KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Ryan Daylano van Dijk

* 4 augustus 2004 († 30 juli 2004)

Baldus-Jan en Ciska

Voor ons mannetje

27 mei 2004 ben ik naar de huisarts geweest omdat ik zoveel pijn in mijn buik had. Omdat ik geen goede band met mijn oude huisarts had en op donderdag een vervanger van hem zat, ben ik die donderdag naar hem toe gegaan. Ik was daar al een aantal malen eerder geweest en vond het erg plezierig dat hij de tijd voor me had.

Op een gegeven moment vroeg hij hoelang geleden ik voor het laatst ongesteld was geweest, ik zei dat ik dat al een tijdje niet geweest was. Daar keek ik niet erg van op omdat ik heel onregelmatig ongesteld was. Ik zei tegen hem dat ik ook niet zwanger kon zijn omdat ik moeite heb met zwanger worden. Dat ik van Mitchel en Maureen met hormoonmedicijnen zwanger was geworden. De artsen in het ziekenhuis zeiden tegen mij dat ik niet normaal zwanger kon worden en als het wel zou gebeuren, ik 1 op miljoen keer kans had op een spontane zwangerschap. Dus dan ga je er niet vanuit dat het ineens wel zo zou zijn. Maar goed, de huisarts wilde dat ik toch een zwangerschapstest zou doen en tot mijn stomme verbazing, was ik dus wel zwanger. Ik kon het niet geloven, of beter gezegd, wij konden het niet geloven want mijn man was mee.

Onze eerste reactie was "nee he? Dit kan niet waar zijn, ik kan niet zwanger zijn zonder medicijnen." We hadden er ook totaal niet op gerekend. We zaten in over de financiën en we zijn niet zo groot behuisd dus hoe zat het met de ruimte. Na een week waren we aan het idee gewend dat er nog een kindje bij zou komen en werden we eigenlijk alleen maar blijer van het idee. Na een week mochten we al de eerste echo maken om te kijken hoelang ik zwanger was. Dat was 3 juni 2004. Alles was goed, het hartje begon net te kloppen en hij was 5,2 mm. Ik was 6 weken en 2 dagen zwanger.

Oooh, wat was ik blij dat ik gezien had dat ik echt zwanger was. Eindelijk na zoveel jaren de medische molen gezien te hebben toch nog spontaan zwanger, wat een wonder was dat. Nadat ik zijn hartje had zien kloppen, kon ik ook echt genieten van het zwanger zijn. Toch voelde ik iets heel raars, wat weet ik eigenlijk niet. Ik kon niet zeggen of het goed was, maar ook niet slecht. BJ, mijn man, had ook een heel raar voorgevoel, maar ook hij kon niet beschrijven wat hij nou precies voelde.

Op 15 juni moest ik voor het eerst naar de gynacoloog. Eigenlijk wilde ik thuis bevallen en onder controle bij een verloskundige maar door mijn vorige zwangerschappen mocht dat niet. Ik werd automatisch doorgestuurd naar de gynaecoloog. Om te kijken of alles goed zat, kreeg ik weer een echo, gelukkig alles was goed.

Echo van Ryan*

Er werd aan me gevraagd of ik een nekplooimeting wilde laten doen. Nu heb ik dat bij Mitchel en Maureen ook gehad, dus ik zei meteen ":ja hoor doe maar." Ik dacht, heb ik weer een extra echo en kan ik mijn kindje weer zien en kijken hoe snel hij al gegroeid was. De afspraak werd gemaakt op 9 juli 2004. Maureen was net 2 geworden dus zouden mijn ouders oppassen zodat ik even heen en weer kon gaan. Bij Mitchel en Maureen was alles altijd goed dus ik zou vol goede moed naar het ziekenhuis gaan.

Toen ik Maureen bij mijn ouders bracht (Mitchel zat op school), vroeg mijn moeder of ze mee moest gaan. Ik zei ‘nee joh het is zo gebeurd en ik neem de echofoto wel mee’, maar ze stond erop om mee te gaan. We kwamen aan bij de echokamer en ik zag dat er een oud klasgenootje ook zat te wachten om zijn 2e kindje te bewonderen. We hebben nog gezellig zitten praten met elkaar. Zij werden naar binnen geroepen en zo'n kwartier later kwamen ze lachend de echokamer uit. Ik maakte nog lachend de opmerking "heb je nog vrolijk teruggezwaaid?"

