mama van Stefke * † 8-5-1999