Taro Daniel Hageman

* †

Daniëlle & Patrick

Taro - Onze Ster

Taro Daniel Hageman

Mijn naam is Daniëlle, ben 32 jaar oud en woon samen met mijn vriend Patrick (29). Op 12 oktober 2001 hebben wij ons zoontje Taro verloren, na een zwangerschap van 24 weken. Het was mijn eerste zwangerschap. Taro is levenloos geboren. Het kwam voor ons als een donderslag bij heldere hemel, want alles ging goed, er waren geen aanleidingen dat er ook maar iets zou gebeuren. Hier volgt ons verhaal:

Op 26 maart 2001 was ik de laatste keer ongesteld van de pil. Op 28 april was mijn laatste menstruatie. Ik was over tijd, mocht op 26 mei testen, maar wilde nog niet testen, want mijn broer trouwde op 1 juni en ik wilde hun dag niet overschaduwen met mijn nieuws als bleek dat ik zwanger was. Dus op 2 juni om 16.30 uur ben ik gaan testen. Cindy, mijn schoonzusje, was erbij. Het waren de langste minuten van mijn leven. De uitslag was positief! Ik was zwanger! Toen ik het aan Patrick vertelde, kwamen de tranen. Wij naar mijn ouders, schoonouders en verdere familie. We waren allemaal in de zevende hemel. Ik was uitgerekend op 02-02-2002, een prachtige datum. De zwangerschap verliep geweldig, wel een beetje misselijk in het begin, maar dat ging snel over en daarna voelde ik me prima, alleen snel moe. Bij controle was alles steeds in orde. Op 14 september gingen we voor een pretecho, want we wilde zo graag het geslacht weten. Ik ging liggen en de baby sliep, dus we gingen het wakker maken. Nou mooier kon het niet, het rekte zich uit en strekte zijn benen en deed zijn billen omhoog, duidelijker kon het niet: Het was een jongen!!!! Geweldig!!! Een hele serie foto’s en een videoband van 20 minuten.

een jongen!

Eind augustus heeft Patrick met zijn vader eerst laminaat in de babykamer gelegd, een week later is onder leiding van zwager Otman het behang aangebracht. Op 8 oktober kregen wij onze babykamer thuisbezorgd, nadat Patrick en zijn vader de meubels hadden gemonteerd ging ik natuurlijk aan de gang met kleertjes in de kast hangen en je kent het wel, een beetje te druk geweest en te weinig gerust.

de babykamer

Op 9 oktober 6.00 uur ging ik naar het toilet en zag daar bloed, ik was van binnen in paniek, maar bleef heel rustig, wij naar de verloskundige, maar toen ik daar kwam was het alweer oud bloed. Ik werd weer naar huis gestuurd en moest even rustig aan doen. Later op de ochtend werd ik gebeld door de verloskundige dat er een afspraak was gemaakt voor een echo, dit voor een placentalokalisatie. Alles was goed, kindje goed, hartje goed, bloeddruk goed. Wij opgelucht weer naar huis toe.

