Stephanie Carima Batist
* 19 juli 2000 †
Welkom op de engeltjespagina van:
Stephanie Carima
We kregen half maart te horen dat ik zwanger was. We schrokken enorm want het was nog niet de bedoeling. We moesten eerst over de schok heen komen en toen de aanstaande oma's en opa's er op wijzen dat ze hun eerste kleinkind konden gaan verwachten (ze wisten het pas een maand later; we durfden het niet). Mijn moeder wist het als eerste en was er heel erg blij mee al was het een grote schok gezien onze leeftijd en de korte duur dat we elkaar kenden. Mijn vader wist het vrij snel daarna en was apentrots dat hij nog voor zijn 50ste opa zou worden. De moeder van Leon kreeg het een paar dagen later te horen. Leon durfde het nog niet te zeggen maar ook zij vond het heel leuk en toen ze hoorden dat we het kind absoluut wilden houden, was ze ook heel erg opgelucht.
Half juni gingen Leon en ik er nog even tussen uit. We gingen op vakantie naar Griekenland. Ik -die inmiddels 4 maanden zwanger was- had veel last van vermoeidheid en bandenpijn. Niemand zag dat ik zwanger was maar merken deden ze het wel. Ikzelf voelde de baby al schoppen en dat deed zelfs pijn. Leon voelde het schoppen de laatste dagen van de vakantie ook en als ik lag dan zagen we het zelfs.
Dat was het mooiste om mee te maken.
Eenmaal terug in Nederland vertelde ik gelijk dat de baby al schopte en ze vonden het geweldig en dit waren de eersten die me eindelijk wat dikker vonden worden. En op 14 juli kreeg ik de pret-echo en toen hoorden we dat het perfect ging allemaal. Dat ik nog niet echt dik was, maar alles was in orde en toch voelde ik me niet zo goed. Nog steeds heel moe en constant denken dat het fout zou gaan. Maar ik had het gehoord: niks om me zorgen over te maken.
Maandag 17 juli voelde ik me al een stuk minder moe en had een stuk beter geslapen. Ik dacht: "Dat is mooi" en ben toen het huis van mijn ouders en die van mij volledig in de sop gaan zetten alles opgeruimd en heb alles in orde gemaakt voor de baby. De Babykamer was klaar voor gebruik.
Op 18 juli stond ik op met een hele erge buikpijn en ik dacht dus dat het bandenpijn was omdat m'n buik nu met de dag begon te groeien, maar 's avonds deed het nog pijn en hield ik het niet meer vol. Ik zou die avond bij mijn vriend slapen totdat ik haast de trap niet meer op kon lopen en lag te huilen van de pijn. Dus wij op weg naar mijn huis waar ik in tranen uitbarstte. Mijn moeder vroeg toen hoe ze me gerust kon stellen door te bewijzen dat het niks was. Ik wilde de verloskundigen bellen. Ze vroeg hoever ik was en antwoordde: "22 weken". Ze zei: "Ik kom voor de zekerheid wel langs om te luisteren naar baby's hartje. Ze was er snel. We gingen naar mijn kamer toe en het hartje was perfect. Ze voelde aan mijn buik en ook dat voelde goed. Ze zei: "Ik zal voor de zekerheid voor jou ook nog inwendig kijken". Toen zag ik het aan haar: er was iets goed mis. Ze keek me aan en vroeg me of ik precies wist hoever ik zwanger was en ik zei: "22 weken en 2 dagen". Ze vertelde me toen dat ik al 4 cm ontsluiting had en dat ik met spoed naar het ziekenhuis toe moest. Mijn moeder pakte snel alle spullen terwijl de verloskundige het Dijkzicht-ziekenhuis belde om te vragen of ik ver genoeg was om daar heen te gaan. Helaas was dat niet mogelijk, ik was nog te vroeg in de bevalling. We zijn toen naar het IKAZIA gegaan. De verloskundige vertelde me al dat zodra ik binnen kwam ze me inwendig zouden onderzoeken en gingen kijken of het nog te stoppen was met een weeënremmend middel. Maar helaas, ik had al 7 cm ontsluiting en dat was niet meer tegen te houden. Het kindje was ook nog te jong om het te kunnen overleven dus moest ik een kind op de wereld brengen die toch zou komen te overlijden. En hoe gek dat het ook klinkt, ik voelde me absoluut niet rot op dat moment. M'n vriend, mijn ouders en die van hem liepen te ijsberen op de gang toen ze hoorden hoe het in elkaar zat. Mijn vriend wilde niet bij de bevalling zijn omdat er kans was op een paar uurtjes leven voor onze baby.
De twee OMA'S waren aanwezig en die hebben me erdoor heen geholpen toen op 19 JULI 2000 om 07:03 uur ons dochtertje dood geboren werd. We gaven haar de naam van Leon's broertje en mijn zus. STEFAN werd STEPHANIE en CORINA werd CARIMA en de achternaam van mijn vriend (BATIST).
We hebben haar begraven met veel mensen erbij terwijl het eigenlijk in besloten kring zou gebeuren. Een maand later kreeg ik te horen hoe dit alles is gebeurd en gelukkig was er niks met onze kleine meid, helaas was mijn baarmoeder te zwak en heb ik daardoor niet de 40 weken mogen afmaken. Daar is gelukkig wat aan te doen en bij de volgende zwangerschap krijg ik bij ca. 14 weken bij m'n baarmoedermond een soort van draad. Ik heb veel steun van iedereen gehad: veel kaarten en tranen gezien en met mijn vriend en mij gaat het gelukkig ook al iets beter. We zoeken nu een huis en willen weer gaan proberen om zwanger te raken.
Stephanie
Kaartje
Gedichtje
Voetjes
Stephanie heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