Daarna mocht ik naar binnen. Ik zag eigenlijk meteen het kindje zwaaien en ik begon te lachen naar mijn moeder, totdat ze de nekplooi te pakken had. Ik zei meteen: Ddat is niet goed die is veel te dik. Ze vroeg aan mij hoe ik dat zag want zij vond het ook veel te dik. Ik heb al 2 keer eerder zo'n echo gehad dus ik weet er wel iets van. Zij haalde er iemand bij om te kijken of zij het verkeerd had gezien maar helaas zei diegene hetzelfde.

Toen kwamen de tranen, mocht ik zwanger zijn van een wondertje en dan is het niet goed.
Ze moest even papieren pakken en dan zou ze terugkomen. Ze kwam met het voorstel om een second opinion te laten uitvoeren. Ik mocht kiezen of het AMC ziekenhuis of het VU ziekenhuis. Mij maakte het niks uit, waar ik sneller terecht kon zei ik. Het werd dus het VU ziekenhuis in Amsterdam. In totaal zijn we zo'n anderhalf uur in de echokamer geweest en ik kon alleen maar huilen.

Op 13 juli 2004 konden we terecht in het VU ziekenhuis voor een uitgebreide echo. Gelukkig kon mijn man met me mee. We kregen de echo en meteen was weer zichtbaar dat de nekplooi afweek. Normaal gesproken hoort hij gezien mijn leeftijd en de zwangerschapsduur 3 mm te zijn maar bij mij was het 4,8 mm. Ze gingen ook verder kijken en toen bleek het vocht niet alleen in de nekplooi te zitten maar rondom zijn hele lichaampje. Het was dus ernstiger dan ze dachten in het Rode Kruis Ziekenhuis. Er was nog een optie om een chromosome afwijking uit te sluiten en dat was een vlokkentest. Natuurlijk zo emotioneel en onwetend als je bent, stem je daarmee in. Het kon niet meteen maar ik moest 2 dagen later daarvoor terugkomen.

Nog een echo

15 juli 2004 was het dan zover. De professor vroeg of we nog vragen hadden. We stelden een aantal vragen en toen ging het beginnen. De echo werd weer aangezet om te kijken of ze niet in het kindje prikten. Wat deed dat pijn zeg, veel krampen kwamen en gingen weer en die moest ik wegzuchten. Na zo'n 10 minuten was het al gebeurd. Na de echo gezien te hebben, schatte de professor hij de kans zeer somber in dat het kindje een overlevingskans had. Ook moesten we gaan nadenken wat we zouden doen, of de zwangerschap afbreken of toch doorgaan met het risico dat het na de geboorte of in de zwangerschap zou overlijden. Ik keek hem aan en zei: ‘Wie wilt er nou beslissen over het leven van een kindje wat je in je hebt?’ Hij zei dat de beslissing bij ons zou liggen en dat we er maar goed over na moesten denken.

Heel erg verdrietig gingen we weer naar buiten toe en ik zei tegen BJ laten we maar even wat drinken hier in het restaurant, even bijkomen van alle hectiek en informatie. Na wat gedronken te hebben, wilden we weer weggaan en ik merkte dat mijn broek nat was. Ik voelde en zag dat er bloed aan mijn handen zat. In paniek ben ik naar binnen gestrompeld en heb gesmeekt om mijn kindje te redden. Ik werd op een bed gelegd en de verpleegster zei dat ik erop moest rekenen dat ik hier zou moeten blijven. Ik zei dat ik alles zou doen als het maar goed was voor mijn kindje.