Toen donderdagavond 11 oktober, na het boodschappen doen, voelde ik mij niet zo lekker. Ik ging rustig in bed. Steeds had ik maar buikpijn, ik dacht dat ik moest poepen, ik bleef net zo lang op het toilet totdat dat eindelijk gebeurde. Ik weer naar bed, maar de buikpijn ging niet over. Toen opeens om 1.00 uur ging ik plassen en toen verloor ik bloed, ik zei dit is niet goed, we moeten de verloskundige bellen. Zo gezegd, zo gedaan. Wij met een noodgang naar het Kraamhotel. We werden daar opgevangen door Anneke, zij ging als eerste luisteren naar het hartje, dat klonk goed 150 slagen per minuut. Toen voelde ik mij niet lekker worden en moest overgeven. Anneke vertrouwde het niet en ging kijken of ze iets kon voelen, ze voelde dat de baarmoedermond open stond en vertelde ons dat de bevalling was begonnen. Ze zei tegen ons dit gaat helemaal fout. Patrick zei shit, we keken elkaar aan en ik zei laten we ons maar op het ergste voorbereiden, dan valt alles mee, Patrick zei oke, en ik ga nu je zuster Regina bellen. (Regina is mijn hartsvriendin, mijn allesie). Anneke belde naar het ziekenhuis voor een plekje en wij gingen er snel naar toe. Om 3.00 uur kwamen we in het ziekenhuis, hartslag nog steeds 150 slagen per minuut. Ik had weeën om de 20 minuten, Regina kwam om 4.00 uur in het ziekenhuis, maar jammer genoeg moest Regina om 5.00 uur mijn zijde verlaten om naar Spanje te gaan voor zaken. Mijn moeder kwam aan mijn bed, weeën kwamen om de tien minuten. 7.00 uur Dr. Van der Velde aan mijn bed, ik moest blijven liggen en mocht niets meer doen, als ik moest plassen, doen moest ik bellen voor een po. Patrick belde nu ook eindelijk zijn ouders om te vertellen hoe of wat. Ik had erg last van rugweeën en kreeg iets voor de pijn en om wat te kunnen slapen. Om 10.00 uur ging mijn moeder weer naar huis. We probeerden wat te slapen, de verpleging had een bed bijgezet, zodat Patrick gewoon bij mij kon blijven. Om 11.00 uur kwamen mijn schoonouders langs om te kijken hoe het met ons ging. Om 13.00 uur braken mijn vliezen, om 13.10 uur kwam mijn zus Corrie binnen en die is tot 15.00 uur gebleven. Ik had nu weeën om de 3 minuten. Om 15.21 uur is Taro geboren. Hij was 32 centimeter lang en woog 520 gram. Hij is levenloos geboren.

Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik daar blij om was, want ik denk niet dat ik het had aangekund als hij eerst nog naar adem was gaan happen of misschien zelfs was gaan huilen. Lieke, onze verloskundige in het ziekenhuis, is geen moment van onze kamer geweest. Constant was zij in de buurt en heeft mij echt goed geholpen en natuurlijk ook mijn lieve Patrick. Toen ik Taro in mijn armen nam, dat moment is onbeschrijfelijk, heel dubbel, blij dat hij er heel mooi uitzag, alles erop en eraan en aan de andere kant, dood en dan denk je meteen waarom? Patrick had de tamtam op gang gebracht en beetje bij beetje kwam iedereen binnen. Ik ben zelf de jongste uit een gezin van 8 kinderen dus binnen de kortste keren stond ons ziekenhuiskamertje vol.

We hebben Taro al die tijd bij ons gehouden, pas rond 21.30 uur heb ik hem in een wiegje gelegd en naast mijn bed gezet. Ik ben vol lof over de verpleging in het ziekenhuis, de opvang door onze families en natuurlijk over onszelf, we hebben het zo goed gedaan, zo open en iedereen in zijn waarde gelaten.

Zaterdag 13 oktober mocht ik naar huis als ik zelf kon gaan plassen, ik stond te tollen op mijn benen (bloeddruk 80/50) maar ik moest en ik zou zelf plassen. Taro is aangekleed geworden door de verpleging en toen gingen we naar huis. Hij heeft hier thuis gewoon in zijn wiegje gelegen, naast ons bed, gewoon lekker dichtbij ons.
Zondagochtend om 11.00 uur kwam Mevrouw Smit, de bode. Uiteraard hebben we Taro in zijn wiegje mee naar beneden genomen. Met Mevrouw Smit en mijn ouders hebben we de begrafenis geregeld, het kistje uitgezocht, de muziek en alles wat erbij kwam kijken. Op de begraafplaats in Purmerend is een apart hoekje voor kindjes, hier is Taro zijn laatste rustplaats. Verder was het de hele zondag door een gekkenhuis, de een was nog niet weg of de ander meldde zich al weer aan. Patrick en ik hebben dit als zeer warm ervaren, zoveel mensen wilde er voor ons en Taro zijn. Zondagavond rond 19.00 uur kwam mijn zus Regina weer terug uit Spanje, iedereen vond mij zo rustig en dacht dat als ik haar zou zien, dat ik dan zou instorten, maar dat viel erg mee, natuurlijk hebben we samen gejankt, zij is bij mij in bed komen liggen en samen hebben we Taro van top tot teen bekeken, dat was een prachtig mooi moment.

Zaterdagmiddag had ik dit al met Patrick gedaan in het ziekenhuis, dat is een moment haast nog mooier dan het vorige. 's Avonds hebben we samen met Cindy en Stef (zusje van Patrick en vriend) een prachtig mooi kaartje gemaakt om te verzenden naar alle verdere familie en vrienden. De tekst en het plaatje, we hebben alles zelf bedacht, de hele uitvaart en alles erom heen is helemaal zo gegaan als wij wilde.

