Rowan Peter Haalboom

* 25 april 2001 - 1 mei 2001 †

Arris en Petra Haalboom

Ons Prinsje

Vol vreugde verwacht,
met liefde ontvangen,
ons kindje klein,
waar wij heel dankbaar voor zijn.

Zo zou jouw geboortekaartje begonnen zijn, lieve Rowan. Dit verwoordde precies onze gevoelens toen wij wisten dat jij in ons leven zou komen. De vreugde was groot toen bleek dat de zwangerschapstest positief bleek te zijn. Uit ongeloof deden wij nog maar een test en ook deze bewees het: wij zouden ouders worden. De uigerekende datum was 12 mei 2001.

Je papa en ik waren dolgelukkig dat we al zo snel zwanger waren. Omdat ik altijd al last had van een te hoge bloeddruk en medicijnen daarvoor gebruikte, was het verstandiger om onder controle bij de gynaecoloog te gaan. In eerste instantie bleek alles goed te gaan en ik voelde me ook prima. Er waren geen redenen voor zorgen al stond je daar wel even bij stil. Jouw kamertje werd met zorg uitgekozen. Alles moest bij elkaar passen, zelfs het speelgoed. Ja, jouw papa had opeens ook verstand van de kleertjes die jij zou moeten dragen. En dat allemaal voor ons lieve prinsje of prinsesje. Ook jouw naam hebben wij bewust gekozen, al viel dat soms niet mee. Maar zeg nou zelf, zo knap als jij bent zou jij toch elke naam kunnen dragen, onze lieve Rowan.

De maanden verstreken en jouw gewicht baarde ons een beetje zorgen. Je was wat aan de kleine kant, maar volgens de echo's en de CTG's deed je het prima.

Eind maart: ik mag eindelijk met zwangerschapverlof. Nog gauw de laatste dingetjes in orde maken en wachten op de blijde komst van jou.

21 april 2001, weer naar het ziekenhuis voor een CTG. Voor ons al heel normaal. De CTG is goed, maar de bloeddruk te hoog, dus moeten wij in het ziekenhuis blijven. Met nog wat meer medicijnen lukt het om de bloeddruk naar beneden te krijgen, maar aangezien we een vingertopje ontsluiting hebben besluit de gynaecoloog om de volgende dag maar de bevalling in te gaan leiden.

24 april 8.00 's morgens, het is eindelijk zover. We zullen nu snel weten of jij nou een jongen of een meisje bent en hoe je eruit zal zien. Nadat het infuus met de wee-opwekkers was aangelegd en om 13.00 de vliezen eindelijk gebroken konden worden was het wachten op de eerste wee. Helaas gebeurde er die dag helemaal niets. Daarom besloot men voor de nacht maar te stoppen en de volgende morgen verder te gaan. Men had op jouw hoofdje een draadje gezet waarmee men constant jouw hartslag kon meten. Na een lange dag van afwachten zijn jouw papa en ik op de verloskamer in slaapgevallen totdat de gynaecoloog ons om 2.00 uur 's nachts wakker maakte. Jouw hartslag werd een beetje eentonig en daarom vond de gynaecoloog het beter om jou met de keizersnede te halen. Alle voorbereidingen werden getroffen en om 2.23 uur werden wij de trotse ouders van jou. Je papa heeft je als eerste vast mogen houden en kon je zo goed bekijken. Luidkeels kwam je ter wereld maar je papa was er om je te troosten en je hebt zelfs de kinderarts onder geplast. Terwijl ik nog wakker lag te worden van de algehele narcose werd jij ter observatie naar de couveuseafdeling gebracht. Je had alleen last van een licht ruisje bij je hart maar voor een iets te vroeg geboren baby vrij normaal. Niks om je ongerust over te maken.

Je papa ging naar huis met video-opnames en de eerste foto's van jou om ze aan de trotse opa's en oma's te laten zien. 's Morgens om 7.00 uur werd ik met bed en al naar jou toegebracht. Ik zou je voor het eerst echt zien, onze zoon Rowan. Je lag heel hard te huilen en de zuster aaide je over je rugje. Ze zei dat je wat zuurstof nodig had die nacht en dat er nog een foto van je gemaakt moest worden. Nog duf van de narcose werd ik teruggebracht naar de kraamafdeling niet realiserende dat het niet goed met je ging. Tot onze verbazing zag je ondanks je lage gewicht er nog mollig uit en als je het verder goed zal maken zou je bij mij op de afdeling mogen komen die avond. Alleen kwam deze avond niet.