De professor die de vlokkentest had uitgevoerd, kwam bij me en zei even doodleuk dat ik door de vlokkentest al een risico had dat het mis zou gaan. Dat ik gewoon naar huis moest gaan en zou het gebeuren dan gebeurde het, en daar kon ik het mee doen.
Ik begon in de auto te huilen van waarom nou? Waarom doet hij nou niks? BJ kon mijn pijn en verdriet niet verzachten.
19 juli 2004 zouden we telefonisch de uitslag van de vlokkentest krijgen, dus een tijd van zenuwen volgde. Eindelijk kwam 's middags het verlossende telefoontje en we hoorden dat alles goed was. Naturlijk was ik heel erg blij maar aan de andere kant wilde ik zekerheid over wat er dan wel aan de hand was.

Ik belde het VU ziekenhuis weer op om een afspraak te maken met de professor en daar kon ik 30 juli 2004 terecht. BJ kon geen vrij krijgen omdat het zijn laatste dag voor zijn vakantie was dus ging mijn moeder met me mee. Al meteen begon ik te praten tegen hem van hoe kan dat nou, eerst is het ernstig en dan de vlokkentest die uitwijst dat alles goed is. Hij wilde eerst een echo laten maken voordat hij op alles antwoord kon geven. Dus weer in de wachtkamer zitten wachten totdat ik naar de echokamer kon. Ze maakten de echo en ik kreeg de schrik van mijn leven, ik zei "hij ligt zo stil en ik zie geen hartje kloppen," en zij bevestigde mijn vermoeden. Meteen begon ik te huilen van nee dit kan niet, dit kan niet waar zijn, waarom?????

Mijn moeder en ik werden in een aparte kamer gezet waar ik BJ kon bellen. Helemaal overstuur zei ik dat het kindje was overleden. BJ kon me nauwelijks verstaan zodat mijn moeder hem alles heeft uitgelegd. Ook mijn vader belde ik op en ook toen heeft mijn moeder het overgenomen. We moesten weer terug komen bij de professor en daar vertelde hij dat het een jongetje was. Ik zei meteen tegen mijn moeder dat hij Ryan Daylano* heet.

Onderweg naar huis kon ik alleen maar mijn ongeloof uiten en natuurlijk de vraag waarom bleef maar in mijn hoofd rond spoken. Toen ik mijn moeder thuis bracht en de kinderen wilde ophalen, zag ik dat BJ daar ook zat. Nu kon hij wel vrij krijgen omdat hij niet meer verder kon. Bij mijn ouders heb ik meteen het Rode Kruis ziekenhuis gebeld om een afspraak te maken bij mijn eigen gynaecoloog. Ik had het hele verhaal uitgelegd aan de assistente dat mijn mannetje was overleden. Ik kon daar 3 augustus 2004 terecht.

Het was onze eerste vakantieweek, dus BJ kon gelukkig mee. We kwamen daar aan en we zagen tot onze grote schrik dat de wachtkamer vol zat met zwangere mensen. Op een gegeven moment werd ik door de assistente geroepen en ik moest me wegen en mijn bloeddruk zou gemeten worden en mijn eerste reactie was "moet dat nu nog?": ze keek me met vragende ogen aan. Ik zei ‘ja het kindje is overleden’ en ik begon te huilen. Ik werd weer apart gezet in een andere kamer en vlak daarna kwam mijn gynaecoloog al en mocht ik mee.

We hebben besproken wat er zou gaan gebeuren en hij vroeg wanneer ik ingeleid wilde worden, dus ik meteen "Nu".; Hij zei het is heel erg warm, heb je niet zoiets van even wachten. Maar het idee om met een overleden kindje in mijn buik te zitten, vond ik erg moeilijk. Ik mocht naar boven toe en moest me melden bij de verpleging. Ik werd in een 2-persoonskamer gezet en gelukkig mocht BJ bij me blijven. Eerst werd er een soort intake gehouden en kregen we allerlei informatie die we moesten weten, maar door alle hectiek weer vergaten. We kregen een boekje met informatie hoe je moet omgaan met het verlies van een kindje.

Nadat we alles gekregen hadden, werd er een infuus bij me geprikt en werd de medicatie aangesloten. Al heel snel kreeg ik de eerste weeën. Wat was dat moeilijk zeg. Je weet dat het moet, maar je weet ook dat het nog veel te vroeg is voor je kindje om geboren te worden. Het was allemaal zo dubbel. Rond 12 uur in de nacht begonnen de weeën goed door te zetten, wat een pijn. Ik wist weer hoe het was om weeën te hebben. Ik mocht medicatie hebben en toen ik het niet meer uit kon houden, heb ik naprosine met paracetamol gekregen. Na een uur werkten de medicijnen nog niet en toen kreeg ik een spuit met morfine, ook dat werkte niet.