Maandagochtend werd Taro opgehaald door twee lieve dames van het Uitvaarthuis, deze brachten hem terug naar het ziekenhuis voor het verrichten van obductie. Dit vonden wij een heel moeilijk moment, je hebt zoiets van, dit is misschien de laatste keer dat we hem kunnen zien, omdat we natuurlijk niet wisten hoe ons kindje terug zou komen van de obductie. 's Middags kregen we een telefoontje dat Taro weer in het Uitvaarthuis was aangekomen, als we wilden mocht hij nog naar huis, want hij zag er nog net zo uit als 's ochtends. Patrick zei laten we het maar niet doen, dan moeten we weer afscheid nemen en we hadden ons er al op ingesteld dat we hem niet meer zouden zien, dus dat hebben we ook zo gelaten. We zijn ook zelf aangifte gaan doen bij de gemeente, dat was ook erg prettig. Dit moest ook vanwege de begrafenis. Patrick moest Taro eerst erkennen, anders mocht Taro niet zijn achternaam dragen.

Dinsdag 16 oktober

Vandaag wordt Taro begraven. We hebben het erg moeilijk, ik loop te janken in de babykamer en probeer me aan te kleden. Om 10.00 uur komen de eerste familieleden binnendruppelen, het gaat allemaal goed, ik heb mijn zwager gevraagd alles te filmen voordat ik misschien instort of wat dan ook, maar ook om nog eens terug te kijken voor onszelf en voor familie maar zeker niet onbelangrijk voor eventueel een volgende kindje.
Om 10.30 uur zijn we allemaal in het Uitvaarthuis, Taro ligt daar in zijn kleine kistje, omringd door brandende kaarsjes. Het ziet er erg vredig uit.

Mijn schoonvader heeft iets geschreven en leest het voor, ook Regina draagt iets voor en Stef leest iets i.p.v. Cindy, want die was te overstuur om het zelf te lezen.
We hebben twee nummers uitgekozen om te draaien voor Taro:
1. I want to spent my lifetime loving you, van Marc Anthony en Tina Arena uit the Mask of Zorro.
2. I will always love you, van Whitney Houston uit de Bodyguard.
Tijdens het laatste nummer hebben we met z'n allen afscheid genomen van Taro, Patrick en ik hebben het kistje zelf dichtgemaakt. Taro is gewoon bij ons in de auto, mijn vader reed ons, op schoot gegaan en zo zijn we naar de begraafplaats gereden. Patrick heeft Taro naar zijn grafje gedragen en daar ook neergezet. We hadden voor iedereen witte rozen en voor mijn ouders, schoonouders en onszelf rode rozen. Iedereen heeft de rozen op Taro zijn kistje gelegd en wij met zijn zessen als laatste. En dat is het dan, het allerlaatste, dan moet je hem achterlaten en dat doet pijn.

Alle familie is nog met ons mee naar huis gegaan en daar hebben we allemaal samen nog kunnen praten, koffie gedronken, broodjes gegeten en ook gelachen. Mijn schoonvader zei iets heel moois toen en dat zal ik nooit vergeten: We zijn hier allemaal samen als een grote wolk van verdriet en we houden van elkaar, omdat we samen iets delen, het verlies van Taro.

Deze gedichten zijn voorgelezen tijdens de uitvaart van Taro.

1. Voorgelezen door Opa Hageman (vader van Pappa)

Toen we je zagen liggen, een klein mensje,
zo mooi en compleet, brak ons hart van verdriet en leed
Je was nog zo onschuldig, zo mooi en klein
zo kan het leven toch niet zijn.
Je staat op ons netvlies geschreven, maar waarom mocht jij niet verder gaan met je leven?
Mijn tranen beginnen weer te stromen,
Waarom moest dit jou, je ouders en ons overkomen?
Ik heb voor jou een ster gekozen, zo mooi als jij,
flikkerend en met een heel mooie schijn
En waar wij ook zijn, als wij naar omhoog kijken
Lieve Taro, zullen we je altijd zien en bij je zijn.