Kort na mijn bezoek aan jou werd mij door de kinderarts meegedeeld dat je een aantal ernstige afwijkingen had. Het gevoel wat ik toen beleefde is niet te beschrijven. Het is alsof je wereld instort. Je gaat van het ene uiterste (intens geluk) naar het andere (verdriet en onzekerheid). Je vader werd door de zuster gebeld en gevraagd zo snel mogelijk naar het ziekenhuis te komen. Nadat hij was aangekomen zijn we met spoed naar jouw afdeling gegaan. Ondanks alle emoties en verwarring hebben we je nog laten dopen in het ziekenhuis in Ede. Dit gaf ons een rustgevend gevoel. Daarna werd je met spoed met de couveuseambulance naar het WKZ in Utrecht vervoerd. Later die dag werd ik samen met je vader ook in een ambulance naar Utrecht gebracht zodat we dicht bij jou konden zijn. Daarna volgde er nog een aantal dagen en nachten van onzekerheid, wat waren nu precies die afwijkingen, wat zou de toekomst ons brengen maar bovenal als jij maar geen pijn zal hebben en je de nachten stabiel door zou komen.

Vrijdag 27 april 19.00, de zuster komt ons mededelen dat we die avond nog een gesprek zullen hebben met de kinderarts. Vanaf dan stort onze hele wereld (zowel letterlijk als figuurlijk) in. De afwijkingen die jij hebt zijn zo ernstig dat een team van specialisten ons adviseert om te stoppen met eventuele verdere behandelingen en operaties. Dit komt ontzettend hard aan, verscheurd van verdriet gaan we nog even bij jou kijken en diep in ons hart weten we dat we met deze beslissing mee moeten gaan. We zullen jou moeten laten gaan.
Hoe? Dat weten we nog niet. De daarop volgende dagen wordt dit nog met ons besproken.
Aan de buitenkant van jouw mooie lichaam is niets te zien. Alles zit erop en eraan. Je bent een pracht van een knulletje maar van binnen is er van alles mis. Je ruggenwervel is verkeerd gebouwd. Je longslagader zit bijna helemaal dicht waardoor je hart eigenlijk maar 1 kamer heeft. Je hebt een gespleten gehemelte en je hersenen zijn ook niet volledig aangelegd. Aan 1 kant van je lichaam heb je een rib te weinig en aan de andere kant een rib te veel. Door zuurstoftekort kreeg je ook nog epilepsie. Dan constateert men ook nog vlekken op je ogen en weet men absoluut niet wat dat allemaal voor de toekomst zou gaan betekenen. Kortom het is een wonder dat je het al die maanden in mijn buik gered hebt.

De dag waarop wij jou los moeten laten is "gekozen". Als jij het volhoudt, wordt het 1 mei. De dagen die dan nog resteren zijn wij ondanks alles intens gelukkig met jou. Je bent ons wondertje en grote trots. We mogen je knuffelen en vasthouden, niets is te veel. Je bent een dapper ventje en je vecht hard die laatste dagen. Je geeft iedereen nog de gelegenheid om afscheid van je te nemen, vaak hartverscheurend. Dinsdag 1 mei, de dag is gekomen, de dag dat we afscheid van je moeten nemen. Je bent de nacht goed doorgekomen en de avond daarvoor heb je ons nog intens van jou laten genieten want ondanks je diepe slaap heb je ons met je lieve oogjes aangekeken iets wat wij nooit zullen vergeten. Het is allemaal zo oneerlijk.
Die ochtend gaan wij al heel vroeg naar het ziekenhuis. Het is een zware gang want over een aantal uren zul jij niet meer bij ons zijn. Alleen nog in ons hart en onze gedachten. Die ochtend mogen we je nog even vasthouden en je hartje voelen kloppen op onze borst. Dan is het zover. We kleden je zelf aan. Vervolgens wachten wij in 1 van de ouderkamers van het kinderziekenhuis op jouw komst. Na ongeveer 20 minuten heeft de kinderarts jou van de beademing gehaald en word jij bij ons gebracht. In onze armen ben je gestorven en heeft jouw hartje voor het laatst geklopt. Jij bent er nu niet meer maar de liefde voor jou zal eeuwig voortbestaan, lief prinsje.

Je bent door God aan ons gegeven,
in liefde aan ons toevertrouwd.
Toch zal je alleen echt kunnen leven,
als hij jou in Zijn handen houdt.

Rowan heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje     Lees de berichtjes