De pijn bleef maar komen en wilde bijna niet weg. Zo rond 3.40 uur uur was het zo erg dat ik niet meer in bed kon blijven zitten. Ik ben naar de stoel die daar in de kamer stond toe gestrompeld. Ik wilde gaan zitten, toen mijn vliezen braken en mijn mannetje met het vruchtwater mee op de grond viel. Dat geluid dat blijf ik horen, het is net of je een zeiknatte dweil op de grond laat vallen en nog blijft dat geluid in mijn hoofd zitten. Ryan* is geboren op 4 augustus 2004 om 3.43 uur.

BJ is meteen naar mij toegekomen en heeft de verpleegster gebeld. Toen zij kwam heeft ze een doekje op Ryan* gelegd en is op haar knieen bij me komen zitten. Ik was helemaal in paniek en begon te schreeuwen dat ik het niet wilde. Je hoopt dat ze het mis hebben, dat hij nog wel leefde maar het bleef zo angstwekkend stil. De verpleegster heeft Ryan* in een bakje gelegd en meegenomen om te kijken of hij compleet was. Dus kijken of de placenta ook is meegekomen, helaas was dat niet het geval.

Later kwam ze terug met Ryan* en konden we afscheid van hem nemen.

Mama met Ryan*

Dan moet je ineens zo snel beslissen, wel of niet laten cremeren of begraven. Omdat onder de 24 weken zwangerschap niks word vergoed door de verzekering. Wij hadden toen het geld niet om het zelf te doen en daar heb ik nu heel erg veel spijt van. Ik heb er nog over na zitten denken om Ryan* toch mee te nemen, maar toen moest ik met spoed naar de operatiekamer omdat mijn placenta nog in me zat en ik ontzettend veel bloedverlies had (ruim 2,5 liter).

Toen ik naar de OK was, kwam de dokter bij BJ om te vragen wat we wilden met Ryan*. BJ moest toen beslissen omdat ik niet meer aanspreekbaar was en heeft toen besloten om Ryan* gezamenlijk te laten cremeren via het ziekenhuis. Met mij ging het alleen maar slechter, mijn bloeddruk was 50/30 en men had het erg moeilijk om mijn bloeddruk normaal te krijgen. Ze hebben 5 zakken vloeistof door mijn infuus laten persen om me maar op gang te krijgen.

's Middags ging het weer iets beter en ik stond erop om naar huis te gaan, naar Mitchel en Maureen. Met veel pijn en moeite hebben ze me laten gaan, maar ze waren het er niet mee eens. Ik kon daar echter niet blijven. Eenmaal thuis heb ik in een roes geleefd. Ik had gelukkig veel steun aan mijn ouders, hele goede vrienden en mijn broer, schoonzus en hun kinderen. Hun jongste dochter was precies een maand eerder geboren dan Ryan*. Ik heb daar heel veel steun aan gehad en nog eigenlijk wel hoor.

Nu zijn we anderhalf jaar verder en ik mis Ryan* nog heel erg, maar ik ben blij dat ik hem 16 weken bij me heb gehad. Hij heeft mijn leven helemaal weten te veranderen.

Lieve Ryan*

16 weken mocht jij bij me zijn,
Jou nu niet meer bij me hebben doet me veel pijn,
Mitchel kijkt veel naar de sterretjes en dan ziet hij jou,
En dan roept hij slaap lekker lief broertje ik hou van jou,
Maureen was veel te klein om te weten van jou bestaan,
Maar Mitchel staat dan met zijn verhalen om jou vooraan,
Papa zegt elke morgen als hij naar zijn werk gaat "goede morgen man"
Maar bij mij is altijd de vraag ik wilde dat ik voor je zorgen kan.
Lieve schat rust zacht daar waar je nu bent,
Je bent en blijft voor ons,onze lieve kleine vent.

Dikke kus van mama en papa