Je Opa en Oma
Dag kleintje

2. Voorgelezen door Tante Regina (lievelingszus van Mamma)

Regina zal je nooit een flesje geven
Of je bevrijden van een luier vol met poep
Nooit zal ik te weten komen
Hoe je kijkt als ik Taro roep
Nooit zal ik je hoeven wiegen
Geen liedjes voor het slapen gaan
Geen eerste stapjes en geen woordjes
Geen hapje geprakte banaan
Maar alles wat ons werd onthouden
Beleef ik met jou in mijn gedachten
Dus ga maar verder mannetje
Naar de hemel waar ze op je wachten
Als eens op een heldere avond
Wanneer de sterren aan de hemel staan
Er zo nu en dan één naar mij "flikkert"
Weet ik dat Taro even is langs gegaan
Nooit zal ik het moment vergeten
Wat ik voelde toen ik je zag
De liefde die ik voor je voelde
Terwijl jij daar dood in je wiegje lag
Ik ben toen bij je Mamma in haar bed gekropen
En jij lag heel vredig tussen ons in
We hebben samen om je gehuild en alles besproken
Over je handjes, je neusje en je kin
Zo heb ik afscheid van je genomen
Misschien wat vreemd, maar mijn manier
Ik zal voor altijd van je houden
Ook al ben je niet meer hier
Het ga je goed mijn kleine Taro
Jouw gekend te hebben vind ik een grote eer
Ik ben ervan overtuigd dat in een volgend leven
Zien wij elkander zeker weer

3. Voorgelezen door Stef, geschreven door Cindy (zus van Pappa)

Lieve Taro,
Zo een klein ventje met alles erop en eraan,
waarom mocht jij niet in het leven staan?
Dat vraag ik me af, keer op keer
maar het antwoord ontbreekt telkens weer
het doet ons heel veel pijn
waarom moest jouw leven zo kort zijn?
We zullen je nooit vergeten
en vinden dat je dat moet weten
Toch wil ik je bedanken, al ben je nog zo klein
dat je in ons leven wilde zijn.
Jammer genoeg hebben we je heel kort gekend
ondanks dat, blijf je voor ons een dappere vent.
Lieve Taro, Slaap zacht.
We houden van je!
Cindy & Stef

Vooral het gedicht van mijn zus verwoordt eigenlijk ook heel goed hoe ik het zelf allemaal voel. Wij hebben ook nog drie dagen een kraamhulp gehad, ook dit vonden wij zeer prettig. Ook kwam er elke dag een verloskundige om te kijken naar de stand van de baarmoeder en voor het opmeten van mijn bloeddruk (op eigen verzoek). Ook Anneke, de verloskundige van het eerste uur, is nog een aantal keren bij ons op bezoek geweest, geweldige nazorg.

Taro is een Japanse naam en betekent "eerst geboren zoon", toepasselijker kon het niet. Ik heb ter verwerking van de dood van Taro een plakboek gemaakt. Hierin zitten mijn zwangerschapstesten, alle felicitatiekaarten voor de zwangerschap, echo fotootjes, het hele verhaal van de geboorte van Taro, alle foto’s en de vele kaarten en brieven die we hebben ontvangen naar aanleiding van het overlijden van Taro. Dit heeft mij enorm geholpen met rouwen.
Na de dood van Taro ben ik flink door de molen gegaan in het ziekenhuis. Uit de obductie is gebleken dat er met Taro niets mis was. In mijn placenta bleken dichtgeslibde aderen te zitten waardoor 2/3 deel van de placenta was uitgevallen. Hierdoor kon de placenta niet meer voor de baby zorgen en waarschijnlijk is hierdoor de bevalling op gang gebracht. Waardoor de aderen zijn dichtgeslibd kunnen ze niet achterhalen en het enige advies dat we hebben meegekregen is dat bij een volgende zwangerschap voor de zekerheid na 13 weken aspirine geslikt moet worden om het bloed dun te houden ter voorkoming van dichtslibben. Verder ben ik kerngezond. Dus we zijn nu weer 3 maanden aan het proberen om zwanger te worden maar het is nog niet gelukt. We hebben hoop en blijven vol goede moed! Gelukkig heeft de dood van Taro ons nog dichterbij elkaar gebracht, ik dacht dat het niet meer kon, maar onze band is alleen nog maar hechter geworden.

Nog enkele foto's:

28 maart 2002, het steentje is eindelijk geplaatst.

Onze ster.

---

Taro heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje     Lees de berichtjes