KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Thijn van Gelderen

* 14 maart 2001 †

Marc / Gitte

Noem mijn naam en ik besta, Thijn

In september bleek er onverwachts gezinsuitbreiding op komst. Wat waren we blij. Ons zoontje Nils van bijna 1 jaar zou een broertje of zusje krijgen... Ruim een half jaar later stortte onze wereld in.

Op 12 maart omstreeks 22.00u ben ik met pijn in mijn rug en buik naar bed gegaan. Ik ben die nacht herhaalde malen wakker geworden van de pijn, en om 4.15u besloten we de dokter te bellen. Onze vrienden hebben Nils opgehaald. Ik heb Nils nog een kus gegeven met de gedachte: "Je laatste kus als enig kind".
De dokter was er om 4.30u, de ambulance was al onderweg. Wat had ik een verschrikkelijke pijn. De dokter heeft thuis nog getracht harttonen te vinden, maar die waren er toen al niet meer. In de ambulance heb ik nog getwijfeld, stel ik me niet aan? Om 5.35u werd ik de kamer binnengereden. De verpleegster luisterde met de doptone naar harttonen. Niks. Geruis. Mijn eigen hart ging als een bezetene tekeer. De gynaecologe kwam met het echo-apparaat. We keken naar het schermpje. Ik zag direct ons kindje. Stilte. Het hartje. Geen beweging.
"Het is niks meer hè?" hoorde ik mezelf droog zeggen. Nee, ze schudde haar hoofd.
Marc en ik huilden allebei en hielden elkaar stevig vast. Dit kan niet, woorden die ik erg vaak gezegd heb de tijd erna. Ik vroeg haar om nog eens te kijken. We wilden weten wat het was. Een jongetje. Een zoon. Thijn.
We hebben de familie gebeld, ze kwamen direct. We hebben waanzinnig veel steun van hen gehad.
Wat was ik bang voor wat er nu komen zou. Ik kreeg een ruggeprik op advies van de artsen. Wee-opwekkers. Erg lang bleef ik hangen op 2 cm. Tot de volgende ochtend om 7.30u 4 cm geconstateerd werd. Om 9.00u raakte de ruggeprik uitgewerkt aan een kant.
De pijn kwam in alle hevigheid terug. Pas nadat er was bijgespoten zou de gynaecologe de vliezen gaan breken. Om 9.15u kreeg ik persweeën. Hemel wat een pijn...
Om 9.30u kwam ze kijken en ik mocht gaan persen. Twee persweeën later was hij er.
Ik pakte hem direct aan, Marc huilde. Ik niet. Ik kon alleen maar naar hem kijken. Wat was ie mooi. Zo perfect. Alles erop en eraan. Ik aaide, ik keek en ik dacht: zo mooi, zo perfect, waarom?

Het antwoord hierop konden ze ons niet geven. De placenta had losgelaten. Waarom dit gebeurt weet men niet. Ik hoorde niet tot de risicogroep. Ik had geen hoge bloeddruk, rookte niet. Domme pech zo zei men. Gelukkig weten we dat het ook goed kan gaan. We hebben Nils. Het maakt het verdriet niet minder, dat blijft. We hebben Thijn een plaatsje kunnen geven binnen ons gezin. Hij is en blijft ons tweede kindje.

Lieve Thijn, we houden van je.....
Je Papa, mama en je broer Nils

noem mijn naam en ik besta, Thijn